Εξυπνάδες συντηρητικών: «ναι αλλά αν είχαν κάνει ΕΣΑΣ εκτρωση οι γονείς σας δε θα λέγατε τα ίδια για τις εκτρώσεις»

Αλήθεια είναι αυτό. Δε θα ήμασταν καν εδώ για να τα λέμε και δε θα ανησυχούσαμε. Το ίδιο θα συνέβαινε κι αν οι γονείς μας είχαν αποφασίσει να μην κάνουν σεξ εκείνη την συγκεκριμένη μέρα, αν είχε χτυπήσει ο συναγερμός και τους είχε διακόψει, αν είχαν προβεί σε ακατανόμαστες σεξουαλικές πράξεις που δεν έχουν ως αποτέλεσμα την γονιμοποίηση αλλά μόνο την σκέτη αμαρτωλή ηδονή ή ξερω γω αν ο πατέρας μας είχε αποφασίσει να αυτοικανοποιηθεί. Τι να κανουμε τώρα, να απαγορέψουμε την μαλακια? Την αντισύλληψη? Το στοματικό σεξ?

Παιδιά σας έχω μια ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΉ ιδεα! Αν ανησυχείτε ότι οι Έλληνες μειώνονται ενώ οι μετανάστες αυξάνονται γεννώντας παιδιά στην Ελλάδα δώστε ελληνική υπηκοότητα σε όλα τα παιδιά των μεταναστών και, ΤΣΟΥΠ, PROBLEM SOLVED!!! ΑΥΞΗΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΕ ΑΜΕΣΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΠΛΟ ΤΡΙΚ!

Τουλάχιστον κάτι τέτοιες αναρτήσεις κάνουν ξεκάθαρο ότι οι πολέμιοι του δικαιώματος της έκτρωσης ποτέ δεν ενδιαφέρονταν για την «ιερότητα» της ζωής. Σκοπός ειναι η διατήρηση του «Εμεις» όπως το ορίζουν αυτοί με τα ρατσιστικά κριτήριά τους και η εξολόθρευση της ζωής του Άλλου καθώς και η περιφρούρηση της σεξουαλικότητας και του σώματος των γυναικών που μετατρέπονται έτσι σε εθνικό πόρο στην υπηρεσία του εθνικού ιδανικού. Να σημειώσουμε εδώ οτι δεν θεωρείται εξίσου κατακριτέο οι άντρες να συνάπτουν σχέσεις με «αλλόθρησκες» και μετανάστριες καθώς το παιδί θεωρείται οτι ούτως ή αλλως θα ανηκει στον πατέρα -και άρα στο σωστό έθνος.

«Τα αγέννητα παιδιά» είνα μία πολύ βολική ομάδα να υποστηρίξεις. Δεν έχουν ποτέ καμία απαίτηση από σένα. Δεν παρουσιάζουν κάποια ηθική πολυπλοκότητα, σε αντίθεση με τους φυλακισμένους, τους εθισμένους, τους μακροχρόνια φτωχούς. Δεν έχουν πρόβλημα με το πατρονάρισμα σου σου ούτε παραπονιούνται ότι δεν είσαι πολιτικά ορθός. Σε αντίθεση με τις χήρες, δεν σου ζητάνε να αμφισβητήσεις την πατριαρχία. Σε αντίθεση με τα ορφανά, δεν χρειάζονται χρήματα, μόρφωση, ή παιδική μέριμνα. Σε αντίθεση με τους ξένους, δεν κουβαλάνε όλες αυτές τις φυλετικές, πολιτισμικές και πολιτισμικές επιπλοκές που αντιπαθείς. Σου επιτρέπουν να νιώθεις καλα με τον εαυτο σου χωρίς καμία προσπάθεια να δημιουργήσεις ή να διατηρήσεις σχέσεις. Και όταν γεννηθούν μπορείς να τα ξεχάσεις γιατι σταματούν να είναι αγέννητα. Σχεδόν μοιάζει σαν να πεθαίνουν για σένα με το που γεννιούνται. Μπορείς να αγαπάς τα αγέννητα παιδιά και να τα υποστηρίζεις χωρίς στην ουσία να θυσιάζεις τίποτα από τον δικό σου πλούτο, εξουσία, ή προνόμιο χωρίς να επανασχεδιάζεις κοινωνικές δομές, να απολογείσαι ή να δίνεις αποζημιώσεις σε κανέναν. Είναι με λίγα λόγια οι τέλειοι άνθρωποι για να αγαπάς αν θες να ισχυρίζεσαι οτι αγαπάς τον Χριστό αλλά στην πραγματικότητα αντιπαθείς τους ανθρώπους που αναπνέουν

Φυλακισμένοι? Μετανάστες? Άρρωστοι? Χήρες? Ορφανά? Ολες αυτές οι ομάδες που συγκεκριμένα αναφέρονται στην Βίβλο? Όλοι πετιούνται στα σκουπιδια για τα αγέννητα παιδιά

Το σχόλιo αυτό κάνει ξεκάθαρη τη σύνδεση ανάμεσα στην αντίθεση στο δικαίωμα της έκτρωσης και τον έλεγχο της γυναικείας σεξουαλικότητας και του γυναικείου σώματος. Οι γυναίκες που κάνουν έκτρωση θεωρούνται «πατσαβούρες που πάνε με τον έναν και με τον άλλον», αποκρύπτοντας έτσι το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος των γυναικών που κάνουν έκτρωση είναι παντρεμένες γυναίκες που δε θέλουν παραπάνω παιδιά. Το δικαίωμα στην έκτρωση όμως δεν μπορεί να παρουσιαστεί από τη συντηρητική πλευρά ως δικαώμα «αξιοσέβαστων» γυναικών παρά μόνο «πουτ@νων» , γιατί έτσι είναι ευκολότερο να το αγνοήσουν.

Το δε επιχείρημα «αν δε θες παιδί γέννα το και μετά δώσε το σε μια οικογένεια που το θέλει» αγνοεί πως το γυναικεία σώμα δεν είναι ένα άδειο δοχείο μέσα από το οποίο θα περάσει αβίαστα ένα έμβρυο. Οι γυναίκες, όπως διάβασα σήμερα σε ένα tweet δεν «κουβαλάνε» απλά ένα μωρό, φτιάχνουν κάθε κύτταρό του από το μηδέν. Κi αυτό έχει συνέπειες τόσο για το σώμα τους και την υγεία τους όσο και για τον ψυχισμό τους. Η εγκυμοσύνη είναι εννιά μήνες γεμάτοι δυσκολίες και αλλαγές στο σώμα σου οι οποίες μπορούν να αφήσουν μόνιμο πρόβλημα υγείας -για να μη μιλήσουμε καν για το θέμα της επιλόχειας κατάθλιψης. Καμία γυναίκα δεν είναι υποχρεωμένη να τα περάσει όλα αυτά πληρώνοντας μάλιστα και τους ιατρικούς λογαριασμούς απλά για να παραδώσει ένα παιδί για υιοθεσία -κάτι για το οποίο φυσικά και πάλι θα στιγματιστεί και θα βλάψει την ψυχική της υγεία, δυστυχώς πιθανότατα και του παιδιου. Το γυναικείο σώμα δεν είναι κλώσσομηχανή, υπάρχει κάποιος που ήδη κατοικεί σε αυτό και είναι η ίδια η γυναίκα.

Δεν μπορούμε να μιλάμε για ίσα δικαιώματα όταν μόνο οι γυναίκες είναι αυτές θα πρέπει να κάνουν σεξ πληρώνοντας «συνέπειες» για το σώμα τους, την υγεία τους, τον ψυχισμό τους, την καριέρα ή τις ευκαιρίες μόρφωσής τους ενώ οι άντρες όχι. Και σε καμία περίπτωση δε θέλουμε μια κοινωνία που το να κάνεις ένα παιδί θεωρείται «συνέπεια», το τίμημα που πρέπει να πληρώσεις επειδή έκανες σεξ, η τιμωρία που θα πρέπει να υποστείς και όχι μια συνειδητή επιλογή.

Να συμφωνήσω ωστόσο με την σχολιάστρια σε ένα πράγμα: προφανώς και δεν υπάρχει «μητρικό ένστικτο». Αυτό είναι μια πατριαρχική κατασκευή. 🙂

Οι ακροδεξιοί φλεξάρουν πάλι τις δεξιότητές τους στα debates.
Δεν ξέρω αν με έπεισε περισσότερο το επιχείρημα που συγκρίνει τις γυναίκες με φυλακισμένους (ενδεικτικό του πως βλέπουν τα σώματα μας) ή το έμβρυο με βρομιά σε πατάκι αυτοκινήτου (ούτε εμείς δε θα το χαρακτηρίζαμε βρομιά καλέ), είμαι σίγουρη όμως για ένα πράγμα: στο μουνί μας αν δεν πάτε στρατό. Δεν πάτε για να προστατέψετε εμάς άλλωστε, πάτε για να προστατέψετε την γελοία φαντασίωση σας για το έθνος. Μην μας το πουλάτε σαν νταβατζιλίκι γιατί δεν ζητήσαμε εμείς κάτι τετοιο.

Με αυτούς τους γελοιοδέστατους, μελοδραματικούς συναισθηματικούς εκβιασμούς η χριστιανική Δεξιά προσπαθεί να αποτρέψει τις γυναίκες από το να κάνουν έκτρωση. Βάζοντας το «αγέννητο παιδί» να μιλάει σαν να έχει αυτοσυνείδηση, προσωπικότητα, φιλοδοξίες αποκρύπτει εσκεμμένα ότι τα έμβρυα δεν είναι παιδιά, δεν μιλάνε, δεν σκέφτονται και δεν έχουν όνειρα. Επίσης δεν υπάρχουν ανεξάρτητα από την μάνα τους -και αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε ένα μωρό και σε ένα έμβρυο.

Πέρα από την κλασική ρητορική που ταυτίζει τα έμβρυα με παιδιά, ενδιαφέρον σε αυτή την αφήγηση είναι και ποια ζωή αξιολογείται ως σημαντική, τόσο σημαντική που η απώλειά της να παρουσιάζεται ;όχι μόνο ως προσωπικό δράμα αλλά και ως τραγωδία για ολόκληρη την κοινωνία. Βάζοντας το έμβρυο να είναι αγόρι και μάλιστα μελλοντικός γιατρός (επαγγελματικός προσανατολισμός που αναφέρεται όχι μία αλλά δύο φορές) το κείμενο προσπαθεί να στρέψει το σύνολο ενάντια στην μητέρα που δεν υπερασπίστηκε αυτή τη ζωή. Με ποιο δικαίωμα μας στερεί έναν γιατρό που θα μπορούσε να ανακαλύψει την θεραπεία του καρκίνου αύριο μεθαύριο? Κάποιες ζωές μετράνε περισσότερο και προφανώς για ένα τέτοιο κείμενο ένας μελλοντικός οδηγός ταξί δε θα εξυπηρετούσε τον στόχο του.

Φυσικά απευθυνόμενο μόνο στην μητέρα το γράμμα θέτει την γυναίκα ως αποκλειστική υπεύθυνη για την γέννηση του παιδιού. Η εγκατάλειψη από τον άντρα δε θα πρέπει να την αποθαρρύνει, αυτό είναι το είδος του ηρωισμού που η πατριαρχία αναμένει από τις γυναίκες. Να γεννούν προς όφελος του κοινωνικού συνόλου ένα παιδί σε έναν κόσμο που θα φέρουν μόνες τους το οικονομικό, συναισθηματικό και ψυχολογικό βάρος της ανατροφής του -σε έναν κόσμο μάλιστα που αντιμετωπίζει τις ανύπαντρες γυναίκες ως αποτυχημένες. Την πατριαρχία δεν την ενδιαφέρουν οι συνθήκες ανατροφής του παιδιού, την ενδιαφέρει μόνο η αναπαραγωγή και αυτή απαιτεί ελεύθερη πρόσβαση στην μήτρα των γυναικών. Από τη στιγμή που θα γεννηθεί είναι πρόβλημα της μητέρας. Αλήθεια, πόσο πιθανό είναι το παιδί αυτό να γίνει γιατρός δεδομένης της ταξικής καταπίεσης που θα πρέπει να αντιμετωπίσει? Έχουν όλα τα παιδιά τις ίδιες ευκαιρίες σε εκπαίδευση και μόρφωση -πολύ περισσότερο σε χώρες που οι σπουδές αυτού του είδους είναι πανάκριβες?

Ενδιαφέρον είναι επίσης το πώς σύμφωνα με την αφήγηση αυτή η γυναίκα θεωρείται αδιανόητο να μην χαρεί με την εγκυμοσύνη ενώ είναι ο άντρας αυτός που αντιτίθεται και την πιέζει να κάνει έκτρωση -γιατί ξέρετε, οι άντρες δεν έχουν «βιολογικό ρολόι» ούτε ‘μητρικό ένστικτο» και άρα είναι φυσικό να μη θέλουν παιδιά. Τοποθετώντας στην σφαίρα του μη-διανοητού την γυναίκα που επιλέγει να κάνει έκτρωση γιατί απλά δεν χάρηκε καθόλου με την προοπτική να γίνει μάνα, το ίδιο το αφήγημα χτίζει την θηλυκότητα ως αναπόσπαστη από την μητρότητα. Το να είσαι γυναίκα και να μη θες παιδί -να μην το θες μάλιστα σε οποιαδήποτε άκυρη στιγμή σου προκύψει εγκυμοσύνη- σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά με σένα. Πιο εύλογο στα μάτια της πατριαρχίας φαντάζει, να φταίει τουλάχιστον η κακοποιητική σου σχέση.

Ως φεμινίστριες υποστηρίζουμε το δικαίωμα τον γυναικών στην σωματική αυτονομία. Θα θέλαμε μια κοινωνία που οι γυναίκες μπορούν να αποφασίζουν αν και πότε θα γίνουν μητέρες χωρίς να φοβούνται ούτε τον κακοποιητικό σύντροφό τους, ούτε το κοινωνικό στίγμα της «δολοφόνου» αν αποφασίζει να τερματίσει την εγκυμοσύνη της επειδή τα δικά της όνειρα είναι πιο σημαντικά από τα όνειρα του Δρ Γιάννη με τα καστανά μαλλιά. Και είναι ξεδιάντροπα υποκριτικό που η χριστιανική Δεξιά καλεί τις γυναίκες να επαναστατήσουν ενάντια στην θέληση του δυνάστη συντρόφου τους μόνο όταν αυτός στρέφεται ενάντια στην μητρότητα, τον μόνη περίπτωση δηλαδή στην οποία η πατριαρχία θεωρεί σημαντική τη ζωή των γυναικών.

Αντιγράφοντας το tweet της Laurie Penny*:
«Αν πιστεύεις οτι η έκτρωση θα πρέπει να επιτρέπεται μονο σε περίπτωση βιασμού ή αιμομιξίας. μην προσποιεισαι οτι έχει να κάνει με τη «ζωή». Αν θεωρείς οτι είναι αποδεκτό όταν η γυναίκα έχει βιαστεί, αυτό που στην πραγματικότητα λες ειναι πως οι γυναίκες θα πρέπει να τιμωρούνται που συναίνεσαν στο σεξ υποχρεώνοντας τις να γεννήσουν»

Τι δηλαδή, η «αγέννητη ψυχούλα» αξιζει ξάφνικα να «σκοτωθεί» επειδή κάποιος βίασε μια γυναίκα? Απλά παραδέξου οτι μια αγέννητη μάζα κυττάρων έχει για σένα μεγαλύτερη αξία από μία σεξουαλικά δραστήρια γυναίκα και άσε τις μεταφυσικές ανησυχίες περί «ζωής» και «δολοφονίας». Και πάψε να προσποιείσαι οτι ενδιαφέρεσαι για το καλο του παιδιού που θα έχει γονιό ένα όπως λες «ανεύθυνο ζωο».

*https://twitter.com/PennyRed/status/999616386661044224

Το σχόλιο αυτό από οπαδό του Lady-ism, που συνοδεύτηκε και από like της ίδιας της σελίδας- δείχνει ακριβώς τη λογική κατά των εκτρώσεων σύμφωνα με την οποία η θηλυκότητα εξισώνεται με την μητρότητα και η γυναίκα με την μήτρα της. Το σχόλιο αυτό ομως πάει και λιγο παραπέρα, φανερώνοντας πώς συνδέεται η αντίθεση στην έκτρωση με την αντίθεση στην ελευθερία και την αυτοδιάθεση του σώματος των γυναικών εν γένει: η γυναίκα που δεν διαθέτει την μήτρα της ανά πάσα στιγμή δε θα πρέπει να είναι καν σε θέση να κάνει παιδιά. Η μητρότητα δηλαδή δε θα έπρεπε να αποτελεί καν επιλογή, μια επιλογή που θα κάνει σε μετέπειτα χρόνο για γυναίκα όταν οι συνθήκες ζωής της ή απλά η επιθυμία της αλλάξει. Για τον σχολιαστή οι γυναίκες δε θα έπρεπε καν να έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν, η μήτρα τους θα έπρεπε να ακολουθεί την λογική «use it or lose it».

Σε ένα σχόλιο που θυμίζει το δυστοπικό μέλλον του Handmaid’s Tale, ο Νίκος μας πληροφορεί πως οι γυναίκες έχουν την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να κανουν παιδιά γιατί αυτή ειναι η αποστολή που τους ανέθεσε ο θεός. Οι γυναίκες δηλαδή έχουν την υποχρέωση να χρησιμοποιήσουν την μήτρα τους σε αντίθεση με τους άντρες που δεν έχουν καμία υποχρέωση να χρησιμοποιήσουν τα αναπαραγωγικά τους όργανα -η πατρότητα γι αυτούς ειναι προαιρετική παρόλο που μπορούν κι αυτοί όπως και οι γυναίκες να κάνουν παιδιά. Θέλουν δε θέλουν οι γυναίκες πρέπει να αφιερώσουν όχι μόνο το σώμα τους στην εγκυμοσύνη αλλά και τη ζωή τους στην ανατροφή των παιδιών και γι αυτό η έκτρωση θεωρείται ταμπού καθώς δίνει στη γυναίκα τη δυνατότητα να αποφύγει αυτή την υποχρέωση.

Η αντίθεση στην έκτρωση δεν απορρέει πουθενά αλλού παρά από την αντιμετώπιση των γυναικών σαν μηχανές αναπαραγωγής όπου τα δικά τους θέλω και οι δικές τους επιθυμίες δεν έχουν καμία σημασία μπροστα στη θεική αποστολή τους να διαιωνίσουν το είδος. Η αντίθεση στην έκτρωση είναι ουσιαστικά αντίθεση στην ίδια ελευθερία της γυναίκας να επιλέγει τον μέλλον της και να απελευθερώνεται από το πεπρωμένο που η πατριαρχία της επέβαλε ανέκαθεν -άλλοτε στο όνομα του «θεού» και άλλοτε στο όνομα της «φύσης».