Με το υποτιθέμενο «δημογραφικό», την «υπογεννητικότητα» και το ζήτημα της μητρότητας στην Ελλάδα -και όχι μόνο- θα πρέπει να είμαστε διπλά προσεκτικές. Από τη μία θα πρέπει να εφιστούμε την προσοχή στο πως το κράτος εντείνει την χρήση ιδεολογικών μηχανισμών και παραδοσιακών αξιών (εθνικισμός, καλλιέργεια τύψεων για τις εκτρώσεις, το shaming της «γεροντοκόρης») για να πιέσει τις γυναίκες να κανουν παιδιά χωρίς να τους προσφέρει την πρακτική και υλική βοήθεια που χρειάζονται και που δικαιούνται (επιδόματα, υποδομές κτλ).

Από την άλλη δε θα πρέπει να αναλύουμε το θέμα σαν αυτός να είναι ο μόνος αποτρεπτικός παράγοντας για κάθε γυναίκα, να συμπεριφερόμαστε δηλαδή σαν κάθε μία να είναι μία υποψήφια μητέρα αρκεί να υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες οικονομικής (ή και συναισθηματικής) ασφάλειας. Θα πρέπει να αναγνωρίζουμε πως όσο οι γυναίκες απελευθερώνονται απο τους καταναγκασμούς της πατριαρχίας που τις προόριζε υποχρεωτικά για την οικιακή και αναπαραγωγική εργασία, δλδ το νοικοκυριό και την μητρότητα, κάποιες θα ανακαλύπτουν ότι καθόλου δεν τις συγκινεί ο ρόλος της μητέρας γιατί είναι κι αυτός όπως κάθε άλλη δουλειά: δεν ταιριάζει σε όλες.

Δυστυχώς βλέπουμε ακόμα και προοδευτικές, φεμινιστικές θα έλεγε κανεις, αναλύσεις, να προσεγγίζουν το θέμα σαν οι μόνοι λόγοι που οι Ελληνίδες δεν κάνουν παιδιά να είναι οικονομικοί και η αύξηση των γεννήσεων να είναι αποκλειστικά θέμα κατάλληλων «κινήτρων». Η παροχή κατάλληλων οικονομικών κινήτρων βέβαια μπορεί να αυξήσει τις γεννήσεις γιατί οι γυναίκες και γενικά οι άνθρωποι που θέλουν να γίνουν γονείς αλλά εμποδίζονταν από οικονομικούς περιορισμούς τώρα μπορούν να έχουν ένα εμπόδιο λιγότερο -παρά ένα κίνητρο περισσότερο, κάτι που υποννοεί ότι κάποι@ θα κάνουν παιδιά για να τσεπώσουν το επίδομα, όπως λέγεται για τις γυναίκες σε βορειο-ευρωπαικές χώρες. Θα πρέπει όμως ταυτόχρονα να αναλογιστούμε οτι χώρες όπου οι γυναίκες αντιμετωπίζουν πολύ χειρότερες οικονομικές συνθήκες από την Ελλάδα έχουν πολύ περισσότερες γεννήσεις ανά γυναίκα γιατί η οικονομική εξάρτηση των γυναικών και η χαμηλή κοινωνική της θέση τις καθιστούν περισσότερο υποχρεωμένες να εκπληρώσουν τον παραδοσιακό, πατριαρχικό τους ρόλο. Οι Ελληνίδες μερικές γενιές πριν έκαναν περισσότερα παιδιά όχι επειδή απολάμβαναν περισσότερης κρατικής και μη υποστήριξης αλλά επειδή το να μην κάνουν παιδιά ήταν απλά αδιανόητο καθώς η μητρότητα ήταν ταυτισμένη με την ίδια τους την «φύση».

Σε μια ιδανική κοινωνία οι άνθρωποι που θέλουν να γίνουν γονείς θα υποστηρίζονται ή μάλλον θα ανταμείβονται από την ίδια την κοινωνία για το έργο που προσφέρουν καθώς χωρίς την αναπαραγωγή η ίδια η κοινωνία θα κατέρρεε και θα εξαφανιζόταν -κάτι που είναι διαφορετικό με την στενή εθνικιστική σκοπιά σύμφωνα με την οποία κάθε έθνος θέλει να αυξήσει τον πληθυσμό του σε σχέσει με τα άλλα. Σε μια ιδανική κοινωνία όμως θα πρέπει και η κατασκευή της γυναικείας υποκειμενικότητας να αποδεσμευτεί από την μητρότητα, να γίνει πράξη ότι οι γυναίκες δεν είναι απλά εν δυνάμει μητέρες και να πάψει να ασκείται πίεση σε αυτές με τρόπο που διαφορετικά θα νιώθουν ελλιπείς, ανολοκλήρωτες, αποτυχημένες. Πραβλέποντας στην ρητορική μας να συμπεριλάβουμε ότι δεν είναι όλες οι γυναίκες ένα επίδομα ή ένα δωρεάν βρεφονηπιακό σταθμό μακριά από το να γίνουν μάνες, υποπίπτουμε στο ίδιο ουσιοκρατικό σφάλμα με την πατριαρχία.

Το να λές ότι είσαι κατά της έκτρωσης γιατί είσαι υπέρμαχος της πρόληψης είναι σαν να λές οτι είσαι κατά της διασωλήνωσης των ασθενών με covid γιατί είσαι υπέρμαχος της πρόληψης, της χρήσης μάσκας και αντισηπτικού. Καταρχάς, το αν θα νοσήσεις δεν εξαρτάται πάντα μόνο από σένα, όσο και αν προσέχεις. Κατά δεύτερον, φανταστείτε μια φασιστική κοινωνία που θα άφηνε τους ανθρώπους τιμωρητικά να υποστούν τις συνέπειες των λαθών τους στην υγεία τους επειδη απλά δεν πρόσεχαν αρκετά. Η λογική αυτή ειναι βαθιά μισάνθρωπη, καθώς με το πρόσχημα της πρόληψης αφαιρεί από τα άτομα την δυνατότητα να κάνουν σφάλματα και να μάθουν (ή και όχι) από αυτα.

Το πόσο βαθιά υποκριτική είναι αυτή η στάση φαίνεται και από το γεγονός οτι η συντάκτρια δεν βρίσκει καμία αντίφαση ανάμσεα στα όσα υποστηρίζει και στο γεγονός οτι η ίδια έχει υποστεί την επέμβαση. Αυτό που ουσιαστικά μας λέει είναι οτι η ίδια είχε μια ευκαιρία που δεν αναγνωρίζει στις υπόλοιπες, είχε την ευκαιρία να μην πληρώσει ένα λάθος που χρεώνει στον εαυτό της και ελεύθερη από τις συνέπειες έχει τώρα την άνεση να κριτικάρει τις άλλες γυναίκες. Με λίγα λόγια, η ίδια είχε την πολυτέλεια μιας δεύτερης ευκαιρίας να ορίσει το σώμα της και να επιλέξει τις συνθηκες κάτω από τις οποίες θα εγκυμονήσει και θα γίνει μητέρα, είχε την πολυτέλεια μετά απο αυτή την επέμβαση -που η ίδια βίωσε τραυματικά- να μάθει για παράδειγμα να εφαρμόζει καλύτερη αντισύλληψη. Όσες όμως είναι στο στάδιο που βρισκόταν η ίδια ΠΡΙΝ από αυτή τη διαδικασία το θεωρεί αποδεκτό να έχουν λιγότερες ευκαιρίες από την ίδια -όπως δηλαδή ψήφισε ο συγκεκριμένος πολιτικός τον οποίο και υποστηρίζει.

Μπορούμε έτσι να αντιλληφθούμε την εναντίωση κάποιων γυναικών στο δικαίωμα στην έκτρωση όχι σαν ένα σεβασμό προς «τη ζωή», την οικογένεια ή τις παραδοσιακές αξίας αλλά μια καθαρά εγωιστική επιλογή να αφαιρέσουν από άλλες γυναικες δικαιώματα που οι ίδιες είχαν αλλά νιώθουν, από προνομιακή πια θέση, οτι δεν χρειάζονται πια. Το ιδιο βέβαια μπορεί να ειπωθεί και γενικότερα για την εναντίωση γυναικών στον φεμινισμό, ο οποίος φυσικά και τις βοήθησε να να ανέλθουν σε μια θέση όπου έχουν πλέον την ψευδαίσθηση ότι δεν τον χρειάζονται πια.

Φαντάζομαι ότι με την ίδια λογική το δικαίωμα να πάρουμε το λεωφορεία είναι γελοίο γιατί έτσι απλά δηλώνουμε σκλάβες στην αποτυχία μας να έχουμε οι ίδιες ένα δικό μας αυτοκίνητο, κάτι που συνάδει πάρα πολύ με την νεοφιλελεύθερη λογική

Ποτέ δεν κατάλαβα την ρομαντικοποίηση των «δυσκολων» εποχών που οι άνθρωποι έκαναν παιδιά παρόλο που ζορίζονταν και τη κατηγορια πως οι νέες γενιές δεν κάναν πια παιδιά γιατί κοιτάνε την «καλοπέραση». Βασικά δεν κατάλαβα καν γιατί ειναι κατηγορία. Γράφει κάπου πως ήρθαμε στον κόσμο για να υποφέρουμε? Ότι γεννηθήκαμε απλά και μόνο για να αντικαταστήσουμε τη ζωή μας με μία άλλη και να διαιωνίσουμε το είδος? Και μάλιστα οτι θα διαιωνίσουμε μαζί και τις δυσκολίες εφόσαν όλοι όσοι τα λένε αυτά δεν φαίνεται να πιστεύουν οτι οι δυσκολίες αυτές θα πρέπει να αρθούν ως προυπόθεση για να έρθει στον κόσμο ένα παιδί.

Και δεν καταλαβαίνω, αν τα παιδιά δεν συμβάλλουν στο να περνάς καλά γιατί ακριβώς να τα κάνεις? Παραδέχονται όλοι αυτοί πως αυτά δεν φέρνουν αυτόματα χαρά και ευτυχία? Γιατί αν έφερναν τότε, για εγωιστικά κίνητρα και μόνο, δε θα έκαναν όλοι? Τελικά η ζωή μας είναι ολοκληρωμένη και πλήρης μόνο μέσω ενός παιδιού ή αυτά τα κάνουμε ανιδιοτελώς, απλα για να επληρώσουμε κάποιο καθήκον προς το έθνος?

Φυσικά κάθε συζήτηση για το κατασκευασμένο πρόβλημα της υπογεννητικότητας δεν αρκεί να φέρει στην κουβέντα και την ηθική κατρακύλα των γυναικών. Παρόλο που οι γυναίκες αποτελούν το 50% των γονιών, είναι ΑΥΤΕΣ που χρεώνονται με το πρόβλημα γιατί η μητρότητα ειναι δίκο τους καθήκον, ενώ για τους άντρες είναι χόμπι. Οι γυναίκες, σύμφωνα με το επιχείρημα αυτό, έμαθαν στις π@@τσες τις πολλές αντί να τις χρησιμοποιούν αποκλειστικά και μόνο για τεκνοποίηση ώστε να μπορεί να μας λέει η πατριαρχία μετά οτι οι γυναίκες δεν απολαμβάνουν το σεξ αλλά γι αυτές είναι απλά ένα μέσο προς την πολυπόθητη μητρότητα, όπως μας υπαγορευει το λεγόμενο «μητρικό ένστικτο».

Γελάω πάντως που σε όλα τα υπόλοιπα σχόλια κλαίγονται για τους «λάθρο» που αντικαθιστούν το ένδοξο έθνος μας και ο άλλος λέει βρήκα γυναίκα από το Βιετνάμ. Φαντάζεστε να έσκαγε μια γυναικα να κατηγορήσει τους άντρες που δεν κάνουν παιδιά και να περηφανευόταν ότι αυτή έχει κάνει 4 μέ έναν Σύριο και είναι κομπλέ πώς θα πέφτανε να την φάνε; Αυτό βέβαια δεν φανερώνει τίποτα άλλο από το γεγονός πως το πρόβλημα τις υπογεννητικότητας και της συρρίκνωσης της Ελλάδας είναι απλά ένα φανταστικο πρόβλημα με ιδεολογικές λύσεις: Το ποιος θεωρείται αποδεκτό να αντικαταστήσει αυτούς τους 6 Έλληνες που χάνονται ανά ώρα διευθετείται αποκλειστικά ρατσιστικά και σεξιστικά κριτήρια.

Όσο τα ζευγάρια που όντως θέλουν να αποκτήσουν παιδιά δεν βοηθούνται από το κράτος και ζουν σε συνθήκες φτωχοποίησης, το ζήτημα της υπογεννητικότητας δεν θα είναι παρά μια αφορμή για εθνικιστικές και σμισογυνικές κορώνες, με σκοπό να παρουσιάζεται ως μια αόρατη απειλή για το έθνος που θα καλείται να λυθεί με περισσότερη ασυνόμευση των σωμάτων των γυναικών και περισσότερο εχθρικές πολιτικές προς τους μετανάστες. Η υπογεννητικότητα όμως είναι πρόβλημα μόνο αν πιστεύεις ότι η διαιώνιση μιας κατασκευασμένης ομάδας που αυθαίρετα της δόθηκε ένα όνομα σε συγκεκριμένες κοινωνικο-πολιτικές συνθήκες είναι αυτοσκοπός.

Αναγκάστηκα να δω αυτό το βίντεο και να το σχολιάσω όχι επειδή είναι από αυτά που μου τραβούν το ενδιαφέρον αλλά επειδή  μου το στείλατε ίσα με 40 φορές στο inbox και ξέρετε πόσο επιρρεπής στο να προσαρμόζομαι στις κοινωνικές προσδοκίες είμαι. Αναρωτιόμουν βέβαια στο μεταξύ πώς αυτό το βίντεο απέκτησε τόση δημοσιότητα μέχρι που πέτυχα ένα screenshot από τον λογαριασμό του Mikeus που παρότρυνε τα@ς gourpies του να δουν και να μοιραστούν το βίντεο. Τόσο απλό είναι σήμερα να κάνει θραύση το βίντεο σου, αρκεί να είσαι γυναίκα και να γράψεις ενάντια στον φεμινισμό και όσο ανόητο και να είναι αυτό που θα πεις θα τρέξουν χιλιάδες άντρες να σε επιβραβεύσουν για το γλείψιμο και την υποστήριξη των συμφερόντων τους. Ο αντιφεμινισμός των γυναικών έρχεται με πολλά προνόμια την ίδια ώρα που οι φεμινίστριες πρέπει να αντιμετωπίζουν τον χλευασμό και το bullying για δικαιώματα που στο τέλος θα απολαμβάνουν όλες οι γυναίκες –ακόμα και οι αντιφεμινίστριες.

Ας αναλύσουμε όμως τα βασικά σημεία του βίντεο που δεν είναι παρά ένα συνοθύλευμα από αντιφεμινιστικά επιχειρήματα που έχουμε δει εκατομμύρια φορές σε αυτή τη σελίδα χωρίς να προσφέρει κάτι νέο στη συζήτηση.

• Το βίντεο ανοίγει με το κλασικό mantra των αντιφεμινιστριών «δεν είμαι θύμα». Ένας παλιός αντιφεμινιστικός μύθος λέει πως αν επαναλάβεις «δεν είμαι θύμα» μπροστά στον καθρέφτη 100 φορές οι συστημικές συνθήκες θα αλλάξουν μόνο για σένα και ενώ παντού θα έχει σεξισμό, γύρω σου θα δημιουργηθεί μια ασπίδα ισότητας. Μπορείτε να πετύχετε το ίδιο εφέ επαναλαμβάνοντας ότι «είναι Σάββατο» τα δύσκολα δευτεριάτικα πρωινά. Στην Αγαθή, λέει, δεν αρέσει να θυματοποιείται «ακόμα και όταν είναι πραγματικά το θύμα» (!!!) , λές και ο ρόλος το θύματος είναι κάτι που παίρνεις σε casting και όχι κάτι που προκύπτει από τη θέση σου σε ένα ευρύτερο σύστημα. Η προσέγγιση αυτή, όπως έχουμε αναλύσει και στην περίπτωση της συντηρητικής δημοσιογράφου και οπαδού του Τραμπ  Tomi Lahren που ισχυρίστηκε ακριβώς το ίδιο, εχει τις ρίζες της στον νεοφιλελευθερισμο και την αντίληψη ότι ο καθένας μπορεί τάχα να ορίσει την μοίρα του και έτσι, αν είσαι θύμα, αυτό είναι δική σου ευθύνη. Η λέξη θύμα έτσι προκαλεί αρνητικές συνδηλώσεις και ενοχικότητα στα θύματα της συστημικής καταπίεσης. Η Αγαθή λέει ότι ο φεμινισμός κάνει τις γυναίκες θύματα κατατάσσοντας έτσι οριστικά τον εαυτό της στη κατηγορίας της Δυναμικής Αντιφεμινίστριας™. Αλήθεια, τι πιστεύει ήταν οι γυναίκες όλες αυτές τις χιλιάδες χρόνια, πριν την έλευση του φεμινισμού;

• Στο δεύτερο λεπτό η Αγαθή φτάνει ήδη στο πρώτο της λογικό σφάλμα. «Δε θα υπήρχε ποτέ πατριαρχία αν εκ φύσεως τα δύο φύλα ήταν όμοια». Περιέργως αυτό είναι το σημείο που επέλεξε να προωθήσει και ο ίδιος ο Mikeus. Πέρα από την προφανή και εσκεμμένη διαστρέβλωση, αφού οι φεμινίστριες δε ισχυρίζονται ότι τα δύο φύλα είναι όμοια αλλά ούτε καν πως οι γυναίκες, οι άντρες ή αλλα φύλα είναι μεταξύ τους είναι όμοια έχουμε ένα εξαιρετικό παράδειγμα ταυτολογικής λογικής. Το να λές ότι δε θα υπήρχε πατριαρχία, δηλαδή εξουσία των αντρών, αν τα δύο φύλα ήταν όμοια, είναι σαν να λές ότι δε θα υπήρχε ρατσισμος και αιώνες δουλείας των μαύρων αν οι λευκή και η μαύρη φυλή ήταν όμοιες ή ότι δε θα υπήρχε αριστοκρατία αν οι αριστοκράτες ήταν όμοιοι με τους πληβείους. Δικαιολογείς δηλαδή την καταπίεση με την ίδια την ύπαρξη της καταπίεσης και ανάγεις την υποτιθέμενη ανομοιότητα σε πηγή της καταπίεσης αυτής, μόνο που την ανομοιότητα αυτή την παράγει, την επιτεινει και την τονίζει το ίδιο το καταπιεστικό σύστημα.

• Το δευτερο σημείο της Αγαθής είναι ότι δεν είναι φεμινίστρια γιατί αγαπά την οικογένεια. Οι φεμινίστριες λέει δεν αγαπούν την οικογένεια και μάλιστα δημιουργούν ενοχικό σύνδρομο στις γυναίκες που θέλουν να κάνουν οικογένεια –ειρωνικά λίγο μετά ισχυρίζεται ότι οι γυναίκες βγάζουν λιγότερα λεφτά επειδή αποφασίζουν να κάνουν οικογένεια και να μεγαλώσουν τα παιδιά, το οποίο σαν να μου φαίνεται ότι δημιουργεί ενοχικό σύνδρομο στις γυναίκες που τολμούν να έχουν βλέψεις για καριέρα παράλληλα με την οικογένεια και να υποστηρίζει ότι είναι δίκαιο να τιμωρούνται γι αυτό με μειωμένες ευκαιρίες ανέλιξης. Εδώ όχι μόνο παραβλέπει ότι χιλιάδες φεμινίστριες έχουν οικογένεια αλλά και πως αυτό στο οποίο οι φεμινίστριες αντιτίθενται είναι η οικογένεια ως καταπιεστικός θεσμός με τον άντρα ως κεφαλή της, που έχει όλη την εξουσία ακριβώς επειδή είναι αυτός που βγάζει τα λεφτά ενώ η γυναίκα κάνει την δουλειά της ανατροφής τσάμπα και έτσι αναγκάζεται να εξαρτάται οικονομικά από τον άντρα. Είναι οι παγιωμένοι ρόλοι που αναθέτει η οικογένεια αυτό στο οποίο αντιτίθενται οι φεμινίστριες και όχι φυσικά η μητρότητα ή οι μονογαμικές σχέσεις με τους άντρες.

• Η γυναίκα, μας πληροφορεί η Αγαθή, είναι αυτή που ως νοικοκυρά έχει εξουσία στο σπίτι. Αυτό ισχύει αν με τον όρο εξουσία εννοούσε ότι μπορεί να επιβάλλει στον άντρα να μην πατήσει στα σφουγγαρισμένα, αδυνατεί όμως να εξηγήσει γιατί χιλιάδες γυναίκες αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν  ακόμα, βία και υποτίμηση εντός του σπιτιού τους και όχι μόνο όταν  βγαίνουν στο μπαλκόνι. Αν οι γυναίκες μπορούν σήμερα να έχουν σχέσεις με τους άντρες επί ισοις όροις ακομα και όταν δεν δουλεύουν οι ίδιες, αυτό συμβαίνει γιατί θεωρητικά έστω μπορούν πλέον, χάρη στον αγώνα τον φεμινιστριών, να χωρίσουν ανα πάσα στιγμή τον άντρα τους και να συντηρήσουν τον εαυτό τους. Χωρίς αυτό το δικαίωμα οι γυναίκες είχαν μηδενική διαπραγματευτική δύναμη μέσα στην σχέση και αναγκάζονταν να προσαρμοστούν για την επιβίωση τους στις επιθυμίες του άντρα τους. Φυσικά η δυνατότητα να βρεις δουλειά σήμερα, ειδικά αν έχεις βγει από την αγορά εργασίας λόγω της ανατροφής των παιδιών, είναι τόσο πιο αυξημένη όσο πιο προνομιούχα είσαι. Η Αγαθή όμως χέστηκε για όσες γυναίκες δεν μπορούν γιατί δεν αγαπάει τις γυναίκες, αγαπάει τις μορφωμένες και δυναμικές αστές γυναίκες όπως πιστεύει ότι είναι η ίδια.

• Ταυτόχρονα προσποιείται ότι οι φεμινίστριες υποτιμούν την δουλειά της νοικοκυράς και το πόσα προσόντα απαιτεί ενώ στην πραγματικότητα οι φεμινίστριες ισχυρίζονται το αντίθετο: πως μία τόσο δύσκολη και σημαντική για την κοινωνία εργασία δε θα έπρεπε να γίνεται τσάμπα, σε συνθήκες πλήρους εξάρτησης από τον άντρα που βγάζει τα λεφτά. Και στο φινάλε αν ο ρόλος της ανατροφής των παιδιών είναι τόσο μαγικός γιατί τόσοι λίγοι άντρες στις πατριαρχικές κοινωνίες δεν τον αναλαμβάνουν οι ίδιοι; Θέλει να μας πει ότι οι άντρες δεν αγαπούν τα παιδιά τους όσο οι γυναίκες και δεν απολαμβάνουν εξίσου να περνούν χρόνο μαζί τους; Γιατί αυτό μου ακούγεται λίγο προσβλητικό για τους άντρες.

• Στο τέταρτο σημείο η Αγαθή τα βάζει με το κίνημα αποδοχής του πάχους. Ευτυχώς μας διευκρινίζει ότι αυτό ισχύει μονο για τις χοντρες που τρώνε ανθυγιεινά γιατί αν παχαίνεις με σαλάτες ας πάει στα κομμάτια, θα κάνει τα στραβά μάτια.  Το ότι η αντίθεσή της στο χοντρό σώμα δεν έχει ουδεμία σχέση με την υγεία αποδεικνύεται από το γεγονός ότι στην ίδια κατηγορία αποδοχής αηδιαστικών προτύπων από τις φεμινίστριες βάζει και τις αξύριστες μασχάλες, δλδ τις μασχάλες που διατηρούν τις τρίχες που έβαλε εκεί η φύση. Δεν μας εξηγεί το παράδοξο η φυσική τριχοφυΐα να θεωρείται αηδιαστική μόνο στο γυναικείο σώμα.  Η Αγαθή λέει ότι το κίνημα αποδοχής εμποδίζει την «αυτοβελτίωση» μόνο που δεν μας εξηγεί ούτε γιατί η συμμόρφωση με αυθαίρετα αισθητικά κριτήρια αποτελεί βελτίωση. Για τις φεμινίστριες αυτοβελτίωση αποτελεί να ξεπερνάμε τα πρότυπα που μας επέβαλλαν ή τουλάχιστον να κοιτάμε τη δουλειά μας και να μην προσπαθούμε να τα επιβάλλουμε σε άλλες γυναίκες ίσα ίσα για να κάνουμε τη ζωή τους μίζερη και να νιώσουμε εμείς ξεχωριστές και πολύτιμες που προσαρμοζόμαστε.

• Η Αγαθή αποκαλύπτει σε επόμενο σημείο ότι ο φεμινισμός συνδέεται με την Αριστερά και τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Σοκ! Αυτό βέβαια δεν κάνει κάτι άλλο από το να δηλώνει την δική της απέχθεια προς την Αριστερά την οποία δεν μας αναλύει, ενώ ταυτόχρονα δεν κάνει τίποτα για να μας εξηγήσει γιατί η Δεξιά δεν έχει δείξει ποτέ το παραμικρό ενδιαφέρον για τις γυναικείες διεκδικήσεις αλλά αντιθέτως τις αντιμετώπιζε ανέκαθεν εχθρικά.

• Η Αγαθή ισχυριζεται πως δεν είναι φεμινίστρια γιατί δεν μισεί τους άντρες ενω παρακάτω δηλώνει πως δεν είναι φεμινίστρια γιατι δεν μισεί τις γυναίκες. Λογικά οι φεμινίστριες μισούν ολόκληρη την ανθρωπότητα. Οι φεμινίστριες λέει ισχυρίζονται ότι αγαπούν τις γυναικες αλλα τρέχουν να μειώσουν οποια γυναικα δεν συμφωνεί μαζί τους. Οι φεμινίστριες βέβαια δεν δηλώνουν ότι αγαπούν τις γυναίκες, έτσι γενικά και αόριστα. Αντιθέτως βλέπουν τις γυναικες ως ανθρώπους και τις κρίνον από τα λόγια και τις πράξεις τους. Ο συναισθηματικός εκβιασμός «αν δεν αγαπάτε εμένα μισείτε τις γυναικες» μας αφήνει αδιάφορες.

• Όπως ήταν αναμενόμενο η Αγαθή είναι  εναντίον των εκτρώσεων ενώ θεωρεί πως είναι άδικο που οι άντρες πληρώνουν διατροφή ακόμα και όταν δεν ήθελαν το παιδί. Με λίγα λόγια η Αγαθή θεωρούσε δικαιότερο αυτό που γινόταν επί χιλιάδες χρόνια: οι γυναίκες έμεναν έγκυες και για τους άντρες ήταν καθαρά προαιρετικό να στηρίξουν το παιδί που αναγκαστικά, απουσία αυτοδιάθεσης αλλά και ιατρκής τεχνολογίας, θα προέκυπτε. Έτσι οι γυναίκες επωμίζονταν όλο το βάρος της αναπαραγωγής του ανθρώπινου είδους  χωρίς καμία εγγύηση την ίδια ώρα που η αναπαραγωγή αυτή γίνεται εις βάρος αποκλειστικά του δικού της σώματος και παρόλο που γίνεται προς όφελος του συνόλου.

• Από το βίντεο δε θα μπορούσα να λείπει και η Ισλαμοφοβία αφού η Αγαθη έχει ιστορικό εθνικιστικών εξάρσεων, οπότε αναγκάζεται σοκαρισμένη να μας πει ότι στο Ισλαμ οι γυναίκες κακοποιούνται ομαδικά, κάτι που εντελώς συμπωματικά συμβαίνει και στη Δύση.  Αλήθεια γιατί θεωρεί πως τα πράγματα για τις γυναίκες σε κάποιες μη δυτικές χώρες είναι ακόμα χειρότερα; Δε φαντάζομαι να είναι επειδή, ξέρω γω, δεν έχει αναπτυχθεί εκεί το φεμινιστικό κίνημα;

• Στο τελευταίο της επιχείρημα δηλώνει ότι δεν είναι φεμινίστρια γιατι είναι χριστιανή και πιστεύει στον Χριστό. Τώρα, για να πούμε την αλήθεια, ενώ στον φεμινισμό θα έπρεπε να υπάρχει χώρος για τις χριστιανές εκείνες η πίστη των οποίων σέβεται το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των άλλων γυναικών και δεν προσπαθεί να επιβληθεί σε άλλες γυναίκες, εδώ έχει δίκιο πως οι χριστιανές φεμινίστριες  αντιμετωπίζονται με περίσσια ειρωνεία και εχθρικότατα από τις φεμινίστριες, I will give her that. Να κάτι που θα μπορούσαμε όντως να βελτιώσουμε.

Ως επίλογο θα ήθελα να κάνω ένα σχόλιο γενικά για τον αντιφεμινισμό. Ο αντιφεμινισμός των γυναικών, ως ένα  ιδιαίτερο είδος αντιφεμινισμού που εμπεριέχει μια αντίφαση, οφείλεται στο γεγονός πως συνεχίζουμε να ζούμε σε ένα πατριαρχικό σύστημα εντός του οποίου η αξία, η αυτοεκτίμηση και συχνά η ίδια επιβίωση της γυναίκας εξακολουθεί να βασίζεται στην αντρική αποδοχή, αγάπη και οικονομική στήριξη. Για να ρισκάρεις να χάσεις την βόλεψή σου σε αυτό και να αντιμετωπίσεις το bullying, το εξευτελισμό και την στοχοποίηση που δέχονται οι φεμινίστριες θέλει ένα βαθμό αυταπάρνησης. Ειδικά για τις προνομιούχες γυναίκες, πχ για τις αδύνατες, λευκές, αστές είναι μεγάλος ο πειρασμός να απολαύσεις απλά τον θαυμασμό, την προσοχή και την στοργή που θα σου δείξουν οι άντρες στο βαθμό που δε θα αμφισβητήσεις την εξουσία τους. Οι φεμινίστριες έχουν αντιληφθεί βέβαια πως η λιγοστή αυτή εξουσία είναι ολοκληρωτικά εξαρτημένη από την αντρική ματιά με αποτέλεσμα να μην είναι αυτόνομη και να μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποτραβηχτεί αν ξεπεράσεις τα όρια του αποδεκτού ή αν χάσεις όσα σε κάνουν ποθητή και πολύτιμη σε αυτούς –πχ το αδύνατο σώμα, το όμορφο πρόσωπο ή την καλλιεργημένη από την πατριαρχία τάση μας να τους παρηγορούμε, να τους περιποιούμαστε και να τους στηρίζουμε συναισθηματικά.

Ωστόσο, στο άρθρο  “Bargaining with Patriarchy” η Deniz Kadiyoti αναλύει τον αντιφεμινισμό ως μια στρατηγική κίνηση των γυναικών που νιώθουν ανασφάλεια βλέποντας τις εγγυήσεις που τους προσέφερε παραδοσιακά η οικογένεια να οπισθοχωρούν. Στο κείμενο αναφέρει πως «Είναι σαν, αντιμέτωπες με την παμπάλαια ανασφάλεια του εισοδήματος που θα πρέπει να επαρκεί για την ανατροφή μιας οικογένειας, οι γυναίκες να επέλεξαν αντιθετικές στρατηγικές: είτε να βγούνε έξω (μεταφορικά μιλώντας) και να παλέψουν για την ισότητα εισοδήματος και ευκαιριών είτε να μείνουν σπίτι και να επιχειρήσουν να δεσμεύσουν του άντρες πιο στενά κοντά τους. Η εμμονή του αντιφεμινιστικού κινήματος με την οικογένεια θα μπορούσε έτσι να ερμηνευθεί ως μια προσπάθεια παλινόρθωσης της παλιάς πατριαρχικής διαπραγμάτευσης, με τις φεμινίστριες να προσφέρονται ως ένας βολικός αποδιοπομπαίος τράγος για να κατηγορηθούν για την τωρινή  δυσαρέσκεια και αποξένωση ανάμεσα στους άντρες. Επομένως για την Kandiyoti “ οι μορφές συνείδησης και αγώνων που αναδύονται σε καιρούς τέτοιας γοργής κοινωνικής αλλαγής απαιτούν μια ανοιχτόμυαλη και με κατανόηση εξέταση, παρά μια βιαστική κατηγοριοποίηση. Γι αυτό η Ginsburg αξιολογεί τον ακτιβισμό του κινήματος κατά των εκτρώσεων από τις γυναίκες στις ΗΠΑ σαν στρατηγικό παρά σαν αναγκαστικά αντιδραστικό. Τονίζει πως η αποδέσμευση της σεξουαλικότητας από την αναπαραγωγή και την οικιακή ζωή  γίνεται αντιληπτή από πολλές γυναίκες ως επιζήμια για τα ίδια τους τα συμφέροντα καθώς, ανάμεσα στα άλλα, αποδυναμώνει την κοινωνική πίεση προς τους άντρες να αναλάβουν τις ευθύνες τους για τις αναπαραγωγικές συνέπειες των σεξουαλικών τους δραστηριοτήτων».

Οι αντιφεμινίστριες  γυναίκες με λίγα λόγια προσπαθούν να διαπραγματευτούν με την πατριαρχία και να βελτιστοποιήσουν την θέση τους μέσα στο υπάρχον πατριαρχικό σύστημα ακόμα και εις βάρος άλλων γυναικών αντί να παλέψουν για την οριστική καταλυσή του γιατί αδυνατούν να φανταστούν την θέση τους σε ένα νέο κόσμο χωρίς έμφυλες ιεραρχιες και ρόλους και δεν είναι πρόθυμες να αναλάβουν το ρίσκο.

Για γυναίκες που καταδικάζουν τον εαυτό τους σε μια μίζερη ύπαρξη όπου δε θα βιώσουν «την χαρά της μητρότητας που φέρνει η αποδοχή στο κάλεσμα της φύσης’, οι γυναικες που δε θελουν παιδιά αντιμετωπίζουν ανέκαθεν υπερβολική επιθετικότητα. Σχεδόν σαν αντί για τον εαυτό τους να βλάπτουν ευθέως τους σχολιαστές και τις σχολιάστριες. Ο Δημήτρης είναι τουλάχιστον ο πιο ειλικρινής: η καταδίκη των γυναικών που δε σκοπεύουν να κανουν παιδιά απορρέει από τον υπαρξιακό φόβο ότι θα εξαφανιστούμε από προσώπου γης. Μπορεί ο φόβος να μην είναι ρεαλιστικός σε έναν πλανήτη με δισεκατομμύρια ανθρώπους, γίνεται όμως αν με τον όρο «κοινωνία» εννοούμε -όπως δείχνει και ο Θωμάς- το εκάστοτε έθνος. Η αναπαραγωγή του έθνους γίνεται έτσι αυτοσκοπός το οποίο είναι γελοίο αν αναλογιστούμε ότι στη διάρκεια της ιστορίας έθνη, φύλα και εθνοτικές ομάδες έχουν δημιουργηθεί και έχουν χαθεί από προσώπου γης και δεν τρέχει και τίποτα γιατί αυτό που αλλάζει ουσιαστικά είναι το όνομα που δίνει μια ομάδα στον εαυτό της.

Η κατασκευή της λεγόμενης «γυναικείας φύσης» και του «Μητρικού ενστίκτου» είναι μια επινόηση με σκοπό να οδηγήσει τις γυναικες να κάνουν παιδιά χωρίς να το πολυσκεφτούν. Το οτι δεν αποτελεί κάποια βιολογική πραγματικότητα είναι εμφανες από την συνεχή αύξηση των γυναικών που δε θέλουν παιδιά όσο απελευθερώνονται από τους εξαναγκασμούς της πατριαρχίας, από τις χιλιάδες εκτρώσεις και από τις γυναίκες που εγκαταλείπουν τα παιδιά τους. Ο τρόπος της πατριαρχίας να διαχειριστεί τις πραγματικότητες αυτές είναι απλά να κατασκευάσει τις γυναίκες αυτές ως ιδιαιτέρως τερατώδεις. ΌΛΕΣ οι γυναικες θέλουν παιδιά εκτός από αυτές που δε θέλουν, οι τελευταίες όμως είναι τέρατα εγωισμού ή φόνισσες εμβρύων και όχι αληθινές γυναικες άρα μπορούμε να συνεχίσουμε να βυθιζόμαστε στην άρνηση και την γνωστική ασυμφωνία πιστεύοντας στην ύπαρξη κάποιου βιολογικού πεπρωμένου.

Ο παραδοσιακός πατριαρχικός τρόπος που η κοινωνία εξανάγκαζε τις γυναικες να κάνει παιδιά ήταν να τους στερήσει κάθε άλλο μέσο για την επιβίωσή τους και να ταυτίζει την αξία τους με την παραγωγή απογόνων για χάρη των αντρών. Να σημειωθεί βέβαια ότι σε άλλες εποχές οι γυναίκες είχαν και περισσότερη βοήθεια στην ανατροφή των παιδιών από ολοκληρη την κοινότητα καθώς δε ζούσαν σε διαμερίσματα σε πυρηνικές οικογένειας των δύο ατόμων. Τώρα που οι γυναικες αποκτούν την οικονομική τους ανεξαρτησία αλλά η ευθύνη της ανατροφής των παιδιών παραμένει σχεδον αποκλειστικά σε αυτές, τα μέσα πίεσης είναι κυρίως πολιτισμικά και κοινωνικά και κυμαίνονται από το πατρονάρισμα ( «θες να κάνεις παιδιά απλά δεν το χεις καταλάβει. Κάνε και θα δεις -αν όχι no refunds, sorry), τον στιγματισμό ως εγωίστριες ή θύματα του καπιταλισμού, και την απειλή τους με εξοστρακισμό από την κοινωνία (μείνε λοιπόν στην άκρη σου, όχι στην κοινωνία).

Το πιο θλιβερό από όλα όμως είναι οι ίδιες οι γυναικες που έχοντας απορροφήσει την πατριαρχική προπαγάνδα καταλήγουν να βλέπουν τον εαυτό τους ως μισούς ανθρώπους. Οι άντρες είναι ολόκληροι άνθρωποι εκ γενετής, οι γυναικες όμως παραμένουν λειψές, κάτι λιγότερο από άνθρωποι μέχρι την γέννα. Η ίδια η αυτοεικόνα των γυνακών ως όχι ανθρώπων αλλά μόνο ως εν δυνάμει παραγωγούς άλλων ανθρώπων (ολόκληρων αν είναι αγόρια, μισών αν είναι κορίτσια) είναι η χειρότερη μορφή εσωτερικευμένου μισογυνισμού.

Σχόλιο σε ποστ για τις εκτρώσεις, γιατί οι γυναικες που δε θέλουν να κάνουν παιδιά στιγματίζονται απο την κοινωνία ως «εγωίστριες» αλλά το να θες να κανεις παιδιά για να σε γηροκομήσουν ή να υπάρχουν εργατικά χέρια να σου φτιαχνουν το ασανσέρ είναι ένα πλήρως αποδεκτό κίνητρο.

Τα παιδιά δεν υπάρχουν για να εκπληρώνουν τις προδοκίες σου και να ικανοποιούν τις δικές σου ανάγκες, δεν κάνουμε παιδιά ως μέσο επίτευξης κάποιου σκοπού μας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιβίωση της κοινωνίας εξαρτάται από την αναπαραγωγή της,γι αυτο και η μητρότητα και η ανατροφή των παιδιών δε θα έπρεπε να θεωρείται αβίαστο αποτέλεσμα της «γυναικείας φύσης» ή της αγάπης τους για τα παιδία. Είναι κι αυτή μια κοπιαστική δουλειά όχι μόνο χρήσιμη αλλά και απαραίτητη για την κοινωνία, κάτι που η πατριαρχική ιδεολογία ανέκαθεν βοηθούσε να αποκρύπτεται, ειδικά στα νεώτερα χρόνια όπου η άμισθη εργασία των γυναικών ήταν η βάση του καπιταλισμού.

Nα ξεκαθαρίσουμε το εξής: οι αντιδράσεις που προκάλεσε η αφίσα που αναρτήθηκε στο metro με fun facts σχετικά με το «Αγέννητο Παιδί» δεν οφείλονται στο ότι «μας τσιμπάει τα σωθικά». Δεν είναι κάποιες φανταστικές ενοχές που τις υποκινούν για τον απλό λόγο πως το επιχείρημα υπέρ των εκτρώσεων δεν είναι «αχ ναι μωρέ είναι φόνος αλλά τι να κάνεις, έτσι τα φέρνει η ζωή να πρέπει να δολοφονήσουμε έναν άνθρωπο καμιά φορά». Το επιχείρημα είναι ότι το έμβρυο ΔΕΝ είναι άνθρωπος και η οποιαδήποτε προοπτική να γίνει κάποια στιγμή στο μέλλον δεν μπορεί να συγκριθεί με την αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα ότι η έγκυος είναι ΗΔΗ άνθρωπος, με σκέψεις, αισθήματα, όνειρα, προσδοκίες τα οποία το έμβρυο δεν διαθέτει και ότι η οποιαδήποτε δυνατότητα εξέλιξης του εμβρύου σε άνθρωπο θα γίνει εις βάρος του δικού της σώματος.

Οι αντιδράσεις ενάντια στην συγκεκριμένη αφίσα λοιπόν προκλήθηκαν από το γεγονός ότι αποτελεί μέρος μιας οργανωμένης καμπάνιας κατά του κατοχυρωμένου δικαιώματος της έκτρωσης η οποία με την σειρά της συνδέεται με μια ευρύτερη τάση συντηρητικοποίησης της κοινωνίας που προσπαθεί να ελέγξει τα σώματα και την σεξουαλικότητα των γυναικών και των ατόμων με δυνατότητα κυοφορίας.

Για το λόγο αυτό ο παραλληλισμός με τη διαφήμιση του Pride είναι όχι μόνο ατυχής αλλά και γελοιοδέστατος. Γιατί το Pride αφορά την αυτοδιάθεση του σώματος, ενώ το κίνημα των εξαναγκαστικών γεννήσεων το ακριβώς αντίθετο. Το Pride αφορά μία καταπιεσμένη ομάδα που πάλεψε και κέρδισε δικαιώματα που είχε στερηθεί και το ίδιο ακριβώς αφορά και το κατοχυρωμένο δικαίωμα στην έκτρωση. Και καθόλου συμπτωματικά, τόσο η καταπίεση των LGBTQ+ ατόμων όσο και η καταπίεση του δικαιώματος των εγκύων να τερματίσουν μια εγκυμοσύνη σχετίζονται με την καταδίκη των σεξουαλικών σχέσεων που δεν έχουν σκοπό την αναπαραγωγή.

Καθόλου δεν σχετίζονται όλα αυτά με τα δικαιώματα των πολύτεκνων γιατί το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματος δεν είναι ένα κίνημα κατά τις ζωής και των παιδιών ούτε προτρέπει κανέναν να κάνει έκτρωση όταν δεν θέλει. Το να είσαι πολύτεκνος δεν είναι κόντρα στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, μπορεί κάλλιστα να αποτελεί εξάσκηση ακριβώς αυτού του δικαιώματος. Σε κάθε περίπτωση, καλά θα κάνουν να γνωρίζουν όσοι γελοίοι πιστεύουν ότι η έκτρωση έρχεται σε σύγκρουση με την επιλογή να γίνει κάποι@ γονιός πως το μεγαλύτερο ποσοστό των εκτρώσεων σύμφωνα με έρευνες γίνεται από γυναίκες που είναι ΉΔΗ μητέρες. Η δυνατότητα να διαμορφώσεις το μέγεθος και την μορφή της οικογένειάς σου και να καθορίσεις τις συνθήκες διαβίωσής της όχι μόνο δεν συγκρούονται με την μητρότητα, αλλά αντιθέτως την συμπληρώνουν.

Οι εκτρώσεις δεν είναι μόνο φιλοσοφικό και κοινωνικό ζήτημα, είναι κατά βάση πολιτικό γιατί αφορά σχέσεις εξουσίας και δικαιώματα ιστορικά καταπιεσμένων ομάδων. Και ως τέτοιο δεν είναι απλά θέμα «άλλης άποψης» με την ίδια έννοια που δε θα θεωρούσαμε «άλλη άποψη» μία αφίσα που θα πληροφορούσε αθώα το κοινό πχ ότι οι Εβραίοι σκοτώσαν τον Χριστούλη μας και ελέγχουν το παγκόσμιο κεφάλαιο. Άλλωστε οι ισχυρισμοί της αφίσας κατά των εκτρώσεων είναι εξίσου ψευδείς.

Eδώ βλέπουμε πως μια αθλητική εφημερίδα που διευθύνεται απο και απευθύνεται σε κυρίως άντρες προπαγανδίζει το κίνημα κατά των εκτρώσεων που αφορά τα cis ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ (ή τρανς αντρικά και όλα τα σώματα που μπορούν να κυοφορήσουν) σώματα. Τα «fun facts» που συνοδεύουν την σπαρακτική φωτογραφία ενός χάρτινου εμβρύου κάνουν για άλλη μια φορά ξεκάθαρη τη σύνδεση μεταξύ του κινήματος και του εθνικισμού: Κάντε μωρά που δε θέλετε για να είμαστε περισσότεροι από τους Άλλους. Χωρίς εκτρώσεις ο πληθυσμός της Ελλάδας λέει θα ήταν σε 4 χρόνια ένα εκατομμύριο μεγαλύτερος. Το έθνος μας θα ευημερούσε αρκεί βέβαια και τα έμβρυα αυτά να εξελίσσονταν σε εξίσου εθνόκαβλους ανθρώπους που θα έθεταν ως μόνο στόχο της ζωής τους να αυξήσουν περαιτέρω τον ελληνικό πληθυσμό με μηδενικό ενδιαφέρον για τις συνθήκες που αυτός ζει. Φυσικά όταν οι μετανάστες ή τίποτα μουσουλμάνοι γεννάνε παιδιά καταδικασμένα στην φτώχεια είναι απολίτιστοι και «υπαναπτυκτοί», οχι σαν εμάς τους Δυτικούς που τα γεννάμε μόνο αν έχουμε να τα στείλουμε σε φροντιστήριο να μάθουν Αγγλικα.

Αυτό που δεν ενδιαφέρει τους υπέρμαχους των υποχρεωτικών γεννήσεων είναι το πόσο πιο δυστυχισμένες θα ήταν ήταν οι γυναικες που θα έχαναν τον έλεγχο του σώματός τους και θα εξαναγκάζονταν να οργανώσουν ολόκληρη τη ζωή τους βάσει μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης. Όπως είπαμε η ποιότητα της ζωής δεν ενδιαφέρει, ειδικά αν αφορά τη ζωή των γυναικών. Επίσης τον τζίρο τον ιδιωτικών νοσοκομείων τι μας τον αναφέρουν? Ναι Οκ, οι εκτρώσεις θα έπρεπε να γίνονται γρήγορα και με ασφάλεια δωρεάν σε δημόσια νοσοκομεία, από εκεί και πέρα αν είναι οικονομικό το θέμα χαλάλι τα λεφτά στις ιδιωτικές κλινικές, πιο φτηνά απο τις πάνες, τα καρότσια, τις κούνιες και το ψυχολογικό κόστος μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης θα μας έρθουν.

Eν τω μεταξύ τσεκάροντας πρόχειρα τα ποσοστά εκτρώσεων ανά χώρα βλέπω ότι η Ελλάδα είναι πολύ χαμηλά. Ή κάνουμε πολύ σωστά την αντισύλληψη ή πολύ φοβάμαι ότι κάνουμε πολύ λάθος τα αναπαραγωγικά δικαιώματα των γυναικών.

http://worldpopulationreview.com/…/abortion-rates-by-count…/

Kαταρχάς να ξεκαθαρίσουμε το εξής: οι φεμινίστριες δεν είμαστε έτσι σκέτα υπερ της έκτρωσης. Δεν υποστηρίζουμε την έκτρωση, υποστηρίζουμε το δικαιωμα καθε γυναίκας στην ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ του σώματος της. Δεν είναι με τα ΔΙΚΑ ΜΑΣ κριτήρια μιας ομαλής ζωής που κρίνουμε την επιλογή μας, είναι με τα ΔΙΚΑ ΤΗΣ κριτήρια βάσει των οποίων θα επιλέξει να γίνει μητέρα ή οχι. Εσείς είστε αυτές που με πρόφαση το ψεύτικο ενδιαφέρον σας προσπαθείτε να πατρονάρετε τις γυναίκες και να επιβάλλεται αυτό που εσείς θεωρείται οτι θα την οφελήσει με βάση τις δικές σας προβολές και τις δικές σας επιθυμίες. Εμείς εμπιστευόμαστε τις γυναίκες και την κρίση τους, δε θεωρούμε ότι οι γυναικες είναι τόσο ηλιθιες που δε μπορούν να πάρουν μια τόσο σημαντική απόφαση που αφορά πρωτίστως τις ίδιες και το σώμα τους. Εσείς είστε αυτοί που τις θεωρείται τόσο ηλίθιες που εμείς τις «ωθούμε» στην έκτρωση, λες και ακολουθούν μηχανικά κάποια μόδα που εμείς επιβάλλουμε.

Υποστηρίζουμε το δικαίωμά της να κάνει έκτρωση όσο και το δικαίωμά της να κάνε ένα παιδί ακόμα και όταν η κοινωνία ή ο περίγυρος της δεν την θεωρεί κατάλληλη μητέρα. Δεν ωθούμε καμία γυναίκα στην έκτρωση, υποστηρίζουμε απλά την ελεύθερη πρόσβαση σε αυτή. Εσείς είστε αυτ@ που ωθείτε τις γυναικες σε υποχρεωτικές γεννήσεις και στην μετατροπή τους σώματός τους σε κλωσομηχανή χωρίς βούληση χρησιμοποιώντας τον φόβο και την ντροπή που τους καλλιεργείτε, ενδιαφερόμεν@ δήθεν για την υγεία και την ευημερία της λες και μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη δεν μπορεί να τα καταστρέψει αυτά.

Αν έχεις αμφιβολίες για το οτι η αυτοδιάθεση του σώματος που η πατριαρχία έχει στερήσει από τις γυναικες «θα ωφελήσει το γυναικείο φύλο» μάλλον έχεςι καταπιεί αμάσητη την μισογυνική ιδέα οτι οι γυναίκες δεν μπορούν να διαχειριστούν τις ζωές τους πολύ καλά.