Διαβάζοντας τα σχόλια στο προχθεσινό ποστ για τους incels παρατήρησα να παίζει πο-λύ το μοτίβο «γίνε καλύτερος άνθρωπος/πήγαινε για ψυχοθεραπεία για να βρεις κοπέ-λα». Αν και καταλαβαίνω την οργή και την αγανάκτηση πίσω από τέτοια σχόλια, κατά τη ταπεινή μου άποψη δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμα. Αναπαράγουν από την μία την ιδέα πως η σχέση είναι κάτι που έρχεται ως επιβράβευση όταν κάποιος «δουλέψει τον εαυτό του» και από την άλλη πως η ίδια η αυτοβελτίωση δεν είναι ο στόχος αλλά το μέσο για την απόκτηση μιας «κανονικής» ζωής -αυτής που περιλαμβάνει αναγκαστικά και μια ερωτική σχέση. Υπονοούν από τη μία πως οι γυναίκες επιβραβεύουν την καλοσύνη των αντρών, από την άλλη πως για να είναι κάποιος μόνος του κάτι πάει στραβά με αυτόν, αλλιώς θα έβρισκε κοπέλα. Τι μήνυμα δίνει αυτό σε οσους άντρες και ανθρώπους γενικότερα δυσκολεύονται να βρουν σχέση χωρίς να συντάσσονται με τους incels?

Η σχέση δεν είναι κάτι που εμφανίζεται μαγικά ως επιβράβευση όταν περάσεις το απα-ραίτητο κατώφλι αυτοβελτίωσης, ψυχοθεραπείας και selfwork-αν και πολλές φορές βοηθάει. Οι incels δεν είναι μόνοι τους επειδή είναι αξιοθρήνητοι πικροχολοι μισογύνη-δες τους οποίους το entitlement και η πικρία τους καθιστά απωθητικούς -αν και σίγου-ρα αυτό δε βοηθαει. Το να πιστεύουμε πως το πρόβλημα της απουσίας σχέσης θα λυθεί με τη βελτίωση του χαρακτήρα, αγνοεί τα χιλιάδες (αν όχι εκατομμύρια) κακοποιητικά και χειριστικά σκουπίδια που βρίσκονται σε σχέση. Υπάρχει πλούσια βιβλιογραφία πά-νω στο πως η «αυτοβελτίωση» και η «αυτοαναπτυξη» συνδέονται με ευρυτερα αφηγή-ματα του νεοφιλελευθερισμού, εδώ ας εστιάσουμε στο ότι δεν υπάρχει απαραίτητα γραμμική σχέση ανάμεσα στην βελτίωση του χαρακτήρα και την εξεύρεση συντρόφου. Όπως παραδέχονται και οι ίδιοι οι incels, το να είσαι χειριστικός και να λες ψέματα μπορεί σε βοηθήσει περισσότερα από ένα καλό χαρακτήρα.

Μπορεί βέβαια κάποιο άτομο οποιουδήποτε φύλου οντως να δυσκολεύεται να συνάψει σχέσεις (ακόμα και φιλικές) ή να βρει ερωτικό σύντροφο γιατί είναι πχ εσωστρεφής ή αγχώδης ή ανασφαλής. Δεν είναι δική μας δουλειά να του πούμε να αλλάξει για να βρει σχέση. Και στο φινάλε τι να κάνουμε, δεν γίνεται ούτε χρειάζεται να είναι όλοι εξω-στρεφείς και με αυτοπεποίθηση -δε θα υπονοούσε κι αυτό ένα κανονιστικό πρότυπο, έναν ιδανικό χαρακτήρα? Η λύση άλλωστε δεν είναι να προτρέπουμε κάποι@ να αλλάξει για να βρει σχέση αλλά μάλλον να προωθήσουμε την ιδέα πως η σχέση και το σεξ δεν είναι αναγκαστικά το επίκεντρο της ζωής μας, χωρίς τα οποία δε θα καταφέρουμε ποτέ να ευτυχήσουμε. Τα σχόλια στα οποία αναφέρομαι δεν δείχνουν προς αυτή την κατεύθυνση.

Το πρόβλημα μας με τους incels άλλωστε δεν είναι τα στοιχεία του χαρακτήρα τους που ίσως όντως να τους εμποδιζουν να βρουν σχέση, είναι αυτά που τους ώθησαν να μετέ-τρεψαν την μοναξιά και την απόρριψη που βιώνουν σε μια μόνιμη εκδικητική οργή κα-τά των γυναικών η οποία στην συνέχεια λειτουργεί και ως αυτοεκπληρούμενη προφη-τεία. Αυτά δεν πρόκειται να αλλάξουν ακόμα και αν εν τέλει βρουν κοπέλα. Επιπλέον η μετα-τροπή της μοναξιάς σε μισογυνισμό, δεν οφείλεται ΜΟΝΟ στα ιδιαίτερα ατομικά χαρακτηριστικά τους αλλά συνδυάζεται με ένα ευρύτερο μισογυνικό πολιτισμικό περιβάλλον που καλλιεργεί το entitlement και το μίσος κατά των γυναικών κατασκευάζοντάς τις ως την πηγή των προβλημάτων της κοινωνίας. Δεν είμαι σίγουρη ότι αυτό λύνεται απλά με ατομικές λύσεις όπως η ψυχοθεραπεία.