Οι κατηγορίες ότι οι φεμινίστριες σιωπούν μπροστά στο έγκλημα στα Γλυκά Νερά δεν είναι μόνο κλασική περίπτωση του πώς τέτοια εγκλήματα εργαλειοποιούνται για να κεντρίσουν τα ρατσιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας αλλά και σημάδι του πώς οι άνθρωποι που εκτοξεύουν τέτοιες κατηγορίες δεν έχουν καταλάβει (ή κάνουν ότι δεν έχουν καταλάβει) ούτε τι είναι ο φεμινισμός ούτε τι είναι η έμφυλη βία.

Αυτό μας επιστρέφει πίσω στη διαμάχη για τον όρο «γυναικοκτονία»: αυτή δεν αφορά απλά την δολοφονία μιας γυναίκας από έναν άντρα αλλά αντιθέτως το κίνητρο μιας τέτοιας δολοφονίας που απορρέει από ένα ευρύτερο πατριαρχικό πλαίσιο ελέγχου και ιδιοκτησίας των γυναικών, των σωμάτων και της σεξουαλικότητάς τους από τους άντρες συγγενείς και συντρόφους τους. Το κλασικό παράδειγμα που φέρνουμε συνήθως είναι πως αν μια γυναίκα χάσει τη ζωή της κατά τη διάρκεια μιας ληστείας ΔΕΝ είναι γυναικοκτονία αλλά ένα τυχαίο έγκλημα χωρίς έμφυλο πρόσημο -πέρα δηλαδη από το γεγονός οτι το μεγαλύτερο ποσοστό βίαιων εγκλημάτων διαπραττεται από άντρες.

Τώρα, για το συγκεκρμένο έγκλημα δεν μπορούμε να ξέρουμε ακριβώς τις συνθήκες και τις λεπτομέρειες αλλα φαίνεται μια τέτοια περίπτωση. Άρα τι ακριβώς θα πρέπει να καταδικάσουν οι φεμινίστριες? Η καταδίκη συνήθως είναι απαραίτητη όταν υπάρχουν αντίθετες φωνές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ακούστηκε ούτε οτι το θύμα πήγαινε γυρεύοντας, ούτε οτι έπρεπε να προσέχει, ούτε ξεσκονίστηκε το παρελθόν του για να βρεθεί το αποκαλυπτικό φόρεμα που φορούσε πριν 3 χρόνια στην βραδινή της έξοδο ή οι «κακές παρέες» που έκανε με σκοπό να αφήσουν υπονούμενα οτι άξιζε έναν τραγικό θάνατο όπως έχουμε δει με τα θύματα βιασμών και γυναικοκτονιών -αν και βέβαια δεν χάσαν χρόνο τα ΜΜΕ να αισθητικοποιήσουν τη δολοφονία μιας συμβατικά όμορφης γυναίκας. Υπονοεί ο συντάκτης ότι μήπως όχι μονο δεν καταδικάζουμε το έγκλημα αλλά το επικροτούμε κιόλας, αναπαράγοντας την ακροδεξιά φαντασίωση πως οι φεμινίστριες τάχα σπεύδουν να συγχωρέσουν τον μετανάστη δολοφόνο και βιαστή λόγω κάποιου φετίχ με τους Ανατολίτες και λοιπούς αλλοδαπούς?

Για ποια επιλεκτική ευαισθησία μιλάμε? Αντιθέτως είναι η δική τους ευαισθησία που είναι επιλεκτική,που εξεγείρονται μόνο όταν οι θύτες είναι μετανάστες (ή τέλοσπάντων υπονοείται ότι ειναι) και δίνουν έμφαση σε αυτό ξεχνώντας οτι παραμένουν άντρες και πως είναι οι άντρες που διαπράττουν το συντριπτικό ποσοστό των βίαιων εγκλημάτων για λόγους που ασφαλώς δεν είναι άσχετοι με την πατριαρχία. Οι γυναίκες θα συνεχίζουν να κινδυνεύουν από σεξουαλικές επιθεσεις ακομα και χωρίς την παρουσία μεταναστών. Και οι ληστείες και οι κλοπές θα συνεχίσουν να συμβαίνουν όσο περισσότερο αυξάνεται η φτώχεια και η περιθωριοποιηση πληθυσμιακών ομάδων.

Η φεμινιστική παρέμβαση είναι απαραίτητη όταν η κοινωνία επιδίδεται σε victim-blaming ή προσπαθεί να συσκοτίσει τις έμφυλες καταβολές ενός εγκλήματος παρουσιάζοντάς το πχ ως «εγκλημα πάθους». Οι φεμινίστριες είναι εκεί όταν δολοφονούνται η βιάζονται μετανάστριες για τις οποίες κανένας δεν μιλάει γιατί η δική τους ζωή δεν θεωρείται εξίσου σημαντική ή οταν οι θύτες είναι «δικά μας’, «καλά παιδιά» που πλαισιώνονται ως απλά άμυαλα, παρορμητικά ή με ψυχολογικά προβλήματα αγόρια.

Ως άνθρωποι θρηνούμε την τραγική δολοφονία μιας νεαρής γυναίκας. Ως φεμινίστριες απλώς δεν έχουμε κάτι να προσθεσουμε σε μια κοινωνία που σύσσωμη στέκεται σοκαρισμένη μπροστά στο συγκεκριμένο έγκλημα.