Είχαν καιρό να σκάσουν ομαδικά τρόλ στη σελίδα και αναλογιζόμουν γιατί τόσοι άντρες (συμπτωματικά ούτε μια γυναίκα) θίχτηκαν προσωπικά με το τελευταίο μου στάτους όπου εξηγούσα γιατί αποφεύγω πια τα σόγια και τα οικογενειακά τραπέζια. Είναι επειδή η οικογένειά τους είναι εξίσου σάπια με τους ίδιους και δεν μπορούν να καταλάβουν τι θα μπορούσε να τους χωρίσει? Είναι επειδή οι ίδιοι θεωρούν καθήκον τους να ανέχονται την οικογένειά τους και τις ανιαρές οικογενειακές συγκεντρώσεις και φθονούν όσα έχουν απελευθερωθεί από αυτά τα αόρατα οικογενειακά χρέη?

Νομίζω πάνω από όλα είναι οτι ο κλασικός πατριαρχικός άντρας (αν και όχι μόνο αυτός) έχει μάθει οτι η οικογένεια είναι ένας θεσμός που θα του εξασφαλίσει υποταγή και φροντίδα οπότε τους εξοργίζει η ιδέα οτι αυτό μπορεί να μην ισχύει πια. Πάρα πολλοί θεωρούν οτι θα φτιάξουν οικογένεια και αυτόματα θα αποκτήσουν ένα δίκτυο υποστήριξης που θα είναι πάντα εκεί γι αυτούς όποτε το απαιτούν, ότι θα έχουν ανθρώπους πάνω στους οποίους ασκούν έλεγχο χωρίς να χρειάζεται να καλλιεργήσουν ουσιαστικές σχέσεις με την σύντροφο ή τα παιδιά τους. Είναι οι ίδιοι που παιρνουν παρουσίες στις οικογενειακές συνάξεις παρόλο που καταβάλουν μηδενική προσπάθεια να γίνουν ευχάριστοι, ενδιαφέροντες ή απλά να σε ακούσουν σε αυτές.

Το γεγονός ότι αυτή η υποχρεωτική έκφανση της οικογένειας καταρρέει και θα πρέπει να χτίζουν κάθε σχέση ξεχωριστά, τους τρομοκρατεί και τους θυμώνει. Είναι η ίδια λογική που δημιουργεί γυναικτόνους, καθώς μαθαίνουν ότι οι γυναίκες τους περιβάλλοντός τους τους ανήκουν και τους χρωστάνε αγάπη και θυμώνουν όταν βλέπουν να χάνουν τον έλεγχο πάνω τους.

Μπορούμε να αγαπάμε όλους ή καποιους συγγενείς μας αλλά οφείλουμε να αποδομήσουμε την οικογένεια ως θεσμό στο βαθμό που λειτουργεί ως μια ιδεολογική φυλακή δημιουργώντας συναισθηματικούς εκβιασμούς.

Καλή χρονία και παραλείψτε το οικογενειακό ρεβεγιόν αν η ιδέα του και μόνο σας στρεσάρει.

Το εικονιζόμενο αφισάκι θα μπορούσε να αποτελέσει ένα fast course, ένα ‘how to’ αν θέλετε, για τη λογική και συναισθηματική χειραγώγηση σε μια επικοινωνιακή καμπάνια με αρκετά επισκοτισμένες λεπτομέρειες. Με κίτρινα γράμματα, το κεντρικό επιχείρημα των ενεργών μπαμπάδων για την ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ συνεπιμέλεια συνοψίζεται ως εξής: α) το γενικότερο κόνσεπτ του συμφέροντος του παιδιού, κάτι που θα έπρεπε να αξιολογείται ανά περίπτωση από ένα δικαστήριο, ταυτίζεται εδώ με αυτό που εκείνοι ορίζουν ως το πραγματικό του συμφέρον, ένα γενικό, αόριστο και εκβιαστικό «και τους δύο γονείς», β) το επιχείρημα, ακόμη κι αν εκφράζει την άποψη του λόμπι των ενεργών μπαμπάδων, είναι γραμμένο από την κατασκευασμένη οπτική ενός παιδιού, όχι τη δική τους. Αρχίζει και τελειώνει με τη λέξη «παιδί» στο προσκήνιο, ώστε αυτή η σκέψη να ηγεμονεύει στο μυαλό των αναγνωστών κι εκείνοι με τη σειρά τους να προσπεράσουν την ενδιάμεση πρόταση, που είναι και η πιο σημαντική κατά τη γνώμη μου.

Δεν έχει σημασία ποιος γονιός έχει δίκιο, ποιος γονιός έχει υποστεί ενδοοικογενειακή κακοποίηση, ποιος γονιός έχει ανεχτεί την τοξικότητα και τη χειραγώγηση, ποιος γονιός έχει αναγκαστεί να τα βγάλει πέρα όταν ο άλλος γονιός είναι αδιάφορος ή απών, όλα αυτά είναι αμελητέα γιατί το επιχείρημα εδώ είναι ότι οι άντρες με τις παραπάνω συμπεριφορές προς τις συζύγους τους θα καταφέρουν με το κούνημα ενός ραβδιού να γίνουν φανταστικοί μπαμπάδες και να συνεργάζονται άψογα με εκείνες μετά από ένα κατ’ αντιδικία διαζύγιο. Στο τέλος της ημέρας, η καμπάνια των ενεργών μπαμπάδων είναι απλά ένα μάτσο δικτυωμένων πολιτικά αντρών που μας κουνούν το δάχτυλο, προσπαθούν να κάνουν gaslighting στις γυναίκες ως προς τη σοβαρότητα των λόγων που τις οδηγούν στο διαζύγιο, ενώ παράλληλα προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ιδιότητα του συζύγου και η ιδιότητα του πατέρα είναι δύο ξεχωριστά και αεροστεγώς κλεισμένα κουτάκια, ότι η μία δεν αντανακλά πάνω στην άλλη.

Το «δεν έχει σημασία ποιος έχει δίκιο» κάνει παράλληλα μιαν επίκληση στο all time classic πατριαρχικό στερεότυπο της εκδικητικής γυναίκας, της ζηλιάρας, υστερικής μέγαιρας που επιστρατεύει κάθε τρόπο για επιτεθεί στον καημένο πρώην σύζυγο, εργαλειοποιώντας αν χρειαστεί ακόμη και το ίδιο της το παιδί. Η δαιμονοποίηση των γυναικών που υπονοείται εδώ αφ’ ενός δε γίνεται τυχαία, καθώς χρησιμοποιείται για να κλονίσει την αξιοπιστία των ισχυρισμών τους και να τις καταστήσει μη πιστευτές, αφ’ ετέρου αγνοεί την πραγματικότητα όπου χιλιάδες πατεράδες αμελούν ακόμη και την τυπική υποχρέωσή τους για καταβολή διατροφής, ενώ επιλέγουν να παραμείνουν απώντες από τη ζωή του παιδιού τους.

Το υποτιθέμενο συμφέρον ενός παιδιού, που σαφέστατα δεν είναι το ίδιο σε κάθε περίπτωση, καθίσταται το λάβαρο μιας εκστρατείας που ισοπεδώνει τις ιδιαίτερες συνθήκες ενός κατ’ αντιδικία διαζυγίου, επιχειρεί να επιβάλει την αντρική οπτική, και κάνει τα πάντα για να σιωπήσει και να δυσφημίσει τις γυναίκες. Το συμφέρον του παιδιού, δηλαδή, καθίσταται ένα τσιτάτο, μια φθηνή επίκληση στο συναίσθημα που οι ενεργοί μπαμπάδες καπηλεύονται για να ικανοποιήσουν το δικό τους εγωισμό αλλά και για να γλιτώσουν από την υποχρεωτική καταβολή διατροφής.

Ας μην ξεχνάμε ότι δεν είναι ο νόμος, αλλά η νομολογία, που δίνει συχνότερα στις μητέρες την επιμέλεια ενός παιδιού, βασιζόμενη σε ένα υπόστρωμα έμφυλων στερεοτύπων για τη γυναικεία φύση και τη μητρότητα. Δεν πρόκειται δηλαδή περι νομοθετικής «ανισότητας», καθώς η από κοινού συναινετική συνεπιμέλεια προβλέπεται στον αστικό κώδικα, αλλά περι δικαστικής πρακτικής. Η υποχρεωτική συνύπαρξη ενός γονιού στη ζωή του παιδιού του δεν λειτουργεί απαραίτητα προς το συμφέρον του (ακόμη κι αν χτυπιούνται σε καθε καθεστωτικό μέσο για το αντίθετο, χρησιμοποιωντας αμφιλεγομενες επιστημονικές μελέτες), γι’ αυτό και οφείλει να παραμένει επιλογή, μια συνθήκη που εφαρμόζεται κατόπιν εξατομικευμενης αξιολογησης ως προς το πραγματικό συμφέρον του παιδιού, και όχι μια αυταρχική και δυσλειτουργική επιβολή από την οποία οι γυναίκες και τα παιδιά τους θα πρέπει να παλέψουν, συχνά για χρόνια, ώστε να ξεφύγουν.
~Valide Sultan

Δώστε λίγη βάση στο πώς η γυναίκα που παρατάει τα πάντα για να στηρίξει την καριέρα και τα όνειρα του συντρόφου της προβάλλεται ως πρότυπο καλής συζύγου και γυναικας αλλά ακόμα και τότε θεωρείται οτι τρώει τα δικά ΤΟΥ λεφτά. Η εκμετάλλευση της άμισθης εργασίας των γυναικών ειναι ακριβώς αυτο, να αφιερώνει τη ζωή της στηρίζοντας τις φιλοδοξίες του άντρα της απελευθερώνοντας του χρόνο και ενέργεια ώστε αυτός να εστιάσει απερίσπαστος εκεί και στο τέλος τα λεφτά και η επιτυχία να είναι δικά του και η γυναικα να εξαρτάται οικονομικά από τη δική του μεγαλοψυχία. Κι αν φυσικά στο ενδεχόμενο διαζύγιο διεκδικήσει το μερίδιο που της αναλογεί θα απαξιωθει ως αδίστακτη gold digger που κλέβει τα ξένα λεφτά του αθώου συζύγου τα οποία δεν αξίζει. Η συνεισφορά της σπάνια αναγνωρίζεται, ή οταν αναγνωρίζεται γίνεται απλά για να δώσει το παράδειγμα στις υπόλοιπες ως ένα άυλο πατριαρχικό cookie που όμως δε θα αξίζει ποτέ όσο η εργασία που η ίδια η γυναικα κατέβαλε.

Αλήθεια, πόσους συζύγους γνωρίζουμε που παράτησαν τα πάντα για να στηρίξουν τα πλάνα και τα όνειρα της συντρόφου τους? Είναι επειδη οι γυναίκες δεν έχουν τέτοιες φιλοδοξίες ή είναι επειδη είναι αυτές που αναμένεται να θυσιάζουν τις δικές τους στο βωμό της επιτυχίας του άντρα τους, επειδή αυτές κατασκευάζονται ως το κατεξοχήν υποκείμενο που θα ασχοληθεί με τα παιδιά και το νοικοκυριό -παιδιά και νοικοκυριό που θα ανήκουν και στους δύο ενώ η επιτυχία θα ανήκει μονο στον άντρα?

Η πατριαρχία λέει στον άντρα «γίνε πλούσιος και πετυχημένος ώστε να μπορεις να αγοράσεις μια γυναίκα, μια γυναίκα που θα αποτελεί το τέλειο ερωτικό αντικείμενο: όχι μονο όμορφη αλλά και νέα, άπειρη, εύπλαστη, πεθήνια».

Η πατριαρχία δηλδή δεν έχει κανένα πρόβλημα με τη σχέση εξουσίας που πηγάζει απο το χρήμα των αντρών έναντι των γυναικών. Ίσα ίσα που το προτάσσει ως στόχο. Έτσι ο πατριαρχικός άντρας ονειρεύεται χρήματα και επιτυχια ακριβώς επειδή το πατριαρχικό αφήγημα του υπόσχεται γυναικες -γυναικες αντικείμενα, δλδ ακριβώς όπως πρέπει να ειναι οι γυναικες. Και ενώ λοιπόν οι ίδιοι επιθυμουν την απόκτηση κεφαλαίου με σκοπό να την εξαργυρώσουν, ανάμεσα σε άλλα, με την απόκτηση γυνακών που θα λειτουργούν ως τρόπαια η πατριαρχία αναλώνεται στην ενασχόληση με όλες αυτές τις γυναικες που ψάχνουν άντρες με χρήματα και τις απαξιώνει ως ‘πουτάνες», «gold diggers» κτλ.

Στην καρδιά της πατριαρχιας δηλαδή βρίσκεται μια αντίφαση: ο άντρας είναι πλήρως αποδεκτό να αποζητά να «αγοράσει» γυναικες με τα λεφτά του αλλά το χειρότερο που μπορει να κάνει μια γυναίκα είναι να αποδεχτεί ένα τέτοιο deal. H γυναίκα δλδ είναι εξαρχής καταδικασμένη σε μια σχέση που ενώ θεωρείται αποδεκτή, η ίδια και μόνο η ίδια θα δαιμονοποιείται. Ας μην γελιόμαστε επομένως, οι γυναίκες δεν «εκμεταλλεύονται» τους πλούσιους άντρες όπως αρέσκεται να το παρουσιάζει η πατριαρχία, είναι οι άντρες που εισέρχονται οικοθελώς σε τέτοιου είδους σχέσεις θεωρώντας τις μάλιστα το απάυγασμα της επιτυχιας τους. Όταν ακούτε λοιπόν άντρα να λυσσάει για τις γυναικες που θέλουν μονο άντρες με λεφτά, αυτό για το οποίο πράγματι λυσσάει είναι που δεν είναι ο ίδιος άντρας με λεφτά.

Εδώ να πούμε και ότι η νύφη που αναφέρεται στο άρθρο πάμπλουτη είναι κι αυτή γιατί στην πράξη οι πλούσιοι άνθρωποι παντρεύονται συνήθως μεταξύ τους και δεν σκάνε για το ποιος θα πληρώσει στο πρώτο ραντεβού για να κλαίνε τα 10 ευρώ που έδωσαν για το κοκτέιλ και δεν πήδηξαν. Όπως το θέτει και η έρευνα που αναφέρεται στο άρθρο της Guardian: «H McClintoc βρήκε πως η συντριπτική πλειονότητα των ζευγαριων παντρευονται σύμφωνα με την ομοιοτητα, επομένως οι πιο πετυχημένοι άντρες παντρεύονται τις πιο πετυχημένες γυναικες και, αναμενόμενα, οι πιο εμαφνίσιμοι άνθρωποι τείνουν να παντρεύονται μεταξύ τους» κάτι που επιβεβαιώνεται και από το ζευγάρι της φωτογραφιας. Αυτό βέβαια έχει να κάνει με τις νέες κοινωνικές συνθηκες καθώς, όπως το θετει το ίδιο άρθρο «ενώ παλιότερα οι γιατροί θα παντρεύονταν νοσοκόμες και τα αφεντικά τις γραμματέες τους, τώρα οι γιατροί τείνουν να παντρεύονται άλλους γιατρούς και τα αφεντικά άλλα αφεντικά».

Ο φτωχός άντρας όμως εξακολουθεί να ονειρεύεται φράγκα και να πλάθει φαντασιώσεις εκδίκησεις γιατι νομίζει ότι αυτά είναι το πρόβλημα στις αποτυχημένες σχέσεις του και την μίζερη ζωουλα του

https://www.theguardian.com/commentisfree/2014/jun/24/myth-trophy-wife-inaccurate-demeaning