Πρίν λίγο καιρό άκουγα δύο άντρες στο μετρό να συζητάνε για το πώς σιδερώνουν τα πουκάμισα μέχρι που ένας από αυτούς έκλεισε τη συζήτηση λέγοντας «βέβαια αν δεν μπει γυναικείο χέρι δεν είναι το ίδιο», παρατήρηση στην οποία ο άλλος έγνεψε καταφατικά και με μία παραίτηση. Παρόμοιο επιχείρημα χρησιμοποιούσα κι εγώ όποτε ήθελα να αφήσω την μανούλα μου να καθαρίσει τον νεροχύτη μου. Μα αφού όταν τον καθαρίζω εγώ δεν αστράφτει το ίδιο ισχυριζόμουν. Κι αυτή είναι η υπέρτατη μορφή πατροναρίσματος που απευθύνεται στις γυναίκες. Γιατί όταν μου έδειξε πώς να καθαρίζω το σιφόνι ξαφνικά μπορούσα να είμαι κι εγώ αποτελεσματική και να μην έχω ανάγκη το χεράκι της μαμάς. Το τίμημα ήταν ότι από τότε έπρεπε να κάνω την συγκεκριμένη δουλειά μόνη μου.

Το mama’s laundry λοιπόν δεν είναι κάποιου είδους κομπλιμέντο προς τις ανώτερες καθαριστικές δεξιότητες των γυναικών, ή το ευχαριστώ για τις υπηρεσίες τους. Είναι απλά ένας τρόπος να χειραγωγούνται οι μαμάδες θεωρώντας ότι η οικιακή εργασία είναι αποκλειστικά δική τους αρμοδιότητα. Η κολακεία είναι απλά ο τρόπος που η πατριαρχία τους χρυσώνει το χάπι.

Και μιλώντας πολύ για διαφημίσεις τελευταία, ας παρατηρήσουμε πως απεικονίζοντας τις οικιακές εργασίες να επιτελούνται σταθερά από γυναίκες η διαφήμιση συντηρεί τους έμφυλους ρόλους. Η ίδια αναπαράσταση όταν επαναλαμβάνεται συνεχώς δημιουργεί ένα στερεότυπο από το οποίο μετά είναι δύσκολο να ξεφύγει κάποιος που απλά μαθαίνει κοιτώντας γύρω του ότι αυτό είναι το φυσιολογικό. Δεν χρειάζεται να πεις στις γυναίκες ρητά ότι οι δουλειές του σπιτιού είναι δική τους ευθύνη. Μπορείς να τους δώσεις το ίδιο μήνυμα απλά φροντίζοντας να μην υπάρχει αντίθετο πρότυπο.

Οι διαφημίσεις είχαν ανέκαθεν ενεργό ρόλο στην αναπαραγωγή της πατριαρχίας γιαυτό δεν είναι παράλογο να αξιολογούμε θετικά την ανάδυση νέων προτύπων δίπλα στα παλιά -χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως τρέφουμε ψευδαισθήσεις για την ηθική του καπιταλισμού.