
Όσο οι incels και οι λοιποί μισογύνηδες παλεύουν να αποδείξουν οτι δεν υπάρχει πια πατριαρχία αλλά μητριαρχία τόσο αποδεικνύουν οτι την ώρα που οι γυναίκες κακοποιούνται, παρενοχλούνται, βιάζονται και δολοφονούνται το μεγαλύτερο κακό που μπορούν να σκεφτούν οι άντρες είναι να μη τους κάθεται η γκόμενα που θελουν. Όλη τους η φιλοσοφία περιστρέφεται ακριβώς γύρω από αυτό το άγχος: το άγχος της απόρριψης από αυτες που θεωρούν οτι τους χρωστούσαν την αποδοχή και η οργή που τους πλημμυρίζει επειδή δεν μπορούν πια να τις εξουσιάζουν.
Ενδεικτικό της πατριαρχίας βέβαια είναι οτι όλα τα χαρκτηριστικά που ο ανώνυμος συντάκτης θεωρεί οτι πρέπει να έχει ένας άντρας (να είναι κυνηγός, γεοροδεμένος, ανεξάρτητος, ευκατάστατος) ειναι σημάδια εξουσίας. Με λίγα λόγια, η πατριαρχία κατασκευάζοντας την έννοια της αρρενωπότητας και όχι της θηλυκότητας γύρω από αυτά τα χαρακτηριστικά ταυτόχρονα εξασφαλίζει την ανώτερη ιεραρχικά θέση των αντρών έναντι των γυναικών. Όταν για παράδειγμα η πατριαρχία δεν περιμένει από εσένα ως γυναίκα να είσαι ανεξάρτητη αλλά εξαρτημένη μπορεί να μη σου ασκεί την ψυχολογική πίεση της επιτυχίας, στην ουσία όμως σε τοποθετεί σε μία θέση υποτέλειας έναντι του άντρα από τον οποίο αναμένεται να εξαρτάσια οικονομικά. Όταν η πατριαρχία αναμένει από τους άντρες και όχι τις γυναίκες να είναι μυώδεις -όχι βέβαια «από τη φύση τους» αλλά ακριβώς μέσω κοπιαστικής εξάσκησης στα γυμναστήρια- στην ουσία κατασκευάει τους άντρες ως το «δυνατό φύλο» και τη γυναίκα ως το αδύναμο φύλο.
Οι μισογύνηδες λοιπόν κλαίγονται ακριβώς για τον μηχανισμό αυτό που εξασφαλίζει την ανδρική κυριαρχία και κλαίγονται επειδη σκάνε που οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να τους απορρίψουν αγνοώντας φυσικά οτι και αυτές πρέπει να πληρούν μια ατελείωτη λίστα προυποθέσεων για να θεωρούνται επιθυμητες. Μόνο που οταν οι γυναίκες έχουν ταυτόχρονα να ανησχούν και για πολύ σοβαρότερα πράγματα, όπως οι γυναικοκτονίες και η σεξουαλική βία. See Less