We Read this Article So That You Don’t Have to: «Ο άντρας που χτυπάει μια γυναίκα είναι απλά ένας φλώρος»
Tο άρθρο αυτό είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο ο κυρίαρχος λόγος περί έμφυλης βίας ακόμα και όταν έχει καλές προθέσεις καταλήγει απλά να διαιωνίσει επικίνδυνες και μισογυνικές ιδέες περί τοξικής αρρενωπότητας. Ο συγγραφέας ξεκινάει συντάσσοντας τον εαυτό του με τους καλούς -έχει κόρες άρα είναι εξ ορισμού εναντίον της έμφυλης βίας, ξεχνώντας ότι για χιλιάδες χρόνια το να έχεις κόρες, μάνα, αδελφές, δεν εμπόδιζε τους άντρες να σηκώνουν το χέρι τους ενάντια στη γυναίκα τους κι τις άλλες γυναίκες στη ζωή τους.
Ο συντάκτης στηρίζει την κοσμοθεωρία του ότι είναι στο “DNA του ανθρώπου να χτυπάει”. Περιγράφει με σαφή θαυμασμό πώς ο πατέρας του ήταν κι αυτός από τους καλούς, αυτούς που αντιστάθηκαν στο πειρασμό να χτυπήσει τους γιους του παρόλο που είχε -όπως θεωρεί ο ίδιος- «αφορμές» όπως πχ ότι γυρνούσαν τραυματισμένοι ή ότι ένας από αυτούς είχε σφηνώσει το κεφάλι του στα κάγκελα. Φυσικά το να χτυπήσεις το παιδί σου επειδή είναι άτακτο ή απρόσεκτο ή ιδιαιτέρως ζωηρό δεν είναι κάτι που υπάρχει στο DNA και στη φύση, είναι απλά μια ανθρώπινη μέθοδος διαπαιδαγώγησης, ιδιαιτέρως αναποτελεσματική.
Το άρθρο γίνεται ακόμα χειρότερο όταν ο συγγραφέας παρουσιάζει ως ένδειξη ανδρισμού το να ΜΗΝ χτυπάς την γυναίκα σου με τρόπο όμως που αναπαράγει μισογυνικά στερεότυπα. Όπως το θέτει «Πολλές φορές οι γυναίκες σε φέρνουν στο σημείο, με τη λεκτική βία, να ανταποδώσεις το… χτύπημά τους. Σε φτάνουν στο αμήν, που λένε. Και εκείνη την ώρα είναι που πρέπει να αποδείξεις ότι είσαι άντρας». Ο συγγραφέας δηλαδή όχι μόνο δέχεται τον μισογυνικό μύθο ότι οι γυναίκες είναι τόσο εκνευριστικές που σε προκαλούν να τις χτυπήσεις αλλά θεωρεί ότι το να μην της χτυπήσεις είναι μια ένδειξη ανδρισμού, ένα τεστ που πρέπει να περάσεις γιατί το να είσαι άντρας με τα όλα σου παραμένει το ζητούμενο, απλά αναπλαισιώνεται με τρόπο που το να είσαι άντρας προϋποθέτει αυτοσυγκράτηση. Ξέρετε, όπως τους άντρακλες σε κάτι ταινίες δράσης που τους βασανίζουν κι αυτοί παραμένουν σιωπηλοί.
Ο συντάκτης κλείνει αυτό το τραγελαφικό άρθρο επικυρώνοντας την σύνδεση της αρρενωπότητας με τη βία. »
Ξύλο οι άντρες παίζουμε μόνο μεταξύ μας. Άντρας με άντρα. Κι αν σας πουν ότι η βία μεταξύ αντρών είναι επίσης καταδικαστέα, πείτε ότι από τότε που οι άντρες σταμάτησαν να παίζουν ξύλο, χάθηκε η μπέσα.».
Φυσικά μια κοινωνική κατασκευή της αρρενωπότητας ως βίαιης δεν είναι με κανένα τρόπο δυνατό να αφήσει τις γυναίκες απ έξω. Μαθαίνοντας ότι η έκφραση του θυμού με βία είναι αποδεκτή οι άντρες απλά όταν έρθει η ώρα θα την ασκήσουν προς το μέρος που έχει κατασκευαστεί ως το κατεξοχήν αδύναμο, το μέρος που δεν έχει μάθει ούτε να επιτίθεται ούτε να αμύνεται γιατί ως γυναίκα έχει μάθει απλά ότι η βία είναι ανδρικό προνόμιο, δεν έχει εξασκήσει ποτέ το αντρικό αυτό σπορ.
Thanks for nothing λοιπόν προς όσους εξακολουθούν να πωρώνονται με πατριαρχικές απεικονίσεις ανδρισμού που πρέπει να ξεφορτωθούμε από τη ρίζα, και όχι απλά να μετριάσουμε. Όχι, η βία δεν είναι στο DNA του ανθρώπου και δή του άντρα, Όχι, οι γυναίκες δεν είναι τόσο εκνευριστικές που κάνουν το κεφάλι σου να βουίζει (καμία γυναίκα δεν παραπονιέται στις φίλες της ότι «θολώνει» όταν ό άντρας της αφήνει τις άπλυτες κάλτσες του στο πάτωμα, ούτε αυτές σπεύδουν να συμφωνήσουν λέγοντας της όμως ότι η βία δεν είναι λύση και θα έπρεπε να είχε γυρίσει την πλάτη της να φύγει αντί να τον χτυπήσει στο κεφάλι με την κατσαρόλα). Όχι, η βία δεν κάτι που έχει σχέση με τον «ανδρισμό», την «φλωριά», την «μπέσα» κι άλλες τέτοιες γελοίες πατριαρχικές κατασκευές. Είναι κάτι που κατασκευάζεται ως αντρικό χαρακτηριστικό και συνδέεται με «αντρικούς ρόλους», το ρόλο του στρατιώτη, του αστυνομικού, του μπράβου.
Η ιδέα του «πραγματικού άντρα» όπως και αυτή του «φλώρου» θα πρέπει να πεθάνουν οριστικά αν θέλουμε να λύσουμε οριστικά το πρόβλημα της πατριαρχικής βίας.
~Hürrfem Sultan
