Η κλασική εικόνα της «αγάμητης» παραμένει ιδιαίτερα δημοφιλής σε επιθέσεις ενάντια σε γυναίκες πολιτικούς, σε ένα πεδίο δηλαδή που ουδεμία σχέση έχει με την εξωτερικη εμφάνιση και το sex appeal, χρησιμοποιείται απλά για να υπενθυμίσει πως η αξία μιας γυναίκας δεν μετριέται από την ανεξάρτητη δράση και τα δικά της επιτεύγματά αλλά βασίζεται στην αντρική επικύρωση και αποδοχή. Για άλλη μια φορά η γυναίκα δεν αναγνωρίζεται ως αυτόνομο υποκείμενο αλλά μόνο ως αντικείμενο της αντρικής επιθυμίας.
Οι γυναίκες πολιτικοί έχουν να αντιμετωπίσουν τον σεξισμό σε όλα τα επίπεδα ενώ αν καταφέρουν τελικά να εκλεχθούν, ή εκλογή τους θα χρησιμοποιηθεί ως απόδειξη πως δεν υπάρχει πια σεξισμός (Υπάρχει γυναίκα Πρόεδρος της Βουλής και μαύρος Πρόεδρος των ΗΠΑ, τι αλλον θέλουμε πια?). Η απουσία περισσότερων γυναικών στον πολιτικό στιβο αποδίδεται έτσι στην έλλειψη ενδιαφέροντας ή ικανοτήτων των γυναικών και όχι ως συνέπεια του δομικού σεξισμού που μπαίνει εμπόδιο στην καριέρα τους.
Φυσικά αν η ίδια βουλεύτρια θεωρούταν εμφανίσιμη και σέξι, οι ίδιοι άντρες θα μείωναν την δράση της αποκαλώντας την γλάστρα, διακοσμητική και υπονοώντας πως κατάφερε να ανελιχθεί χρησιμοποιώντας την ομορφιά και την σεξουαλικότητά της. Οι γυναίκες με λίγα λόγια θα θεωρούνται είτε πολύ άσχημες είτε πολύ όμορφες για την πολιτική απο όσους απλά ενοχλούνται να βλέπουν γυναίκες σε θέση εξουσίας.
~Hürrfem Sultan
