«Είναι δηλαδή κακό να αγαπάμε την πατρίδα μας;», μας ρωτάνε ενοχλημένοι μερικοί, από αυτούς που ισχυρίζονται ότι είναι πατριώτες, όχι εθνικιστές, λες και έχει τεράστια σημασία αυτή η διάκριση, θιγμένοι όταν τους λέμε φασίστες επειδή βλέπουμε το προφίλ τους τίγκα στην γαλανολευκη και τα je suis Evros.

Δεν είναι κακό να αγαπάς τον τόπο που γεννήθηκες, που μεγάλωσες, όπου ζουν η οικογένειά σου, οι περισσότεροι φίλοι σου και όπου έχεις τις περισσότερες αναμνήσεις. Θα πρέπει όμως να καταλάβουμε ότι η Ελλάδα δεν είναι απλά ένας τόπος όπως η γειτονιά μας, το χωριό που περάσαμε τα περισσότερα καλοκαίρια της παιδικής μας ηλικίας με τον παππού μας ή το αγαπημένο μας νησί που κάναμε διακοπάρες με την κοπέλα μας ή τις κολλητές μας. Η Ελλάδα, και κάθε χώρα, είναι μια πολιτική οντότητα. Και ως τέτοια ασκεί εξουσία. Κι ενώ την εξουσία αυτή στην πλειοψηφία των περιπτώσεων μπορει εσύ να την έχεις βιώσει θετικά ως πολίτης του κράτους και άρα προνομιακό μελος της κοινότητας που εκπροσωπεί, για όσους δεν ανήκουν σε αυτή, δεν είναι το ίδιο θετική.

Μπορείς να αγαπάς την Ελλάδα γιατί ως Έλληνας ή Ελληνίδα δεν έχεις κάτι εναντίον της αλλά πολλοί μετανάστες όπως και πολλές μεινότητες με ελληνική υπηκοότητα δεν έχουν την ίδια θετική εμπειρία. Εσύ μπορείς να αγαπάς την χώρα που σου έδωσε δωρεάν εκπαίδευση ή διαβατήριο για να ταξιδεύεις στην Ευρώπη χωρίς βίζα, είναι όμως η ίδια χώρα που συμπεριφέρεται σε Ρομά, σε Έλληνες Μουσουλμάνους και σε Έλληνες Εβραίους αλλά και φυλακισμένους ή εξαρτημένους σαν πολίτες Β’ κατηγορίας. Είναι η ίδια χώρα που συμπεριφέρεται σε μετανάστες και πρόσφυγες σαν σκουπίδια στοιβάζοντάς τους σε κέντρα κράτησης και αντιμετωπίζοντας τους σαν κολλητικό ιό. Η Ελλάδα, όπως και ΚΑΘΕ έθνος, κατασκευάζεται μέσα από αποκλεισμούς και εξαιρέσεις και είναι τουλάχιστον εγωιστικό να ταυτίζεσαι μαζί της απλά επειδή βρέθηκες τυχαία από τη σωστή πλευρά της διάκρισης.

Η ιδέα του έθνους επιπλέον συγκαλύπτει τις πολλαπλές ταξικές και έμφυλες διακρίσεις στο εσωτερικό του προσποιούμενοι ότι έχουμε κοινά συμφέροντα.Έτσι μπορεί να μας καλεί να κάνουμε θυσίες στο όνομα ενός υποτιθέμενου «εθνικού συμφέροντος», χρησιμοποιώντας το για να καταπιέσει ομάδες όπως οι γυναίκες όταν τις αποτρέπει απο την έκτρωση ή οι εργαζόμενοι όταν καλουνται να αποδεχτούν την απώλεια τον εργασιακών τους δικαιωμάτων για το καλό της εθνικής οικονομίας αποκρύπτοντας έτσι ότι δεν έχουμε κοινά συμφέροντα με τα εθνικά μας αφεντικά.

Το να αγαπάς την Ελλάδα ως Έλληνας ή Ελληνίδα είναι σαν να έχεις έναν συγγενή βιαστή και δολοφονο και να λες ότι ειναι πολύ Καλό Παιδί γιατι συμπεριφέρεται καλα σε ΕΣΕΝΑ, και δε σε ενδιαφέρει τι κάνει στους άλλους ή απλά νιώθεις την υποχρέωση να τον στηρίξεις πρόλο που είναι κακοποιητικός και προς εσένα γιατί «το αίμα νερό δεν γίνεται κι άλλα τέτοια γραφικά.