Tα τελευταία χρόνια, κάθε φορά που γίνεται δημόσια καταγγελία κάποιου περιστατικού επιδειξία και άλλων συναφών παραβιαστικών συμπεριφορών, σκάει στους προοδευτικούς κυρίως κύκλους -αυτούς που ξέρουν να κρύβουν καλά τον μισογυνισμό τους πίσω από ένα αριστερό ή κουήρ προφίλ- ένα επιχείρημα που πάει κάπως έτσι: «Μα πώς κάνετε έτσι επειδή είδατε ένα πουλί, δεν καταλαβαίνω την έκρηξή σας! Ένα πουλί από μονο του δεν είναι αιτία τρομου, γιατί ΤΡΙΓΚΑΡΕΣΤΕ? Μήπως είστε πουριτανές? Μήπως είστε σεξοφοβικές? Μήπως είστε μίσανδρες? Μήπως τελικά θέλετε να ποινικοποιήσετε την απλή επιθυμία για σεξ και το αγνό γυμνό ανθρώπινο σώμα?». Οι ίδιοι κύκλοι μάλιστα έχουν το θράσος να κατηγορήσουν εμάς ότι φέρουμε κατάλοιπα πατριαρχίας επειδή τάχα είναι η πατριαρχία που κατασκευάζει την γυναίκα ως ένα ευάλωτο υποκείμενο που λιποθυμά στη θέα ενός ανδρικού πέους.

Η προσέγγιση αυτή βέβαια αγνοεί μια βασική διάκριση: δεν είδαμε ένα πουλί, μας το έδειξαν. ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ. Δεν μπήκαμε καταλάθος σε μία ανδρική τουαλέτα ούτε πέσαμε τυχαία σε έναν τύπο που ουρούσε δημόσια αλλά παράμερα και σοκαριστήκαμε στη θέα του μορίου του. Δεν νιώσαμε άβολα σε μια παραλία γυμνιστών που συναινέσαμε να μπούμε και όπου οι τσίτσιδοι λουόμενοι κοιτούσαν τη δουλειά τους. Δεν ανοίξαμε καν μια πόρτα και βρήκαμε κάποιον να αυνανίζεται οπότε καταρρεύσαμε υπό τη θέα κάποιας στύσης. Αντιθέτως αντιδράσαμε στο πως ένας επιδειξίας μας εγκαλεί, στο πώς προσπαθεί με το ζόρι να μας εμπλέξει σε όλο αυτό ακριβώς επειδή είναι μέρος της απόλαυσης που αντλεί. Στο πώς προσπαθεί να μας εξαναγκάσει να γίνουμε το απρόθυμο κοινό στη προσωπική του τσόντα. Είναι γνωστό πως οι επιδειξίες δεν ένιωσαν έτσι αυθόρμητα την ανάγκη να βγάλουν το πέος τους να πάρει αέρα εκεί που κάθονταν μόνοι τους σε ένα λιβάδι κι εμείς από κακή τύχη πέσαμε πάνω τους. Αντιθέτως κάθονται υπομονετικά σε ένα πάρκο και περιμένουν κάποια περαστική για να της φωνάξουν ψιτ ψιτ ή μπαίνουν στα ΜΜΜ ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή έχουν ανάγκη κοινό που ποτέ δεν συναίνεσε σε αυτό -ενώ δε θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να βρουν κοινό συναινετικό.

Οι ίδιοι που δεν βλέπουν κάτι κακό στο να μας δείξει κάποιος το πουλί του δεν καταλαβαίνουν τάχα γιατί τρομάζουμε από αυτό αφού δεν είναι το ίδιο με μια απόπειρα βιασμού. Ένας άνθρωπος βέβαια που αντλεί απόλαυση ακριβώς από το σοκ και τη δυσαρέσκεια αγνώστων γυναικών (ή και αντρών), δηλαδή μέσα από την παραβίαση των ορίων τους, είναι εύλογο να υποθέσουμε ότι γενικά δεν σέβεται τα όρια μας. Ποιος μας εγγυάται ότι θα σταματήσει εκεί? Γιατί να μην νιώσουμε ως απειλή έναν άντρα που αντικειμενοποιεί τις γυναίκες και τις χρησιμοποιεί ως εργαλεία για να ικανοποιήσει της σεξουαλικές του φαντασιώσεις ή ορέξεις όχι απλά ανάγοντας την συναίνεση σε προαιρετική αλλά μάλλον αντλώντας απόλαυση από την απουσία της. Σίγουρα αυτό δεν μπορεί να είναι καλό σημάδι αφού η λογική του συμπίπτει με αυτήν της κουλτούρας του βιασμού.

Η μεθοδευμένη αυτή προσπάθεια gaslighting ώστε να μας πείσουν ότι αντιδρούμε υπερβολικά προς τους επιδειξίες ή και τους cat callers γίνεται σε ένα πλαίσιο πλήρους απουσίας ενσυναίσθησης προς τις γυναίκες αγνοώντας εσκεμμένα την σκοτεινή πραγματικότητα που αυτές βιώνουν καθημερινά προσπαθώντας να τις βγάλει τρελές και υστερικές επειδή φοβούνται αυτό που παθαίνουν κάποιες κάθε μέρα. Η πατριαρχία έτσι μπορεί ανενόχλητη να συνεχίζει να ενσταλάζει τον φόβο στις γυναίκες με μυριάδες απειλητικές, αντικειμενοποιητικές και παραβιαστικές συμπεριφορές που τους υπενθυμίζουν την επισφαλή θέση τους, έναν φόβο απαραίτητο για να τις κρατάει διαρκώς υπό έλεγχο και υποταγή στις πατριαρικές επιταγές, ενώ ταυτόχρονα τις κατηγορεί ως υπερβολικά συναισθηματικές και παράλογες ακριβώς λόγω του φόβου αυτού.