Ο Ματσοσιαλιστής είναι περισσότερο μάτσο παρά σοσιαλιστής και γι αυτή η θέση που ονειρεύεται στον αντισεξιστικό αγώνα είναι να ρίχνει ξύλο σε κακοποιητικούς άντρες-εκτός βέβαια αν είναι κι αυτό σύντροφοι του.
Δεν του αρέσουν οι κλαψιάρες, θέλει τις Δυναμικές γυναίκες, ξέρετε σαν αυτές που μας πλασάρουν στις ταινίες δράσης. Η αδυναμία θα πρέπει να τιμωρειται. Ο ματσοσιαλιστής πιστεύει οτι στο φινάλε ο φεμινισμός αφορά το τι γυναίκες θέλει ΑΥΤΟΣ, με ποιες καβλώνει ρε παιδί μου! Και δεν καβλώνει με αυτές που ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ να είναι θύματα. Ο φεμινισμός οφείλει να μας κάνει ελκυστικες και αρεστές στους άντρες αλλιώς δεν έχει και πολύ νόημα.
Αλήθεια, στην ταξική του ανάλυση άραγε ο «σύντροφος» πιστεύει ότι οι προλετάριοι, οι φτωχοί, αυτού που δουλεύουν για ψίχουλα και αναγκάζονται να υποστούν τις παραξενιές, τις απλήρωτες υπερωρίες και την κακοποιητική συμπεριφορά των αφεντικών γουστάρουν να είναι θύματα, ή εκει σκαμπάζει από συστημική ανάλυση και καταλαβαίνει από δυναμικές εξουσίας; Γιατί έτσι σύντροφοι, με victim blaming και τη νεοφιλελέ λογική της δυναμικότητας και της αυτοπεποιθησης, δε θα κάνουμε Επανάσταση.
Ο ματσοσιαλιστής, και κάθε άντρας που έχει αγανακτήσει με τις ‘κλαψομούνες’ έχει μια φίλη που κάποτε έχωσε σφαλιάρα, κλώτσησε στα @ρχίδια, έκανε ρεζίλι έναν άντρα που την παρενόχλησε, μα γιατί δεν μπορούμε να είμαστε κι εμείς σαν αυτή τη φίλη τους? Αυτό που δεν συνειδητοποιούν, και δε θέλουν κιόλας, είναι ότι κι εμείς έχουμε μια τέτοια ιστορία αλλά για κάθε ιστορία που παλέψαμε και αντισταθήκαμε, που βρίσαμε και σπρώξαμε και σηκωθήκαμε να φύγουμε, έχουμε άλλες πέντε όπου παγώσαμε, φοβηθήκαμε, μείναμε αμήχανες, διστάσαμε, πανικοβληθήκαμε. Και τις ιστορίες αυτές τις παίζουμε ξανά και ξανά στο κεφάλι μας ενώ ευχόμαστε να είχαμε αντιδράσει αλλιώς. ΑΥΤΕΣ τις ιστορίες όμως δεν τις λέμε ακριβώς γιατί άντρες σαν τον σύντροφο από δω θα μας κάνουν να ντραπούμε. Κι έτσι οι ιστορίες που ακούγονται συνήθως είναι αυτές που λέμε με περηφάνια.
Υπάρχουν βέβαια και οι ιστορίες αυτές όπου οι γυναίκες αντιστάθηκαν, ούρλιαξαν, πάλεψαν αλλά δεν είναι πλέον εδώ για να τις διηγηθούν. Κι αυτό το ξέρουμε και μας βαραίνει κάθε φορά που υπολογίζουμε πώς θα διαχειριστούμε μια κατάσταση που μυρίζει κίνδυνο και απειλή.
Το ματσοσιαλιστικό πρόταγμα μοιάζει να λέει ότι είναι στο πλευρό των προλετάριων γυναικών που έπεσαν θύμα σεξουαλικής βίας αλλά στην πραγματικότητα ούτε αυτές στηρίζει. Στην πραγματικότητα οι ματσοσιαλιστές υποσκάπτουν τη θέση και την αξιοπιστία ΚΑΘΕ γυναίκας που τολμά να μιλήσει ενάντια στην έμφυλη βία, μιλώντας για πράδειγμα για «ετεροχρονισμένες» καταγγελίες. Αυτό που κάνει είναι να αναπαράγει σεξιστικό λόγο σαν τάχα να ισχύει μόνο για τις πλούσιες και ευκατάστατες αστές γυναίκες δυσκολεύοντας όμως έτσι τη θέση ΟΛΩΝ των γυναικών οι οποίες θα πρέπει να απολογούνται ύστερα που δεν βρήκαν τη δύναμη και την ενέργεια να καταγγείλουν τον βιασμό τους 20 χρόνια νωρίτερα. Ο συντάκτης της ανάρτησης δεν φαίνεται να δείχνει την παραμικρή ενσυναίσθηση για κανένα θύμα, οποιασδήποτε τάξης, ώστε να καταλάβει γιατί οι καταγγελίες είναι, όπως απαξιωτικά τις χαρακτηρίζει, «ετεροχρονισμένες».
Ο ματσοσιαλιστής εκφράζει την αλληλεγγύη του για τις φτωχές γυναίκες θύματα της πατριαρχίας μονο ως ξεκάρφωμα για να μπορέσει να ξεράσει ελέυθερα το μίσος τους για τις αστές. Μοιάζει να πιστεύει πως οι πλούσιες γυναίκες μπορούν να πνίξουν τον πόνο της βίας που δέχτηκαν σκουπίζοντας τα δάκρυα τους με 50ευρα ή ίσως πως ο βιασμός τους ήρθε και σαν τιμωρία για το γεγονός ότι δεν ριζοσπαστικοποιήθηκαν ποτέ. Αυτό θα ήταν σαν να λέγαμε εμείς οτι χεστήκαμε για τους εργάτες που υφίστανται την βία των αφεντικών αν αυτοί δεν έχουν αφυπνιστεί φεμινιστικά και μόνο μέσω της αντισεξιστικής τους δράσης μπορούν να δικαιωθούν στα μάτια μας για το ξύλο που έφαγαν όταν δεν επέστρεψαν το δώρο τον χριστουγέννων ή δεν παρέδωσαν όλες τις παραγγελίες.
Ο ματσοσιαλιστής θα δανειστεί ξεδιάντροπα από τον ευρύτερο μισογυνικό λόγο σύμφωνα με τον οποίο οι γυναικες καταγγέλουν τον βιασμό τους ως πυροτέχνημα δημοσιότητας γιατί αδυνατεί να καταλάβει πως ποτέ καμία δεν ωφελήθηκε ούτε βελτίωσε την καριέρα της από μια τέτοια καταγγελία -απλά κάποιες τις παίρνει να αντιμετωπίσουν τις αρνητικές αντιδράσεις και κάποιες όχι. Και όσες έχουν την πολυτέλεια απλά χρησιμοποιούν την φωνή τους.
Δεν πρόκεται, λέει με βεβαιότητα ο συντάκτης, να δικαιωθούν οι καταγγελίες, γιατί αγνοεί πως στη συνείδηση πολλών από εμάς έχουν ήδη δικαιωθεί. Αγνοεί επίσης, και δεν τον ενδιαφέρει καθόλου να μάθει, πως νιώθει ένα ανώνυμο θύμα ακούγοντας να περιγράφονται οι συνθήκες που και το ίδιο δέχτηκε παρενόχληση, και πως αυτό του δίνει να καταλάβει οτι δεν φταίει το ίδιο που ίσως δεν αντέδρασε, που έμεινε σιωπηλό. Ναι, είναι αλήθεια ότι αυτές που ακούγονται είναι πάντα οι φωνές των πιο προνομιούχων γιατί αυτές έχουν το βήμα να μιλήσουν και τα μέσα να αντιμετωπίσουν την τιμωρια που μπορει να έρθει. Αλλά μπορούμε να το υποδείξουμε αυτό χωρίς να μειώσουμε τις δικές τους φωνές, χωρις να αναπαράγουμε το σεξιστικό λόγο της κοινωνίες που θέλει να τις κάνει να σωπάσουν και χωρίς να χρησιμοποιήσουμε εργαλειακά μια ψευτοταξική ανάλυση για να ξεράσουμε τον μισογυνισμό μας. Οι ματσοσιαλιστές όμως δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να δώσουν φωνή στις γυναίκες των κατώτερων τάξεων, στην πραγματικότητα θέλουν απλά να πνίξουν το #MeToo νωρίς, πριν εξαπλωθεί τόσο που να αρχίσε να αφορά και τους ίδιους και τις δικές τους σεξιστικές συμπεριφορές. Στην πράξη, αυτό που κατορθώνει η ανάρτηση αυτή ειναι να διασπά τις γυναίκες και των αγώνα τους, βάζοντας τη μία ενάντια στην άλλη. Όπως ο καπιταλισμός διέσπασε την
τάξη χωρίζοντας της βάσει φυλής ή φύλου έτσι και η πατριαρχία προσπαθεί να διασπάσει τις γυναίκες γιατι το «διαίρει και βασίλευε» είναι πάντα το αγαπημένο εργαλείο του κάθε προνομιούχου και καταπιεστή.
Η μόνη απάντηση είναι η διαθεματική ανάλυση που θα λαμβάνει υπόψη της ότι οι καταπιέσεις είναι πολλαπλές και ότι ενώ μπορείς να είσαι προνομιούχ@ σε έναν άξονα καταπίεσης, μπορεί να παραμένεις καταπιεσμέν@ σε έναν άλλο -κάτι που πολλοί λευκοί, ετεροφυλόφιλοι, cis «συντροφοί» μας αρνούνται με λύσσα καθώς δεν θέλουν να αναγνωρίσουν τα δικά τους προνομια.
Για να καταλάβουμε πώς βρεθήκαμε εδώ που βρισκόμαστε τώρα, αγωνιώντας όχι μόνο για το αν θα χάσει ο Τραμπ τις εκλογές αλλά και αν θα δεχτεί το αποτέλεσμα σε περίπτωση που χάσει, ας θυμηθούμε ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε από το γνωστό αριστερό blog «Πιτσιρίκος» λίγο μετά την ορκωμοσία του νέου Προέδρου το 2017. Ο Πιτσιρίκος έπλεξε κυριολεκτιά το εγκώμιο του Τράμπ ακριβώς γιατι οι ματ
σοσιαλιστές δεν διστάζουν ποτέ να ταχθούν με τους φασίστες όποτε νιώθουν τα προνόμιά τους να απειλούνται από τον μπαμπούλα της «πολιτικης ορθοτητας». Ο Πιτσιρίκος χαρακτήρισε τον Τράμπ «αυτόν που δεν φοβάται» λες και ένας λευκός, ετεροφυλόφιλος, πάμπλουτος άντρας έχει τίποτε να φοβηθεί όταν καταφέρεται εναντίον των αδυνάμων. Λες και οποισδήποτε προνομιούχος έχει τίποτε να φοβηθεί όταν υποβιβάζει και καταπιέζει τους αδύναμους. Οι ματσοσιαλιστές καβλώνουν με τον Τραμπ όχι γιατί λέει αυτό που σκέφτεται αλλά γιατι λέει αυτό που σκέφτονται κι οι ίδιοι αλλά νιώθουν να «καταπιέζονται» γιατι ο χώρος τους δεν είναι ο ίδιος βόθρος με την Ακροδεξιά και ο δικός τους μισογυνισμός, ρατσισμός και ομοφοβία συνοδεύεται (ΩΙΜΕ) απο επικριτικά σχόλια και βλέμματα. Κι αυτοί οι καημένοι τρομοκρατούνται μωρέ γιατι δεν έχουν συνηθίσει να δέχονται κριτική και σου λέει, έτσι πάνε αυτά, σήμερα μου τη λένε που είπα την Μέρκελ «πατσαβούρα» αντί να κανω αντικαπιταλιστική κριτική, αύριο με στέλνουν εξορία στην Μακρόνησο.
Ο πιτσιρίκος κάνει και τον βλάκα λέγοντας «Η αλήθεια είναι πως, ενίοτε, τις γυναίκες τις πιάνεις από το μoυνί. Ακόμα κι αν δεν είσαι σταρ.Συγγνώμη αν σας σοκάρω με αυτή την …αποκάλυψη. Οι γυναίκες έχουν μουνί και οι άνδρες έχουν πoύτσο.Και πιάνονται καμιά φορά από αυτά τα σημεία. Συμβαίνει. Σε έναν κόσμο που οι άνθρωποι δεν τολμούν ούτε τα σημεία του σώματός τους να πουν με τη λαϊκή ορολογία, οπωσδήποτε προκαλούν εντύπωση αυτοί που το κάνουν». Πάγια τακτική των αντιπολιτικορθακηδων και τον ματσοσιαλιστών είναι να προσπαθουν να πλαισιώσουν την φεμινιστική κριτική ως πουριτανισμό και γι αυτό εδώ προσποιείται ότι το πρόβλημά μας είναι η λέξη «μουνί» ή η σεξουαλική πράξη και όχι το γεγονός οτι ο Τραμπ ισχυρίστηκε πως οταν είσαι πλούσιος οι γυναίκες σε αφήνουν να τις πιάσεις από το μουνί και να τους κάνεις «οτιδήποτε» «χωρίς να περιμένεις». Είναι η βεβαιότητα της συναίνεσης που υπονόησε, όχι το μουνί που μας σόκαρε. Το να είσαι πεπεισμένος πως όταν είσαι διάσημος και πλούσιος μπορεις να κάνεις στις γυναικες ότιδήποτε σε κάνει υποψήφιο βιαστή και είναι ο λόγος που τόσοι πλούσιοι και διάσημοι βρίσκονται κατηγορούμενοι για σεξουαλική επίθεση. Είναι το entitlement των ισχυρών που φαντάζει απειλητικό, όχι το γεγονός οτι οι άντρες πιάνουν γυναίκες απο το μουνί -αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για όσους θέλουν να απεικονίσουν τις φεμινίστριες ως αγάμητες σεξοφοβικές.
Ο θαυμασμός που αναβλύζει από το κείμενο αυτό οφείλεται στην ταυτιση με τον μισογυνισμό, την ομοφοβία και τον ρατσισμό του Τραμπ, ταύτιση την οποία προσπαθούν να εκλογικεύσουν ως «γενναιότητα». Ναι, πράγματι, ο Τραμπ δεν φοβάται, είναι τόσο γενναίος που ήδη έδειξε ότι δεν φοβάται καν να κλέψει τις εκλογές ακομα και αν ο κοσμος ψηφίσει εναντίον τους -ένας ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ήρωας! Ο Τραμπ είναι τόσο θαρραλέος και τόσο γενναίος που δεν μασάει να κλέψει τα αναπαραγωγικά δικαιώματα των γυναικών -μα πού τα βρίσκει τόσο κότσια, δεν τους φτιάχνουν πια έτσι τους άντρες! Ο Τραμπ δεν διστάζει να υποστηρίξει την αστυνομική βία ακόμα και όταν χιλιάδες βγαίνουν στους δρομους να διαδηλώσουν εναντίον της -επιτέλους ένας ηγέτης που λέει και κάνει αυτό που σκέφτεται. χωρίς να υποκύπτει στις πιέσεις του κόσμου!
Ο πιτσιρίκος μας πληροφορεί πως «Τον Τραμπ τον έφερε στην προεδρία των ΗΠΑ η συνεχής προσπάθεια εκφοβισμού και τρομοκράτησης των πολιτών και η υστερία της πολιτικής ορθότητας». Οχι βέβαια, τον Τραμπ τον έφεραν στην εξουσία κάθε είδους σκουπίδια που ενοχλήθηκαν τόσο πολύ από το γεγονός οτι πρέπει να βουλώσουν επιτέλους το μισογυνικό βρομόστομά τους για να μην πετάνε σεξιστικους βόθρους που προτίμησαν ένα φασίστα στην εξουσία που δεν είχε τίποτε να τους προσφέρει πέρα από τν ψευδαίσθηση μεγαλείου και την αίσθηση ανωτερότητας έναντι σε ιστορικά καταπιεσμένες ομάδες. Τον Τραμπ τον έφεραν στην εξουσία ενωμένοι μισογύνηδες, ομοφοβικοί και ρατσιστές όλου του πολιτικού φάσματος που δεν έχουν ένα όραμα για το μέλλον αλλά τουλάχιστον δε θέλουν να χάσουν τα προνόμιά του παρελθοντος στα οποία προσκολλούνται πεισματικά, σαν παιδάκι που αρνείται να αποχωριστεί την μωρουδιακή του κουβέρτουλα.
Ας θυμηθούμε λοιπόν σήμερα, καθώς ανανεώνουμε τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών με αγωνία, ότι πολλοί «σύντροφοι» στήριξαν τον Τραμπ και συνεχίζουν να στηρίζουν υπερσυντηρητικές περσονες γιατι δεν διστάζουν να ρίξουν τους λιγότερο προνομιούχους στο γκρεμό προκειμένου να διατηρήσουν την λιγοστή εξουσία που τους έχει απομείνει. Γιατι ο αντιπολιτικορθακισμός παραμένει υψηλότερα στην αντζέντα τους από τον αντικαπιταλισμό και κάθε έννοια ισότητας και γι αυτο δεν ντρέπονται να αγκαλιάσουν κανονικούς φασίστες
Πολύ φοβάμαι ότι η Δεξιά μόνο κερδίζει όταν υιοθετούμε την δική της ρητορική και τα δικά της κριτήρια γιατί έτσι θέτει αυτή το πλαίσιο της δημόσιας συζήτησης και η Αριστερά απλά παίζει το παιχνίδι της. Είναι απόλυτα θεμιτό βέβαια να θέλουμε να αναδείξουμε τον γλοιώδη τρόπο με τον οποίο τα Media γλείφουν την κυβέρνηση. Είναι όμως ο σωστός τρόπος να αστυνομεύουμε το σώμα μιας γυναικας επιδιδόμενοι σε ηλικιακές διακρίσεις και καθωσπρεπισμό και κάνοντας της slut shaming? Το αισθητικά κριτήρια άλλωστε ΔΕΝ υπάρχουν και ούτε υπήρξαν ποτέ ανεξάρτητα από ταξικές, σεξιστικές, φυλετικές κτλ διακρίσεις (οι οποίες φαίνεται να εμπεριέχονται και στην αναφορά σε συγκεκριμένες περιοχές όπως στην Αγ. Βαρβάρα). Τι νόημα λοιπόν έχει να επικαλούμαστε την αισθητική στο δημόσιο διάλογο? Το μόνο που κατορθωνουμε έτσι είναι να θωρείται fair game η αστυνόμευση του σώματος των γυναικών στην πολιτική -ή τέλοσπάντων των συντρόφων αντρών πολιτικών, όπως γίνεται συνεχώς και με την Melania Trump. Αλλά μάλλον αυτά για τους ματσοσιαλιστές είναι παράπλευρες απώλειες.
Θα πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να μιλάμε για τις προκαταλήψεις και τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά των Media και της Δεξιάς χωρίς να επικυρώνουμε συντηρητικές ρητορικές. Όχι χρησιμοποιώντας τις προς όφελός μας όταν μας συμφέρει αλλά αποδομώντας τις. Είναι για παράδειγμα θεμιτό και το να θέλουμε να καταδείξουμε και την υποκρισία της Δεξιάς όταν μιλάει περί «ιστορικής» συμφωνίας Πρεσπών την οποία ως τώρα χαρακτήριζε «κατάπτυστη». Μήπως όμως ο τρόπος που γίνεται η κριτική είναι σαν να λέει ‘»η συμφωνία είναι όντως κατάπτυστη αλλά και η Δεξιά θα ΑΝΑΓΚΑΖΟΤΑΝ να την προσυπογράψει» αντί να μιλήσουμε περισσότερο το πόσο ασήμαντο θα έπρεπε να είναι το όνομα μιας ξένης χώρας και το πόσο η εθνικιστική ιδεολογία συγκαλύπτει τις υλικές μας συνθήκες? Γιατί καμιά φορα ακούγεται λίγο σαν να λέμε «μα ΟΥΤΕ αυτοί είναι καλοί πατριώτες»!
Αν είναι να μιλάμε με τους όρους της Δεξιάς είμαστε καταδικασμένοι να χάνουμε το παιχνιδι γιατι αυτή το κάνει πολύ καλύτερα και είναι διατεθειμένη να πάει πολύ πιο μακριά από ένα σεξιστικό σχόλιο για το ντεκολτέ μιας γυναίκας. Και αν τελικά αγκαλιάζουμε συντηρητικές ιδέες, τι είναι αυτό που μας ξεχωρίζει από τη Δεξιά?
Ο Mikeus έδειξε για άλλη μια φορά το συντηρητικό -αν όχι φασιστικό- του πρόσωπο χλευάζοντας δύο συμμετέχοντες σε αντιρατσιστική πορεία που υπέστησαν αστυνομική βία -και μια, απ’ό,τι αποφάνθηκαν οι ίδιοι οι followers του σε poll που δημοσίευσε, απόπειρα φυτέματος στοιχείων. Σύμφωνα με τον «κωμικό», οι συλληφθέντες που πόζαραν χαμογελαστοί μόλις βγήκαν τελικά από το αστυνομικό τμήμα δεν φαίνονταν αρκετά ταλαιπωρημένοι. Με λίγα λόγια όχι μόνο θα έπρεπε να τους είχαν σπάσει 4 παΐδια και 3 δόντια αλλιώς η αναφορά σε «φασισμό» ειναι γελοία υπερβολή αλλά αγνόησε και το γεγονός ότι το χαμόγελο μετά την κρατική βία είναι κι αυτό μία μορφή αντίστασης, ένα μήνυμα ότι δε θα μας σπάσουν. Ο Μikeus ισχυρίστηκε πως λέει τα πράγματα με το όνομά τους και οι λέξεις πρέπει κάτι να σημαίνουν. Ironically, την ίδια ώρα που η λέξη φασισμός του φαίνεται υπερβολική σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν έχει κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιεί κατά κόρον την λέξη «φεμιναζί» -μια χαριτωμένη αντίφαση που παρατήρησε μια φίλη πρώην fan του Mikeus και νυν φεμινίστρια και hater του.
Το άθλιο αυτό αστείο φαίνεται να εξόργισε ανάμεσα σε άλλους και το είδος αυτό των Αριστερών που όλα τα προηγούμενα χρόνια χτυπιούνται οτι «είναι απλά ένα αστείο» και φαίνεται να πιστεύουν ότι το χιούμορ είναι υπεράνω κριτικής ακόμα και όταν θίγει μειονότητες και ευαίσθητες ομάδες. Ολοι αυτοί οι αντιπολιτικορθάκηδες της Αριστεράς φαίνεται ξαφνικά να χτυπηθηκαν απο την σκληρή συνειδητοποίηση ότι το χιούμορ μπορεί τελικά να είναι καταπιεστικό. Μόνο όμως όταν θίγει τα δικά τους πιστεύω και τις δικές τους ιδεολογίες. Το ίδιο έπαθαν βέβαια και με τον Αρκά, που αφού υπερασπίστηκαν για χρόνια το χυδαίο μισογυνικό και χοντροφοβικό χιούμορ του με σθένος, τελικά αποφάσισαν ότι δεν τους φαίνεται αστείος γιατι στηρίζει την Δεξιά. Όταν οι φεμινίστριες λέγαμε φυσικά τόσο για τον Mikeus οσο και για τον Αρκά ότι δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να συντηρούν καταπιεστικά συστήματα πολλοί «σύντροφοι» μας έβγαζαν τρελές και υστερικές και μας προέτρεπαν να χαλαρώσουμε και να αποκτήσουμε αίσθηση του χιούμορ. Προφανώς η κρατική βία είναι ταμπού αλλά η έμφυλη βία μπορεί να μετατραπεί σε ανάλαφρο αστειάκι.
Δεν πειράζει, ποτέ δεν είναι αργά και το περιστατικό είναι μια καλή ευκαιρία όχι μόνο να απομυθοποιήσουμε περσόνες που κρύβουν τον φασισμό τους κάτω από edgy αστειάκια την ίδια ώρα που αυτοπλασάρονται ως ουδέτεροι λάτρεις της Επιστήμης αλλά και να συνειδητοποιήσουμε οτι η πραγματική διάκριση δεν είναι ανάμεσα στο δήθεν «αστείο» και το σοβαρό, αλλά ανάμεσα στο «punching up», δηλαδή στο να τα βάζεις με τον ισχυρό και την εξουσία, και το «punching down», δηλαδή τον χλευασμό του αδύναμου που ήδη καταπιέζεται.
Η εικόνα που κυκλοφορεί ευρέως στο διαδίκτυο υπονοεί πως μια γυναίκα που βάφεται και φροντίζει την εμφάνισή της δεν μπορεί ταυτόχρονα να διαβάζει και να σκέφτεται για τον εαυτό της. Η εικόνα της ανεγκέφαλης, επιφανειακής bimbo είναι καθαρά μισογυνική όχι μόνο επειδή χωρίζει τις γυναίκες σε δύο αλληλοαποκλειόμενες κατηγορίες αλλά επειδή υποκρύπτει το γεγονός πως σε όποια κατηγορία και να υπαχθεί κάποια πάλι χαμένη θα βγει.
Αυτό δυστυχώς είναι το είδος του μισογυνισμού που συνήθως βρίσκει έρεισμα και στον χώρο της Αριστεράς (όπως βλέπουμε και σε προηγούμενη ανάρτηση*) η οποία αρέσκεται να προωθεί το μοντέλο της διαβασμένης γυναίκας πάντα όμως σε αντίθεση με αυτό της ακαλλιέργητης, ρηχής Δαπίτισσας που το μόνο που την ενδιαφέρουν είναι τα πάρτυ στην Μύκονο. Η Δεξιά αντίστοιχα διαστρεβλώνει το μοντέλο της Αριστερής γυναίκας ως αυτό της αξύριστης, ανέραστης φεμινίστριας. Και οι δύο χώροι έτσι χρησιμοποιούν τις γυναίκες ως σύμβολα της ανωτερότητας της ιδεολογίας τους παρά ως πραγματικούς ανθρώπους και ενεργά μέλη της κοινότητας τους. Και οι δύο χώροι πατρονάρουν τις γυναίκες να συμμορφωθούν με δικά τους πρότυπα και ενώ η Δεξιά ανάγει την παραδοσιακή θηλυκότητα σε αυταξία -χωρίς να σημαίνει ότι είναι απαλλαγμένη από το slut shaming- η Αριστερά την στοχοποιεί ως κάτι αρνητικό, ως αποτέλεσμα του σεξισμού. Aποτυγχάνει έτσι να αναγνωρίσει ότι το πρόβλημα δεν είναι η ίδια η θηλυκότητα ή η θηλυπρέπεια αλλά οτί αυτή αξιολογείται ως κατώτερη από την αρρενωπότητα από την ίδια την πατριαρχία -πως το μακιγιάζ δηλαδή είναι υποτιμημένο ΕΞΑΙΤΙΑΣ της συσχέτισής του με τις γυναίκες.
Ταυτόχρονα η Αριστερά προβάλει μια ψεύτικη εικόνα γυναικείας απελευθέρωσης -μιας αναγκαστικής απελευθέρωσης απο τα δεσμά του make up, του ντεκαπάζ, των πλαστικών και των προτύπων ομορφιάς τα οποία καλούμαστε να μην ακολουθούμε παραμένοντας ταυτόχρονα πάντα γαμήσιμες. Ο brocialist και ο manarchist είναι πάντα παραπάνω από πρόθυμοι να μας κάνουν mansplaining για τα κακά του μακιγιάζ και της βιομηχανίας της μόδας αντί να τσεκάρουν οι ίδιοι τις δικές τους σεξιστικές συμπεριφορές, λες και η καταπίεση μας έρχεται αποκλειστικά εκ των άνωθεν και δη τον καπιταλισμό.
Ανεξάρτητα λοιπόν με το αν ταυτιζόμαστε περισσότερο με ένα από τα δυο μοντέλα, θα πρέπει να παραμένουμε πάντα επιφυλακτικές προς μια απεικόνιση των γυναικών που δεν αφήνει χώρο για ενδιάμεσα και που δεν ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες και τις επιθυμίες μας, παρά μόνο προσπάθεια να μας στριμώξει πάλι σε κουτάκια -πάντα ιεραρχικά ταξινομημένα κουτάκια. Και θα πρέπει να απορρίπτουμε κάθε απεικόνιση που μας αποδίδει αξία αντιπαραθέτοντάς μας προς άλλες γυναίκες απλά ακόμα και όταν μας κολακεύουν πως είμαστε τάχα ξεχωριστές. και όχι-σαν-τις-άλλες.
Καθώς οι γυναίκες είναι κατά το πατριαρχικό πρότυπο multi-tasking, είμαστε απολύτως ικανές να σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας με ή χωρίς κραγιόν
Σε συνέχεια του χθεσινού post βλέπουμε εδώ με ποια λογική η Αριστερά υπερασπίζεται τον δικό της σεξισμό -τον cool σεξισμό, τον hipster σεξισμό, αυτό τον αστείο ντε, όχι τον άλλον, τον κακό. Η Αριστερά, ακριβώς όπως και η Δεξιά, έχει αναπτύξει μία αλλεργία στην υποτιθέμενη «πολιτική ορθότητα» -όρος που χρησιμοποιείται πια αποκλειστικά από όσους αρνούνται να κάνουν την αυτοκριτική τους και να πάρουν στα σοβαρά την καταπίεση ομάδων που δεν τους αφορούν πραγματικά.
Η φράση κλειδί είναι «Όλοι σεξιστές, όλοι φασίστες, άρα κανείς. Όλοι ένοχοι, άρα όλοι αθώοι«. H φράση αυτή υπονοεί ότι υπάρχει κάποιο ξεκάθαρο όριο ανάμεσα στους σεξιστές και τους μη σεξιστές, του φασίστες και τους μη φασίστες, κι έτσι όταν οι μη σεξιστές και οι μη φασίστες λένε σεξιστικά ή φασιστικά πράγματα αυτά ξαφνικά είναι υπεράνω κριτικής.
Ο φασισμός και ο σεξισμός όμως δεν είναι γονίδιο ούτε τατουάζ στην μούρη των φασιστών και των σεξιστών. Ο φασισμός, ο ρατσισμός και ο σεξισμός είναι Λόγοι -με την φουκωική έννοια του discourse- που στηρίζουν συστήματα εξουσίας. Λίγη σημασία έχει η πηγή από την οποία προέρχεται αυτή η ρητορική, καθώς αυτή υπάρχει διάχυτη ως πλέγμα και όχι με ένα καθαρό κέντρο οπότε δεν κάνει διακρίσεις από την στιγμή που θα μπει σε κυκλοφορία στην κοινωνία. Δεν αποκτάς ασυλία για τις κατηγορίες για σεξισμό/ρατσισμό/ ομοφοβία αν σκοράρεις αρκετούς αντισεξιστικούς πόντους ούτε απαλλάσσεσαι από τις κατηγορίες για σεξισμό αν μαζέψεις αρκετά αντι-ρατσιστικά μόρια – και αντίστροφα.
Όλοι πρέπει να κάνουμε συνεχώς την αυτοκριτική μας και να τσεκάρουμε κατά πόσο αναπαράγουμε ρητορικές που συντηρούν καταπιεστικά συστήματα και στρέφονται εναντίον καταπιεσμένων ομάδων. Ο σεξισμός, ο ρατσισμός και η ομοφοβία δεν μπορεί να αναπαράγονται με τις ευλογίες μας επειδή προέρχονται από πηγή με καλές προθέσεις, από την Αριστερά, από την αγαπημένη μας σελίδα ή τον αγαπημένο μας κωμικό ούτε επειδή κάποι@ είναι καλό παιδί ή επειδή κάποια δηλώνει φεμινιστρια. Ο αγώνας ενάντια σε κάθε μορφής καταπίεση δεν μπορεί να γίνεται μέχρι εκεί που μας βολεύει. Αν ο φεμινισμός δεν μας ξεβολεύει, μάλλον δεν προσπαθούμε αρκετά.
Το πρόβλημα με τον Τραμπ είναι πως είναι ένα μισογυνικό ρατσιστικό σκουπίδι, όχι ότι η γυναίκα του και η κόρη του ντύνονται αποκαλυπτικά. Το να προσπαθείς λοιπόν να του επιτεθείς δήθεν από αριστερά στη βάση της σεμνότητας της γυναίκας και της κόρης του το μόνο που κάνει είναι να αναπαράγει τον ίδιο τον σεξιστικό λόγο που του επίτρεψε να ανέβει στην εξουσία. Ο Τραμπ κατάφερε να γίνει πρόεδρος ακριβώς λόγω της αποδοχής ή έστω της ανοχής μεγάλης μερίδας της κοινωνίας στον μισογυνισμό και τον ρατσισμό. Ο Τραμπ κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές με ένα προεκλογικό μήνυμα ενάντια στην υποτιθέμενη «πολιτική ορθότητα», η οποία προφανώς δεν κάνει μόνο τους παραδοσιακά συντηρητικούς να νιώθουν άβολα. Όταν λοιπόν η υποτιθέμενη «ελευθερία του λόγου» συγχέεται με τον σεξισμό και γίνεται αντικείμενο υπεράσπισης του λεγόμενου προοδευτικού χώρου μέσω της λογοκρισίας που υποτιθεται πολεμά, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί κάτι η νίκη του Τραμπ, η οποία φάνταζε απίθανη πριν μερικούς μήνες, δε θα έπρεπε να μας προκαλεί και τόση έκπληξη.
Ναι, Είσαι Μισογύνης 