Η εμμονή της κουλτούρας μας με τις κριτικές, τα reviews και τις βαθμολογήσεις προιόντων και υπηρεσιών πηγάζει από το γεγονός ότι η μόνη ισχύς που μας αναγνωρίζει ο καπιταλισμός ειναι αυτή του καταναλωτή και όχι του εργαζόμενου. Εξοργιζόμαστε με μια παραγγελία που πήγε λάθος, μια παράδοση που άργησε, ένα ελαττωματικό προιόν συχνά περισσότερο από ό,τι με το πολιτικό μας σύστημα γιατί έχουμε μάθει ότι δικαιούμαστε πράγματα μόνο όταν τα πληρώνουμε και επειδή αυτή είναι η λιγοστή εξουσιά που μας επιτρέπει ο καπιταλισμός: αυτή του πελάτη. Και την εξασκούμε όσο πάει σε μια απελπισμένη προσπάθεια ψευδαίσθησης ελέγχου πάνω στις ζωές μας.

Έχω την εντύπωση ότι αυτό δεν αφήνει έξω ούτε το αντι-καπιταλιστικό υποκειμενο. Βιαζόμαστε να μπουκοτάρουμε μαγαζιά και εταιρίες με το που πάρει δημοσιότητα μια συγκεκριμένη συμπεριφορά τους -μια παραβίαση των εργατικών δικαιωματων, μια ρατσιστική συμπεριφορά υπαλλήλου, μια μισογυνική διαφήμιση. Σπεύδουμε να δυσφημίσουμε εκείνη ή την άλλη αλυσίδια σουπερ μάρκετ ξεχνώντας όλες τις προηγούμενες που μπουκοτάρουμε γιατί τότε θα έρθουμε αντιμέτωπες με το γεγονός ότι δεν υπάρχει ηθική κατανάλωση στον καπιταλισμό και ότι αν όλες οι εταιρίες επιδείξουν την ίδια σκατένια συμπεριφορά, τότε τι επιλογή μας μένει πέρα από το να ρίξουμε τον ίδιο τον καπιταλισμό? Καλύτερα να τον βαθμολογήσουμε με 1 αστεράκι.