Η περίπτωση της ομοφυλοφιλίας είναι άλλη μια όπου φαίνεται πεντακάθαρα ότι η επίκληση στην «φύση» δεν είναι παρά ένα ιδεολογικό σχήμα που σκοπό έχει νομιμοποιήσει το κυρίαρχο πατριαρχικό αφήγημα της ετεροφυλόφιλης οικογένειας ως μονης αποδεκτής. Το ότι η φύση δεν δίνει στα ομοφυλόφιλα άτομα να αποκτήσουν παιδί είναι απλά αναληθές καθώς αυτοί παραμένουν γόνιμοι και εξακολουθούν να έχουν την δυνατότητα να αποκτήσουν παιδιά με «φυσικό» τρόπο όπως και αμέτρτα ετεροφυλόφιλα άτομα που απλά έχει τύχει να μην τεκνοποιήσουν με τ@ν ερωτικό τους σύντροφο ή όπως πολλά ομοφυλόφιλα άτομα ανά τους αιώνες έχουν τεκνοποιήσει σε ετερόφυλες σχέσεις και γάμους . Ακόμα και αν ήταν στείρα βεβαια ο σχολιαστής θα έπρεπε να μας εξηγήσει γιατί η υιοθεσία δινει την δυνατότητα να αποκτήσουν παιδιά ετεροφυλόφιλα άτομα που απλά έχουν προβληματα γονιμότητας και εκεί δεν θεωρείται εξίσου καθοριστική η «φύση».

Όσο για τα πρότυπα, αυτά ως εξ ορισμού κοινωνικά κατασκευασμένα ουδεμία σχέση έχουν με την «φύση». Όταν υπονοείς άλλωστε ότι η σεξουαλικότητα επηρεάζεται από τα «πρότυπα» τότε δεν είναι σαν να παραδέχεσαι πως ούτε αυτή προκύπτει αβίαστα από την «φύση»?

Στην πραγματικότητα, το μονο εμπόδιο είναι εδώ η νομοθεσία και η ομοφοβική στάση του κράτους. Η «φύση» ταυτίζεται εδώ με την Ελλάδα, η μάλλον η Ελλάδα αναλαμβάνει στο όνομα της φύσης να εμποδίσει διαδικασίες όπως η υιοθεσία οι οποίες καθιερώθηκαν ακριβώς επειδή η απόκτηση και η αντροφή παιδιών στις ανθρώπινες κοινωνίες δεν συνδέεται αναγκαστικά με την φύση ούτε με την βιολογία. Η υιοθεσία όπως και η έκτρωση υπάρχουν ακριβώς επειδή οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι φτιαγμένες να παρακάμπτουν τους περιορισμούς της βιολογίας και επειδή έχουμε αποδεκτεί ως είδος ότι το να γίνεσαι γονιός είναι πολύ σημαντικό για να αφήνεται σε τυχαίους βιολογικούς παράγοντες.

Το πατριαρχικό οικοδομημα που πλασάρει πολιτισμικές κατασκευες ως «φυση» ειναι τόσο εύθραυστο που απειλείται με κατάρρευση ανά πάσα στιγμή από τις φεμινιστικές θεωρίες και οποιουδήποτε είδους ανάλυση. Η συντάκτρια ς το γνωρίζει αυτο και κάνει εμφανή την απειλη από τις πρωτες λέξεις σπεύδοντας να μας αποτρέψει από τονα σκεφτούμε κριτικά. Η πατριαρχία άλλωστε βασίζεται αποκλειστικά στο truthiness που αποπνεει-αυτή την ιδιότητα να φαντάζει αληθινή στην καρδιά μας ακόμα και οταν δεν επιβεβαιώνεται από την εμπειρία ή την λογική μας. Ειναι περισσότερο η επικληση στο συναίσθημα που την στηρίζει παρα οι θεωρίες -οι θεωρίες αντιθέτως είναι ανταγωνιστικές κι αυτό φαίνεται να αγχώνει την συντάκτρια που σπευδει να επιτεθει στον φεμινισμό. Μονο όπλο εναντίον τους είναι μεγαλόστομες φράσεις όπως ο «αρεχόγονος κανόνας», η δύναμη της εικονας και η τάση να λειτουργει αυτο-επιβεβαιωτικά με αναφορά σε άλλα πατριαρχικά αφηγήματα.


Αν αποφασίσουμε βέβαια -και η σύγχρονη κοινωλογία έχει αφιερώσει πολλή βιβλιογραφία σε αυτο- να εξετάσουμε την ίδια την έννοια της «φύσης» θα δούμε εύκολα πως αποτελεί κι αυτή μια κοινωνική κατασκευή ιδωμένη από την σκοπιά της εκάστοτε κουλτούρας με σκοπό την εδραίωση σχέσων κυριαρχίας. Και πουθενά δεν ειναι αυτο περισσότερο εμφανές από το φύλο και μάλιστα την ίδια την σεξουαλική πράξη. Η συγγραφέας προσπαθεί να μας πείσει πως η «γυναικεία υποταγή» κατά το σεξ ειναι ένα αρχέγονος κανόνας που μάλιστα προκύπτει από την ίδια την ανατομία μας. Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι πως η διαδικασία της διείσδυση έχει απλα κατασκευαστεί μεσω αφηγημάτων ως μια πράξη επίθεσης, κατάκτησης και κυριαρχίας. Δεν μας έχει εξηγήσει ποτέ κανείς γιατι ένας πέος που διεισδυει σε έναν κολπο έχει οτιδήποτε κυριαρχικό. Είναι απλά …ένα πέος που διεισδύει σε ένα κόλπο προσφέροντας αμοιβαία απόλαυση. Δεν είναι ούτε το ευρος κινήσεων ούτε η πρωτοβουλία του κατόχου του πέους που το κάνουν εγγενώς επιθετικό ή ενεργητικό καθώς αυτά μπορούν κάλλιστα να ανήκουν στ@ν κάτοχο του αιδοίου που θα μπορούσε να καβαλάει τ@ν στατικό κάτοχο πέους. Δεν είναι παρά μέσα από τη γώσσσα και τα πολιτισμικά αφηγήματα ή τις εικονες που συνοδεύουν συνειρμικά το σεξ που το πέος φαντάζει ως κατακτητής. Ας φανταστούμε μια γλώσσα που περιγράφει την πράξη από την μεριά του αιδοίου που «κατατρώει», «εξαφανίζει» ή «εγκολπώνει» το πέος και θα δούμε πόσο εύκολα μπορούν οι ρόλοι να αντιστραφούν.

Το μονο υποτακτικό λοιπόν στον να δέχεσαι διείσδυση ειναι ακριβώς οτι αυτό έχει ταυτιστει με τις γυναικες και το κατώτερο κοινωνικό στατους τους. Ειναι απλά η πατριαρχία που αποφασισε να αποδώσει στο ένα μέρος της σεξουαλικής πράξης τον «ενεργητικό» ρόλο καθιστώντας το άλλο «παθητικό», παρομοια με το να αποφασισουμε αυθαίρετα πως ειναι μονο η μία πλευρά του ψαλιδιού που κόβει.


Προς επιρρωση της «sex editor» χρησιμοποιείται ταυτολογικά άλλωστε η φωτογραφία μιας γυναικας που περιμένει παθητικά και καρτερικά την διείσδηση και αυτό αναμένεται να μας πεισει οτι η γυναικεια φύση είναι υποταγμένη. Στο μεταξύ στην εικόνα δεν βλέπουμε καν μια πραγματική γυναίκα αλλά ένα καρτούν, λίγη σημασία όμως έχει αυτό καθώς η εικόνα ειναι φτιαγμένη έτσι ώστε να ανασύρει από την μνήμα μας χιλιάδες ερωτικές εικόνες από ταινίες, τσόντες ή ερωτικά comics όπου το βαβράτο αρσενικό επιτίθεται ερωτικά στην αδύναμη, ξέπνοη κορασίδα.

Τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να καταρρίψει αυτό τον «αρχέγονο κανόνα», ούτε το γεγονός οτι το σεξ δεν περιλαμβάνει πάντα διείσδυση, ούτε το γεγονός οτι δεν περιλαμβάνει πάντα έναν άντρα και μία γυναικα, ούτε το γεγονός ότι κάτοχος του πέους δεν είναι πάντα άντρας και κάτοχος του αιδοίου πάντα γυναίκα, ούτε οι χιλιάδες dominatrix που ικανοποιούν την αντρική σεξουαλική ανάγκη για υποταγή, ούτε καν ερωτικές πρακτικές ιδιαιτέρως δημοφιλείς, όπως το ballbusting -οι κλωτσιές στους ορχεις. Ακριβώς γιατί η «φύση» έχει κατασκευαστει έτσι πολιτισμικά ώστε να αποκλείει τις παραπάνω περιπτώσεις ως αφύσικες ή ακομα και «παρα φύσιν» και άρα όσα παραδείγματα και να φέρουμε αυτα θα είναι πάντοτε εξ ορισμού εκτός του εύρους της φύσης. Με λίγα λόγια, αν είστε γυναικες και δεν βιώνεται το σεξ ως υποταγή, ε τότε είσε κάποιου ειδους… ΥΠΕΡφυσικά όντα. Ή απλά λέτε ψέματα, πονηρούλες, η «sex editor» το ξέρει αυτό καλύτερα από εσας.


Τίποτα απο τα παραπάνω βέβαια δεν σημαίνουν οτι οι γυναικες δεν μπορούν να απολαμβάνουν τον υποτακτικό ρόλο στο σεξ ούτε ότι αυτό αντιβαίνει κάποια φεμινστική αρχή -αρκεί να θυμόμαστε ότι αυτό ειναι ακριβώς «ρόλος» και ο ρόλος προκύπτει από καποιο προυπάρχον σενάριο. Σημαίνει απλά ότι το σεξ στις ανθρώπινες κοινωνίες δεν αποτελει ένα απλό βιολογικό γεγονός, αντιθέτως οι άνθρωποι έχοντας την δυνατότητα φαντασιώσεων μπορούν να αντλούν ηδονή ακριβώς από τα πολιτισμικά αφηγήματα που συνοδεύουν την σεξουαλική πράξη. Αυτό το γνωρίζει κατά βαθος η συγγραφέας και γι αυτό θεωρεί απαραίτητα και το παιχνίδι του μυαλού αφού η αυτονομία των σωμάτων που επικαλείται ξέρει καλά ότι δεν αρκεί. Στην φύση άλλωστε δεν υπάρχουν ούτε στρινγάκια, ούτε σέξι εσώρουχα, ούτε τα λοιπά αξεσουάρ που μπορούν να συνοδεύσουν το σεξ, αυτό δεν σημαίνει οτι αυτά δεν μπορούν να επιδράσουν πάνω στα άτομα συνειρμικά. Ένα σεξι εσώρουχο ή μια σεξι πόζα μπορεί να ερεθίσει το ίδιο το υποκείμενο αλλα και τ@ν παρτενερ του, δεν χρειάζεται να το ανάγουμε κι αυτό σε κάποιο «αρεχόγονο κανόνα» γιατι το τι θεωρειται «σεξι» σε κάθε εποχή αλλάζει, ακριβώς επειδή δεν έχει σχέση με την βιολογία. Η ζαρτιέρα πχ θεωρείται σεξι γιατί έχει συνδεθεί με συγκεκριμένη εποχή (προ καλσόν) και η συγκεκριμένη εποχή έχει συνδεθεί με συγκεκριμένη επιτέλεση της θηλυκότητας -ξέρετε, τότε που οι γυναικες «ηξεραν να ειναι γυναικες» αλλά μετά το ξέχασαν.


Το πρόβλημα του φεμινσμού λοιπόν δεν είναι η γυναικεία υποταγή κατά το σεξ -ό,τι και να σημαίνει αυτό- αλλα το γεγονός οτι το σεξ, ώς ένας προνομιακός τόπος κατασκευής της έμφυλης διαφοράς στην πατριαρχία, χρησιμποιείται εσκεμμένα για να εξάγει συμπεράσματα γενικά για την γυναικεία ή αντρική φύση και μετά να τα γενικεύσει επιβάλλοντας σχέσεις ιεραρχίας τύπου «αφού οι γυναικα γουσταρει να σκύβει κατά το σεξ σίγουρα είναι στη ανθρώπινη φύση να μένει μακριά από την πολιτική και να αφήνει άντρες να αποφασίζουν για την μοίρα της ενώ αυτή ασχολείται με ξεσκόνισμα και στιφάδο». Σε δεύτερο επίπεδο βέβαια, πρόβλημα αποτελεί και η γενικευτική αντιμετώπιση των γυναικειων επιθυμιών γιατί οταν τόσοι πολλοί άντρες νομίζουν εξαιτίας τέτοιων άρθρων οτι ξέρουν καλύτερα τι θέλει μια γυναικα από την ίδια, είναι ακριβώς ο λόγος που είναι κακοι στο σε

Καταρχάς θα ήθελα να ξεκαθαρίσω οτι -and I cannot stress this enough- στο μουνί μας τι είπε ο Ισοκράτης καθώς δεν είμαστε όλοι αρχαιολάγνοι εμμονικοί με την «ελληνική» αρχαιότητα και δε νιώθουμε την ανάγκη να στηρίξουμε τις πολιτικές μας πεποιθήσεις και την ερμηνεία του σύγχρονου κόσμου σε κάτι που είπε κάποιος 2.500 χρόνια πριν -σε μια εποχή που επίσης «φυσιολογική» θεωρούταν και η δουλεία ή ο εγκλεισμός των γυναικών στο σπίτι.

Κατά δεύτερον το να καταφεύγει ο τελευταίος συντηρητικός, μισογυνής ή φασίστας στην «φυση» όταν αναφέρεται σε ΚΑΤΑΦΑΝΩΣ κοινωνικές κατασκευές όπως η έννοια του εθνους και της εθνικότητας ή σε νομικές έννοιες οπως η υπηκοότητα την οποία προφανώς τα πορτοκάλια και τα παντζάρια δεν διαθέτουν, είναι πάγια τακτική καθώς είναι η «Φυση» στη νεωτερική εποχή και όχι πια η θρησκεία αυτή που χρησιμοποιειται για να δικαιολογήσει τα ίδια καταπιεστικά συστήματα. Η «Φύση», ή για την ακρίβεια ο ανακριβής, επιλεκτικός και συχνά ούτε καν επιστημονικός τρόπος που ερμηνεύεται και κατασκευάζεται πολιτισμικά η φύση μεσω των διάφορων Λόγων και ρητορικών, δεν έχει καμία σχέση ούτε με την υπηκοότητα που έχει κάποιος, ούτε με την υπηκοόητα που διεκδικεί ούτε με το έθνος ή τα έθνη στο οποίο νιωθει οτι ανήκει ή με το οποιο ταυτίζεται. «Ένας με μαύρο χρώμα» μπορεί βάσει του ελληνικού νόμου να ειναι Έλληνας που να χτυπιουνται κάτω οι φασιστες μέχρι να μαυρίσουν, όπως και ένας Έλληνας μπορει να έχει εντελώς χεσμένη την Ελλάδα και να μη νιώθει Έλληνας. Deal with it 🙂

Τέλος, να προσθέσουμε οτι με την διαδικασία του μπολιασματος μπορει να φυτρώσει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο σε μια λευκή τριανταφυλλια (μια σύγκριση πολύ πιο σχετική καθως οι λευκοί και οι μαύροι δεν είναι διαφορετικά.. φρούτα) ή ένα πορτοκάλι σε μία λεμονιά. Αλλά εν τέλει κι αυτό στο μουνί μας καθώς ο κήπος μας δεν ειναι ο οδηγός για το τι θα συμβαίνει στις ανθρώπινες κοινωνίες οι οποίες δημιουργήθηκαν ακριβως για να ξεπεράσουμε τους περιορισμούς της φύσης.

O Άντρας βλέπει την γυναίκα ως σκεύος ηδονής και η γυναίκα τον άντρα ως σκεύος επιτυχίας. Αυτό δεν είναι πατριαρχία ,είναι φύση.

Γι αυτό άλλωστε και στην φύση ένας προσεκτικός παρατηρητής θα δει πως η θηλυκή καμηλοπάρδαλη απαγορεύεται να έχει τραπεζικό λογαριασμό στο όνομά της όπως συνέβαινε μέχρι πριν λίγες δεκαετίες για τις γυναίκες, ενώ η θηλυκή ζέβρα αποκλείεται από την πολιτική σφαίρα και απαγορεύεται να ψηφίζει γιατί αυτοί απλά είναι οι νόμοι τις ζούγκλας. Επιπλέον, στο βασίλειο τον λιονταριών όπου η εργατική νομοθεσία δεν προστατεύει την μητρότητα, οι λέαινες κυνηγοί συχνά απολύονται όταν μένουν έγκυες ενώ σε περίπτωση που διατηρήσουν την θέση τους οι ευκαιρίες καριέρας τους στο εξής είναι μειωμένες επειδή είναι φυσικό ο βασιλιάς της ζούγκλας να μη θέλει να συμμετέχει εξίσου στην ανατροφή των παιδιών και να θεωρείται σημαντικότερη η δική του καριέρα. Και τέλος, είναι εξακριβωμένο από ζωολόγους πως οι αρσενικοί ουραγκοτάγκοι, λόγω της μεγαλύτερης συγκέντρωσης τεστοστερόνης κατά το δεύτερο τρίμηνο της κύησης, έλκονται από θηλυκούς ουραγκοτάγκους που μοιάζουν με το εκάστοτε ουραγκοτακγικό πρότυπο ομορφιάς ενώ οι θηλυκοί μπαμπουίνοι μετά το γάμο προφασίζονται πονοκέφαλο για να αποφύγουντ τα συζυγικά τους καθήκοντα γιατί απλά δε βλέπουν τα αρσενικά ως σκεύη ηδονής και ήθελαν απλά να τα «τυλίξουν».

Το ενδιαφέρον σε όλο αυτό το «discourse» περί υποτιθέμενης φύσης δεν είναι μόνο το πώς ο άνθρωπος κάθε φορά ερμηνεύει πολιτισμικά την «φύση» καθ’εικόνα και καθ’ομοίωσιν της εκάστοτε (δυτικής) ανθρώπινης κοινωνίας αγνοώντας τόσο άλλες ιστορικές μορφές ανθρώπινης οργάνωσης όσο και το πόσο σκληρά προσπάθησε η ανθρώπινη κοινωνία να επιβάλλει αυτό που θεωρεί φυσικό (και που αν όντως ήταν φυσικό δε θα χρειαζόταν την επιβολή των νόμων και των θεσμών). Ενδιαφέρον είναι κυρίως το πώς ενώ οι αντρικές συμπεριφορές που αποδίδονται στην φύση επιβραβεύονται, οι γυναικείες συμπεριφορές που αποδίδονται στη φύση, τιμωρούνται. Οι άντρες μπορούν να καυχιούνται όλη μέρα ότι έλκονται από μεγάλα βυζιά και τουρλωτούς κώλους γιατί αυτο είναι υποτίθεται στην φυση τους και η κριτική σταματάει εκεί. Αντιθέτως, οι γυναίκες κατηγορούνται ως «π@@τ@νες» ακριβώς εξαιτίας της υποτιθέμενης έλξης τους προς τους επιτυχημένους άντρες. Εκεί η φύση σταματά να αποτελεί δικαιολογία και γίνεται ξαφνικά ένδειξη κατωτερότητας. Ενώ για τους άντρες η φύση είναι μαγκιά για τις γυναίκες δε θα μπορούσε ποτέ να είναι. Σαν η «μαγκιά» να είναι κάτι αντρικό από τη «φύση» του.

Κάθε φορά λοιπόν που κάποιος επικαλείται την φύση για να δικαιολογήσει τον μισογυνισμό του αυτό που στην πραγματικότητα κάνει είναι να φυσικοποιεί την έμφυλη ιεραρχία, μια ιεραρχία που είναι αποκλειστικά ανθρώπινη κατασκευή. Γιατί η απόδοση του status quo στη φύση είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να μην διεκδικήσει ο καταπιεσμένος καμία αλλαγή. Η «Φύση» δεν είναι παρά το άλλοθι της εξουσίας.

Οι γυναίκες είναι κι αυτές άνθρωποι, απλά λιγότερο εξελιγμένοι. Είναι άνθρωποι β’ κατηγορίας, που υπάρχουν ως συμπλήρωμα στη βασική κατηγορία, την οποία αποτελούν οι άντρες. Δείτε το σαν ένα extension στο chrome -δουλεύει και χωρίς αυτό, αλλά οκ, έχει κι αυτό τη χρησιμότητά του.

Με την έλευση του Διαφωτισμού η Επιστήμη ήρθε να αντικαταστήσει τη θρησκευτική αντίληψη ως το ιδεολογικό υπόβαθρο που δικαιολογεί και ταυτόχρονα επιβάλλει στη γυναίκα το ρόλο της ως «βοηθού» του άντρα, η οποία φτιάχτηκε μετά από αυτόν για να του κάνει λίγη παρέα -και κάνα παιδί. Η Επιστήμη πήρε το ρόλο που είχε πριν η θρησκεία, αφήνοντας τις κοινωνικές δομές σχεδόν αμετάβλητες. Επιπλέον, ενώ η καταπίεση των γυναικών είχε ως αποτέλεσμα να μη διαπρέπουν στους τομείς που οι άντρες θεωρούν σημαντικούς, αυτή τους η »αποτυχία» χρησιμοποιήθηκε ως ένδειξη της κατωτερότητα τους μέσα από το είδος της κυκλικής λογικής που χρησιμοποιεί συχνά η πατριαρχία.

Η ιδέα του «πιό εξελιγμένου» -που τη συναντάμε συχνά και στον φυλετικό ρατσισμό- είναι ένα πολύ διαδεδομένο discourse, βασισμένο στην εξελικτική θεωρία. Ή μάλλον βασισμένο σε μία λανθασμένη κατανόησή της. Βλέπετε, στην εξελικτική θεωρία δεν υπάρχει περισσότερο και λιγότερο εξελιγμένος. Κάθε είδος προσαρμόζεται στο εκάστοτε φυσικό του περιβάλλον. Το να έχεις λέπια δεν είναι περισσότερη ή λιγότερη εξέλιξη. Είναι μία γονιδιακή μετάλλαξη που σε βοηθάει να επιβιώσεις στο νερό, όταν αυτό είναι το περιβάλλον σου. Το λευκό δέρμα δεν είναι περισσότερη ή λιγότερη εξέλιξη. Είναι η γονιδιακή μετάλλαξη που ταιριάζει σε περιβάλλοντα στα οποία οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν λιγότερη έκθεση στον ήλιο. Δεν υπάρχουν σε αυτό το πλαίσιο λιγότερο ή περισσότερο εξελιγμένα είδη ή φυλές. Η θεωρία του Δαρβίνου δε μιλάει για επιβίωση του »ισχυρότερου» ή του «καλύτερου», μιλάει για επιβίωση του καλύτερα προσαρμοσμένου (survival of the fittest).

Επιπλέον, το κυνήγι στα ανθρώπινα όντα έχει να κάνει περισσότερο με το πώς είναι οργανωμένες οι κοινωνίες, παρά με κάποιο φυσικό ένστικτο. Δεν υπάρχει κάτι στις γυναίκες που να τις εμποδίζει να κυνηγήσουν. Το κυνήγι βασίζεται σε εργαλεία που εφηύρε ο άνθρωπος και στη συλλογική προσπάθεια, κι όχι στη φυσική δύναμη ή το «ένστικτο». Αν ήταν θέμα φυσικής/σωματικής δύναμης, οι γεροδεμένες γυναίκες θα επιτρεπόταν να κυνηγήσουν στη θέση των πιο αδύναμων αντρών. Οι άντρες κυνηγούσαν όχι επειδή είχαν καλύτερα ή καταλληλότερα ένστικτα, αλλά εξαιτίας του έμφυλου καταμερισμού εργασίας. Ο μύθος του ανθρώπου -ή μάλλον άντρα- κυνηγού με το δολοφονικό ένστικτο δεν είναι παρά μιά θεωρία που αμφισβητείται από τη σύγχρονή ανθρωπολογία.

Επιπλέον, δεν υπάρχει κάτι στο κυνήγι που να το κάνει πιο σημαντικό από τις »γυναικείες» εργασίες. Οι γυναίκες ως τροφοσυλλέκτες ήταν εξίσου σημαντική πηγή τροφής της ομάδας. Η αξιολόγηση του κυνηγιού ως «ανώτερου» από τη γυναικεία εργασία οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι το επιτελούσαν οι άντρες. Και ό,τι κάνουν οι άντρες θεωρείται πάντα ανώτερο και καλύτερο *εξαιτίας* της πατριαρχίας -και όχι το αντίστροφο, δεν έχουμε δηλαδή πατριαρχία επειδή ό,τι κάνουν οι άντρες είναι καλύτερο και ανώτερο.

Φυσικά, από τότε που οι άνθρωποι έγιναν γεωργοί και κτηνοτρόφοι, η αξία του κυνηγιού σχεδόν εξαφανίστηκε στις περισσότερες ανθρώπινες κοινωνίες. Επομένως, η επίκληση της «εξέλιξης» ενώ το ίδιο το ανθρώπινο περιβάλλον έχει πιά αλλάξει (και ενώ συνεχίζει να αλλάζει), δεν είναι παρά μιά τεράστια ανοησία, μιά δικαιολόγηση της πατριαρχίας στο όνομα κάποιων υποτιθέμενων «ενστίκτων», τα οποία, στα πλαίσια της παρούσας μορφής που έχει πλέον η ανθρώπινη κοινωνία, δεν θα είχαν ούτως η άλλως καμία χρησιμότητα. Δεν είναι το ένστικτο του κυνηγιού που κάνει κάποιον καλύτερο ηγέτη ή πολιτικό, είναι η ικανότητά του να αξιολογεί καταστάσεις με πολλαπλές παραμέτρους και να δρα αναλόγως. Αυτή δεν είναι ικανότητα που χωράει σε ένα γονίδιο -και σίγουρα όχι σε ένα γονίδιο που υπάρχει (και καλά) μόνο στο χρωμόσωμα Y ή στο περίπου 0.3% των γονιδιακών διαφορών των φύλων.

Όλα αυτά σημαίνουν πως η επίκληση της «εξέλιξης» δεν είναι παρά μία δικαιολογία που καλείται να κουκουλώσει την απλή πραγματικότητα: Πως όταν μία ομάδα ανθρώπων καταπιέζει μία άλλη, αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι η ομάδα των καταπιεστών είναι «ανώτερη», όσο κι αν θέλει να το πιστεύει.

~HurrFem Sultan

Πηγές:

Click to access sussman.pdf

https://harpers.org/arch…/…/06/shooting-down-man-the-hunter/
http://genetics.thetech.org/ask/ask38