Ο τρόπος που αναπαρίσταται κοινωνικά το πάχος περικλείει μια έντονη, ίσως κυρίαρχη, νότα νοσηρότητας, παθογένειας και δυστυχίας. Το πάχος είναι ασθένεια, είναι ένα ιατρικό πρόβλημα, μας λένε οι χοντροφοβικοί, και το χοντρό άτομο δε γίνεται να είναι ποτέ πραγματικά ευτυχισμένο ή να έχει αποδεχτεί τα κιλά του, γιατί αν το είχε κάνει πραγματικά, δεν θα προσπαθούσε να τα χάσει.

Το βάρος από μόνο του βεβαια δεν προσθέτει ούτε αφαιρεί κάτι από την ευτυχία μας, καθώς το θετικό η αρνητικό πρόσημό του καθορίζεται από το πώς μας αντιμετωπίζει ο κοινωνικός μας περίγυρος λόγω αυτού. Όταν η απώλεια βάρους δοξάζεται σαν την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος, όταν τα χοντρά σώματα αποκτούν ορατότητα μόνο ως αντικείμενα κοροϊδίας, χλεύης και αποστροφής, η ευτυχία που συχνά είναι συνυφασμένη με αυτή την αλλαγή έχει λιγότερο να κάνει με το ίδιο το βάρος και περισσότερο με τη συνειδητοποίηση ότι το σώμα μας δεν είναι πια κινούμενος στόχος για την κριτική και την αποστροφή των γύρω μας, ότι ίσως πλέον έχει γίνει αποδεκτό με έναν τρόπο που επιτρέπει και σε εμάς να το αγαπήσουμε

Το επιχείρημα της υγείας ομως, το οποίο πατάει γερά πάνω στις πλάτες του κυρίαρχου επιστημονικού λόγου, είναι το τελευταίο προπύγιο των χοντροφοβικών, όταν αποτύχουν οι επικλήσεις στην αισθητική και στην ηθική (που θέλoυν το πάχος να είναι αποτέλεσμα κάποιου κακού, τεμπέλικου και μη παραγωγικού τρόπου ζωής, ο οποίος προκύπτει από κακές ατομικές επιλογές). Και αυτό συμβαίνει διότι κάτι που παρουσιάζεται ως επιστημονικο δεδομένο (ακόμη κι αν δε συγκλίνουν όλα τα ευρήματα επιστημονικών ερευνών προς μια κατεύθυνση όπως στην περίπτωση της σύνδεσης του πάχους με κάποιες ασθενειες),νοείται ως αδιαμφισβήτητο και υπεράνω κριτικής. Facts don’t care about your feelings, σωστά;

Η υγεία καθίσταται έτσι μια πρόφαση που επιφανειακά αποκρύπτει τη χοντροφοβία, καθώς προβλήματα υγείας έχουν όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως πάχους, πολλές φορές ακόμη και εκείνοι που παίζουν το παιχνίδι σύμφωνα με τους ενδεδειγμένους κανόνες διατροφής και άσκησης, όμως τα δικά τους προβλήματα υγείας τα βλέπουμε ως κάτι που προκύπτει οργανικά, από τη φύση, και όχι σαν μια εσφαλμένη ατομική επιλογή, την οποία πρέπει να ψέξουμε. Αντιθέτως, το «ανθυγιεινό» lifestyle ή οι διατροφικές διαταραχές δεν δαιμονοποιούνται εξίσου στα λεπτά σώματα, διότι αυτά έχουν το τεκμήριο της αθωότητας: είναι υγειή μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

Όταν λοιπόν ο κακός τρόπος ζωής μάς απασχολεί μόνο σε σχέση με τα χοντρά σώματα, τότε δεν είναι η υγεία το πρόβλημα, αλλά τα ίδια τα σώματα. Έτσι το πάχος παθολογικοποιείται και στιγματίζεται, με την πίεση, το πατρονάρισμα και τα micro-agressions που υφίστανται τα χοντρά άτομα από τον κοντινό τους περίγυρο να δικαιολογούνται στο βωμό της ανησυχίας αφού το πάχος ανάγεται σε ζήτημα ζωής και θανάτου. Όμως, ακόμη κι αν αυτή η ανησυχία ήταν εκατό τοις εκατό βάσιμη, πράγμα για το οποίο διατηρούνται αρκετές επιφυλάξεις, η σωματική υγεία και το ευ ζην μας δεν είναι κάτι που πρέπει σώνει και καλά να αποτελεί την απόλυτη προτεραιότητά μας και σίγουρα όχι κάτι που χρωστάμε στην ανθρωπότητα συλλήβδην, ακόμη και στους ανθρώπους που μας αγαπούν.

Τις περισσότερες φορές, δεν είναι τα κιλά που “βασανίζουν”, αλλά ο συστηματικός ψυχολογικός πόλεμος που δικαιολογείται και καμουφλάρεται ως ενδιαφέρον. Στην τελική, υγεία είναι και η ψυχική, αλλά αυτή οι χοντροφοβικοί δεν έχουν πρόβλημα να την επιβαρύνουν.

~Valide Sultan