Άγιος Βαλεντίνος vs Sex

Posted on 14 Φεβρουαρίου 2019 by hurrfem

51906501_400901550684416_7155600035520970752_n

Η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι μια αφορμή για τους ερωτευμένους να γιορτάσουν την αγάπη τους, κυρίως μέσω της κατανάλωσης όπως και σε κάθε άλλη επέτειο -γιατί αυτή να είναι διαφορετική? Για τους μισογύνηδες όμως αποτελεί άλλη μία ευκαιρία να μας υπενθυμίσουν ότι ενώ η αγάπη είναι «γένους θηλυκού» το σεξ είναι η μόνη αντρική επιθυμία. Τα αστειάκια σχετικά με τα προφυλακτικά αλλά και η ίδια η επέτειος που καθιερώθηκε ένα μήνα μετά στις 14 Μάρτη, την λεγόμενη Steak and a Blowjob day, έχουν ως μοναδικό σκοπό να επιβάλλουν άλλον έναν έμφυλο διαχωρισμό. Σύμφωνα με αυτόν η αγάπη είναι αυτό που θέλουν οι γυναίκες ενώ οι άντρες που είναι απλά πλάσματα θέλουν σκέτο σεξ (και καμία μπριζόλα για να μην ξεχνάμε την αρρενωπότητα της κατανάλωσης κρέατος). ‘

Είναι πολύ σημαντικό να μας υπενθυμίζουν συνεχώς οι σεξιστές ότι η αγάπη και οι τρυφερές κινήσεις είναι απλά το τίμημα που πρέπει να πληρώνουν οι άντρες για να μας πηδήξουν γιατί διαφορετικά μπορεί να γίνει κάνα λάθος και να σχηματίσει κανείς την εντύπωση ότι οι γυναίκες και οι άντρες μπορούν να σχετίζονται επί ίσοις όροις. Όχι φίλες μου, οι σχέσεις στην πατριαρχία πρέπει να παρουσιάζονται ως ανταλλαγή -δίνεις σεξ, παίρνεις αγκαλίτσα και ένα μπουκέτο λουλούδια. Γι’ αυτό και η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου παρουσιάζεται ως μία γυναικεία επινόηση που επιβάλλουν οι καταπιεστικές γυναίκες στα αγόρια τους ενώ αυτοί έχουν μόνο ένα πράγμα στο μυαλό τους και τα βαριούνται μωρέ αυτά. Η γελοιοποίηση του ρομαντισμού κατά αυτόν τον τρόπο είναι μέρος της επιτέλεσης της ηγεμονικής αρρενωπότητας. Ο σωστός άντρας πρέπει να διατυμπανίζει πως αυτό που θέλει από τη γυναίκα είναι πάνω απ’ όλα το σεξ, όχι αυτά τα γυναικουλίστικα πράγματα.

Πέρα από αυτό, η αντίληψη ότι ένας άντρας πρέπει να υπερπηδήσει τις «δικαιολογίες» της γυναίκας για να την πηδήξει είναι βαθιά μισογυνική και παρουσιάζει το σεξ ακριβώς ως κάτι που η γυναίκα παραχωρεί. Ακριβώς αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που οι γυναίκες αναγκάζονται συχνά να επινοήσουν «δικαιολογίες» για να αποφύγουν το «καθήκον τους» αντί να πουν απλά ότι δεν έχουν όρεξη. Η αντρική εμμονή όμως να καμφθούν οι αντιστάσεις της αντί να σεβαστούν τον πονοκέφαλό της -πραγματικό ή φανταστικό- είναι ακριβώς η απόδειξη ότι η πατριαρχία δεν ενδιαφέρεται για την σεξουαλική απόλαυση της γυναίκας αλλά ακριβώς να την φέρει στη θέση που δε θα μπορεί να πει όχι.

Οι Φώκιες και οι Γόηδες

Posted on 1 Αυγούστου 2018 by hurrfem

36531127_413366362474766_9002099814300647424_n

Με το στάτους αυτό ο συντάκτης και οσοι τον επικροτούν έχουν την ευκαιρία να αποκτήσουν ένα αίσθημα ανωτερότητας απέναντι σε δύο κατηγορίες: τις γυναίκες (όχι μόνο τις παχιές τις οποίες μειώνει άμεσα με αφθονο slut shaming μετατρεποντάς τις στην απόλυτη ντροπή αλλά και τις υπολοιπες καθώς τις μειώνει σε τίποτα άλλο πέρα από ένα σεξουαλικό αντικείμενο με μόνο σκοπόν να δώσει αξία στον άντρα χωρίς να έχει δική της) αλλά και τους άντρες αυτούς που δεν επιτελούν σωστά την αρρενωπότητά τους κάνοντας σεξ με εμφανίσιμες γυναίκες. Το δεύτερο αυτό μπορεί να χρησιμεύσει και στους άντρες που θέλουν να πιστεύουν ότι μπορεί να μην είναι επιτυχημένοι σεξουαλικά αλλά τουλάχιστον δεν κάνουν σεξ με αυτή την απεχθή κατηγορία γυναικών που στην πατριαρχία αντιστοιχεί μόνο σε β’ κατηγορίας άντρα. Γενικότερα δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, στην πατριαρχία αν είσαι άντρας μπορείς να βρεις πολλούς τρόπους να νιώσεις ανώτερος ακόμα και αν δεν είσαι το πρότυπο ηγεμονικής αρρενωπότητας. Πάντα θα υπάρχει κάποιος και σίγουρα κάποια που θα είναι ακόμα χαμηλότερα από σένα στην πατριαρχική ιεραρχία. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το υπενθυμίζεις σε αυτ@ς αλλά κυρίως στον εαυτό σου με δημόσιες ανακοινώσεις για ένα πατριαρχκό ego boost.

To Bullying και η «Σκληραγώγηση» της Νεολαίας

Posted on 12 Ιουλίου 2018 by hurrfem

τι λες τώρα.png

Mπήκα στο αγαπημένο Τι λες τώρα; για να δω τί λένε οι αναγνώστες του για το bullying και δεν απογοητεύτηκα, γιατί στα πέντε πρώτα σχόλια διατυπώθηκαν οι απόψεις που δείχνουν 1) ακριβώς πώς αντιμετωπίζει η κοινωνία το bullying και 2) γιατί αυτό αποτελεί τόσο συχνό και διαχρονικό φαινόμενο.

Καταρχάς λοιπόν, το bullying θεωρείται ένα τελετουργικό ενηλικίωσης, μιά δοκιμασία που πρέπει να περάσουν τα παιδιά για να θεωρηθούν πετυχημένοι ενήλικες. Στα δε αγόρια η διαδικασία αυτή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την τοξική αρρενωπότητα: από τη μία, bullying υφίστανται κυρίως τα αγόρια που δεν συμμορφώνονται με το ιδεώδες της κυρίαρχης αρρενωπότητας, από την άλλη, το να αντιμετωπίζεις το bullying «σαν άντρας» σημαίνει ακριβώς να το αντιμετωπίζεις χωρίς να παραπονιέσαι, χωρίς να δείχνεις ότι σε επηρεάζει, χωρίς να κλαις, χωρίς να δείχνεις φόβο ή λύπη (αισθήματα που δεν ταιριάζουν σε άντρες), και φυσικά χωρίς να το λες στους γονείς και στους καθηγητές σου γιατί τότε είσαι »καρφί». Όσοι αποτυγχάνουν στη δοκιμασία αυτή είναι απλά «μαμόθρευτα» και »φλώροι», που απέδειξαν ότι μάλλον τους άξιζε το bullying in the first place, αφού δεν ήταν »πραγματικοί» άντρες.

Η δεύτερη άποψη φαίνεται απλώς αφελής και δήθεν καλοπροαίρετη, είναι όμως εξίσου επιβλαβής. Το να πιστεύεις ότι «αν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου» τότε το bullying δεν θα σε επηρεάσει, ρίχνει το βάρος στο θύμα, το οποίο θα πρέπει να κλείσει τα αυτιά και τα μάτια του στην ψυχολογική και σωματική βία που υφίσταται, λές και το «να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου» δεν διαμορφώνεται ακριβώς από την αλληλεπίδραση με τους γύρω σου. Λες και το να γνωρίζεις την «αξία σου» δε διαμορφώνεται από την απαξίωση και την υποτίμηση που δέχεσαι σύμφωνα με προκαθορισμένους κοινωνικούς κανόνες. Η στάση αυτή υπονοεί ότι το να είσαι σκληρός και το να έχεις αυτοπεποίθηση είναι υπέρτατα ιδανικά, ότι κάθε άτομο έχει υποχρέωση να διαμορφώσει έναν σκληρό χαρακτήρα, αντί να αναγνωρίσει ότι κάθε άτομο έχει υποχρέωση να καλλιεργεί την ενσυναίσθησή του. Η ιδέα της αυτοεκτίμησης και της αυτοπεποίθησης βέβαια, συνδέεται με το γενικότερο νεοφιλελεύθερο discourse περί της ευθύνης που έχει το κάθε άτομο να επιβιώνει στο περιβάλλον του, αγνοώντας το ίδιο το περιβάλλον και τις σχέσεις εξουσίας που το διαμορφώνουν. Η αυτοεκτίμηση είναι μεν καλή και χρήσιμη, αλλά δε θα πρέπει να χρησιμοποιείται ως δικαιολογία και ως άλλοθι στην υποτίμηση και απαξίωση που υπομένει ο οποιοσδήποτε. Αντί να θεωρούμε ότι τα παιδιά έχουν υποχρέωση να εκπαιδεύονται στη σκατίλα της κοινωνίας, καλό θα ήταν να επικεντρωθούμε στο πώς να περιορίσουμε τη σκατίλα αυτή, που όχι, δεν είναι ούτε δεδομένη, ούτε αναπόφευκτη.

Και τα δύο σχόλια συνδέονται με το γενικότερο αφήγημα της «μαλθακοποίησης» της σημερινής νεολαίας -και δη τον αγοριών- βλέποντας με κάποια νοσταλγία το παρελθόν όπου το bullying θεωρούταν φυσιολογικό κομμάτι της ζωής και όλοι έκαναν μόκο. Αν νομίζετε όμως πως το bullying δεν επηρέασε τη δική σας γενιά, είστε η ζωντανή απόδειξη ότι ναι το έκανε, μεταμορφώνοντας σάς σε σκατόψυχα σκουπίδια που νομίζουν οτι ο καθένας έχει υποχρέωση να το ανέχεται με σφιγμένα δόντια και ψηλά το κεφάλι, όσο κι αν του κοστίζει ψυχικά.

~Χιουρφέμ Σουλτάν

Όταν οι Άντρες Λένε «Σ’αγαπώ»

Posted on 11 Μαΐου 2018 by hurrfem

received_10216198078924347

Είναι αυτό το «αστειάκι» ένα παράδειγμα σεξισμού κατά των αντρών που τους παρουσιάζει ως αναίσθητα γουρούνια ή έστω αυτοσαρκασμού όπου παραδέχονται τις χειριστικές πρακτικές που χρησιμοποιούν με σκοπό το σεξ? Όχι, είναι ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς τις γυναίκες ότι για τους άντρες δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα σεξουαλικό αντικείμενο, ένα μέσο ικανοποίησης των δικών τους αναγκών. Είναι μια προειδοποίηση πως οι γυναίκες δε θα πρέπει να περιμένουν «αγάπη» από τους άντρες και πως αν πιστέψουν πως αυτοί ζητούν κάτι περισσότερο από σεξ κοροϊδεύουν τις εαυτές τους. Καλύτερα να μην παίρνουν τα μυαλά τους αέρα και νομίζουν ότι παίζουν κανέναν σημαντικότερο ρόλο στη ζωή των αντρών.

Είναι ο φεμινισμός που λέει πως οι άντρες θέλουν μόνο σεξ και είναι διατεθειμένοι ακόμα και να κοροιδέψουν μία γυναίκα για να το πετύχουν? Όχι, είναι η πατριαρχία γιατί μέσω αυτού του μύθου προσπαθεί να υποτάξει τις γυναίκες δημιουργώντας τους όχι μόνο χαμηλές προσδοκίες αλλά και μια ξεκάθαρη αίσθηση πως αυτές στα μάτια των αντρών δεν είναι τίποτε άλλο παρά σεξουαλικοί στόχοι. Είναι η πατριαρχία που κερδίζει από αυτό το μύθο γιατί ταυτόχρονα μαθαίνει στους άντρες πως η επιτέλεση της αρρενωπότητας δεν έχει να κάνει με την αγάπη αλλά με το σεξ -η αγάπη είναι ένα καθαρά γυναικείο συναίσθημα που σε καθιστά ευάλωτο, οι σωστοί άντρες πρέπει να θέλουν μόνο να γαμήσουν. Στην καλύτερη περίπτωση, για τους άντρες η σεξουαλική επιθυμία ταυτίζεται υποτίθεται με την αγάπη, σε αντίθεση με τις γυναίκες που η αγάπη τις κάνει δοτικές, περιποιητικές, στοργικές και όλα αυτά τα τάχα «γυναικεία» χαρακτηριστικά που δε θα πρέπει να περιμένουμε από τους άντρες. Από τους άντρες θα πρέπει να περιμένουμε να γυρίσουν πλευρό και να αρχίσουν να ροχαλίζουν.

Προειδοποιώντας τις γυναίκες από μικρές πως οι άντρες θέλουν «μόνο ένα πράγμα» στην πραγματικότητα ο πατριαρχικός λόγος δεν προσπαθεί να τις προστατεύσει αλλά ακριβώς να τους μάθει τη θέση τους στο κόσμο.

~HürrFem Sultan

Μια «Εκπαιδευτική» Εκδρομή

Posted on 24 Απριλίου 2018 by hurrfem

στην εκπαιδευτική εκδρομη.png

Αποκαλώντας «εκπαιδευτική» μία (πραγματική ή φανταστική) εκδρομή σε κάποιο στριπτιζάδικο, γίνεται προφανές αυτό που οι φεμινίστριες ήδη γνωρίζαμε: πως η αρρενωπότητα δεν είναι κάτι «φυσικό», πως το να καρφώνεις με τα μάτια σου το γυναικείο σώμα δεν είναι ένα εγγενές «ένστικτο», αλλά ακριβώς κάτι που μαθαίνεται, που διαδίδεται πολιτισμικά, που περνάει σχεδόν τελετουργικά από τη μία γενιά στην άλλη, συνήθως από το μπαμπά στο γιό.

Γι’ αυτό άλλωστε όταν γίνεται λόγος για τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, τίθεται πάντα το πρόβλημα της απουσίας αντρικού ή γυναικείου «προτύπου». Γιατί η κοινωνία φοβάται πως αν απουσιάζει ο άντρας που θα διδάξει το γιο να χαζεύει γυναικείους κώλους ή η γυναικά που θα διδάξει την κόρη να φροντίζει το σπίτι, τα πάντα θα ισοπεδωθούν. Γιατί κατά βάθος η κοινωνία ξέρει πως η συμμόρφωση στους έμφυλους ρόλους απαιτεί «εκπαίδευση». Είναι η ίδια λογική με την οποία παλιότερα πήγαιναν οι μπαμπάδες τους γιούς σε οίκους ανοχής για να έχουν την πρώτη τους σεξουαλική εμπειρία, ώστε να γίνουν «σωστοί» άντρες και να μην πάρουν τον στραβό το δρόμο. Τίποτα το «φυσικό» δεν είχε το σεξ και η ετεροφυλοφιλία εδώ, υπάκουγε απλά σε ένα προκαθορισμένο πολιτισμικό σενάριο.

Εκπαιδευτική εκδρομή για «μπαμπάδες και παιδιά» λοιπόν, μόνο που με τα παιδιά εννοούνται φυσικά μόνο οι γιοί, καθώς, όπως φανταζόμαστε, κανείς από αυτούς τους μπαμπάδες δε θα ήθελε ο εκπαιδευτικός χαρακτήρας να αφορά τον επαγγελματικό προσανατολισμό της κόρης του. Αυτή θα πρέπει να εκπαιδευτεί ώστε να τηρεί όλους τους πατριαρχικούς κανόνες της σεμνότητας, μαθαίνοντας πως το χειρότερο πράγμα που μπορεί να την αποκαλέσει κάποιος, είναι «πουτάνα».

We Read This Article So That You Don’t Have To: «O Άντρας που Χτυπάει μια Γυναίκα Είναι Απλά Ένας Φλώρος»

Posted on 23 Ιανουαρίου 2018 by hurrfem

ο αντρας που χτυπαει την γυναικα ειναι φλωρος.png

We Read this Article So That You Don’t Have to: «Ο άντρας που χτυπάει μια γυναίκα είναι απλά ένας φλώρος»

Tο άρθρο αυτό είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο ο κυρίαρχος λόγος περί έμφυλης βίας ακόμα και όταν έχει καλές προθέσεις καταλήγει απλά να διαιωνίσει επικίνδυνες και μισογυνικές ιδέες περί τοξικής αρρενωπότητας. Ο συγγραφέας ξεκινάει συντάσσοντας τον εαυτό του με τους καλούς -έχει κόρες άρα είναι εξ ορισμού εναντίον της έμφυλης βίας, ξεχνώντας ότι για χιλιάδες χρόνια το να έχεις κόρες, μάνα, αδελφές, δεν εμπόδιζε τους άντρες να σηκώνουν το χέρι τους ενάντια στη γυναίκα τους κι τις άλλες γυναίκες στη ζωή τους.

Ο συντάκτης στηρίζει την κοσμοθεωρία του ότι είναι στο “DNA του ανθρώπου να χτυπάει”. Περιγράφει με σαφή θαυμασμό πώς ο πατέρας του ήταν κι αυτός από τους καλούς, αυτούς που αντιστάθηκαν στο πειρασμό να χτυπήσει τους γιους του παρόλο που είχε -όπως θεωρεί ο ίδιος- «αφορμές» όπως πχ ότι γυρνούσαν τραυματισμένοι ή ότι ένας από αυτούς είχε σφηνώσει το κεφάλι του στα κάγκελα. Φυσικά το να χτυπήσεις το παιδί σου επειδή είναι άτακτο ή απρόσεκτο ή ιδιαιτέρως ζωηρό δεν είναι κάτι που υπάρχει στο DNA και στη φύση, είναι απλά μια ανθρώπινη μέθοδος διαπαιδαγώγησης, ιδιαιτέρως αναποτελεσματική.

Το άρθρο γίνεται ακόμα χειρότερο όταν ο συγγραφέας παρουσιάζει ως ένδειξη ανδρισμού το να ΜΗΝ χτυπάς την γυναίκα σου με τρόπο όμως που αναπαράγει μισογυνικά στερεότυπα. Όπως το θέτει «Πολλές φορές οι γυναίκες σε φέρνουν στο σημείο, με τη λεκτική βία, να ανταποδώσεις το… χτύπημά τους. Σε φτάνουν στο αμήν, που λένε. Και εκείνη την ώρα είναι που πρέπει να αποδείξεις ότι είσαι άντρας». Ο συγγραφέας δηλαδή όχι μόνο δέχεται τον μισογυνικό μύθο ότι οι γυναίκες είναι τόσο εκνευριστικές που σε προκαλούν να τις χτυπήσεις αλλά θεωρεί ότι το να μην της χτυπήσεις είναι μια ένδειξη ανδρισμού, ένα τεστ που πρέπει να περάσεις γιατί το να είσαι άντρας με τα όλα σου παραμένει το ζητούμενο, απλά αναπλαισιώνεται με τρόπο που το να είσαι άντρας προϋποθέτει αυτοσυγκράτηση. Ξέρετε, όπως τους άντρακλες σε κάτι ταινίες δράσης που τους βασανίζουν κι αυτοί παραμένουν σιωπηλοί.

Ο συντάκτης κλείνει αυτό το τραγελαφικό άρθρο επικυρώνοντας την σύνδεση της αρρενωπότητας με τη βία. »
Ξύλο οι άντρες παίζουμε μόνο μεταξύ μας. Άντρας με άντρα. Κι αν σας πουν ότι η βία μεταξύ αντρών είναι επίσης καταδικαστέα, πείτε ότι από τότε που οι άντρες σταμάτησαν να παίζουν ξύλο, χάθηκε η μπέσα.».
Φυσικά μια κοινωνική κατασκευή της αρρενωπότητας ως βίαιης δεν είναι με κανένα τρόπο δυνατό να αφήσει τις γυναίκες απ έξω. Μαθαίνοντας ότι η έκφραση του θυμού με βία είναι αποδεκτή οι άντρες απλά όταν έρθει η ώρα θα την ασκήσουν προς το μέρος που έχει κατασκευαστεί ως το κατεξοχήν αδύναμο, το μέρος που δεν έχει μάθει ούτε να επιτίθεται ούτε να αμύνεται γιατί ως γυναίκα έχει μάθει απλά ότι η βία είναι ανδρικό προνόμιο, δεν έχει εξασκήσει ποτέ το αντρικό αυτό σπορ.

Thanks for nothing λοιπόν προς όσους εξακολουθούν να πωρώνονται με πατριαρχικές απεικονίσεις ανδρισμού που πρέπει να ξεφορτωθούμε από τη ρίζα, και όχι απλά να μετριάσουμε. Όχι, η βία δεν είναι στο DNA του ανθρώπου και δή του άντρα, Όχι, οι γυναίκες δεν είναι τόσο εκνευριστικές που κάνουν το κεφάλι σου να βουίζει (καμία γυναίκα δεν παραπονιέται στις φίλες της ότι «θολώνει» όταν ό άντρας της αφήνει τις άπλυτες κάλτσες του στο πάτωμα, ούτε αυτές σπεύδουν να συμφωνήσουν λέγοντας της όμως ότι η βία δεν είναι λύση και θα έπρεπε να είχε γυρίσει την πλάτη της να φύγει αντί να τον χτυπήσει στο κεφάλι με την κατσαρόλα). Όχι, η βία δεν κάτι που έχει σχέση με τον «ανδρισμό», την «φλωριά», την «μπέσα» κι άλλες τέτοιες γελοίες πατριαρχικές κατασκευές. Είναι κάτι που κατασκευάζεται ως αντρικό χαρακτηριστικό και συνδέεται με «αντρικούς ρόλους», το ρόλο του στρατιώτη, του αστυνομικού, του μπράβου.
Η ιδέα του «πραγματικού άντρα» όπως και αυτή του «φλώρου» θα πρέπει να πεθάνουν οριστικά αν θέλουμε να λύσουμε οριστικά το πρόβλημα της πατριαρχικής βίας.

~Hürrfem Sultan

Ο Βιασμός ως Καταπάτηση Αντρικής Ιδιοκτησίας

Posted on 19 Μαρτίου 2017 by hurrfem

rape

Στο σενάριο που περιγραφει ο σχολιαστής αν κάποιος «ΤΟΥ» βίαζε την κοπέλα θα έπαιρνε εκδίκηση, όχι από αγάπη και σεβασμό στην ίδια ως άνθρωπο, αλλά γιατί θα το εκλάμβανε ως προσβολή ενάντια στον ίδιο. Η γυναίκα άλλωστε δε θα ήταν πια παρά ένα χαλασμένο προιον αφου το άγγιγμα ενός άντρα, εστω και παρά την θέλησή, της θα την μετέτρεπε σε μιαρή. Η αντιμετώπιση αυτή βέβαια της βιασμένης γυναίκας ως μολυσμένης δε είναι άσχετη με το γεγονός πως τόσες γυναίκες δεν καταγγέλουν τον βιασμό τους. Ούτε κάποιος άντρας που εύχεται θάνατο στους βιαστές σημαίνει αυτόματα ότι τις σέβεται καθώς, όπως και στην εποχή της Βίβλου, ο βιασμός μπορεί απλά να αντιμετωπίζεται ως καταπάτηση ξένης ιδιοκτησίας.