Δεν είναι το χειρότερο πράγμα που έχουμε δει διαδικτυακά, αλλά είναι κάπως ανησυχητικό αυτό το είδος λόγου που κάνει έκκληση στους άντρες να μην ασκούν έμφυλη βία κάνοντας επίκληση στον ανδρισμό, την αρρενωπότητά τους ή την ανδρική τους τιμή. Είναι αποκαρδιωτικό να βλέπεις ακόμα και ανθρώπους με καλές προθέσεις να μην αντιλαμβάνονται τη ρίζα του προβλήματος και να νιώθουν την ανάγκη να προσδώσουν στην ενσυναίσθηση και τον σεβασμό στον συνάνθρωπο ανδρικές ιδιότητες, σαν να χρειάζεται να τους υπενθυμίσουν ότι οφείλουν να συμπεριφέρονται καλύτερα ακριβώς για να επιβεβαιώσουν την αρρενωπότητά τους, επειδή ειναι «αρσενκά» και όχι ανθρωποι.

Γιατί πρέπει να τους απευθυνθούν «ως άνδρες προς άνδρες» αν όχι γιατί οι γυναικείες φωνές μετράνε λιγότερο και χαρακτηρίζονται ως «υστερικές»? Γιατί γίνεται υπενθύμιση του γεγονότος ότι οι πατεράδες τους (και όχι οι μανάδες τους) χάρηκαν στο άκουσμα της γέννησής τους παραβλέποντας πως ο λόγος ήταν ακριβώς ότι η ανδρική ζωή αξιολογείται ως πιο πολύτιμη και ένας γίος είναι προτιμότερος από μία κόρη? Γιατί γίνεται αναφορά στον άντρα «προστάτη», διαγράφοντας πως είναι ακριβώς οι άλλοι άντρες από τους οποίους οφείλει να μας προστατεύει? Γιατί αναρωτιούνται «τι έχουμε πάθει οι άνδρες» λες και υπήρχε κάποιο μυθικό παρελθόν που οι άντρες υπήρξαν gentlemen με πραγματικό σεβασμό στις γυναίκες και η φάση χάλασε τώρα που χάθηκαν οι παραδοσιακές αξίες? Γιατί αναμένεται η γυναίκα να νιώθει ασφάλεια με έναν άντρα αν όχι επειδή της έχει επιβληθεί μια θέση (οικονομικής, ψυχολογικής, κοινωνικής) εξάρτησης? Γιατί ακόμα και η αναφορά στην μάνα που προσεύχεται να βρει ο γιός της «μια καλή κοπέλα» επιβάλλει την υποχρεωτικότητα της ετεροφυλοφιλίας διαγράφοντας τους ομοφυλόφιλους άντρες οι οποιοι γίνονται συχνά αποδέκτες της ίδιας έφυλης βία που προσπαθεί να αποτραπεί ?

Γιατί η γυναίκα πρέπει να περιγραφεί ως «πορσελάνινη κούκλα» για να ξυπνήσει την προστατευτικότητα των ανδρών, ένα είδος καλοπροαίρετου σεξισμού που αναπαράγει όμως πατριαρχικές ιδέες όπως η γυναικεία ευθραυστότητα και ευαλωτότητα που μάλιστα όταν δεν τις επιτελούν σωστά μοιάζοντας με λουλούδια αμέσως ξεσηκώνουν την ανδρική βία ως τιμωρία στη μη συμμόρφωσή στα πρότυπα θηλυκότητας? Γιατί ο σεξισμός περιγράφεται ακόμα και από τη γυναίκα του πρωθυπουργού ως «ανανδρία», υπονοώντας ότι η έλλειψη ανδρείας/ ανδρισμού και όχι ακρβώς αυτή η αξιολόγηση των ανδρών ως ανώτερων βρίσκεται στη ρίζα του σεξισμού? Αν αν-ανδρεία σημαίνει έλλειψη ανδρισμού και αυτή ταυτίζεται με τον σεξισμό θα περίμενε οι γυναίκες (ως κατεξοχήν αν-ανδρες) να είναι αυτές που διαπράττουν περισσότερους βιασμούς και γυναικοκτονίες.
Η παραγωγή αυτό του λόγου που επιχειρεί να καλοπιάσει τους άντρες εξυμνώντας την αρρεωνπότητα και αναπαράγοντας ακριβως τις ίδιες πατριαρχικές αξίες που θα έπρεπε να καταπολεμάμε, δεν πρόκειται να κλονίσει τα θεμέλια της πατριαρχίας. Ακόμα και όταν οι προθέσεις είναι καλές και όχι απλά μια επιτέλεση virtue signalling, δεν συνειδητοποιούν ότι η καταπολέμηση της πατριαρχίας δεν είναι απλά θέμα καλών τρόπων ή -ακόμα χειρότερα- παραδοσιακών αξιών αλλά θέμα εξουσίας και ιεραρχίας των φύλων που αποτυπώνεται στην ίδια τη γλώσσα που χρησιμοποιούν.

Η πατριαρχία θα πάψει να υφίσταται όταν οι άνδρες θα συμπεριφέρονται στις γυναίκες ως άνθρωποι σε ανθρώπους και όχι όσο διδάσκονται να συμπεριφερονται «αντρίκια», λες και αποτελούν ένα ανώτερο είδος ανθρώπου με υψηλότερα standards. Ο τρόπος που εχον νοηματοδοτηεθεί οι «λεβέντες» και τα γνήσια «αρσενικά» ως αντιθετικά της θυλυκότητας, της «γυναικούλας» και της ανανδρίας είναι μέρος του προβλήματος, δε θα αποτελέσει τη λύση.

Όταν μία ανάρτηση ξεκινάει με το «όταν ο Θεός έφτιαξε την γυναίκα» ακολουθεί πάντα μετά βεβαιότητος γλοιώδες, cringeworthy υπερπατρονάρισμα γυναικών που ενώ τάχα τις κολακεύει στην πραγματικότητα απλά τις χειραγωγεί να πιστέψουν ότι αυτές είναι φτιαγμένες για να αντέχουν πολλά καλυτερεύοντας την ζωή όλων των άλλων γύρω τους, υπομένοντας τα πάντα χωρίς να λυγίζουν.

Οι αναρτήσεις αυτές, που κυκλοφορούν σε διάφορες παραλλαγές, είναι τρανταχτά παραδείγματα του λεγόμενου «καλοπροαίρετου σεξισμού» όπου τάχα εξυμνεί τη γυναικεία φύση ενώ στην πραγματικότητα απλά τους υπαγορεύει πώς θα πρέπει να είναι -διαφορετικά ίσως να μην είναι δημιούργημα του Θεού αλλά του Διαβόλου. Οι υποτιθέμενες αρετές που αποδίδονται στη γυναίκα ειναι παντα αυτές που η πατριαρχία τις θέλει να έχουν –υπομονή, αντοχή, ενσυναίσθηση -ώστε να μπορούν να επιτελούν την συναισθηματική εργασία για όλους τους άλλους ενώ τα δικά της συναισθήματα αγνοούνται.

Το κειμενάκι αυτό αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα καλοπροαίρετου σεξισμού, το είδος δηλαδή σεξισμού που ενώ φαινομενικά φαίνεται κολακευτικό για τις γυναίκες στην ουσία όχι μόνο παρουσιάζει τις έμφυλες διαφορές ως φυσικές και αναλλοίωτες αλλά -πολύ σημαντικότερο- τοποθετεί την γυναίκα σε μία κατώτερη ιεραρχικά θέση. Τα δύο φύλα μέσα από μια σειρά μεταφορών και ποιητικής γλώσσας τοποθετούνται εδώ σε δύο διαμετρικά αντίθετους πόλους, όπου ο άντρας ταυτίζεται με την λογική και η γυναίκα με το συναίσθημα, ο άντρας με το μυαλό, η γυναίκα με την καρδιά, ο άντρας με την πραγματικότητα, η γυναίκα με το φανταστικό.

Από «Βασίλισσα» σε «Σακοράφα» μία πατριαρχία δρόμος. Και ποιό είναι το πιο σύντομο μονοπάτι στην πατριαρχία? Αυτό του καλοπροαίρετου σεξισμού (benevolent sexism), το είδος δηλαδή του σεξισμού που τοποθετεί τις γυναίκες σε ένα βάθρο, μόνο όμως όταν αυτές συμμορφώνονται στους παραδοσιακούς κανόνες θηλυκότητας και στους προκαθορισμένους ρόλους της πατριαρχίας. Στο πλαίσιο αυτό οι γυναίκες κερδίζουν το σεβασμό ως σύζυγοι και μητέρες των παιδιών των αντρών, όχι ως αυτόνομοι άνθρωποι.

Το λεγόμενο «δημογραφικό πρόβλημα» επιστρατεύεται για να υπενθυμίσει στις γυναίκες ότι οφείλουν να διαιωνίσουν το έθνος -ένα έθνος που τις αντιμετωπίζει σαν αναπαραγωγικές μηχανές. Συνδέοντας έτσι την εγκυμοσύνη με έναν φανταστικό εχθρό, η κοινωνία μπορεί να τις απαξιώνει ευκολότερα όταν αυτές δεν κάνουν το ιερό καθήκον τους να βάλουν την μήτρα τους στην υπηρεσία του έθνους. Το «είδος» βέβαια -που εδώ ταυτίζεται με το ελληνικό έθνος, καθώς το ανθρώπινο είδος δεν αντιμετωπίζει κανενός είδους δημογραφικό πρόβλημα- θα διαιωνιζόταν ακόμα κι αν δεν ήταν οι γυναίκες αυτές που καθαρίζουν και μαγειρεύουν. Αυτό που εννοεί όμως ο σχολιαστής είναι πως θα πρέπει να διαιωνιστεί η υπάρχουσα τάξη πραγμάτων με τις γυναίκες πάντα σε θέση υποτέλειας ως υπηρέτριες των αντρών.

~Hürrfem Sultan