“Για τις γυναίκες στο Αφγανιστάν/το Ιραν/ τη Μέση Ανατολή δεν λέτε τίποτα» μας λένε συχνά πυκνά οι οργισμένοι μισογύνηδες που χάνουν τον ύπνο τους και κόβεται η όρεξή τους για τις γυναίκες στην Μέση Ανατολή.

Από που ξεπηδάει το ξαφνικό αυτό ενδιαφέρον? Και τι ακριβώς θα άλλαζε αν οι Δυτικές φεμινίστριες μιλούσαν ακόμα συχνότερα για τα δικαιώματα των Μεσανατολισσών και Μουσουλμάνων αδερφών τους? Μήπως οι φίλοι μισογύνηδες έχουν την αξίωση να πάμε στην Μέση Ανατολή να κάνουμε επανάσταση εκ μέρους των γυναικών εκεί όσο οι ίδιοι κάθονται στο υπόγειο τους και διαμαρτύρονται για τις φεμιναζί αντί να πάνε να κάνουν μια επανάσταση υπέρ των δικαιωμάτων των Ινδών εργατών ή έστω των αντρών θυμάτων των Ταλιμπαν?

Ας πούμε ότι εμείς σε αυτή τη σελίδα ποστάραμε συχνά για τις γυναίκες στη Μέση Ανατολή. Τι διαφορά θα έκανε στη ζωή τους? Θα το διάβαζαν οι ίδιες και θα ξεσηκώνονταν εναντίον των ισλαμιστών γιατί πιο πριν δε θα το είχαν σκεφτεί ως ιδέα, θα είχαν ανάγκτη το δικό μας πατρονάρισμα? Θα τα διάβαζαν οι κυβερνήσεις τους και θα έσπευδαν ντροπιασμένες να προστατεύσουν τα δικαιώματά τους? Θα τα διάβαζαν οι δικές μας κυβερνήσεις, ο Πρόεδρος της Αμερικής και οι αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ και θα αποφάσιζαν να επέμβουν για να τις σώσουν όπως επικαλεστηκαν, ανάμεσα στα άλλα, πριν την εισβολή στο Αφγανιστάν το 2001? Πότε μια ξένη κυβέρνηση επενέβη για οτιδήποτε άλλο πέρα από το να εξυπηρετήσει τα ιμπεριαλιστικά της συμφέροντα? Πότε η αλλαγή και η βελτίωση των δικαιωμάτων μίας ομάδας ήρθε από τα έξω, πόσο μάλλον στο πλαίσιο ενός αποικιοκρατικού μοντέλου όπου τα δικαιώματα των γυναικών χρησιμοποιήθηκαν συστηματικά ως επίφαση για να εκλογικεύσουν τον αποικιοκρατικό έλεγχο με αποτέλεσμα για αποικικορατούμενα κράτη ο φεμινισμός να ταυτιστεί με μια δυτική συνωμοσία και να προκαλει την καχυποψία ακόμα και των γυναικών εκεί?

Από που πηγάζει αυτή η διαρκής, εμμονική σχεδόν, ανάγκη των δυτικών να μιλάνε για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης, την απουσία δικαιωμάτων και τα καταπιεστικά έθιμα στην Μέση Ανατολή αναπαράγοντας σχεδόν ηδονικά φωτογραφίες γυναικείας κακοποίησης, απελπισίας και εξευτελισμού? Είναι τάχα κάποιο έλλειμμα πληροφόρησης που προσπαθούν να καλύψουν? Υπάρχει κάποι@ που δεν ξέρει για την παροιμιώδη καταπίεση των γυναικών στη Μέση Ανατολή? Που δεν έχει καταναλώσει αρκετή δυτική προπαγάνδα μέσω ταινιών όπου η πρωταγωνίστρια έχει υποστεί κλειτοριδεκτομή ή μέσω εκείνων των βιβλίων που ήρθαν στη μόδα μετα την 11η Σεπτεμβρίου τύπου «Ποτέ χωρίς την κόρη μου»? Υπάρχει κάποιος που δεν έχει ακούσει ιστορίες λιθοβολισμού άπιστων γυναικών ή εγκλημάτων τιμής που διαπράττει το ίδιο το σόι της ατιμασμένης? Τι ακριβώς προσφέρει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ η εμμονή αυτή πέρα από το να υπενθυμίζουν συνεχώς στις δυτικές γυναίκες πώς οφείλουν να νιώθουν ευγνωμοσύνη που τα πράγματα εδώ δεν είναι τόσο άσχημα? Πέρα από το να να χρησιμεύει ως διαρκής υπενθύμιση της Λευκής ανωτερότητας και του Δυτικού πολιτισμού που οφείλει να εκπολιτίσει τους βάρβαρους ανατολίτες?

Φυσικά και υπάρχει σωστός τρόπος να μιλάς γι αυτά τα πράγματα. Οι φεμινίστριες μπορούν να μιλήσουν για την καταπίεση των γυναικών στο Αφγανιστάν -και το κάνουν- θέτοντας το πάντα στο κατάλληλό φεμινιστικό και αντι-αποικιοκρατικό πλαίσιο. Δηλώνοντας την αλληλεγγύη μας για τις αδερφές μας, καλώντας τα κράτη μας να υποδεχτούν τις προσφύγισσες και τους πρόσφυγες, λαμβάνοντας έμπνευση από την αντίστασή τους, τονίζοντας τις συνάφειες των αιτημάτων, πολιτικών και νοοτροπιών μεταξύ ισλαμιστών εξτρεμιστών και εντόπιων μισογύνηδων, καταγγέλλοντας τη συνενοχή της Δύσης είτε με την στήριξη εξτρεμιστικών κινημάτων είτε με το να κάνουν τα στραβά βάσει των δικών τους στρατηγικών, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για το πόσο εύκολα μπορούν να ανατραπούν κεκτημένα δικαιώματα σε συνθήκες κρίσης και αστάθειας και αναδεικνύοντας τον Παγκόσμιο Πόλεμο κατά των Γυναικών.Η καρδιά μας βρίσκεται με τις γυναίκες στο Αφγανιστάν αλλά δε θα επιτρέψουμε στα μισογυνικά σκουπίδια να εργαλειοποιήσουν τον πόνο και την απελπισία τους για την προώθηση της δική τους αντιφεμινιστικής ατζέντας την ίδια ώρα που θα καλούν για το κλείσιμο των συνόρων για τις γυναίκες αυτές που προσποιούνται ότι νοιάζονται.