Πολλά έχουν ειπωθεί σε αυτή τη σελίδα για το πώς η πατριαρχία υποτιμά συνεχώς την γυναικεία φιλία έτσι ώστε να καλλιεργήσει τον ανταγωνισμό στις γυναικες και να τους δώσει την εντύπωση ότι είναι απομονωμένες η μία από την άλλη. Η γυναικεία φιλία συγκρίνεται συνεχώς με την αντρική έτσι ώστε η τελευταία να αναδειχθεί ως πιο «αυθεντική» και «πραγματική». Εδώ θα ήθελα όμως να θίξω μια άλλη πτυχή, το πώς ο τρόπος που κατασκευάζεται η αντρική φιλία συχνά τους εκπαιδεύει στο ελαφρύ bullying και την έλλειψη ενσυναίσθησης και ευαισθησίας τα οποία βαφτίζονται «ειλικρίνεια» ή «tough love». Ενώ η γυναικεία φιλία είναι πιο φροντιστική και γεμάτη τρυφερότητα και στοργή (ακόμα και αν η πατριαρχία προσπαθεί να τα πλαισιώσει ως «ψεύτικα»), η αντρική βασίζεται συχνά σε ανταλλαγή προσβολών και συνοδεύεται από ένα είδος λεκτικής (ή και σωματικής όπως υπονοεί το πρώτο σκίτσο) κακοποίησης.

Είναι πολύ συχνό στις αντρικές παρέες να αποδίδονται nicknames οπως «χοντρός» ή «κοντός». Δεν μπορώ να φανταστώ πλαίσιο που γυναίκες θα αλληλοαποκαλούνταν έτσι, έστω και χαιδευτικά. Προημερών μάλιστα άκουσα την εξής ανταλλαγή σε μια παρέα αντρών που περνούσε από δίπλα μου «μαλάκα είσαι πάρα πολύ κοντός,, πόσο είσαι, 1.60?!», «τι 1.60 ρε μαλάκα, 1.70 είμαι» στο οποίο ο πρώτος απάντησε «και πάλι, είσαι πάρα πολύ κοντός».Τώρα, πολλοί άντρες θα υποστηρίξουν οτι αυτό δεν τους ενοχλεί και ότι εμείς ως γυναίκες δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την αντρική φιλία γιατί είμαστε υπερευαίσθητες και ανασφαλείς. Είναι λίγο αντιφατικό όμως αυτό αν αναλογιστεί καμία πως οι αντιφεμινιστές κλαίγονται ολομερίς και ολονυκτίς για τα άδικα πατριαρχικά standards που θέλουν τον άντρα ψηλό. Λίγο δύσκολο να πιστέψει κάποι@ ότι τα πειράγματα αυτά δεν αγγίζουν κάποιες βαθύτερες ανασφάλειες. Αυτό που συμβαίνει είναι οτι οι άντρες μαθαίνουν να τα ανέχονται και να γελάνε μαζί τους διαφορετικά κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν «υπερευαίσθητοι», «κομπλεξικοί» και «φλώροι». Την ίδια ώρα η εικινρίνεια ταυτίζεται με την σκληρότητα, μια συνήθης χειριστική τακτική όσων θέλουν να εκφράζονται κακοποιητικά ισχυριζόμενοι πως απλά είναι υπερβολικά «ευθείς» και «ντόμπροι».

Η ομοκοινωνικότητα αυτή με άλλα λόγια έχει στόχο να σκληραγωγήσει τους άντρες οι οποίες μαθαίνουν έτσι από νωρίς να να θάβουν τα συναισθήματά τους και να διατηρουν το προσωπείο του σκληρού ως μέρος της επιτέλεσης του φύλου τους. Επιπλέον οι ίδιοι μαθαίνουν να μην είναι φροντιστικοί και τρυφεροί με συνέπεια να αναγκάζονται συχνά να στραφούν προς τις γυναικες για συναισθηματική φροντίδα οι οποίες πρέπει να επιτελούν την συναισθηματική εργασία κανακεύοντας και χαιδευοντάς τους για να καλύψουν αυτό το κενό. Είναι κι αυτός ένας λόγος που η γυναικεία φιλία, ως πηγή φροντίδας και στοργής, είναι απαραίτητη για την επιβίωση των γυναικών στην πατριαρχία, καθώς συχνά οι γυναίκες ανταλλάζουν μεταξύ τους κομπλιμέντα και ενδυνάμωση. Και ενώ οι σύντροφοι μας μπορούν να αστειεύονται με το βάρος μας εμείς μαθαίνουμε απο μικρές να μην αστειευόμαστε ποτέ με το μέγεθος του πέους ενός άντρα αλλά αντιθέτως να τους προσφέρουμε πάντα την επιβεβαίωση που χρειάζονται.

Τα σκίτσα μπορεί να είναι χιουμοριστικά και να θέλουν να δώσουν το μήνυμα «boys will be boys», μια φεμινιστική ματιά όμως μπορεί να ανιχνεύσει το τραύμα που μπορει να δημιουργείται σε πολλούς άντρες όταν δεν είναι αρκετά σκληροί για να καταπιούν τις προσβολές και τα πειράγματα καθώς και ένα σχίσμα στην έμφυλη επιτέλεση αλλά και την αντίληψη της αγάπης.

Πτώση της εγκληματικότητας? ΤΙ ΦΛΩΡΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ?!?!

Έρχεται η Νέα Τάξη Πραγμάτων που θελει τα αρσενικά ευνουχισμένα και εκθηλυσμένα και τις γυναίκες στην εξουσία και μας κλείνει τις φυλακές!
Τόσο συνδεδεμένη είναι η αρρενωπότητα με την παραβατικότητα και το έγκλημα που όταν μιλάμε για ασφαλείς χώρες ερμηνεύεται ως απουσία «φανατικών» αντρών. Οι «φανατικοί» άντρες βλέπετε, για όσους υιοθετούν την πατριαρχική οπτική, είναι εγκληματίες και κάνουν την κοινωνία λιγότερο ασφαλή. Οι γυναικες αντιθέτως, ως το «ασθενές φυλο», επιδίδονται σε μαλλιοτραβήγματα και ξεκατινιάσματα. που πλαισιώνονται εδώ σχεδόν αρνητικά ως «ελλειψη ερεθισμάτων». Ναι βρε παιδί μου, όταν επικρατει το «ισχυρό φύλο» τουλάχιστον έχουμε ερεθίσματα, να μην βαριόμαστε κιολας -κι εδώ υποψιάζεται η αναγνώστρια ότι ο σχολιαστής πιθανώς να έχει στο μυαλό του κυρίως την σεξουαλική βία, λες και οι φυλακές έχουν γεμίσει ποτέ από βιαστές αντί από καταπιεσμένους και περιθωριοποιημένους ανθρώπους.

Το έγκλημα λοιπόν όχι ως αποτέλεσμα των κοινωνικών συνθηκών που γεννούν την εκμετάλλευση, την ασυμμετρία εξουσίας, την φτώχεια, αλλά ως χαρακτηριστικο των «φανατικών αντρών». Φυσικά αν τολμούσε να συνδέσει το έγκλημα με την αρρεωνοπότητα καμία φεμινίστρια θα την κατηγορούσαν για μισανδρία, κι αυτό είναι ενδεικτικό το πώς η τοξική αρρενωπότητα πάντα δικαιολογείται και παραμένει στο απυρόβλητο ακριβώς επειδή θεωρείτα πάντα ένα φυσικό χαρακτηριστικό και ποτέ ως απόρρια της διασταύρωσης διαφορετικών συστημάτων καταπίεσης.

Tόσο πολύ έχουν ταυτιστεί οι γυναίκες με την οικιακή έργασία που κάθε προσπάθεια να διδαχθούν και οι άντρες αυτές τις βασικές δεξιότητες ισούται με την εκθήλυνση και άρα με τον ευνουχισμό. Το οτι ο ανδρισμός είναι τόσο ευθραυστος που να απειλείται από ένα σίδερο ή μια σκούπα είναι από μόνο του ενδεικτικό του πόσο κοινωνικά κατασκευασμένος είναι. Το οτι και ορισμένες γυναίκες αγχώνονται ότι θα χαθούν οι έμφυλοι ρόλοι και άρα οι «πραγματικοί άντρες» είναι ενδεικτικό όχι μόνο του πόσο βαθιά οι γυναικες εσωτερικεύουν τα έμφυλα αυτά στερεότυπα ώστε να γοητεύονται μόνο από «βαρβάτα αρσενκά» αλλά και του πώς κατα βάθος νιώθουν πως αν οι άντρες μάθουν να κάνουν τις δουλειές μόνες τους η δική τους αξία και χρησιμότητα θα μειωθεί και άρα οι άντρες δε θα έχουν κίνητρο να τις επιλέξουν. Η πατριαρχία τις διδάσκει πως η θηλυκότητα ταυτίζεται με τις ίδιες ως φροντιστικά υποκείμενα, ταυτόχρονα όμως ο καπιταλισμός στηρίζεται στην άμισθη εκμετάλλευση της οικιακής εργασίας τους και έτσι είναι λογικό να γνωρίζουν, υποσυνείδητα έστω, πως αν χαθούν αυτοί οι ρόλοι η σύμβαση στην οποία στηρίζεται ο (παραδοσιακός) γάμος θα καταρρεύσει. Ο τρόπος που οι λέξεις «νοικοκυρά» και «μοδίστρα» χρησιμοποιούνται έτσι υποτιμητικά θα έπρεπε κανονικα να το κάνει εμφανές ως ο γυναικείος αυτος ρόλος στον γάμο θα θεωρείται πάντα υποδεέστερος και όχι μια ισότιμοι ανταλλαγή.


Ενδιαφέρον παρουσιάζει ως συνήθως το πώς οι Μουσουλμάνοι άντρες θεωρείται πως παραμένουν πάντα πιο κοντά στα πρότυπα της αρρενωπότητας και άρα πιο κοντα στην «φύση» από ό,τι οι «εκφυλισμένοι» Δυτικοί άντρες που ασπάζονται προοδευτικές ιδέες, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται με ένα μείγμα φόβου αλλά και θαυμασμού. Ο Μουσουλμάνος παρουσιάζεται πάντα με ένα βαθμό ζήλειας ακριβώς επειδή ξέρει να διατηρεί τους έμφυλους ρόλους καλύτερα από τον Δυτικό άντρα και άρα ξέρει να κρατάει τις γυναίκες του σε τάξη αλλά και να ελκύει τάχα τις λευκές γυναίκες με την «αυθεντική» και ακατέργαστη αρρενωπότητά του. Η Ισλαμοφοβία εμπεριέχει ταυτόχρονα φόβο και φθόνο για τον Μουσουλμάνο άντρα.