Το άρθρο από Τα Νεα για την ομολογία του γυναικοκτόνου -για το οποιο η εφημερίδα απολογήθηκε κατόπιν αντιδρασεων- φαινεται να απευθύνεται στους άντρες λέγοντας τους «ο γυναικοκτόνος ειναι ένας από εμας». Φαίνεται να κλείνει το μάτι σε όσους έχουν σκεφτεί, απειλήσει ή εχουν οντως κανει χρήση βίας υπονοώντας πως αφου ΟΛΟΙ εχουν κάνει αυτή τη σκεψη το μονο που τους χωρίζει από τουν γυναικοκτόνο ειναι οτι αυτός το πήγε ένα βήμα παραπέρω και το εκανε πράξη.

Φαίνεται ομως να απευθυνεται και στις γυναικες καθησυχάζοντας τις: αν ο συντροφός σου σε έχει απειλήσει με βία δεν είναι κάτι σπάνιο ή άξιο αναφοράς, και ποια από εμας δεν το έχει ακούσει. Είναι κάτι φυσιολογικό και αναμενόμενο, ΟΛΕΣ μας το έχουμε περάσει, δε σημαίνει οτι θα μας σκοτώσουν. Ειναι απλά κατι που οι άντρες λένε πάνω στα νεύρα τους και όχι ένα τεράστιο red flag, ενα προειδοποιητικό σημάδι.

Υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στην κανονικοποίηση της έμφυλης βίας και την καταγγελία της. Το να παρουσιάζεις έτσι casually την έμφυλη βία ως καθημερινό φαινόμενο δεν κάνει κάτι ούτε για να την αποδομήσει ουτε για να την καταπολεμήσει. Ίσα ίσα μοιαζεί να λέει «έτσι είναι τα πράγματα». Γενιές και γενιές γυναικών γνώριζαν ότι οι άντρες σηκώνουν το χέρι τους, δεν είναι κάτι καινούριο ούτε φεμινιστικό να κάνεις αυτή την παρατηρηση. Φεμινιστικό θα ήταν να τονίζεις ακριβώς το πόσο άδικο και παράλογο είναι, να λές από τη μία ότι ειναι συχνό αλλά ταυτόχρονα να υποδεικνύεις τους συστημικους λόγους εξαιτίας των οποίων ειναι ειναι, να προσφέρεις μια εναλλακτική εικόνα του κόσμου.

Το να λες στωικά «η ζωή ειναι άδικη» δεν είναι ουτε ριζοσπαστικό ούτε επαναστατικό, αντιθέτως είναι κανονικοποίηση της αδικίας. Οφείλεις είτε να παιρνεις θέση εναντίον της αλλιώς είσαι μέρος του προβλήματος. Και τα mainstream ΜΜΕ ειναι μέρος του προβλήματος.