Είναι πολύ χαριτωμένη η προσπάθεια μερικών αντρών να μας πατρονάρουν πληροφορώντας μας οτι κάτι καταφανώς μισογυνικό δεν ειναι μωρε αν το καλοσκεφτούμε -μετά από μια λοβοτομη.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση ένας ΑΝΤΡΑΣ προσπαθεί να μας πεισει οτι το γεγονός οτι η νέα κυβέρνηση περιλαμβάνει ελάχιστες γυναίκες δεν ειναι απαραίτητα μισογυνικό. Ακόμα χειρότερα, το πάει και λίγο παραπέρα: ισχυρίζεται οτι το γεγονός οτι γενικά η πολιτική ως χώρος ειναι ανδροκρατούμενος δεν οφείλεται απαραίτητα σε διακρίσεις αλλά στον τρόπο που οι άντρες αλλά και οι γυνάικες αντιλαμβάνονται την παρουσία των γυναικών στον δημόσιο χώρο. SPOILER ALERT: O τρόπος που και τα δύο φύλα αντιλαμβάνονται την παρουσία των γυναικών στον δημόσιο χώρο ΕΙΝΑΙ από μόνος του μια διάκριση. Το γεγονός οτι την αντίληψη αυτή την εσωτερικεύουν και οι ίδιες οι γυναίκες που μεγαλώνουν σε έναν κόσμο που τους λέει ότι είναι καλές μόνο για την κουζίνα είναι ακριβώς αποτέλεσμα διακρίσεων και όχι απόδειξη της ακαταλληλότητάς τους για την πολιτική.

Ο συντάκτης ισχυρίζεται ακόμα οτι είναι «άστοχο να καθόμαστε και να μετράμε πόσες γυναίκες μπαίνουν στην εκάστοτε κυβέρνηση, και ακολούθως να βγάζουμε συμπεράσματα για το πόσο συντηρητική ή οπισθοδρομική είναι». Ναι μωρε, ΤΥΧΑΙΝΕΙ οσο πιο συντηρητική ειναι μια κυβέρηση ή μία κοινωνία τόσο λιγότερο να εμπιστεύεται γυναικες σε θέσεις ευθύνης. Είναι μια ΣΎΜΠΤΩΣΗ και μην προσπαθήσετε να βγάλετε κάποιον στατιστικό συσχετισμο -εδώ η «αντρική», μαθηματική, ορθολογική σκέψη παει περίπατο και ξαφνικα τα νούμερα σταματούν να έχουν σημασία. Σύμπωση ειναι που περισσότερες γυναικες ασχολούνται με την πολιτική με τους Δημοκρατικούς παρά με τους Ρεπουμπλικάνους, με την Αριστερά παρά με την Δεξιά? Σύμπτωση ειναι που ισχύει το ίδιο και για τους μαύρους και τους μετανάστες? Τους ομφοφυλοφιλους? Κι αν όλα είναι όντως θέμα προσόντων -όπως ισχυρίζεται ο συντάκτης- τι λέει τελικά για έναν πολιτικό χώρο το οτι δεν καταφέρνει να προσελκύσει περισσότερες γυναίκες με προσόντα? Σε έναν κόσμο που αυτή τη στιγμή οι γυναίκες τα πάνε καλύτερα από τους άντρες στην ακαδημαική ζωή, πόσο δύσκολο είναι να βρεθούν γυναίκες με προσόντα? Μήπως επειδή το να είσαι άντρας είναι τελικά από μόνο του προσόν?

Φυσικά το πατρονάρισμα περιλαμβάνει παντα ενα ψευτικο ενδιαφέρον για τις γυναικες: Μα άμα σας περιλαμβάνουμε στην πολιτική βάσει ποσοστώσεων πώς θα γίνετε ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ και πιο άξιες. Μα το όλο νόημα της πατριαρχίας είναι ακριβώς αυτό: οι άντρες δεν ηταν ΠΟΤΕ πιο άξιοι από τις γυναίκες, μας εξουσίαζαν ακριβώς μέσω του αποκλεισμού των γυναικών απο τον δημόσιο χώρο όπου λαμβάνονταν οι αποφάσεις για αυτές χωρίς αυτες. Και αυτό είτε το θέλουμε είτε όχι λειτουργεί κυκλικα: οσο δεν βλέπουμε γυναίκες σε συγκεκριμένες θέσεις, τόσο οι γυνάικες δεν έχουν τα κατάλληλα πρότυπα για να αναπτύξουν ανάλογες φιλοδοξίες.Όσο οι γυναίκες κοιτάνε γύρω τους και δεν βλέπουν γυναίκες πιλότους, γυναίκες πρυτάνεις, γυναίκες προέδρους, γυναίκες στο ΙΤ τόσο λιγότερο θα θεωρούν οτι είναι και οι ίδιες κατάλληλες για τέτοιες θεσεις. Πώς θα βγούμε λοιπόν από τον φαύλο αυτό κύκλο αν όχι παίρνοντας μέτρα ενθαρρύνοντας τις γυναίκες να ασχοληθούν με συγκεκριμένους τομείς που μέχρι τώρα θεωρούνταν ακατάλληλες? Ακριβώς το ίδιο επιχείρημα ισχυει για για τις θετικές δράσεις ώστε να μπουν περισσότεροι Αφρο-αμερικάνοι στα πανεπιστήμια. Έχοντας για αιώνες αποκλειστεί από τον ακαδημαικό χώρο, πόσους αιώνες θα περιμένουμε ακόμα για να αποτινάξει η κοινωνία τις προκαταλήψεις αλλά και τους δομικούς ακόμα περιορισμούς που τους κρατάει εκτός πανεπιστημίων?

Το δε επιχείρημα της «αξιοκρατίας» αποκρύπτει βεβαια πολυ βολικά ότι ουδέποτε ούτως ή αλλως υπήρχε στην πολιτική αξιοκρατία. Η αστική δημοκρατία είναι ένα σύστημα όπου κυβερνούν οι πιο προνομιούχοι και που συντηρει το υπάρχον σύστημα προνομίων. Γι αυτό άλλωστε οι γυναίκες που προέρχονται απο πολιτικές δυναστείες βρίσκουν ευκολότερα θέση στην πολιτική, και όχι επειδή η πολιτική που ρέει στο αίμα τους έχει υπερκεράσει την διάθεση να μείνουν στην κουζίνα που πηγάζει απο το γυναικείο DNA τους.

«Θέλω να με κυβερνήσει ο ικανός, δεν με ενδιαφέρει το φύλο του» μας λέει ο συντάκτης. Με λίγα λόγια: οι γυναίκες απλά τυχαίνει να είναι ανίκανες. Αλλά προς Θεού, αυτό δεν είναι σεξισμός.