Πριν δυο χρόνια το πανελλήνικο συγκλονίστηκε (για 2-3 μέρες και μετά το ξέχασε) από την 32χρονη μητέρα στην Πεύκη που σκότωσε την 5χρονη κόρη της και μετά αυτοκτόνησε η ίδια. Μου είχε κάνει τότε εντύπωση διαβάζοντας τα σχόλια ακόμα και σε mainstream ΜΜΕ το πόση κατανόηση έδειχναν όλοι σχολιάζοντας την απουσία πρόνοιας για τις μητέρες και τα ανάπηρα παιδιά. Τόση κατανόηση που σχεδόν είχα αγχωθεί: είχαμε όντως αποκτήση τόση ενσυναίσθηση προς τις μανάδες ως κοινωνία ή ήταν καποιο μισαναπηρικό ένστικτο που έκανε το μέσο σχολιαστή και σχολιάστρια να σκέφτεται ενδόμυχα ότι κι ο ιδιος θα αυτοκτονούσε αν είχε ανάπηρο παιδί. Τέλοσπαντων, ενα μεγάλο μέρος έδειχεν να κατανοεί (χωρίς να δικαιολογεί) οτι η συγκεκριμένη παιδοκτονία έχει να κάνει με το βάρος της φροντίδας ενός παιδιού, φροντίδα που πέφτει πολύ συχνά αποκλειστικά στη μητέρα. Το ότι αυτή θεώρησε ότι αν αυτοκτονήσει δε θα μείνει κανένας να το φροντίζει το ίδιο και άρα καλύτερα να το πάρει μαζί της δεν ήταν παράλογο.

Αυστραλιανή έρευνα* πάνω στις παιδοκτονίες επιβεβαιώνει πως «Οι γυναίκες είναι επίσης πιο πιθανό να σκοτώσουν παιδιά από μια στρεβλή πεποίθηση ότι τους γλιτώνουν από τον πόνο – για παράδειγμα, από την απώλεια ενός γονέα λόγω αυτοκτονίας.» αλλά και ότι «οι άνδρες είναι πιο πιθανό να έχουν ιδιοκτησιακή στάση τόσο για τις γυναίκες όσο και για τα παιδιά και οι γυναίκες κυρίως για τα παιδιά». Η ιδιοκτησιακή αυτή σχέση των τελευταίων είναι προφανές ότι απορρέει και απο την αντίληψη ότι αφου το γέννησαν,το μεγάλωσαν και «τράβηξαν τα πάνδεινα» είναι κτήμα τους.

Τώρα γιατί ο μισογυνικός όχλος έπαθε υστερία επειδή έγραψα πως «στην περίπτωση των γυναικών οι παιδοκτονίες έχουν να κάνουν και με το γεγονός ότι η φροντίδα και η ανατροφή τους πέφτει δυσανάλογα στη μητέρα» λες και ειπα «ε αμα δεν τρώει το φαγητό του το σκασμένο το σκοτώνείς ή δεν το σκοτώνεις?» δε θα επρεπε να μου προκαλεί εντήυπωση δεδομένου το πόσο προσδοκουν περιπτώσεις γυναικών δολοφόνων να να νιώσουν καλά με το πόσο μισογυνικά σκουπίδια (και ενιότε βιαστές και κακοποιητές) είναι.

Οι παιδοκτονίες είναι από τα εγκλήματα που οι γυναίκες διαπράττουν σχεδόν τις μισές σε έναν πατριαρχικό κόσμο που κατά τ’άλλα οι άντρες διαπράττουν λίγο παραπάνω από το 80% του συνόλου των δολοφονιών. Χωρίς μια έμφυλη ανάλυση των κοινωνιολογικών αιτιών της διαφοράς αυτής είμαστε καταδικασμένη ως κοινωνία να επαναλαβάνουμε τις ίδιες συνθήκες που γεννούν το έγκλημα την ίδια ώρα που ο μανιασμένος όχλος απλά ζητά την επαναφορά της θανατικής ποινής και άλλα τέτοια γραφικά τα οποια αποδεδειγμένα δεν οδήγησαν ποτέ και πουθενά στη μείωση του εγκλήματος.

Η S. Firestone στο βιβλίο Η Διαλεκτική του Φύλου κάνει έναν ωραιότατο παραλληλισμό μεταξύ της καταπίεσης των γυναικών και αυτής των παιδιών και τολμά να φανταστεί και να περιγράψει έναν κόσμο που αυτό δε θα ήταν έτσι. Έναν κόσμο όπου τα παιδιά δε θα ήταν τόσο εξαρτημένα από τους γονείς τους εντός της πυρηνικής οικογένειας με αποτέλεσμα αυτοί να έχουν εξουσία ζωής και θανάτου πάνω τους,αλλά θα απολάμβαναν εναν μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας ως ενεργά μέλη ολόκληρης της κοινότητας. Η απελευθέρωση των παιδιών από την εξουσία των γονέων όπως και η απελευθέρωση των γυναικών από την επιβολή της μητρότητας θα πρέπει να συμβαδίζουν.

Σήμερα το να χαστουκίζεις το παιδί σου παραμένει όσο αποδεκτό ήταν πριν κάποιες δεκαετίες να χαστουκίζεις τη γυναίκα σου για να την επαναφέρεις στην τάξη και να της διδάξεις την πειθαρχία και το σεβασμό. Τα παιδιά παραμένουν μια αφανής καταπιεσμένη κατηγορια στο πλαίσιο μάλιστα μιας σαφούς ηλικιακής ιεραρχίας (η οποία αποτυπώνεται και στον πληθυντικό ευγενείας) γιατι η καταπίεση τους φυσικοποιείται ως κάτι που αναπόφευκτα απορρέει απο τη βιολογία -ακριβώς όπως και των γυναικών- ενώ είναι οι οικονομικές, κοινωνικες και πολιτισμικές συνθήκες που την επιτρέπουν, με κυριότερα οχήματα την καπιταλιστική πατριαρχική πυρηνική οικογένεια και την ατομική ιδιοκτησία.

*https://theconversation.com/men-and-women-kill-their…

Με το υποτιθέμενο «δημογραφικό», την «υπογεννητικότητα» και το ζήτημα της μητρότητας στην Ελλάδα -και όχι μόνο- θα πρέπει να είμαστε διπλά προσεκτικές. Από τη μία θα πρέπει να εφιστούμε την προσοχή στο πως το κράτος εντείνει την χρήση ιδεολογικών μηχανισμών και παραδοσιακών αξιών (εθνικισμός, καλλιέργεια τύψεων για τις εκτρώσεις, το shaming της «γεροντοκόρης») για να πιέσει τις γυναίκες να κανουν παιδιά χωρίς να τους προσφέρει την πρακτική και υλική βοήθεια που χρειάζονται και που δικαιούνται (επιδόματα, υποδομές κτλ).

Από την άλλη δε θα πρέπει να αναλύουμε το θέμα σαν αυτός να είναι ο μόνος αποτρεπτικός παράγοντας για κάθε γυναίκα, να συμπεριφερόμαστε δηλαδή σαν κάθε μία να είναι μία υποψήφια μητέρα αρκεί να υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες οικονομικής (ή και συναισθηματικής) ασφάλειας. Θα πρέπει να αναγνωρίζουμε πως όσο οι γυναίκες απελευθερώνονται απο τους καταναγκασμούς της πατριαρχίας που τις προόριζε υποχρεωτικά για την οικιακή και αναπαραγωγική εργασία, δλδ το νοικοκυριό και την μητρότητα, κάποιες θα ανακαλύπτουν ότι καθόλου δεν τις συγκινεί ο ρόλος της μητέρας γιατί είναι κι αυτός όπως κάθε άλλη δουλειά: δεν ταιριάζει σε όλες.

Δυστυχώς βλέπουμε ακόμα και προοδευτικές, φεμινιστικές θα έλεγε κανεις, αναλύσεις, να προσεγγίζουν το θέμα σαν οι μόνοι λόγοι που οι Ελληνίδες δεν κάνουν παιδιά να είναι οικονομικοί και η αύξηση των γεννήσεων να είναι αποκλειστικά θέμα κατάλληλων «κινήτρων». Η παροχή κατάλληλων οικονομικών κινήτρων βέβαια μπορεί να αυξήσει τις γεννήσεις γιατί οι γυναίκες και γενικά οι άνθρωποι που θέλουν να γίνουν γονείς αλλά εμποδίζονταν από οικονομικούς περιορισμούς τώρα μπορούν να έχουν ένα εμπόδιο λιγότερο -παρά ένα κίνητρο περισσότερο, κάτι που υποννοεί ότι κάποι@ θα κάνουν παιδιά για να τσεπώσουν το επίδομα, όπως λέγεται για τις γυναίκες σε βορειο-ευρωπαικές χώρες. Θα πρέπει όμως ταυτόχρονα να αναλογιστούμε οτι χώρες όπου οι γυναίκες αντιμετωπίζουν πολύ χειρότερες οικονομικές συνθήκες από την Ελλάδα έχουν πολύ περισσότερες γεννήσεις ανά γυναίκα γιατί η οικονομική εξάρτηση των γυναικών και η χαμηλή κοινωνική της θέση τις καθιστούν περισσότερο υποχρεωμένες να εκπληρώσουν τον παραδοσιακό, πατριαρχικό τους ρόλο. Οι Ελληνίδες μερικές γενιές πριν έκαναν περισσότερα παιδιά όχι επειδή απολάμβαναν περισσότερης κρατικής και μη υποστήριξης αλλά επειδή το να μην κάνουν παιδιά ήταν απλά αδιανόητο καθώς η μητρότητα ήταν ταυτισμένη με την ίδια τους την «φύση».

Σε μια ιδανική κοινωνία οι άνθρωποι που θέλουν να γίνουν γονείς θα υποστηρίζονται ή μάλλον θα ανταμείβονται από την ίδια την κοινωνία για το έργο που προσφέρουν καθώς χωρίς την αναπαραγωγή η ίδια η κοινωνία θα κατέρρεε και θα εξαφανιζόταν -κάτι που είναι διαφορετικό με την στενή εθνικιστική σκοπιά σύμφωνα με την οποία κάθε έθνος θέλει να αυξήσει τον πληθυσμό του σε σχέσει με τα άλλα. Σε μια ιδανική κοινωνία όμως θα πρέπει και η κατασκευή της γυναικείας υποκειμενικότητας να αποδεσμευτεί από την μητρότητα, να γίνει πράξη ότι οι γυναίκες δεν είναι απλά εν δυνάμει μητέρες και να πάψει να ασκείται πίεση σε αυτές με τρόπο που διαφορετικά θα νιώθουν ελλιπείς, ανολοκλήρωτες, αποτυχημένες. Πραβλέποντας στην ρητορική μας να συμπεριλάβουμε ότι δεν είναι όλες οι γυναίκες ένα επίδομα ή ένα δωρεάν βρεφονηπιακό σταθμό μακριά από το να γίνουν μάνες, υποπίπτουμε στο ίδιο ουσιοκρατικό σφάλμα με την πατριαρχία.

Φεμινισμός είναι η ιδέα πως ενώ στον καπιταλισμό τα αφεντικά εκμεταλλεύονται την ΜΙΣΘΩΤΗ εργασία των κατώτερων τάξεων, στην πατριαρχία οι άντρες εκμεταλλεύονται την ΑΜΙΣΘΗ εργασία των γυναικών οι οποίες παρέχοντας οικιακή εργασία χωρίς πληρωμή εξαρτώνται οικονομικά από αυτούς εντός μιας εγχρήματης οικονομίας -εφόσον χρήματα βγάζει μόνο αυτός που εργάζεται. Και ενώ η μισθωτή σκλαβιά παραμένει κι αυτή εκμετάλλευση, η άμισθη εργασία των γυναικων με αντάλλαγμα που βρίσκεται στην διακριτική ευχέρεια του άντρα χωρίς καμία εγγύηση ή εξασφάλιση και που μπορει να περιλαμβάνει απλά τη βασική επιβίωση, είναι πιο κοντά στην παραδοσιακή έννοια της δουλείας.

Η πλαισίωση της οικιακής εργασίας ως «φροντίδας» που προσφέρεται ανιδιοτελώς και από αγάπη και όχι ως εργασίας αποκρύπτει το γεγονός πως αυτή απαιτεί κόπο, χρόνο, τεχνογωσία ενώ παράλληλα απελευθερωνει πόρους για τον άντρα που μπορει να επιδοθεί απερίσπαστος στην καριέρα του αποκτώντας οικονομικό και κοινωνικό κεφάλαιο και άλλες μορφές εξουσίας από τις οποίες οι γυναίκες αποκλείονται, κάτι που αυξάνει τη θέση εξάρτησής τους.

To αίτημα των φεμινιστριών για επαγγελματικές ευκαιρίες δεν οφείλεται σε κάποιο νεοφιλελεύθερο όραμα περί ατομικής επιτυχίας αλλά στην αναγνώριση πως σε μια καπιταλιστική οικονομία η αμοιβή τους είναι απαραίτητη για την αυτονομία τους. Για το πρόβλημα αυτό έχουν προταθεί διαφορετικές λύσεις (πχ συντάξεις σε νοικοκυρές ως αναγνώριση της οικιακής εργασίας τους) το οποίο δεν αναιρεί την αντικαπιταλιστική μας κριτική.

Η προσπάθεια φυσικά να παρουσιαστούν οι φεμινίστριες ως γυναίκες εγωίστριες που αρνούνται να διαθέσουν δωρεάν τον χρόνο τους και την ενέργειά τους για να φροντίσουν τον άντρα τους και το παιδί τους δεν αποταλεί παρά έναν συναισθηματικό εκβιασμό, ιδίως σε ένα πατριαρχικό πλαίσιο που η γυναίκα έχει κατασκευαστεί ως το κατεξοχήν φροντιστικό υποκείμενο που έχει τάχα εκ φύσεως την κλίση να υπηρετεί τους άλλους.

Το εικονιζόμενο αφισάκι θα μπορούσε να αποτελέσει ένα fast course, ένα ‘how to’ αν θέλετε, για τη λογική και συναισθηματική χειραγώγηση σε μια επικοινωνιακή καμπάνια με αρκετά επισκοτισμένες λεπτομέρειες. Με κίτρινα γράμματα, το κεντρικό επιχείρημα των ενεργών μπαμπάδων για την ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ συνεπιμέλεια συνοψίζεται ως εξής: α) το γενικότερο κόνσεπτ του συμφέροντος του παιδιού, κάτι που θα έπρεπε να αξιολογείται ανά περίπτωση από ένα δικαστήριο, ταυτίζεται εδώ με αυτό που εκείνοι ορίζουν ως το πραγματικό του συμφέρον, ένα γενικό, αόριστο και εκβιαστικό «και τους δύο γονείς», β) το επιχείρημα, ακόμη κι αν εκφράζει την άποψη του λόμπι των ενεργών μπαμπάδων, είναι γραμμένο από την κατασκευασμένη οπτική ενός παιδιού, όχι τη δική τους. Αρχίζει και τελειώνει με τη λέξη «παιδί» στο προσκήνιο, ώστε αυτή η σκέψη να ηγεμονεύει στο μυαλό των αναγνωστών κι εκείνοι με τη σειρά τους να προσπεράσουν την ενδιάμεση πρόταση, που είναι και η πιο σημαντική κατά τη γνώμη μου.

Δεν έχει σημασία ποιος γονιός έχει δίκιο, ποιος γονιός έχει υποστεί ενδοοικογενειακή κακοποίηση, ποιος γονιός έχει ανεχτεί την τοξικότητα και τη χειραγώγηση, ποιος γονιός έχει αναγκαστεί να τα βγάλει πέρα όταν ο άλλος γονιός είναι αδιάφορος ή απών, όλα αυτά είναι αμελητέα γιατί το επιχείρημα εδώ είναι ότι οι άντρες με τις παραπάνω συμπεριφορές προς τις συζύγους τους θα καταφέρουν με το κούνημα ενός ραβδιού να γίνουν φανταστικοί μπαμπάδες και να συνεργάζονται άψογα με εκείνες μετά από ένα κατ’ αντιδικία διαζύγιο. Στο τέλος της ημέρας, η καμπάνια των ενεργών μπαμπάδων είναι απλά ένα μάτσο δικτυωμένων πολιτικά αντρών που μας κουνούν το δάχτυλο, προσπαθούν να κάνουν gaslighting στις γυναίκες ως προς τη σοβαρότητα των λόγων που τις οδηγούν στο διαζύγιο, ενώ παράλληλα προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ιδιότητα του συζύγου και η ιδιότητα του πατέρα είναι δύο ξεχωριστά και αεροστεγώς κλεισμένα κουτάκια, ότι η μία δεν αντανακλά πάνω στην άλλη.

Το «δεν έχει σημασία ποιος έχει δίκιο» κάνει παράλληλα μιαν επίκληση στο all time classic πατριαρχικό στερεότυπο της εκδικητικής γυναίκας, της ζηλιάρας, υστερικής μέγαιρας που επιστρατεύει κάθε τρόπο για επιτεθεί στον καημένο πρώην σύζυγο, εργαλειοποιώντας αν χρειαστεί ακόμη και το ίδιο της το παιδί. Η δαιμονοποίηση των γυναικών που υπονοείται εδώ αφ’ ενός δε γίνεται τυχαία, καθώς χρησιμοποιείται για να κλονίσει την αξιοπιστία των ισχυρισμών τους και να τις καταστήσει μη πιστευτές, αφ’ ετέρου αγνοεί την πραγματικότητα όπου χιλιάδες πατεράδες αμελούν ακόμη και την τυπική υποχρέωσή τους για καταβολή διατροφής, ενώ επιλέγουν να παραμείνουν απώντες από τη ζωή του παιδιού τους.

Το υποτιθέμενο συμφέρον ενός παιδιού, που σαφέστατα δεν είναι το ίδιο σε κάθε περίπτωση, καθίσταται το λάβαρο μιας εκστρατείας που ισοπεδώνει τις ιδιαίτερες συνθήκες ενός κατ’ αντιδικία διαζυγίου, επιχειρεί να επιβάλει την αντρική οπτική, και κάνει τα πάντα για να σιωπήσει και να δυσφημίσει τις γυναίκες. Το συμφέρον του παιδιού, δηλαδή, καθίσταται ένα τσιτάτο, μια φθηνή επίκληση στο συναίσθημα που οι ενεργοί μπαμπάδες καπηλεύονται για να ικανοποιήσουν το δικό τους εγωισμό αλλά και για να γλιτώσουν από την υποχρεωτική καταβολή διατροφής.

Ας μην ξεχνάμε ότι δεν είναι ο νόμος, αλλά η νομολογία, που δίνει συχνότερα στις μητέρες την επιμέλεια ενός παιδιού, βασιζόμενη σε ένα υπόστρωμα έμφυλων στερεοτύπων για τη γυναικεία φύση και τη μητρότητα. Δεν πρόκειται δηλαδή περι νομοθετικής «ανισότητας», καθώς η από κοινού συναινετική συνεπιμέλεια προβλέπεται στον αστικό κώδικα, αλλά περι δικαστικής πρακτικής. Η υποχρεωτική συνύπαρξη ενός γονιού στη ζωή του παιδιού του δεν λειτουργεί απαραίτητα προς το συμφέρον του (ακόμη κι αν χτυπιούνται σε καθε καθεστωτικό μέσο για το αντίθετο, χρησιμοποιωντας αμφιλεγομενες επιστημονικές μελέτες), γι’ αυτό και οφείλει να παραμένει επιλογή, μια συνθήκη που εφαρμόζεται κατόπιν εξατομικευμενης αξιολογησης ως προς το πραγματικό συμφέρον του παιδιού, και όχι μια αυταρχική και δυσλειτουργική επιβολή από την οποία οι γυναίκες και τα παιδιά τους θα πρέπει να παλέψουν, συχνά για χρόνια, ώστε να ξεφύγουν.
~Valide Sultan

Ποτέ δεν κατάλαβα την ρομαντικοποίηση των «δυσκολων» εποχών που οι άνθρωποι έκαναν παιδιά παρόλο που ζορίζονταν και τη κατηγορια πως οι νέες γενιές δεν κάναν πια παιδιά γιατί κοιτάνε την «καλοπέραση». Βασικά δεν κατάλαβα καν γιατί ειναι κατηγορία. Γράφει κάπου πως ήρθαμε στον κόσμο για να υποφέρουμε? Ότι γεννηθήκαμε απλά και μόνο για να αντικαταστήσουμε τη ζωή μας με μία άλλη και να διαιωνίσουμε το είδος? Και μάλιστα οτι θα διαιωνίσουμε μαζί και τις δυσκολίες εφόσαν όλοι όσοι τα λένε αυτά δεν φαίνεται να πιστεύουν οτι οι δυσκολίες αυτές θα πρέπει να αρθούν ως προυπόθεση για να έρθει στον κόσμο ένα παιδί.

Και δεν καταλαβαίνω, αν τα παιδιά δεν συμβάλλουν στο να περνάς καλά γιατί ακριβώς να τα κάνεις? Παραδέχονται όλοι αυτοί πως αυτά δεν φέρνουν αυτόματα χαρά και ευτυχία? Γιατί αν έφερναν τότε, για εγωιστικά κίνητρα και μόνο, δε θα έκαναν όλοι? Τελικά η ζωή μας είναι ολοκληρωμένη και πλήρης μόνο μέσω ενός παιδιού ή αυτά τα κάνουμε ανιδιοτελώς, απλα για να επληρώσουμε κάποιο καθήκον προς το έθνος?

Φυσικά κάθε συζήτηση για το κατασκευασμένο πρόβλημα της υπογεννητικότητας δεν αρκεί να φέρει στην κουβέντα και την ηθική κατρακύλα των γυναικών. Παρόλο που οι γυναίκες αποτελούν το 50% των γονιών, είναι ΑΥΤΕΣ που χρεώνονται με το πρόβλημα γιατί η μητρότητα ειναι δίκο τους καθήκον, ενώ για τους άντρες είναι χόμπι. Οι γυναίκες, σύμφωνα με το επιχείρημα αυτό, έμαθαν στις π@@τσες τις πολλές αντί να τις χρησιμοποιούν αποκλειστικά και μόνο για τεκνοποίηση ώστε να μπορεί να μας λέει η πατριαρχία μετά οτι οι γυναίκες δεν απολαμβάνουν το σεξ αλλά γι αυτές είναι απλά ένα μέσο προς την πολυπόθητη μητρότητα, όπως μας υπαγορευει το λεγόμενο «μητρικό ένστικτο».

Γελάω πάντως που σε όλα τα υπόλοιπα σχόλια κλαίγονται για τους «λάθρο» που αντικαθιστούν το ένδοξο έθνος μας και ο άλλος λέει βρήκα γυναίκα από το Βιετνάμ. Φαντάζεστε να έσκαγε μια γυναικα να κατηγορήσει τους άντρες που δεν κάνουν παιδιά και να περηφανευόταν ότι αυτή έχει κάνει 4 μέ έναν Σύριο και είναι κομπλέ πώς θα πέφτανε να την φάνε; Αυτό βέβαια δεν φανερώνει τίποτα άλλο από το γεγονός πως το πρόβλημα τις υπογεννητικότητας και της συρρίκνωσης της Ελλάδας είναι απλά ένα φανταστικο πρόβλημα με ιδεολογικές λύσεις: Το ποιος θεωρείται αποδεκτό να αντικαταστήσει αυτούς τους 6 Έλληνες που χάνονται ανά ώρα διευθετείται αποκλειστικά ρατσιστικά και σεξιστικά κριτήρια.

Όσο τα ζευγάρια που όντως θέλουν να αποκτήσουν παιδιά δεν βοηθούνται από το κράτος και ζουν σε συνθήκες φτωχοποίησης, το ζήτημα της υπογεννητικότητας δεν θα είναι παρά μια αφορμή για εθνικιστικές και σμισογυνικές κορώνες, με σκοπό να παρουσιάζεται ως μια αόρατη απειλή για το έθνος που θα καλείται να λυθεί με περισσότερη ασυνόμευση των σωμάτων των γυναικών και περισσότερο εχθρικές πολιτικές προς τους μετανάστες. Η υπογεννητικότητα όμως είναι πρόβλημα μόνο αν πιστεύεις ότι η διαιώνιση μιας κατασκευασμένης ομάδας που αυθαίρετα της δόθηκε ένα όνομα σε συγκεκριμένες κοινωνικο-πολιτικές συνθήκες είναι αυτοσκοπός.

ΤΙΠΟΤΑ δεν φωνάζει «χαρά και ευτυχία» όσο το «βαριέμαι κλεισμέν@ στο σπίτι 15 μέρες, ας κάνω ένα παιδάκι» -ή μάλλον 4 γιατί τόσα χρειάζονται για να «διπλασιάσουμε την Ελλάδα μας», οπότε φροντίστε να μείνετε έγκυος με τετράδυμα αυτές τις 15 μέρες. Γιατί βρε παιδί μου, κατά βάθος ήσασταν πάντα έτοιμοί να γίνετε γονείς αλλά σας αποσπούσε το click away και τα ανοιχτα κομμωτήρια, τώρα που έκλεισαν πάλι μπορείτε να έρθετε σε επαφή με το βαθύτερο γονεικό σας ένστικτο.Αλήθεια, πότε θα σταματήσουμε να εξισώνουμε τα παιδιά με την «χαρά και την ευτυχία» και θα συνειδητοποιήσουμε ότι εκατομμύρια ευρώ ξοδεύνται καθημερινά για αντισυλλήψεις και προφυλακτικά ακριβώς γιατί τα παιδιά ΔΕΝ σημαίνουν για όλους χαρά και ευτυχία? Πότε θα καταλάβουμε ότι το να γίνεις γονιός είναι μια σημαντική απόφαση που θα πρέπει να ταιριάζει με τις δικές σου επιθυμίες και τις δικές σου συνθήκες για να φέρει χαρά και ευτυχία και να μην γινεται ούτε από βαρεμάρα ούτε από μια αίσθηση καθήκοντος στην κατασκευασμένη ιδέα του έθνους? Και πότε θα σταματήσουμε να βλέπουμε πανηλίθια κακής αισθητικής memes με ελληνικά σημαιάκια?

Kι ενώ οι αντιφεμινίστριες γυναίκες ονειρεύονται αυτόν που θα βγάζει αρκετά λεφτά για να τις συντηρεί ως νοικοκυρές, η πραγματικότητα για τις γυναικες είναι σκληρή. Το νέο μοντέλο πατριαρχίας τις θέλει εργαζόμενες ώστε να συνεισφέρουν στα έξοδα του σπιτιού χωρίς φυσικά να μειώνει τις προσδοκίες της ως προς τον ρόλο τους ως μάνες. Οι γυναικες λοιπόν που επιλέγουν να μείνουν στο σπίτι αναλαμβάνοντας πλήρως τον ρόλο της μητέρας και της νοικοκυράς χαρακτηρίζονται ως τεμπέλες που θα έπρεπε να πλένουν και τα πόδια του άντρα τους για να δείξον την ευγνωμοσύνη τους, ενώ αυτές που αποφασιζουν να βγουν στην επαγγελματική αρένα αντιμετωπίζουν διακρίσεις καθώς δε θεωρούντα αρεκτά διαθεσιμες και πιστές στην επιχείρηση από τους υποψήφους εργοδότες. Αυτή την κατάσταση μάλιστα προσπαθούν οι αντιφεμινιστές να μας την πλασάρουν ως αποτέλεσμα του φεμινισμού που έβγαλε (με το ζόρι τάχα) τις γυναίκες από το σπίτι ενώ στην πραγματικότητα δεν ειναι παρά αποτέλεσμα της πατριαρχίας που δεν ελαφραίνει ποτέ τα βάρη της αλλά απλά της προσθέτει νέα. Ο φεμινισμός είναι στην πραγματικότητα αυτός που ονειρευεται έναν κοσμο που η γυναίκα θα εκτιμάται και θα ανταμείβεται για την προσφορά της στον σπίτι και την ανατροφή των παιδιών τα οποία αποτελούν κανονική εργασία. Και θα ανταμείβεται όχι φυσικά με ένα μπουκέτο λουλούδια στη γιορτή της μητέρας αλλά με οικονομική εξασφάλιση.


Στην παρούσα φάση της πατριαρχίας η γυναικα έχει να επιλέξει ανάμεσα στο ρόλο της νοικοκυράς που θα αναμένεται να εκπληρώνει με δουλικότητα προς τον άντρα και που δε θα την εξασφαλίζει οικονομικά και την προσπάθεια επαγγελματικής ανέλιξης όπου δε θα αντιμετωπίζεται ποτέ ως ίση με τον άντρα, ανάμεσα στα άλλα και επειδή τα πρόσθετα βάρη την κρατούν πίσω. Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που χρειαζόμαστε φεμινισμό αλλά και την κατανόηση πως στο παρον νεοφιλελεύθερο μοντέλο που αναμείβει μόνο τους παραγωγικούς για την επιχειρηση εργαζομένους, η ισότητρα δεν μπορει να επιτευχθει.

Στο άρθρο-σταθμό για τις σπουδές φύλου με τίτλο «Είναι το θηλυκό για το αρσενικό ό,τι η φύση για τον πολιτισμό» η Ortner υποστηρίζει πως «το οικουμενικά υποδεέστερο στάτους των γυναικών μπορεί να αποδοθεί στο γεγονός πως οι γυναίκες ταυτίζονται ή σχετίζονται συμβολικά με την φύση, σε αντίθεση με τους άντρες που ταυτίζονται με τον πολιτισμό. Εφόσον ήταν πάντα στόχος του πολιτισμού να υποστάξει ή να ξεπερασει την φύσυ, αν οι γυναικες ιδωθούν ως κομμάτι της, τότε ο πολιτισμός θα το βρει «φυσικό» να τις υποτάξει -αν όχι να τις καταπιέσει». Με το γυναικείο σώμα καταδικασμένο στην απλή αναπαραγωγή της ζωής, μας εξηγεί η Ortner, «το αρσενικό, στερούμενο φυσικών δημιουργικών λειτουργειών, πρέπει (ή έχει την ευκαιρία) να διεκδικήσει την δημιουργικότητά του εξωτερικά, «τεχνητά», μέσω της τεχνολογίας και τον συμβόλων. Κάνοντάς το αυτό δημιουργεί -σύμφωνα με αυτή τη λογική- σχετικά διαρκή, αιώνια και υπερβατικά αντικείμενα ενώ η γυναίκα δημιουργεί μόνο φθαρτά ανθρώπινα υποκείμεν»α. Προς αποφυγή παρεξηγησεων, η Ortner σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζει ότι η καταπίεση των γυναικών είναι αποτέλεσμα της βιολογίας τους, αντιθέτως την αποδιδει στην ίδια τη διάκριση φύσης-πολιτισμού και του δημόσιου-οικιακού χώρου που είναι κι αυτά πολιτισμικές κατασκευές, και στις συμβολικές διαδικασίες που τα φύλα ταυτίζονται με΄καθε πόλο των ιεαρχημένων αυτών σχέσεων.


Στο χυδαίο κείμενο που παρατίθεται στο screenshot είναι ξεκάθαρη η παραπάνω λογική όπου η δημιουργία πολιτισμού αποδίδεται αποκλειστικά στους άντρες σαν οι γυναίκες να ήταν απούσες και να μην είχαν καμία συμμετοχή σε αυτόν -πέρα φυσικά από την δημιουργία των ίδιων των αντρών. Οι γυναικες θεωρείται μάλιστα ότι έμειναν στο «περιθώριο του πολιτισμού» επειδή γεννούσαν, ότι επειδη ενεργά και με περίσσια χρήση βίας οι άντρες τις απέκλεισαν από τις πολιτικές αποφάσεις.

Ο συντάκτης βέβαια το πάει ένα βήμα παραπέρα, χρησιμοποιώντας τον αποκλεισμό των γυναικών από αυτό που θεωρείται πολιτισμός ως επιχείρημα εναντίον τους: ο πολιτισμός των αντρών είναι πολεμοχαρής και αιμοδιψής οπότε καλύτερα οι γυναικες να μείνουν έξω από αυτον. ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ βέβαια καταφέρνει να κατηγορήσει για την αποτυχία του πολιτισμού τις γυναικες με το πασιγνωστό σχήμα σύμφωνα με το οποίο οι γυναικες -ως μάνες και σύντροφοι- θεωρούνται διαρκώς υπευθυνες και υπόλογες για την ηθική των αντρών. Αν οι άντρες σφάλλουν, γι αυτό θα φταίει πάντα μια γυναίκα γιατί σκοπός της γυναικείας ύπαρξης είναι να αγαπάει τους άλλους -κι αυτό για κάποιο λόγο θα πρέπει να το εκλάβουμε ως κομπλιμέντο και όχι ως απόδειξη ότι οι άντρες σαν τον συντάκτη θεωρούν ότι υπάρχουμε για να τους κανακεύουμε, να τους χαιδεύουμε και να εκτελούμε για πάρτη τους συναισθηματική εργασία.

Αν πάντως οι άντρες απέτυχαν τόσο οικτρά στη δημιουργία του πολιτισμού θα περίμενε κανείς ο συντάκτης να υποστήριζε να κλειστούν ΑΥΤΟΙ σπίτι και να παραχωρήσουν την εξουσία στις γυναικες μπας και τα καταφέρουν λίγο καλύτερα, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο θεωρεί οτι αυτοί αξίζουν κι άλλες ευκαιρίες.