To ζήτημα της διαρροής προσωπικών βίντεο πάει πολύ πιο βαθιά από τους άντρες που τα διαρρέουν και την τιμωρία τους. Στην ουσία πάει στην καρδιά της πατριαρχίας, στην κατασκευή της γυναικείας σεξουαλικότητας ως υποδεέστερης, στην κατασκευή της γυναίκας ως σεξουαλικού αντικειμένου και όχι υποκειμένου.

Οι άντρες και όχι οι γυναίκες είναι αυτοί που συνήθως διαρρέουν προσωπικά βίντεο συντρόφων τους όχι επειδη οι άντρες ειναι χειρότεροι άνθρωποι αλλά αφενός επειδή δεν μπορείς να εξευτελίσεις έναν άντρα με έναν βίντεο όπου επιτελεί τον αρρενωπό ρόλο του γιατί αυτός (σε αντίθεση με το γυναικείο ρόλο) απλά δεν θεωρείται εξευτελιστικός και αφετέρου επειδη υπάρχει μια τεράστια ζήτηση τέτοιων βίντεο από άλλους άντρες που απολαμβάνουν μια τέτοια πράξη παραβίασης.

Μια γυναίκα, όσο απελευθρωμένη κι αν είναι, δεν μπορεί να αγνοήσει την πραγματικότητα αυτή. Δηλαδή ότι ακόμα κι αν η ίδια δε νιώθει καμία ενοχή ή ντροπή για την σεξουαλική της ζωή, η κοινωνία μπορεί να την τιμωρήσει γι αυτή, στερώντας της για παράδειγμα επαγγελματικές ευκαιρίες στη βάση τέτοιας διαρροής. Και ότι ακόμα και αν δεν έχει βγάλει ποτέ τέτοιο βίντεο,το σώμα της και η σεξουαλικότητά της θα θεωρούνται (σε αντίθεση με την αντρικά) πάντα κάτι ντροπιαστικό. Μπορει να αποφύγει τη δημόσια διαπόμπευση και να θεωρεί τον εαυτό της τυχερότερη, εξυπνότερη ή και ηθικότερη από τις άλλες, δεν μπορεί να αποφύγει όμως να ζει μέσα σε μια μισογυνική κοινωνία όπου η αξία της εξαρτάται απλά από το κατά πόσο συμμορφώνεται με τους πατριαρχικούς κανόνες και την διαφύλαξη της «τιμής» της με τρόπο που δεν περιορίζει τους άντρες. Για τους λόγους αυτούς τέτοια περιστατικά αφορούν ΟΛΕΣ τις γυναίκες και όχι μόνο αυτές που βγάζουν τέτοια βίντεο ή στέλνουν γυμνές φωτογραφίες τους.

Σε μια τέτοια κοινωνία κάποι@ θα σπεύσουν να συμβουλεύσουν τις γυναίκες να αποφεύγουν την λήψη τέτοιων βίντεο για να προστατεύσουν την ιδιωτικότητά τους κάτι που απλά βάζει κάτω από το χαλάκι τόσο την παραβιαστική πράξη του παρτενέρ της όσο και το πιο συστημικό θέμα της υποτίμησης της γυναικείας σεξουαλικότητας. Κάποι@ πάλι, θα σπεύσουν να επιμείνουν στην παραδειγματική τιμωρία των δραστών κάτι όμως που εξακολουθεί να παρακάμπτει το πραγματικό πρόβλημα και που σύντομα θα καταληξει να εστιάζει σε μια ποινική θεώρηση του θέματος με εμάς να ζητάμε αυστηρότερες ποινές και περισσότερη κρατική παρέμβαση.

Φυσικά κρίνεται ως θετικό όταν η ίδια η κοινωνία αυθόρμητα κατακρίνει και τιμωρεί τέτοιες πράξει. Από τη μία όμως το βάρος εξακολουθεί να πέφτει στο θύμα, που θα πρέπει να τις καταγγέλει δίνοντας ακριβώς τη δημοσιότητα που ήθελε να αποφύγει. Από την άλλη, το φεμινιστικό όραμα θα πρεπει να είναι ακόμα πιο ριζοσπαστικό, ειδικά σε έναν κόσμο που η περισσότερη επιτήρηση του διαδικτύου δεν είναι ούτε εύκολη και ίσως να μην είναι πάντα επιθυμητή. Θα πρέπει να είναι ουσιαστική σεξουαλική ελευθερία για τις γυναίκες και μια κοινωνία που θα αντρέφει άντρες που σέβονται τα προσωπικά όρια και την σεξουαλική αυτενέργεια των γυναικών, γνωστών τους και άγνωστων.