Τι μπορούμε να κάνουμε για τις γυναίκες στο Αφγανιστάν

“Για τις γυναίκες στο Αφγανιστάν/το Ιραν/ τη Μέση Ανατολή δεν λέτε τίποτα» μας λένε συχνά πυκνά οι οργισμένοι μισογύνηδες που χάνουν τον ύπνο τους και κόβεται η όρεξή τους για τις γυναίκες στην Μέση Ανατολή.

Από που ξεπηδάει το ξαφνικό αυτό ενδιαφέρον? Και τι ακριβώς θα άλλαζε αν οι Δυτικές φεμινίστριες μιλούσαν ακόμα συχνότερα για τα δικαιώματα των Μεσανατολισσών και Μουσουλμάνων αδερφών τους? Μήπως οι φίλοι μισογύνηδες έχουν την αξίωση να πάμε στην Μέση Ανατολή να κάνουμε επανάσταση εκ μέρους των γυναικών εκεί όσο οι ίδιοι κάθονται στο υπόγειο τους και διαμαρτύρονται για τις φεμιναζί αντί να πάνε να κάνουν μια επανάσταση υπέρ των δικαιωμάτων των Ινδών εργατών ή έστω των αντρών θυμάτων των Ταλιμπαν?

Ας πούμε ότι εμείς σε αυτή τη σελίδα ποστάραμε συχνά για τις γυναίκες στη Μέση Ανατολή. Τι διαφορά θα έκανε στη ζωή τους? Θα το διάβαζαν οι ίδιες και θα ξεσηκώνονταν εναντίον των ισλαμιστών γιατί πιο πριν δε θα το είχαν σκεφτεί ως ιδέα, θα είχαν ανάγκτη το δικό μας πατρονάρισμα? Θα τα διάβαζαν οι κυβερνήσεις τους και θα έσπευδαν ντροπιασμένες να προστατεύσουν τα δικαιώματά τους? Θα τα διάβαζαν οι δικές μας κυβερνήσεις, ο Πρόεδρος της Αμερικής και οι αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ και θα αποφάσιζαν να επέμβουν για να τις σώσουν όπως επικαλεστηκαν, ανάμεσα στα άλλα, πριν την εισβολή στο Αφγανιστάν το 2001? Πότε μια ξένη κυβέρνηση επενέβη για οτιδήποτε άλλο πέρα από το να εξυπηρετήσει τα ιμπεριαλιστικά της συμφέροντα? Πότε η αλλαγή και η βελτίωση των δικαιωμάτων μίας ομάδας ήρθε από τα έξω, πόσο μάλλον στο πλαίσιο ενός αποικιοκρατικού μοντέλου όπου τα δικαιώματα των γυναικών χρησιμοποιήθηκαν συστηματικά ως επίφαση για να εκλογικεύσουν τον αποικιοκρατικό έλεγχο με αποτέλεσμα για αποικικορατούμενα κράτη ο φεμινισμός να ταυτιστεί με μια δυτική συνωμοσία και να προκαλει την καχυποψία ακόμα και των γυναικών εκεί?

Από που πηγάζει αυτή η διαρκής, εμμονική σχεδόν, ανάγκη των δυτικών να μιλάνε για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης, την απουσία δικαιωμάτων και τα καταπιεστικά έθιμα στην Μέση Ανατολή αναπαράγοντας σχεδόν ηδονικά φωτογραφίες γυναικείας κακοποίησης, απελπισίας και εξευτελισμού? Είναι τάχα κάποιο έλλειμμα πληροφόρησης που προσπαθούν να καλύψουν? Υπάρχει κάποι@ που δεν ξέρει για την παροιμιώδη καταπίεση των γυναικών στη Μέση Ανατολή? Που δεν έχει καταναλώσει αρκετή δυτική προπαγάνδα μέσω ταινιών όπου η πρωταγωνίστρια έχει υποστεί κλειτοριδεκτομή ή μέσω εκείνων των βιβλίων που ήρθαν στη μόδα μετα την 11η Σεπτεμβρίου τύπου «Ποτέ χωρίς την κόρη μου»? Υπάρχει κάποιος που δεν έχει ακούσει ιστορίες λιθοβολισμού άπιστων γυναικών ή εγκλημάτων τιμής που διαπράττει το ίδιο το σόι της ατιμασμένης? Τι ακριβώς προσφέρει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ η εμμονή αυτή πέρα από το να υπενθυμίζουν συνεχώς στις δυτικές γυναίκες πώς οφείλουν να νιώθουν ευγνωμοσύνη που τα πράγματα εδώ δεν είναι τόσο άσχημα? Πέρα από το να να χρησιμεύει ως διαρκής υπενθύμιση της Λευκής ανωτερότητας και του Δυτικού πολιτισμού που οφείλει να εκπολιτίσει τους βάρβαρους ανατολίτες?

Φυσικά και υπάρχει σωστός τρόπος να μιλάς γι αυτά τα πράγματα. Οι φεμινίστριες μπορούν να μιλήσουν για την καταπίεση των γυναικών στο Αφγανιστάν -και το κάνουν- θέτοντας το πάντα στο κατάλληλό φεμινιστικό και αντι-αποικιοκρατικό πλαίσιο. Δηλώνοντας την αλληλεγγύη μας για τις αδερφές μας, καλώντας τα κράτη μας να υποδεχτούν τις προσφύγισσες και τους πρόσφυγες, λαμβάνοντας έμπνευση από την αντίστασή τους, τονίζοντας τις συνάφειες των αιτημάτων, πολιτικών και νοοτροπιών μεταξύ ισλαμιστών εξτρεμιστών και εντόπιων μισογύνηδων, καταγγέλλοντας τη συνενοχή της Δύσης είτε με την στήριξη εξτρεμιστικών κινημάτων είτε με το να κάνουν τα στραβά βάσει των δικών τους στρατηγικών, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για το πόσο εύκολα μπορούν να ανατραπούν κεκτημένα δικαιώματα σε συνθήκες κρίσης και αστάθειας και αναδεικνύοντας τον Παγκόσμιο Πόλεμο κατά των Γυναικών.Η καρδιά μας βρίσκεται με τις γυναίκες στο Αφγανιστάν αλλά δε θα επιτρέψουμε στα μισογυνικά σκουπίδια να εργαλειοποιήσουν τον πόνο και την απελπισία τους για την προώθηση της δική τους αντιφεμινιστικής ατζέντας την ίδια ώρα που θα καλούν για το κλείσιμο των συνόρων για τις γυναίκες αυτές που προσποιούνται ότι νοιάζονται.

Advertisement

Όταν το χειρότερο πράγμα που μπορείς να σκεφτείς στην πατριαρχία είναι η απόρριψη από αυτή που γουστάρεις

Όσο οι incels και οι λοιποί μισογύνηδες παλεύουν να αποδείξουν οτι δεν υπάρχει πια πατριαρχία αλλά μητριαρχία τόσο αποδεικνύουν οτι την ώρα που οι γυναίκες κακοποιούνται, παρενοχλούνται, βιάζονται και δολοφονούνται το μεγαλύτερο κακό που μπορούν να σκεφτούν οι άντρες είναι να μη τους κάθεται η γκόμενα που θελουν. Όλη τους η φιλοσοφία περιστρέφεται ακριβώς γύρω από αυτό το άγχος: το άγχος της απόρριψης από αυτες που θεωρούν οτι τους χρωστούσαν την αποδοχή και η οργή που τους πλημμυρίζει επειδή δεν μπορούν πια να τις εξουσιάζουν.

Ενδεικτικό της πατριαρχίας βέβαια είναι οτι όλα τα χαρκτηριστικά που ο ανώνυμος συντάκτης θεωρεί οτι πρέπει να έχει ένας άντρας (να είναι κυνηγός, γεοροδεμένος, ανεξάρτητος, ευκατάστατος) ειναι σημάδια εξουσίας. Με λίγα λόγια, η πατριαρχία κατασκευάζοντας την έννοια της αρρενωπότητας και όχι της θηλυκότητας γύρω από αυτά τα χαρακτηριστικά ταυτόχρονα εξασφαλίζει την ανώτερη ιεραρχικά θέση των αντρών έναντι των γυναικών. Όταν για παράδειγμα η πατριαρχία δεν περιμένει από εσένα ως γυναίκα να είσαι ανεξάρτητη αλλά εξαρτημένη μπορεί να μη σου ασκεί την ψυχολογική πίεση της επιτυχίας, στην ουσία όμως σε τοποθετεί σε μία θέση υποτέλειας έναντι του άντρα από τον οποίο αναμένεται να εξαρτάσια οικονομικά. Όταν η πατριαρχία αναμένει από τους άντρες και όχι τις γυναίκες να είναι μυώδεις -όχι βέβαια «από τη φύση τους» αλλά ακριβώς μέσω κοπιαστικής εξάσκησης στα γυμναστήρια- στην ουσία κατασκευάει τους άντρες ως το «δυνατό φύλο» και τη γυναίκα ως το αδύναμο φύλο.

Οι μισογύνηδες λοιπόν κλαίγονται ακριβώς για τον μηχανισμό αυτό που εξασφαλίζει την ανδρική κυριαρχία και κλαίγονται επειδη σκάνε που οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να τους απορρίψουν αγνοώντας φυσικά οτι και αυτές πρέπει να πληρούν μια ατελείωτη λίστα προυποθέσεων για να θεωρούνται επιθυμητες. Μόνο που οταν οι γυναίκες έχουν ταυτόχρονα να ανησχούν και για πολύ σοβαρότερα πράγματα, όπως οι γυναικοκτονίες και η σεξουαλική βία. See Less

Γιατί οι Φεμινίστριες Ξυρίζονται

Περιγραφή εικόνας
Βρε ακτιβίστριες που τόσο στηρίζεται τις αξύριστες γυναίκες, γιατί δεν σταματάτε να ξυρίζεστε κα να βάφεστε και να προσέχετε γενικά τον εαυτό σας. Α ξέχασα ότι έτσι δε θα σταυρώστε ούτε αρσενική γάτα και ως γνωστό ό,τι κάνετε το κάντε για να πηδιέστε. Και με το δίκιο σας δηλαδή αλλά μην κάντε τάχα μου τις υπερανω

Αυτή ειναι η γνωστή κριτική «κριτικάρεις την κοινωνία και όμως συμμετέχεις σε αυτη ΧΑΧΑ Σ’ΕΠΙΑΣΑ CHECK-MATE!!!». Το να παρατηρείς ότι και οι φεμινιστριες συμμορφώνονται με τις πατριαρχικές επιταγές είναι σαν να παρατηρείς ότι και οι αντικαπιταλιστές έχουν facebook, δουλεύουν σε πολυεθνικές ή στις συνεντεύξεις με τα αφεντικά δεν μιλάνε για κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας. Προφανώς αν ήταν τόσο εύκολο για όλ@ς να ζούμε εκτός πατριαρχίας ή καπιταλισμού δε θα το κάναμε θέμα. Το κάνουμε θέμα ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή νιώθουμε στο πετσί μας την καθημερινή τους καταπίεση, ΑΚΡΙΒΩΣ επειδη αναγκαζόμαστε να ζούμε με τους κανόνες αυτούς, ΑΚΡΙΒΩΣ γιατί τα συστήματα αυτά έχουν κατακτήσει τόσες πτυχές της ζωής μας που συχνά φαντάζουν αναπόδραστα.

Ωστόσο είναι ηλίθιο να θεωρείς οτι οι γυναίκες ακολουθούν τις πατριαρχικές επιταγές απλά για να πηδηχτούν -δεδομένου, ανάμεσα στα άλλα, πως αυτό δεν είναι και τόσο δύσκολο ακόμα και αν δεν λούσουμε τα μαλλιά μας μια βδομάδα. Οι γυναίκες αναγκάζονται να επιτελούν την κανονιστική θηλυκότητα γιατί έτσι θεωρούνται επιτυχημένα άτομα και γιατί διαφορετικά υφίστανται ποινές σε όλο το φάσμα της κοινωνικής και οικονομικής τους ζωής. Μια γυναίκα που δε βάφεται και δεν ξυρίζεται (ή που ξυρίζει το κεφάλι της) ενδέχεται να δυσκολευτεί περισσότερο να βρει εργασία αλλά ταυτόχρονα η αντιμετώπιση όλου του κοινωνικού της περίγυρου θα είναι επιθετική και απαξιωτική -θα σπεύσει πχ να την χλευάσει, να την απομονώσει ή να την πατρονάρει. Και όντας κοινωνικά όντα είναι αυτή η αντιμετώπιση που αποφεύγουμε περισσότερο.

Ακομα και το να «σταυρώσουμε άντρα» έχει να κάνει περισσότερο με το πρότυπο της επιτυχημένης θηλυκότητας και της ετεροκανονικότητας και το πως οι μόνες γυναίκες περιθωριοποιούνται, χλευάζονται και θεωρούνται αποτυχημένες παρά με την ίδια την εξεύρεση συντρόφου, σαν οι γυναίκες εκ φύσεως να μην μπορούν να σταθούν μόνες τους. Με παρόμοιο τρόπο είναι ηλίθιο να λέμε ότι οι άντρες σκίζονται να βγάλουν λεφτά ή αγοράζουν αμάξι για να βρουν γκόμενα. Αυτά έχουν να κάνουν εξίσου με το πρότυπο της κυρίαρχης αρρενωπότητας και το πώς εκλαμβάνεται ο επιτυχημένος άντρας. Το να βρείς ετερόφυλο σύντροφο είναι μόνο μια πτυχή της επιτυχίας αυτής.

Το να λέμε λοιπόν ότι ξυριζόμαστε για τον εαυτό μας και όχι για τους άντρες είναι μόνο η μισή αλήθεια -και είναι πράγματι αλήθεια ότι οι γυναικες αλλά και οι άντρες μπορούν ειλικρινά να απολαβάνουν την αίσθηση του λείου τους δέρματος ή το παιχνίδι του make up. Η άλλη μισή ειναι ότι ζούμε σε έναν κόσμο όπου μας πιέζει τόσο να συμμορφωθούμε με τα πρότυπα ομορφιάς, που μας βομβαρδίζει τόσο με εικόνες της «ιδανικής» γυναικας από τότε που αρχίζουμε να βλέπουμε ταινίες της Disney και που η προπαγάνδα του είναι τόσο αποτελεσματική που να καταλήγουμε να την εσωτερικεύουμε κι εμείς με αποτέλεσμα να νιώθουμε και οι ίδιες άβολα με το ίδιο μας το σώμα όταν δεν πληρούμε τα κριτήρια της ομορφιάς. Και ακριβώς γι αυτό ειμαστε φεμινίστριες.

H Keira Knightley και η Αντρική Ματιά

Στη φεμινιστική θεωρία η αντρική ματιά (male gaze) είναι η απεικόνιση των γυναικών στον κινηματογράφο (και όχι μονο) μέσα από την αντρική οπτική σε τρία επίπεδα: του σκηνοθέτη, των αντρικών χαρακτήρων και των αντρών θεατών. Οι γυναίκες δηλαδή αναπαρίστανται σαν αντικείμενα προς τέρψη του ετεροφυλόφιλου άντρα θεατή αντί να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα δικά τους μάτια.

Οι ερωτικές σκηνές δεν είναι παρά το πιο τρανταχτό παράδειγμα καθώς ολόκληρο το σεξ στην πατριαρχία είναι σχεδόν πάντα ιδωμένο από την αντρική οπτική με αποτέλεσμα η γυναικεία σεξουαλικότητα είτε να διαστρεβλώνεται είτε να παραμένει ένα σκοτεινό μυστήριο. Η Κίρα Νάιτλι λοιπόν μπουχτισμένη από αυτό το φαινόμενο αποφάσισε ότι θα σταματήσει να παίζει σε ερωτικές σκηνές σκηνοθετημένες από άντρες κάνοντας τη δική της, μικρή, συνεισφορά στο κύμα αντίστασης ενάντια στον σεξισμό της βιομηχανίας του θεάματος.

Οι αρνητικές αντιδράσεις στην ανακοίνωση αυτή χωρίζονται χονδρικά σε δύο κατηγορίες: σε αυτές που δε βλέπουν (ή προσποιούνται ότι δεν βλέπουν) την συστημική καταπίεση που προυπάρχει στην αντρική ματιά και άρα θεωρούν την προσπάθεια ανατροπής της κάποιου είδος «αντίστροφο σεξισμό». Και σε αυτές που την κατηγορούν εμμέσως πως η αντίδρασή της, ενώ σωστή, ήρθε πολύ αργά και αφού πρώτα έκανε καριέρα και άρα είναι υποκριτική.

Για μια ακόμη φορά δηλαδή οι γυναικες κατηγορούνται για συμμετοχή στην ίδια τους την καταπίεση επειδή απλά προσπάθησαν και κατάφεραν να επιβιώσουν σε έναν σκληρό πατριαρχικό κόσμο. Μα αν η Κίρα Νάιτλυ δεν είχε δεχτεί στην αρχή της καριέρας της να κάνει αυτό που της λέει ο σκηνοθέτης πιθανότατα δε θα ξέραμε το όνομά της σήμερα, γιατί ΟΛΕΣ οι διάσημες γυναικες ηθοποιοί που γνωρίζουμε ονομαστικά κάποια στιγμή αναγκάστηκαν να απεικονίσουν την αντρική ματιά εφόσον αυτή είναι κάτι που ξεπερνά τις ίδιες. Αρα εξ ορισμού σχεδον οι γυναίκες μπορούν είτε να αντιδράσουν αργά, αφού έχουν γίνει διάσημες, ή να αντιδράσουν νωρίς και να φύγουν από το παιχνίδι αποτυγχάνοντας να επιβιώσουν στον χώρο.

Για άλλη μια φορά οι γυναίκες έπρεπε να έχουν επιλέξει ανάμεσα στο να κάνουν καριέρα ή να μείνουν στην αφάνεια γιατί πολύ απλά αυτές είναι οι μόνες επιλογές που τους έδωσε η πατριαρχία. Και αν επιλέξουν το πρώτο θα είναι απόδειξη ότι οι γυναίκες εκούσια συμμετέχουν στην σεξιστική κουλτούρα ενώ αν επιλέξουν το δεύτερο θα είναι η απόδειξη ότι οι γυναικες δεν μπορούν να τα καταφέρουν στον κόσμο των ανδρών και θα πρέπει να κάτσουν στην κουζίνα τους αντί να μεγαλοπιάνονται.

Η Κίρα Νάιτλι μπορεί πλέον να νιώθει περισσότερο ενδυναμωμένη και ισχυρή ώστε να αντισταθεί στα καπρίτσια του κάθε σκηνοθέτη. Ή θα μπορούσε απλά να βίωσε κάποια φεμινιστική αφύπνηση όπως κάναμε όλες μας καταλαβαίνοντας πως κάποια πράγματα που θεωρούσαμε αθώα είναι προβληματικά. Να μην είχε συνειδητοποιήσει δηλαδή τότε οτι οι ερωτικές σκηνές αποτύπωναν την αντρική οπτική ή απλά να μην είχε τη γλώσσα να το περιγράψει.

Σε κάθε περίπτωση η εχθρότητα που εκφράζουν κάποιες γυναίκες στο γεγονός ότι κάποια, έστω και αργά, «σήκωσε κεφάλι», βγάζει από τη μία μια πικρία που αυτή πέτυχε παίζοντας με τους κανόνες των αντρών και από την άλλη ένα φθόνο που αυτές επιτέλους έχουν τα μέσα να αντισταθούν και να πατήσου πόδι ενώ εμείς, οι απλές θνητές, θα πρέπει να συνεχίσουμε να δεχόμαστε αυτούς τους κανόνες για την επιβίωσή μας.

Και υπάρχει φυσικα πάντα στο βάθος και ο φόβος πως κάθε αντίσταση στον σεξισμό θα μας μετατρέψει σε «Αμαζόνες», δηλαδή σε γυναίκες μαχητικές, καταδικασμένες όμως να ζουν χωριστά από τους άντρες γιατί στο μυαλό τους αυτό μπορεί να είναι το μόνο αποτέλεσμα της διεκδίκησης ισότητας: γυναίκες δυνατές αλλά μόνες τους.

Όπως το πάτε θα φοβόμαστε να πούμε σε μία γυναικα να πάμε για ποτο

Γυναίκες: Θα θέλαμε να μη μας βρίζετε, να μη μας κλωτσάτε, να μη μας κακοποιείτε και να μη μας βιάζετε
Σεξιστές: ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΑΣ ΠΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΟΛΑ ΘΑ ΤΑ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΕΛΙΚΑ!!!!!1111


Άλλη μια φορά που τα μισογυνικα σκουπίδια προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο μόνος τρόπος να αλληλεπιδρούν οι άντρες με τις γυναίκες είναι με τρόπους βίαιους, επιθετικούς, παραβιαστικούς. Και οτι είναι ή αυτό ή ΤΙΠΟΤΑ. Οι γυναίκες θα πρέπει να ανεχτούν την παρενόχληση και την κακοποίηση αλλιώς οι άντρες θα κόψουν κάθε επικοινωνία μαζί μας. Και γι αυτό υπάρχουν κι αυτές που θα σπεύσουν να δικαιολογήσουν τέτοιες συμπεριφορές από φόβο, ανάμεσα στα άλλα, ότι διαφορετικά θα χαθούν οι άντρες από τις ζωές μας, θα εκλείψει το φλερτ και στο τέλος θα αφανιστεί το ανθρώπινο είδος.

Το δίλημμα είναι πλαστό. Μπορούμε να συνεχίσουμε να βγαίνουμε για ποτό χωρίς να μας παρενοχλούν, να μας πιέζουν και να μας αντικειμενοποιούν οι άντρες. Και χωρις να μας πατρονάρουν και να προσποιούνται οτι αυτοί ξέρουν καλύτερα τι μας αρέσει και τι μας κολακεύει από εμάς τις ίδιες. Μεταξύ μας κιολας, αυτός είναι και ένα πολύ καλό σημάδι ότι δεν πρέπει να βγεις με έναν τέτοιο άντρα αλλά αυτός θα συνεχίσει να κατηγορεί τον φεμινισμό.

Ποιο Φύλο είναι Βιολογικά Πιο Επιθυμητό;

O άντρας λέει είναι πιο βιολογικά επιθυμητός από τη γυναικα επειδή ενώ τα ωάρια έχουν ημερομηνία λήξης το σπέρα του άντρα δεν έχει. Ενα λεπτό ομως, αν υπάρχει ανεξάντλητος αριθμός σπερματοζωαρίων και περιορισμένος αριθμός ωαρίων αυτό δε σημαίνει ότι τα ωάρια βρίσκονται σε σπανιότητα ενώ τα σπερματοζωάρια σε περίσσια? Δεν σημαίνει ότι υπάρχει μια σπατάλη σπέρματος που ειναι ΑΧΡΗΣΤΑ ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν αρκετά ωάρια για να γονιμοποιήσουν? Δεν σημαίνει ότι όσοι άντρες και να υπάρχουν η αναπαραγωγή της ανθρωπότητας εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από τις αναπαραγωγικές δυνατότητες των γυναικών και των ατόμων με μήτρα και ωάρια? Δεν σημαίνει οτι αρκουν ελάχιστοι άντρες και το σπέρμα τους για να γονιμοποιήσουν χιλιάδες γυναιεκες? Θυμίστε μου λίγο στα οικονομικά, γιατί πάνε χρονια απο το πρώτο μου πτυχίο, τι γίνεται όταν η προσφορά (σπέρματος) ξεπερνα τη ζήτηση? Τι γίνεται όταν ένα προιόν βρίσκεται σε περισσια? Α ναι, η αξία του πέφτει!


Αν λοιπόν η αξία μας εξαρτιόταν όντως από την βιολογία μας και αν το πεπρωμένο μας καθοριζόταν αποκλειστικά από την αναπαραγωγή γιατι να θεωρείται βιολογικά πιο επιθυμητός ο άντρας? Και πιο επιθυμητός από ποιον ακριβώς, ποιος ειναι που επιθυμεί περισσότερο τους άντρες? Ο Θεός? Και γιατί οι γυναικες αναζητούν «καταξιωμένους» άντρες αν όχι ακριβώς επειδή το κράτος δεν παρείχε βοήθεια και οι ίδιες δεν επιτρεπόταν να καταξιωθούν?


Και το πιο σημαντικό: από πού προκύπτει ότι η ψυχοσύνθεσή μας απορρέει από την επιθυμία μας να τεκνοποιήσουμε? Η ψυχοσύνθεσή μας ήταν αποτέλεσμα των συνθηκών που επιβάλλει η πατριαρχία, η οποία ανήγαγε τις γυναικες σε αναπαραγωγικές μηχανές που έπρεπε να ανταλλάξουν τις αναπαραγωγκές τους δυνατότητες με την επιβίωσή τους. Χάρη, ανάμεσα στα άλλα, και τους αγώνες του φεμινισμού αυτό δεν ειναι πια αναγκαίο οπότε τα τρομοκρατημένα μισογυνικά σκουπίδια προσπαθούν να καθησυχάσουν τον εαυτό τους οτι τάχα οι ίδιοι παραμένουν «από βιολογικής πλευράς πιο επιθυμητοί» την ίδια ώρα που προσπαθούν να μας πεισουν ότι ο φεμινισμός δεν είνα παρά μια πλεκτάνη γιατι το μονο που χρειάζεται είναι να αγκαλιάσουεμ την κατωτερότητά μας.

Η Δικάστρια και οι Ευαίσθητες Χιονονιφάδες

Εκείν@: Έλεος πια με την πολιτική ορθότητα και αυτές τις ευαίσθητες χιονονιφάδες που είναι έτοιμες να τριγκαριστούν από μία λέξη!!!Επίσης εκείν@: «δικάστρια»?!??!?! 😤😤😤😤😠😠😡😡🤬🤬🤬🤯🤯😵😵😭😭😭😭 Αγαπητές μου ευαίσθητες χιονονιφάδες, αν σας ενοχλεί που επινοήσαμε μια λεξη σας έχω κακά νέα: ΟΛΕΣ οι λέξεις που έχουν υπάρξει ποτέ είναι επινοημένες! Αν σας πειράζει επειδή κάποια λέξη δεν υπάρχει, guess what, KAMIA λέξη δεν υπήρξε από μόνη της, εμείς τις δημιουργήσαμε. Οι λέξεις είναι ανθρώπινες κατασκευές προορισμένες να περιγράφουν την ανθρώπινη πραγματικότητα και όσο αυτή αλλάζει θα αλλάζουν κι αυτές. Είτε το θέλετε είτε όχι η γλώσσα πάντα εξελίσσεται και είτε η λέξη «δικάστρια» υιοθετηθεί έναντι άλλων είτε όχι η ανάγκη για μια πιο συμπεριληπτικη γλώσσα είναι γεγονός και αλλαγές έχουν ήδη δρομολογηθεί. Δε σας ενοχλεί η λέξη «δικάστρια» επειδη είναι κακόηχη, σας φαίνεται κακόηχη επειδη δεν την ακούτε συχνά και σας ενοχλεί ακριβώς επειδή σας υπενθυμίζει ότι ο κόσμος αλλάζει, οι γυναικες αποκτούν ορατότητα σε όλους τους τομείς και το φεμινιστικό κίνημα έχει τη δύναμη να επιφέρει αλλαγές ακόμα και στην γλώσσα. Και αυτό θα συνεχίζει να αποτυπώνεται στις λέξεις και η γλώσσα θα συνεχίζει να εξελίσσεται για να συμπεριλάβει όλα τα φύλα.

Πώς να Λύσετε το Θέμα της Ισότητας με Ένα Απλό Τεστ

μπασκετ και μαγειρικη φαιναλ
Σταματήστε ό,τι κάνετε και κρατήστε ένα νοερό στιγμιότυπο στο μυαλό σας για να θυμάστε στο μέλλον τι κάνατε όλ@ όταν λύθηκε το ζήτημα της ισότητας φύλων από τον Νικο! Μα ήταν τόσο απλό, κι εμείς καθόμαστε τόσες δεκαετίες και πλατειάζουμε! Αρκούσε τόσο καιρό να κάνουμε Ολυμπιακούς Φύλων και να λύσουμε το ποιο φύλο ειναι ΚΑΛΥΤΕΡΟ μια για πάντα. Έτσι θα λυθεί επιτέλους το θέμα της ΙΣΟΤΗΤΑΣ, βρίσκοντας πιο φύλο είναι ΚΑΛΥΤΕΡΟ ώστε το άλλο φύλο να βγάλει το σκασμό για πάντα.
 
Υπάρχουν βέβαια κάποια μικρά πρακτικά προβληματάκια με αυτή την πρόταση, τίποτα βέβαια που δεν μπορεί να ξεπεραστεί με μια επιτροπή που θα αποτελείται από άντρες με πρόεδρο τον Νικο. Με τι κριτήρια θα επιλέξουμε αυτές τις δραστηριότητες, δεδομένου ότι οι σημαντικές δραστηριότητες για κάθε κοινωνία μεταβάλλονται από περίοδο σε περίοδο. Θα ανταγωνιστούμε στο κυνήγι και το μάζεμα εντόμων προς βρώση οπως στις πρώτες ανθρώπινες κοινωνίες ή θα βάλουμε και προγραμματισμό και άλλαγμα πάνας, της σύγχρονης με το αυτοκόλλητο ή της παλιάς με την παραμάνα? Πώς θα σχεδιαστούν αυτές οι δραστηριότητες ώστε να λαμβάνουν υπόψη τις βιολογικές διαφορές? Για παράδειγμα θα διαγωνίζονται οι άντρες στον θηλασμό παιδιού, θα διαγωνιζόνται οι cis γυναικές στο ποι@ κατουράει πιο μακριά? Κι αν οι μεν αποδεικτούν καλύτεροι στις μισές δραστηριότητες και οι δε στις άλλες μισές, ποι@ θα αποφασίσει ποιος κερδίζει, ποιο@ θα αποφασίσει ποιές είναι οι πιο σημαντικές. Και προπάντων, πώς θα καταφέρουμε να μην αναπαράγουμε την πατριαρχία, αγνοώντας το απλά γεγονός οτι το κάθε φύλο είναι καλύτερο σε αυτό που το ενθαρρύνει να γίνει καλύτερο το υπάρχον σύστημα. Αν δηλαδή οι γυνάικες ανταγωνίζονταν τους άντρες στην ανάγνωση και την ορθογραφία πριν 200 χρόνια δε θα υπήρχε αμφιβολία για το ποιος θα κέρδισε. Ούτε φυσικα οι άντρες θα είχαν τις ίδιες πιθανότητες να ανταγωνιστούν τις γυναίκες στο κέντημα, αυτό όμως δεν μας λέει κάτι για την ισότητα φύλων αλλά ακριβώς, για την ανισότητα.
 
Ο Νίκος και οι φασίστες φιλοι του ονειρεύονται έναν κόσμο που το «ισχυρό φύλο» και πιθανότατα η «ανώτερη φυλή» θα μπορούσαν να αποδείξουν την ανωτερότητα τους σε διαγωνισμούς που θα τα κατάφερναν καλύτερα ακριβώς επειδή βρίσκονται στην κορυφή της ιεραρχίας. Φυσικά οι μαύροι θα τα κατάφερναν καλύτερα στο μπάσκετ γιατί έχουν αποκλειστεί εδώ και αιώνες από τις πιο «πνευματικές» εργασίες που απαιτούν πολιτισμικό και κοινωνικό κεφάλαιο για να ανελιχθείς και οι γυναίκες στο μαγείρεμα ακριβώς επειδη αυτό τους έχει ανατεθεί εδώ και αιώνες και αυτό θα έδινε μια ψευδαίσθηση ισότητας, μια ψευδαίσθηση οτι το κάθε φύλο ή κάθε φυλή ειναι καλή σε διαφορετικά πράγματα και γι αυτό υπάρχει ένας δίκαιος καταμερισμός εργασίας ο οποίος θα πρέπει να συνεχίσει να αναπαράγεται. Αυτό που θα αναπαραγόταν όμως θα ήταν μια ιεραρχία γιατι φυσικά η κοινωνία μας δεν αξιολογεί ούτε ανταμείβει ισότιμα κάθε δραστηριότητα, δεν δινει την ίδια αξία στο μαγείρεμα και την «καλλιέργεια», στο κέντημα και τον προγραμματισμό ούτε στην ανατροφή των παιδιών και την πολιτική.
 
Οι μισογύνηδες και φασίστες δεν μπορούν πραγματικά να σκεφτούν έναν κόσμο ισότητας γιατι βλέπουν τον κοσμό μέσα από το πρίσμα της δικής τους ανωτερότητας και δεν θα μπορούσαν ποτέ να σκεφτούν έναν κόσμο όπου όλ@ έχουν την ίδια αξία ανεξαρτήτων των δυνατοτήτων τους. Και για να καταλάβουμε καλύτερα πόσο φασιστικός είναι αυτός ο κόσμος, ας αναλογιστούμε τι θα έλεγαν αυτοί οι διαγωνισμοί για τα ανάπηρα άτομα. Προφανώς γι αυτά δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ ισότητα γιατί το σκεπτικό αυτό δεν σκέφτεται πώς η κοινωνία μπορεί να προσαρμοστεί στις δυνατότητες κάθε ατόμου αλλά πώς μπορεί να αποκλείσει και να περιθωριοποιήσει όσ@ς δεν τα καταφέρνουν σε ό,τι αυτή έχει θέσει ως κριτήριο ανωτερότητας..

Η Αναλογία Αντρών-Γυναικών

Α-ΜALEΟι Ελληνάρες Φασίστες μπορεί να παθαίνουν ισλαμοφοβικές κρίσεις και να κατηγορούν το Ισλαμ ως πιο μισογυνικό αλλά ταυτόχρονα πιστεύουν ακράδαντα οτι τους αξίζουν και τους αναλογούν 72 παρθενες. Έχουν χάψει βλέπετε τον μύθο πως οι γυναίκες είναι περισσότερες από τους άντρες και η λειψανδρία θα μας αναγκάσει αργά η γρήγορα να συνετιστούμε και να συμβιβαστούμε με έναν αντρούλη που θα μοιραζόμαστε με τις άλλες 71 παρθένες. Σου λένε, αυτές έχουν το φεμινισμό και τις γάτες τους αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με τον σπάνιο σα διαμάντι Α male οπως εμείς και όταν πάρουνε χαμπάρι ότι δεν βγαίνουν για όλες, θα παρατήσουν τον φεμινισμό, θα ρίξουν τα στάνταρ τους και θα παρακαλάνε για γάμο.

Το ότι οι γυναίκες αποτελούν υπερδιπλάσιο τμήμα του ανθρώπινου πληθυσμού και γι αυτό βρισκόμαστε σε έναν συνεχή ανταγωνισμό μεταξύ μας για τα μάτια τους είναι από τους πιο επίμονους μύθους που έχω συναντήσει. Δεν ξέρω αν οφείλεται στο ότι κάποιοι άντρες απλά φαντασιώνονται τόσο επίμονα γυνάικες που θα μαλλιοτραβιουνται για πάρτη τους που το έχουν πιστέψει ή είναι μια εσκεμμένη πατριαρχική προπαγάνδα πάντως είναι πάρα μα πάρα πολύ εύκολα να διαψευστεί. Ο άντρες είναι συνήθως στις νεαρότερες ηλικίες ελαφρώς περισσότεροι από τις γυναίκες γιατί γεννιούνται σχεδόν 105 άντρες για κάθε 100 γυναίκες. Η αναλογία αυτή αρχίζει να αλλάζει ελαφριά όσο αυξάνεται η ηλικιακή κατηγορία κυρίως επειδή οι άντρες πεθαίνουν νωρίτερα από τις γυναίκες -εξου και ο σημαντικά μεγαλύτερος αριθμός των γυναικών χηρών από τους άντρες. Επομένως, συμβαίνει συχνά σε αρκετές χώρες οι γυναίκες να είναι ελαφρώς περισσότερες στο σύνολο του πληθυσμού επειδή επηρεάζουν τον μέσο όρο οι μεγαλύτερες ηλικίες στις οποίες οι γυναίκες είναι συνήθως όντως περισσότερες. Ωστόσο, σύμφωνα με το Wikipedia, «η αναλογία φύλων για τον παγκόσμιο πληθυσμό είναι 101 άντρες για 100 γυναίκες»**. Υπάρχουν βέβαια και οι χώρες όπως η Ινδία και η Κίνα όπου η δυσαναλογία αντρών και γυναικών είναι τόσο μεγάλη που αποτελεί απτό κοινωνικό πρόβλημα καθώς ενα σημαντικό κομμάτι του αντρικού πληθυσμού μένει αναγκαστικά ανύπαντρο λόγω της έλλειψης γυναικών (συγχωρέστε την ετεροκανονικότητα της ανάλυσης εδώ). Στην Ελλάδα συγκεκριμένα,σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, ο πληθυσμός είναι αρκετά ισορροπημένος, με τους άντρες ελάχιστα περισσότερους από τις γυναίκες στις ηλικίες μέχρι τα 40, όπως δείχνει και η πληθυσμιακή πυραμίδα αντρών/γυναικών ανά ηλικιακή κατηγορία που έχω επισυνάψει στα σχόλια.

Για να μην τα πολυλογώ: όχι ΔΕΝ υπάρχουν «υπερδιπλάσιες» γυναίκες σε σχέση τους άντρες, αυτοί είναι περισσότεροι, αλλά ακόμα και αν ήταν έτσι θα προτιμούσαμε μια φτωχή πλην τίμια, χοντρή και φαλακρή γάτα αντί για τους καραγκιόζηδες που γράφουν τέτοιες γελοιότητες. Και όχι, παλιά οι γυναίκες δεν επέλεγαν άντρες για την καλή τους την καρδιά, τους επέλεγαν γιατί κυριολεκτικά διαφορετικά δε θα μπορούσαν να επιβιώσουν.

Για ανθρώπους πάντως που καυχιούνται πως καταστρέφουν τον φεμινισμό με fAcTs AnD LoGiC δεν τα πάνε τόσο καλά με αυτά.

*https://en.wikipedia.org/wiki/Sex_ratio
**https://en.wikipedia.org/wiki/Human_sex_ratio

Το Φεμινιστικό Πλυντήριο της Κοινωνιολογίας

φεμινιστικο πλυντήριο

 

Μισογυνικά σκουπίδια όταν οι φεμινίστριες λένε ότι η πατριαρχία ωθεί τους άντρες στη βία: ΔΗΛΑΔΗ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΤΕ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΒΙΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ?!?!!111ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΤΕ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΤΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ?!?!!!!

Μισογυνιά σκουπίδια όταν οι φεμινίστριες λένε οτι η πατριαρχία ωθεί τις γυναίκες στην βία: ΔΗΛΑΔΗ ΤΙΣ ΞΕΠΛΕΝΕΤΕ, ΤΙΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΊΤΑΙ, ΟΤΑΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΑΤΕ?!?!!1111 ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΤΕ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ?!?!?!111

Φυσικά οι μονοι με τα δύο μέτρα και δύο σταθμά είναι οι αντιφεμινιστές που στην μία περίπτωση βλέπουν την κοινωνιολογική ανάλυση της βιας ως ενοχοποιητική για όλους τους άντρες ενώ στην άλλη περίπτωση την βλέπουν ως αθωωτική για όλες τις γυναικες. Εμείς παραμένουμε συνεπείς στην ανάλυσή μας: η βία οφείλεται κατα το μεγαλύτερο ποσοστό σε κοινωνικούς παράγοντες και συστήματα καταπίεσης όπως η πατριαρχική, η ρατσιστική, η ταξική και ένα πολύ μικρό μέρος σε τυχαίους, προσωπικούς και ιδιοσυγκρασιακούς παραγοντες. Η κοινωνιολογική ανάλυση δεν δικαιολογεί ούτε ξεπλένει καμία βία, γιατί αλλο ερμηνεύω και άλλο αθωώνω, απλά την βλέπει ως μέρος ενός ευρύτερου πλαισίου όπου οι έννοιες με τις οποίες πλαισιώνονται τα φύλα φορτίζουν αντίστοιχα και τις προσωπικές μας σχέσεις. Οι μισογύνηδες απλά προτιμούν να βλέπουν «κακούς» άντρες και «κακές» γυναίκες,μια απλοϊκή προσέγγιση όπως στα παραμύθια, μία κακία που προκύπτει εντελώς τυχαία και στο κενό, γιατί έτσι ελπίζουν να παρακάμψουν την συστημική ανάλυση και άρα τη ρίζα του προβλήματος -που περιλαμβάνει και τους ίδιους.