O Άντρας βλέπει την γυναίκα ως σκεύος ηδονής και η γυναίκα τον άντρα ως σκεύος επιτυχίας. Αυτό δεν είναι πατριαρχία ,είναι φύση.

Γι αυτό άλλωστε και στην φύση ένας προσεκτικός παρατηρητής θα δει πως η θηλυκή καμηλοπάρδαλη απαγορεύεται να έχει τραπεζικό λογαριασμό στο όνομά της όπως συνέβαινε μέχρι πριν λίγες δεκαετίες για τις γυναίκες, ενώ η θηλυκή ζέβρα αποκλείεται από την πολιτική σφαίρα και απαγορεύεται να ψηφίζει γιατί αυτοί απλά είναι οι νόμοι τις ζούγκλας. Επιπλέον, στο βασίλειο τον λιονταριών όπου η εργατική νομοθεσία δεν προστατεύει την μητρότητα, οι λέαινες κυνηγοί συχνά απολύονται όταν μένουν έγκυες ενώ σε περίπτωση που διατηρήσουν την θέση τους οι ευκαιρίες καριέρας τους στο εξής είναι μειωμένες επειδή είναι φυσικό ο βασιλιάς της ζούγκλας να μη θέλει να συμμετέχει εξίσου στην ανατροφή των παιδιών και να θεωρείται σημαντικότερη η δική του καριέρα. Και τέλος, είναι εξακριβωμένο από ζωολόγους πως οι αρσενικοί ουραγκοτάγκοι, λόγω της μεγαλύτερης συγκέντρωσης τεστοστερόνης κατά το δεύτερο τρίμηνο της κύησης, έλκονται από θηλυκούς ουραγκοτάγκους που μοιάζουν με το εκάστοτε ουραγκοτακγικό πρότυπο ομορφιάς ενώ οι θηλυκοί μπαμπουίνοι μετά το γάμο προφασίζονται πονοκέφαλο για να αποφύγουντ τα συζυγικά τους καθήκοντα γιατί απλά δε βλέπουν τα αρσενικά ως σκεύη ηδονής και ήθελαν απλά να τα «τυλίξουν».

Το ενδιαφέρον σε όλο αυτό το «discourse» περί υποτιθέμενης φύσης δεν είναι μόνο το πώς ο άνθρωπος κάθε φορά ερμηνεύει πολιτισμικά την «φύση» καθ’εικόνα και καθ’ομοίωσιν της εκάστοτε (δυτικής) ανθρώπινης κοινωνίας αγνοώντας τόσο άλλες ιστορικές μορφές ανθρώπινης οργάνωσης όσο και το πόσο σκληρά προσπάθησε η ανθρώπινη κοινωνία να επιβάλλει αυτό που θεωρεί φυσικό (και που αν όντως ήταν φυσικό δε θα χρειαζόταν την επιβολή των νόμων και των θεσμών). Ενδιαφέρον είναι κυρίως το πώς ενώ οι αντρικές συμπεριφορές που αποδίδονται στην φύση επιβραβεύονται, οι γυναικείες συμπεριφορές που αποδίδονται στη φύση, τιμωρούνται. Οι άντρες μπορούν να καυχιούνται όλη μέρα ότι έλκονται από μεγάλα βυζιά και τουρλωτούς κώλους γιατί αυτο είναι υποτίθεται στην φυση τους και η κριτική σταματάει εκεί. Αντιθέτως, οι γυναίκες κατηγορούνται ως «π@@τ@νες» ακριβώς εξαιτίας της υποτιθέμενης έλξης τους προς τους επιτυχημένους άντρες. Εκεί η φύση σταματά να αποτελεί δικαιολογία και γίνεται ξαφνικά ένδειξη κατωτερότητας. Ενώ για τους άντρες η φύση είναι μαγκιά για τις γυναίκες δε θα μπορούσε ποτέ να είναι. Σαν η «μαγκιά» να είναι κάτι αντρικό από τη «φύση» του.

Κάθε φορά λοιπόν που κάποιος επικαλείται την φύση για να δικαιολογήσει τον μισογυνισμό του αυτό που στην πραγματικότητα κάνει είναι να φυσικοποιεί την έμφυλη ιεραρχία, μια ιεραρχία που είναι αποκλειστικά ανθρώπινη κατασκευή. Γιατί η απόδοση του status quo στη φύση είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να μην διεκδικήσει ο καταπιεσμένος καμία αλλαγή. Η «Φύση» δεν είναι παρά το άλλοθι της εξουσίας.