Eνα πράγμα για το οποίο έχω αρχίσει πρόσφατα να προβληματίζομαι είναι πως πάρα πολλοί άντρες φαίνεται να νομίζουν ότι το να αρέσεις σε αυτούς είναι επαρκής λόγος για σένα ώστε βγεις μαζί τους. Βλέπεις λοιπόν πολλούς να λένε απλά «είσαι πάρα πολύ όμορφη, θα ήθελα να βγούμε για ποτό καποια στιγμή» και δεν καταλαβαίνουν γιατί αυτή η στρατηγική αποτυγχάνει ξανά και ξανά.

Δεν θέλω να πω εδώ κάτι για την επιφανειακότατα και για το πώς θα έπρεπε να κοιτάνε τον εσωτερικό μας κόσμο -το ίδιο μου κακοφαίνεται και όταν λένε «φαίνεσαι πολύ ενδιαφέρουσα, θα ήθελα να βγούμε». Ούτε θέλω να πω εδώ ότι είναι κακό να θες επιβεβαίωση -εννοείται ότι η αίσθηση αποδοχής είναι πολύ σημαντική σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις ιδανικά όμως θα πρέπει όμως να είναι αμοιβαία. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι οι ίδιοι πολύ συχνά δεν κάνουν την παραμικρή προσπάθεια αυτοπαρουσίασης, δεν σου προφέρουν ένα λόγο για τον οποίο ΕΣΥ θα ήθελες να βγεις μαζι τους. Συχνά οι ίδιοι δεν έχουν καν δικές τους φωτογραφίες ή δε μπαίνουν στη διαδικασία να σου μιλήσουν για πράγματα που ίσως κάνουν τους ίδιους ενδιαφέροντες και ελκυστικούς. Σου παραθέτουν μόνο το λόγο που θέλουν αυτοί (σε βρίσκουν εξαιρετικά εδιαφέρουσα και όχι σαν τις άλλες ή τρομερά, πάρα μα πάρα πολύ όμορφη, σαν πριγκίπισσα και άλλα τέτοια cringe) και περιμένουν ότι η προσφορά επιβεβαίωσης από μόνη της θα είναι αυτή που θα σε δελεάσει.

Αυτό συνδέεται με την συνήθη μισογυνική αντίληψη ότι οι γυναίκες υπάρχουν μόνο ως λήπτες επιβεβαίωσης και αποδοχής χωρίς ποτέ να είναι αυτές που τις προσφέρουν άρα το βασικό κίνητρο για να βγουν με κάποιον δεν είναι το πόσο εμφανίσιμος, ενδιαφέρων ή αστείος είναι ο ίδιος αλλά το πόσο καλά θα τις κολακεύει. Τα social media λοιπόν καταλήγουν να είναι γεμάτα από σπαμάρισμα αντρών που τις εκθειάζουν και προφέρουν κομπλιμέντα το ένα μετά το άλλο και στη συνέχεια απογοητεύονται και θυμώνουν όταν οι γυναίκες δεν ανταταποκρίνονται. Νιώθουν μάλιστα εκτεθειμένοι ή μάλλον εξαπατημένοι που προσέφεραν επιβεβαίωση χωρίς να πάρουν αντάλλαγμα.

Η εικόνα της γυναίκας ως παθητικού αποδέκτη θαυμασμού και επιβεβαίωσης που τα ξεπληρώνει με σεξ βρίσκεται πολύ συχνά στον πυρήνα της απογοήτευσης των incels και άλλων αντρών που παραπονιούνται ότι «μας δίνουν αξία» χωρίς ποτέ να αναρωτιούνται ποια είναι η δική τους στη ζωή μας. Η ιδέα του «άντρα κυνηγού» τους κάνει να πιστεύουν ότι το δικαίωμα επιλογής ανήκει αποκλειστικά σε αυτούς που προσεγγίζουν γυναίκες με τα δικά τους κριτήρια αλλά οι ίδιες δεν χρειάζεται να έχουν τα δικά τους. Φυσικά το ότι οι γυναικες ζουν και αναπνέουν για τα κομπλμέντα και τα likes είναι μια ψευδαίσθηση που ο ίδιος ο μισογυνισμός έχει καλλιεργήσει με αποτέλεσμα πολλοί να αυτοσαμποτάρονται χρησιμοποιώντας το ως μοναδικό μέσο φλερτ.