Στο μυαλό μας παίζουν εναλλάξ σε λούπα από τη μία το δεύτερο απορριπτικό βούλευμα για τον επί 67 ημέρες απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη που διεκδικεί την αυτονοήτη αποφυλακισή του, και από την άλλη η πρόσφατη δήλωση της (πρώτης γυναίκας) Προέδρου της Δημοκρατίας (αναφερόμενη προφανώς στις προκλητικές αποφυλακίσεις δολοφόνων και βιαστών) πως «η δικαιοσύνη δεν απονέμεται με βάση το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους».

Αφήνοντας στην άκρη το αν όντως υφίσταται ένα αίσθημα δικαίου που είναι κοινό για όλ@ (καθώς αυτό προφανώς εξαρτάται και από την προνομιακή ή όχι θέση του υποκειμένου μέσα στο σύστημα), βλέπουμε πως ο νεοφιλελεύθερος ελιτισμός αντιμετωπίζει τους πολίτες ως κομπάρσους στην ίδια τους τη ζωή, καθώς ως μόνοι άξιοι για να καθορίσουν το δίκαιο κρίνονται οι δικαστές, οι δικηγόροι και οι εισαγγελείς. Το σύνολο της κοινωνίας καλείται δηλαδή να εμπιστευτεί αυτή την νέου τύπου κάστα αριστοκρατών, οι οποίοι ποτέ δε θα αντιμετωπίσουν τα ίδια προβλήματα με εμάς, ώστε να καθορίσουν αυτοί τι είναι το δίκαιο ως άλλοι ιερείς που συνομιλούν με το Θεό για να μας μεταφέρουν το μήνυμά Του. Μόνο που όταν η ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου μας φαίνεται ακατανόητη και άδικη, δεν χρειάζεται να αρκούμαστε σε ένα «άγνωσται αι βουλαί», γιατί ευτυχώς οι προνομιούχοι δικαστές, εισαγγελείς και δικαστές, με τους γενναιόδωρους μισθούς και τις ακόμα πιο γενναιόδωρες δωροδοκίες, είναι εκεί για να μας διαβεβαιώσουν ότι η οπτική μας δεν έχει καμία σημασία. Και ότι ο Νόμος και το Σύνταγμα είναι ουσιαστικά κάτι τόσο υπερβατικό και απομακρυσμένο από εμάς που δεν είμαστε αρμόδιοι καν να έχουμε άποψη για τις καταφανείς αντιφάσεις της εφαρμογής τους -ας εμπιστευτούμε τους ειδικούς.

Σε ένα κράτος όπου οι δικαστικές αποφάσεις εκδίδονται επί λέξει στο όνομα του ελληνικού λαού, σε ένα πολίτευμα που υποτίθεται πως εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πολιτών του και ελέγχεται από αυτούς, το κοινό περί δικαίου αίσθημα περιττεύει. Αυτό αποτελεί επίσης μιαν άμεση παραδοχή πως το κοινό περί δικαίου αίσθημα, η αντίληψη των πολιτών περί δικαιοσύνης δηλαδή, δεν ταυτίζεται με τους νόμους, κι όταν αυτό συμβαίνει είναι τυχαίο και συγκυριακό. Αυτή όμως είναι η δικαιοσύνη του αστικού κράτους, η εναλλακτική του οποίου μας έμαθαν πως είναι το απόλυτο χάος και ο αφανισμός, αυτού που εντέχνως συγκαλύπτει όλες τις αντιθέσεις στο εσωτερικό του υπό την απειλή ενός φανταστικού «διχασμού».

Αν λοιπόν νιώθετε ότι σας πνίγει το δίκιο, αν εξοργίζεστε με τις καταφανείς αντιφάσεις της αστικής δικαιοσύνης, αν πονάτε και μόνο που σκέφτεστε πώς είναι να ζει καποιος 67 μέρες χωρίς φαγητό και να εξοντώνεται για τις ιδέες του παρόλο που δεν έβλαψε κανέναν, το προεδρικό gaslighting ελπίζει να σας κατευνάσει: δεν υπάρχει αδικία. Δεν είναι αυτό που νομίζετε. Είναι όλα στο μυαλό σας.
~οι δύο Σουλτάνες αδμίνες