O λόγος που οι Δεξιοί εχθρεύονται την κοινωνιολογία ειναι ακριβώς επειδή στην πραγματικότητα αυτοί είναι που τρέμουν τη μετάβαση από το ειδικό στο γενικό. Προτιμούν περιστατικά βίας και καταπίεσης να παραμένουν «μεμονωμένες περιπτώσεις», τυχαία, ανεξήγητα και μοναδικά γεγονότα παρά την τακτική εμφάνισή τους, περιστατικά τα οποία δεν συνδέονται με ευρύτερα συστήματα εξουσίας και γι αυτό θα περέπει να αποδεχτούμε ως αναπόφευκτα αντί να τα εξηγούμε και να επέμβουμε σε αυτά.

Η μετάβαση από το ειδικό στο γενικό, όπως και σε κάθε επιστήμη, έχει να κάνει με την παρατήρηση κάποιων μοτίβων, κάποιων επαναλαμβανόμενων σχημάτων που αναδεικνύουν αιτιώδεις σχέσεις. Η κοινωνιολογική σκέψη έτσι μας βοηθάει να δώσουμε ερμηνεία σε έναν χαώδη κόσμο και να εστιάσουμε στις κοινωνικές και πολιτισμικές ρίζες σταθερά επανεμφανιζόμενων φαινομένων αντί να τα βλέπουμε όλα ξεχωριστά εστιάζοντας στους ατομικούς παράγοντες, όπως βολευει την νεοφιλελευθερισμό. Το να θεωρείς «ειδική» μια περίπτωση που θυμίζει άλλη μια ντουζίνα προηγούμενες μόνο τον τελευταίο χρόνο είναι ακραία αντι-επιστημονικό, είναι στα όρια τις δεισιδαιμονίας, θυμίζει εποχές που θεωρούσαν ότι είναι κάποια θεότητα που θόλωσε το μυαλό του άντρα με αποτέλεσμα να σκοτώσει τη γυναίκα και τα παιδιά του.

Ο λόγος που εμείς επιμένουμε στην χρήση του όρου «γυναικοκτονία» είναι επειδή η καθιέρωσή του, όπως και γενικότερα η θεωρητικοποίηση της βίας και της συστημικής καταπίεσης αποσκοπεί στη πρόληψη και την θεραπεία της. Όπως είναι δύσκολο να θεραπεύσεις και να προλάβεις μια ασθένεια εστιάζοντας μονο στα συμπτώματά της, χωρίς να βρεις την αιτία της, έτσι και με την έμφυλη, ρατσιστική, ομοφοβική βία, έτσι και με οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό φαινόμενο, αδυνατούμε ως κοινωνία να το εξαλείψουμε και να το διαχειριστούμε χωρίς να το καταλάβουμε εις βάθος. Χωρίς την πτώση της πατριαρχίας δε θα σταματήσουν να υπάρχουν γυναικοκτονίες.

Ο όρος γυναικοκτονία δεν κάνει καμία δολοφονία «καλύτερη» ή «προτιμότερη» από την άλλη, υποδεικνύει απλά ότι αυτή δε λαμβάνει χώρα σε ένα κενό αλλά συνδέεται με ένα συγκεκριμένο είδος πατριαρχικής σκέψης. Εχει δηλαδή ένα είδος κινήτρου που συνδέεται με την πατριαρχία και τη συγκεκριμένη κοινωνική κατασκευή των γυναικών ως κτήματα των αντρών και της οικογενείας τους, ως δευτερεύοντες υπάρξεις που συμπληρώνουν τη ζωή των αντρών, και με συγκεκριμένη κατασκευή της σεξουαλικότητά τους ως μιαρή και απαραίτητη να ελεγχθεί έστω και με τη βία. Θα μπορούσε και μια γυναίκα να διαπράξει γυναικοκτονία, πχ σκοτώνοντας την κόρη της επειδή «ατίμασε» την οικογένεια με κάποια σεξουαλική σχέση της. Επειδή όμως η πατριαρχία κατασκευάζει τον άντρα ως το κατεξοχήν βίαιο υποκείμενο, είναι συνήθως ο άντρας που έπαιρνε (και ακομα παίρνει) αυτό το ρόλο.
Κατά τ’άλλα ο καθένας θα μπορούσε να βρει τις απαντήσεις που θέτει ο βουλευτής στην βιβλιογραφία αλλά είπαμε, όταν εχθρεύεσαι τόσο την επιστήμη που θα μπορούσε να σου δώσεις τις απαντήσεις που προσποιείσαι ότι ψάχνεις και όταν δεν έχεις καμία διάθεση να καταπολεμήσεις τα συστήματα εξουσίας τα οπόια προτιμάς να θεωρείς «φυσικά», είναι επόμενο να συμπεριφέρεσαι σαν να μην υπάρχουν.

Σε μια κοινωνία που χιλιάδες σχολιαστές (κυρίως άντρες) έσπευσαν να ταχθούν με τον κερατωμένο σύζυγο θεωρώντας τον ηθικά αθώο, οι αντιφεμινιστές προσποιούνται ακόμα ότι δεν βλέπουν τη συσχέτιση ανάμεσα στα βίαια εγκλήματα κατά των γυναικών και την γενικευμένη μισογυνική στάση απέναντί τους όπως αυτή εκφράζεται σε καθημερινή βάση στα social media. Για τους αντιφεμινιστές τα σχόλια αυτά υπάρχουν σε μια διαφορετική σφαίρα από τον πραγματικό κόσμο όπου εντελώς συμπτωματικά όλα αυτά τα σχόλια γίνονται πράξη καθημερινά.

Η πατριαρχία είναι αυτή που δημιουργεί το εύφορο έδαφος για την έμφυλη βία όπου οι γυναίκες θεωρείται ότι την αξίζουν ως τιμωρία για την σεξουαλικότητά τους την ίδια ακριβώς στιγμή που η αντρική σεξουαλικότητα και απιστία όχι μονό κανονικοποιείται αλλά εξαίρεται ως μέρος της αντρικής «φύσης». Το «όλες οι γυναίκες είναι <insert slut shaming λέξη>» που εμφανίστηκε σε αφθονία στα σχόλια κάτω από την είδηση, δεν είναι απλά μια προσβολή που μπορούμε να αγνοήσουμε αν έχουμε αρκετή αυτοπεποίθηση για την σεξουαλική μας ζωή. Είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο οι γυναίκες κατασκευάζονται από την πατριαρχία ως κάποιες που εγγενώς αξίζουν την βία ακόμα και όταν δεν υπάρχει αποδεικτικό στοιχείο σε μορφή sex tape. Και είναι ακριβώς ο τρόπος που οι άντρες κατασκευάζονται ως θύματα της σεξουαλικότητας αυτής -με την ίδια την gazzetta να δίνει έμφαση στο «άβολο» της φάσης.

Και ενώ οι γυναίκες που κάνουν «σκηνή» επειδή τις απάτησε ο σύντροφός τους παρουσιάζονται σαν τρελές, υστερικές, παθολογικά ζηλιάρες ή απλά ηλίθιες που δεν έβλεπαν τι έπαιζε μπροστά στα μάτια τους και διάλεξαν τον λάθος άντρα, οι άντρες θεωρούνται απλά «αθώοι» και έχουν κάθε δικαίωμα να κακοποιήσουν ή και να σκοτώσουν την άπιστη γυναίκα. Και ακριβώς γι’ αυτό το κάνουν και τόσο συχνά, γιατί η κοινωνία τους επικροτεί, τους χτυπάει φιλικά την πλάτη και τους μεγαλώνει με την ιδέα οτι οι ζωές και η σεξουαλικότητα των γυναικών τους ανήκουν.

Ανάμεσα στους χιλιάδες που κάνουν σχόλια τύπου «αθώος» κάτω από είδηση για έμφυλη βία και γυναικοκτονία, βρίσκεται και ο επόμενος γυναικοκτόνος.

Εδώ έχουμε μία ανώνυμη εξομολόγηση μπας και χωνέψουμε ότι οι άντρες δεν βιάζουν και κακοποιούν γυναίκες από σεξουαλική επιθυμία και κάβλες ούτε επειδή έχασαν την ψυχραιμία τους ούτε επειδή είναι από τη φύση τους πιο επιθετικοί. Τις βιάζουν, τις κακοποιούν και ενίοτε τις δολοφονούν από γνήσιο, ατόφιο μίσος το οποίο τους καλλιεργεί η μισογυνική κοινωνία μας.

Όλοι αυτοί οι μύθοι περί χαζογκόμενας, περί «τσούλας», περί «ξέκωλου», περί γυναικών που χρωστάνε σεξ στα Καλά Παιδιά αλλά το δίνουν μόνο σε αυτούς που τους φέρονται άσχημα και έχουν μηχανή, όλη αυτά τα στερεότυπα ότι οι γυναίκες είναι διαβολικές, υστερικές, ενοχλητικές, ανήθικες το μόνο που κάνουν είναι να καλλιεργούν στους άντρες ένα βαθύ μίσος προς τις γυναίκες. Και το αποτέλεσμα είναι όχι μόνο κάποιοι να έχουν φαντασιώσεις εκδίκησης όπως αυτές που περιγράφονται στο post αλλά ενίοτε κάποιοι να τις κάνουν πραγματικότητα. Όλο αυτό είναι αποτέλεσμα ενός συστήματος που εμποτίζει τους άντρες από μικρούς με μίσος ενάντια στις γυναίκες το οποίο εκφράζεται με χίλιους διαφορετικούς τρόπους. Με χλευασμό προς τις χοντρές, με επιθετικότητα προς αυτές που τους απέρριψαν, με bullying προς αυτές που έχουν σεξουαλική ζωή. Το βλέπουμε στα social media αλλά δε σταματά εκεί, το βιώνουμε καθημερινά. Το βιώνουμε στους άντρες που μας ουρλιάζουν στο μετρό επειδή τους σκουντήσαμε, σε αυτούς που μας φωνάζουν χυδαία σχόλια στο δρόμο, σε αυτούς που μας ακολουθούν και γίνονται επιθετικοί επειδή δεν τους δίνουμε το τηλέφωνο μας, σε αυτούς που γίνονται απειλητικοί επειδή διαφωνήσαμε μαζί τους σε μια ουρά δημόσιας υπηρεσίας.

Αναρωτιόμαστε συχνά πόσοι από αυτούς τους άντρες φαντασιώνονται να μας κάνουν ανθρώπινο κιμά. Προσπαθούμε όμως να ζούμε την καθημερινότητά μας αγνοώντας ότι τελικά δεν είναι τελείως απίθανο και να το κάνουν -να το αγνοούμε παρά τις ειδήσεις περί βίαια κακοποιημένων γυναικών ή και γυναικείων πτωμάτων που βρίσκονται στα σκουπίδια ή στον πάτο της θάλασσας. Η πατριαρχική πραγματικότητα στην οποία πρέπει να ζουν οι γυναίκες είναι τόσο τρομακτική που θα μας παρέλυε. Για να την αλλάξουμε όμως θα πρέπει να την αναγνωρίσουμε αντί να προσποιούμαστε ότι δε μπορούμε να ενώσουμε τις τελίτσες ανάμεσα σε τέτοιες ανώνυμες εξομολογήσεις, ο μισογυνικός οχετός που εκφράζεται στα social media, τα καθημερινά περιστατικά λεκτικής και σωματικής βίας και τα βίαια εγκλήματα εναντίον των γυναικών που όλα μαζί αποτελούν μια πάρα πολύ συνεκτική εικονα.