O παραδοσιακός έμφυλος διαχωρισμός των επαγγελμάτων σε «γυναικεία» και σε «αντρικά» όχι μόνο περιορίζει όλα τα φύλα σε συγκεκριμένους ρόλους και στενεύει το πλαίσιο των ονείρων και των φιλοδοξιών τους αλλά παράγει και ιεραρχίες. Όχι επειδή το να είσαι γυμνάστρια, μπαλαρίνα ή ηθοποιός είναι κατώτερο από το να είσαι γιατρός, ναυαγοσώστης ή πυροσβέστης αλλά επειδή γα λεγόμενα «γυναικεία» επαγγέλματα παραμένουν πιο επισφαλή, κακοπληρωμένα και υποτιμημένα ενώ τα λεγόμενα αντρικά συνοδεύονται συνήθως από υψηλότερη αμοιβή, στάτους και πρεστίζ. Ταυτόχρονα, τα επαγγέλματα που θεωρούνται γυναικεία τείνουν να ταυτίζονται περισσότερο με το σώμα με τον ίδιο τρόπο που η κοινωνία ταυτίζει τις ίδιες τις γυναίκες περισσότερο με το σώμα και την φύση την ίδια ώρα που ταυτίζει τον άντρα με το πνεύμα και τον πολιτισμό. Η ιεαραρχία πνεύματος-σώματος αναπαράγεται έτσι μέσω της αντιστοιχίας της στα φύλα, και το αντίστροφο. Ακόμα και στα επαγγέλματα που ενέχουν σωματική εργασία όπως ο ναυαγοσώστης ή ο πυροσβέστης όμως, ο άντρας έχει τον ρόλο του σωτήρα, ενώ η γυναίκα έχει ρόλο ως αυτή που ψυχαγωγεί ή προσφέρει αισθητική τέρψη -που δεν είναι καθόλου ασήμαντα αλλά δεν θα σε ανάγουν ποτέ σε ηρωίδα. Η πατριαρχία, το 2020 συνεχίζει να λέει στους άντρες ότι είναι προορισμένοι να σώζουν ζωές και στις γυναίκες ότι είναι προορισμένες να είναι απλά όμορφες και χαριτωμένες. Και ενώ η τέχνη είναι αυτή που δίνει ποιότητα στη ζωή μας, η πατριαρχία μας λέει ότι η ζωή αυτή επαφίεται στον ηρωισμό και το μεγαλείο των αντρών