Στα σκρηνσοτ αυτά αντανακλάται η εργαλειοποίηση της φεμινιστικής ρητορικής από τον νεοφιλελευθερισμό που σκοπό έχει την ωραιοποίηση και το ξέπλυμα των κοινωνικών ιεραρχιών, της εκμετάλλευσης και της καταστολής του καπιταλισμού με ταυτοχρονη διαστρέβλωση του νοήματος του φεμινισμού. Στο πλαίσιο αυτό η είσοδος των γυναικών σε ανώτερα ιεραρχικά θέσεις θεωρείται αυτοσκοπός και αξιολογείται αυτόματα ως θετική και άρα οι γυναίκες πολιτικοί -ακόμα και αν είναι συντηρητικές- ή οι γυναίκες αστυνομικοί κρίνονται ως προς τη σωστή κατεύθυνση, αυτή της ισότητας αντρών-γυναικών. Καμία σημασία δεν δίνεται στην ύπαρξη των εξουσιαστικών σχέσων και πολιτικών που ενσαρκωνουν αυτοί οι θεσμοι και κάνουν πράξη οι γυναίκες αυτές ούτε φυσικά στον τρόπο που η αστυνομία, το κράτος, οι κυβερνήσεις παίρνουν ενεργό μέρος στην έμφυλη καταπίεση. Στόχος εδώ θεωρείται οι παραδοσιακά αντρικοί χώροι και θέσεις να στελεχωθούν εξίσου και με γυναίκες ενώ οι θεσμοί και οι θέσεις αυτοί υπονοείται πως είναι πιο δίκαιοι και πιο φιλικοί απλά επειδή τις συμπεριλαμβάνουν.

Το site pame evro γράφει μάλιστα για την 29χρονη αστυνομικό «η νεαρή αστυνομικός αποτελεί την εξαίρεση στον άγραφο κανόνα που συνηθίσαμε μέχρι σήμερα, να βλέπουμε δηλαδή μόνο άνδρες σε αυτές τις θέσεις. Κάπως έτσι… ο κανόνας αυτός σπάει και τέτοιες εικόνες, μας δείχνουν στην πράξη πως οι εποχές άλλαξαν και πλεον οι γυναίκες μπορούν και αξίζουν να έχουν τέτοιες θέσεις.». Η ατομική επιτυχια μιας γυναίκας δηλαδή παρουσιάζεται ως νίκη όλων των γυναικών χωρίς να εξετάζεται αν η γυναίκα αυτή εξυπηρετεί τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των γυναικών ως σύνολο. Σπάει για παράδειγμα την ανδρική κυριαρχία μια γυναίκα αστυνομικός που θα πει σε μια κακοποιημένη γυναίκα να γυρίσει σπίτι της? Σπάει την ανδρική κυριαρχία μία γυναίκα πολιτικός που στηρίζει την δολοφονία και τον αποκλεισμό μεταναστριών? Με λίγα λόγια, τι κερδίζει ο φεμινισμός από γυναίκες που συμμετέχουν σε καταπιεστικές πολιτικές και πρακτικές?

Σημαντικό είναι επίσης πως η είσοδος των γυναικών σε τέτοιους χώρους όπως οι κρατικοί θεσμοί, αστυνομία ή και ο στρατός δεν γίνεται με όρους ισότητας προς τους άντρες αλλά αυτές εξακολουθούν να θεωρείται ότι διατηρούν τις «θηλυκές» τους ιδιότητες. Παραμένουν δηλαδή θέαμα προς τέρψη των αντρών που κρίνονται συχνά για την εμφάνισή τους -όπως οι η 29χρονη αστυνομικός που «κλέβει τις εντυπώσεις»- και φροντιστικά υποκείμενα που αναμένεται να φέρνουν στους χώρους που εισέρχονται την υποτιθέμενη έμφυτη γυναικεία ευαισθησία και ενσυναίσθηση. Γι αυτό το λόγο, στο πλαίσιο του στρατού και της αστυνομίας οι γυναικες προορίζονται για συγκεκριμένες δουλειές και ρόλους μένοντας μακριά από τις βαριές «αντρικές δουλειές» και τα πιο επιθετική ή μαχητικά σώματα . Αυτό σημαίνει ότι δεν φτάνουν ποτέ ούτε στα ανώτατα στρώματα της ιεραρχίας ούτε στην πεμπτουσία της αποστολής τέτοιων θεσμών κι έτσι, σε αντίθεση με την υπόσχεση του ρεφορμισμο, δεν είναι σε θέση να αλλάξουν το θεσμό «από μέσα» γιατί παραμένουν πάντα περιφερειακές σε αυτόν. Oι γυναίκες δε θα «εκθηλύνουν» ποτε την αστυνομία (ή τον στρατό), γιατί αν η αν η αστυνομία πάψει να είναι (ηγεμονικά) αρρενωπή, παύει να είναι αστυνομία

Στο άρθρο για την 29χρονη αστυνομικό διαβάζουμε «Ανεξάρτητες, αυτόνομες, χαρισματικές, ευαίσθητες, δυναμικές, ικανές να σηκώσουμε στην πλάτη μας όλα τα βάρη τούτου του κόσμου. Αυτές είμαστε!». Το νέο μοντέλο θηλυκότητας που πλασάρει ο μεταφεμινισμός είναι δηλαδή δυναμική και ικανή, εισέρχεται στη δημόσια σφαίρα και στον ανταγωνιστικό χώρο εργασίας, αλλά εξακολουθεί να έχει την ευαισθησία και την ενσυναίσθηση που παραδοσιακά αποδίδεται στις γυναίκες αλλιώς κρίνεται αρνητικά και πιο αυστηρά σε αυτή τη βάση και όχι στη βάση των ευρύτερων δομών και πολιτικών που αντιπροσωπεύει και υλοποιεί. Έχει αποτύχει δηλαδή ως γυναίκα και όχι πχ ως πολιτικός.

Ο συνδυασμός των παραπάνω καταλήγει στο λεγόμενο purple washing, δλδ την στρατηγική ιδιοποίηση του φεμινιστικού λόγου με σκοπό τη διατήρηση δικρίσεων και συστημικών μορφών καταπίεσης. Ο τρόπος που οι φεμινίστριες θα πρέπει να αντιδρούν σε κάτι τέτοιο είναι αναγνωρίζοντας πως η παρουσία γυναικών δεν σημαίνει ότι ένας χώρος, ένας θεσμός, ένα όργανο γίνεται αυτόματα πιο δίκαιος, φιλικός ή φεμινιστικός και ταυτόχρονα αντιστεκόμενες με κάθε τρόπο στην σεξιστική γλώσσα με την οποία κρίνονται οι γυναίκες αυτές αλλά αντιθέτως δίνοντας έμφαση στα ευρύτερα συστήματα καταπίεσης που αυτές συμμετέχουν.

Για να εμπεδώσουμε ότι άλλο ίσα δικαιώματα και άλλο ίσες ευκαιρίες, σε κάτι τέτοια σχόλια φαίνεται ξεκάθαρα ο λόγος που παρόλο που οι γυναίκες έχουν κατακτήσει το δικαίωμα του εκλέγεσθαι δεν έχουν καταφέρει να εκλέγονται σε ίσα ποσοστά με τους άντρες. Το ποσοστό παραμένει πολύ χαμηλό ακριβώς επειδη η κυρίαρχη αντίληψη θέλει τις γυναίκες νοικοκυρές και μακριά από το δημόσιο χώρο, ο οποίος θεωρείται οτι ανήκει φυσικά στους άντρες.

Οι γυναίκες πολιτικοί κρίνονται με εντελώς διαφορετικά κριτήρια από τους άντρες πολιτικούς, επομένως κινούνται σε ένα ιδιαιτέρως εχθρικό περιβάλλον με αποτέλεσμα τα αντικειμενικά τους προσόντα να μην είναι ποτέ αρκετά. Καθώς η εκλογή τους βασίζεται στις κυρίαρχες αντιλήψεις του μέσου ψηφοφόρου, συνεχίζουν πάντα να κρίνονται από το εκλογικό σώμα πρώτα απ’όλα ως γυναίκες οι οποίες για να αποδείξουν την αξία τους πρέπει να μπορούν «να βαλουν σε σειρά το σπίτι τους» – να κάνουν δηλαδή ΚΑΙ την δουλειά των αντρών στο σπίτι όσο αυτοί ασκούν πολιτική εξουσία αφήνοντας νοικοκυριό και παιδιά στην πλάτη των συζύγων τους. Και φυσικά, διαβάζοντας τέτοια σχόλια είναι αρκετό για να αποθαρρύνει πολλές γυναίκες ακόμα και από την σκέψη να ασχοληθούν με την πολιτική καθώς δεν έχουν όλες το ίδιο απόθεμα ενέργειας να παλεύουν με αυτό το είδος σεξισμού ενώ ταυτόχρονα οι αντιλήψεις αυτές συνεχίζουν από μικρή ηλικία να διαμορφώνουν τις φιλοδοξίες και την αυτοεικόνα τους.

Για άλλη μια φορά φαίνεται το πώς ο έμφυλος καταμερισμός εργασίας δεν βασίζεται σε ρόλους διαφορετικούς αλλά ισότιμους. Αντιθέτως οι γυναίκες αποκλείονται συστηματικά από θέσεις εξουσίας και θα πρέπει να αρκούνται στην περιορισμένη επιρροή τους εντος σπιτιού την ίδια ώρα που οι άντρες στην πολιτική αρένα θα παίρνουν αποφάσεις εκ μέρους τους.

H καθημερινή σας δόση από σεξισμό εναντίον γυναικών πολιτικών για να θυμόμαστε πως οι γυναίκες ανήκουν στην κουζίνα και όχι στη Βουλή και πως από μια ηλικία και μετά πρέπει να αποσύρονται γιατι αν είναι να βρίσκονται στη δημόσια σφαίρα ας είναι τουλάχιστον νέες και ωραίες για να τις χαζεύουμε και να λέμε μετά ότι καλύτερα να γίνονταν μοντέλα αντί για πολιτικοί αφήνοντας υπονοούμενα οτι ανελίχθηκαν χρησιμοποιώντας την σεξουαλικότητά τους.

Εννοείται ότι στους άντρες πολιτικούς δεν θα επιτεθούμε στη βάση της εμφάνισής τους -εκτός αν είναι παχείς γιατί εκτός απο σεξιστές είμαστε και χοντροφοβικοί.

~Hürrfem Sultan

Πέρα από τα αναμενόμενα και καθόλου πρωτοτυπα κακόβουλα σεξιστικά «αστειακια» που κατέκλυσαν το διαδίκτυο σε δευτερόλεπτα μετά την ορκομωσία της, σεξιστικά ειναι επίσης και τα σχόλια που προσπαθούν να την επικυρώσουν ως πολιτικό μέσα από μεταφορές που παραπέμπτουν στο νοικοκυρίο και την ανατροφή των παιδιών. Οι συνειρμοί αυτοί σημαίνουν πως ο μόνος τρόπος να αντιληφθούμε μία γυναίκα σε θέση εξουσίας ειναι μέσω της επέκτασης του ρολου της ως μάνας ορίζοντας ταυτοχρονα τον δημόσιο χώρο ως επέκταση του νοικοκυριού της.
Ενώ οι άντρες πολιτικοί λοιπόν παραμένουν η default επιλογη και το οικουμενικό πολιτικό υποκείμενο, οι γυναίκες πολιτικοί για άλλη μια φορά χρωματίζονται (έστω και θετικά) από την ιδοτητα τους ως γυναίκες διαιωνίζοντας την αντίληψη ότι ο «φυσικός» τους χώρος είναι στο σπίτι.

~Hürrfem Sultan

Η καθημερινη σας δόση από σεξισμο κατά των βουλευτριών μας -γιατί αν η πολιτικός δεν είναι αρκετά σεξι για να της πούμε να γυρίσει μια τσόντα, θα της πούμε «back to the kitchen».

~Hürrfem Sultan