To αρχετυπικό victim-blaming ειναι αυτό που ευθέως κατηγορεί τα θύματα αποδίδοντάς τους μεγαλύτερη ευθύνη από τον ίδιο τον θύτη. Έτσι κι εδώ, η συντάκτρια της ανάρτησης θεωρεί πως το πρόβλημα ξεκινάει από τις γυναίκες που ειναι «ηλίθιες» και δεν αντιδρούν παρά από αυτούς που κάνουν «τα αίσχη». Αυτό φυσικά υπονοεί πως τα αίσχη αυτα δε θα διαπράττονταν αλλά είναι οι ίδιες οι γυναικες που τα προκαλούν με την αδύναμία και την παθητικότητά τους, με λίγα λόγια ο κόσμος μας ήταν όμορφος και αγγελικά πλασμένος μέχρι που εμφανίστηκαν οι «ηλίθιες» και τότε κάποιοι άντρες, που μέχρι πριν δε θα τους περνούσε από το μυαλό, σκέφτηκαν «ρε μπας και να δοκιμάσουμε να κάνουμε τα αίσχη και να δούμε πώς θα πάει αυτό»? Υπάρχει μια αντίστροφη αιτιακή σχέση εδώ, όπου αντί να συνειδητοποιούμε οτι η πατριαρχία γεννά την παθητικότητα του θύματος, συμβαίνει το αντίθετο, η παθητικότητα του θύματος προκαλεί τον σεξισμό και τις παρενοχλήσεις.

Κεντρική θέση στο επιχειρημα της συντάκτριας εδώ έχει η δική της εμπειρία την οποία χρησιμοποιεί από τη μία για να επιβεβαιώση την κοσμοθεωρία ενός «δίκαιου κόσμου», και από την άλλη για να επιβεβαιώσει την ιδια ως δυναμική γυναικα που δεν της αξίζει η κακοποιηση, σε αντίθεση με τις άλλες, γιατί αυτό που την ενδιαφέρει περισσότερο είναι να εξυψωθεί η ιδια σε σχέση με τις αλλες γυναικες.

Η ειρωνεία είναι πως ενώ δέχεται πως οι παρενοχλήσεις και οι κακοποιήσεις είναι ο κανόνας, μεταφέρει την ευθύνη στα θύματα και την αντίδραση τους που λαμβάνει χώρα σε δεύτερο επίπεδο. Για την ίδια δηλαδή δεν έχει τόση σημασία που παρενοχλήθηκε στα 12 αλλά το οτι έγινε «χαμός» μετά, λες και ο χαμός θα ξε-κάνει, θα αντιστρέψει το τραύμα και την παρενόχληση. Με τον τρόπο αυτό καταφέρενει όχι μόνο να θεωρεί συνυπεύθυνα 12χρονα ή και μικρότερα παιδιά αλλά ουσιαστικά αποσιωπά και όλες αυτές τις περιπτώσεις που τα θύματα δολοφονήθηκαν ακριβώς επειδη αντέδρασαν και γι αυτό δεν μπόρεσε να ακολουθήσει κανένας χαμός γιατί έχασαν την φωνή τους για πάντα.

Η συντάκτρια καταλήγει να ξεπλένει τους κακοποιητές μεταφέροντας την ευθύνη στους πάντρες εκτός από τους ίδιους και για άλλη μια φορά βλέπουμε ότι το victim blaming αυτό δεν το κάνουν γυναίκές που είχαν την τύχη να μην παρενοχληθούν ποτέ αλλά γυναικες που είναι και οι ίδιες θύματα, κατάφεραν όμως το τραύμα τους αυτό να το εργαλοποιήσουν εναντίον άλλων γυναικών για να διατηρήσουν την προσωπική ψευδαίσθηση ασφάλειας, δικαιοσύνης και δικής τους ανωτερότητας.