Ευτυχώς που πέρασαν τόσα κύματα φεμινισμού για να μπορούμε να μην χρειαζόμαστε έναν άντρα και να έχουμε επιτέλους την ευχέρεια και την άνεση να εστιάσουμε στο πραγματικά σημαντικό μας στόχο: να καλύπτουμε τις δικές του ανάγκες.

Η ατάκα αυτή – όπως και όλα τα inspirational quotes άλλωστε- περιορίζεται στο να δημιουργεί μία ψεύτικη αίσθηση empowerment , στην προκειμένη περίπτωση στις γυναίκες που θα πρέπει να αυτοπαρουσιάζονται ως δυναμικές και ανεξάρτητες σύμφωνα με τα νέα πρότυπα θηλυκότητας, χωρίς ποτέ όμως να ξεφεύγουν από τα ετεροσεξιστικά όρια τα οποία εξακολουθούν να θέτουν τους άντρες ως το επίκεντρο των ζωών τους. Το να είσαι η γυναίκα που χρειάζεται ένας άντρας χωρίς εσύ να τον χρειάζεσαι θεωρείται προφανώς κομπλιμέντο γιατί το να καλύπτεις τις συναισθηματικές και σεξουαλικές ανάγκες ενός άντρα είναι υπέρτατη τιμή, εδικά αν εσύ δεν τον χρειάζεσαι γιατί δεν είσαι καμία γυναικούλα, ξέρεις από αυτές τις απελπισμένες για γάμο ή αυτές που ψάχνουν για σπόνσορα. Εσύ δεν εισαι σαν τις άλλες και γι αυτό σου αξίζει επιβράβευση.

Η πατριαρχία βέβαια παρουσιάζει πάντα τον άντρα να «χρειάζεται» τη γυναίκα ήδη από τον βιβλικό μύθο της δημιουργίας της Εύας ως βοηθό του. Αυτό όμως δε σήμαινε ποτέ αναβάθμισμένο ρόλο τον γυναικών. Αντιθέτως, σήμαινε πάντα ότι οι γυναίκα θα πρέπει να είναι διαρκώς στην υπηρεσία ενός άντρα, να εστιάζει στις δικές του ανάγκες και επιθυμίες και να μην υπάρχει ποτέ ως αυτόνομο ον.