Aκολουθώ την ξενόγλωσση φεμινιστική σελίδα My Favorite F Word Is Feminism με πάνω από μισό εκατομμύριο followers της οποίας οι αναρτήσεις αποτελούνται σχεδόν αποκλειστικά από ειδήσεις σχετικά με διασημότητες. Celebrity gossips δλδ που επειδή όμως αφορούν γυναίκες ή κουήρ άτομα καλούμαστε να τα δούμε μέσα από το πρίσμα του φεμινισμού. Δεν διαφωνώ βέβαια ότι κάποια από αυτά αφορούν ζητήματα που αντιμετωπίζουν και οι απλές, καθημερινές γυναίκες -χοντροφοβία, αστυνόμευση σώματος, σεξιστικά σχόλια. Κάποια άλλα όμως φαίνεται να μας καλούν απλά να τα θεωρήσουμε φεμινιστικά κάνοντας απλά επίκληση στην κοινή μας γυναικεία ταυτότητα. Είναι σαν ο mainstream φεμινισμός να μας καλεί να δούμε τα πάντα από τη θέση προνομιούχων γυναικών που ενώ αντιμετωπίζουν κι αυτές σεξισμό, σίγουρα δεν τον αντιμετωπίζουν από τη δική μας ταξική θέση. Είναι σαν ο mainstream φεμινισμός να μας καλεί να ταυτιστούμε με πλούσιες αστές ξεχνώντας ότι τα προβλήματά μας δεν είναι και δικά τους.

Όταν για παράδειγμα μια φεμινιστική σελίδα ανεβάζει είδηση για το νέο κύκλο εξωσωματικών στον οποίο προχώρησε η τάδε διάσημη εμείς καλούμαστε να ταυτιστούμε στη βάση της κοινής μας πχ ανησυχίας περί μητρότητας αγνοώντας ταυτόχρονα πως η εξωσωματική είναι μια πανάκριβη διαδικασία που απευθύνεται μόνο σε λίγες. Στο άρθρο με τίτλο «Neoliberal Feminism and the future of Human Capital” η συγγραφέας εξετάζει το πώς ο νεοφιλεύθερος φεμινισμός ενθαρρύνει τις γυναίκες να επενδύσουν στην καριέρα τους όχι απορρίπτοντας την μητρότητα αλλά απλά αναβάλλοντάς τη για αργότερα. Η γυναίκα έτσι αποκτά μερικές δεκαετίες σεξουαλικής και επαγγελματικής ελευθερίας, η μητρότητα όμως θα την στοιχειώσει και πάλι στα 35-40 καθώς η πατριαρχία εξακολουθεί να την θεωρεί υποχρέωσή της.

Η άνοδος της εξωσωματικής γονιμοποίησης λοιπόν για τη συγγραφέα είναι απλά δείγμα της τάσης αυτής οι μεσοαστές να καλούνται να γίνουν γυναίκες καριέρας και όταν η μητρότητα τους χτυπήσει την πόρτα να έχουν την πολυτέλεια να προσλάβουν άλλες, προλετάριες γυναίκες, για να κάνουν τη δουλειά που παλιότερα η πατριαρχία ανέμενε να κανουν οι ίδιες άμισθα. Κι αυτός είναι ο λόγος που στο πλαίσιο του καπιταλισμού είναι αδύνατο να επιτευχθεί ισότητα για όλες τις γυναίκες. Γιατί ενώ κάποιες θα αποδεσμευτούν από τα δεσμά της οικιακής και αναπαραγωγικής εργασίας, οι φτωχότερες γυναίκες στις οποίες θα τα αναθέτουν θα συνεχίζουν να την επιτελούν άμισθα για τη δική τους οικογένεια και το δικό τους σπίτι.

Όσο ο καπιταλισμός όμως μας επιβάλλει να ταυτιζόμαστε με τις πλούσιες αστές του Hollywood αγνοώντας τις διαφορές μας με αυτές, τόσο το όνειρο της «ισότητας» θα φαντάζει εφικτό για όλες μας. Ο φεμινισμός μας θα είναι απλά ενδυνάμωση για λίγες στην καλύτερη, ενδυνάμωση δια αντιπροσώπου καθώς πανηγυρίζουμε τις νίκες των αστών γυναικών στην χειρότερη.

Θυμάστε στο σχολείο που ο μαθητής με τον καλύτερο μέσο όρο γινόταν απουσιολόγος και έπρεπε να παίρνει τα κλειδιά και το απουσιολογιο, να ανοίγει την τάξη και κάθε ώρα να παίρνει απουσίες? Ναι, what the fuck was that about? Το λέω ως κάποια που ήταν απουσιολόγος σε όλο το Γυμνάσιο και το Λύκειο.

Η αίσθησή μου πλέον είναι ο ρόλος του απουσιολόγου αποτελεί μια από νωρίς εξοικείωση με τις ιεραρχίες και την επίβλεψη του καπιταλισμου. Η επίβλεψη και καταγραφή των απόντων δημιουργεί ένα φουκωικό πανοπτικό όπου οι μαθητές παρουσιάζονται για να μην πάρουν απουσία. Το ότι η πράξη αυτή καταγραφής γίνεται από τους ίδιους τους μαθητές και μάλιστα ως «επιβράβευση» για τις καλές τους επιδόσεις, λες και θέλει τρομερές ικανότητες στην έκθεση ή τα μαθηματικά για να συμπληρώσεις την ημερομηνία ή τα στοιχεία των μαθητών, είναι ένα κόλπο που δημιουργεί ιεραρχίες και διασπά τους μαθητές σε «καλούς» και «κακούς», κάνοντας ευθύνη των πρώτων να συνετίζουν και να επιβλέπουν τους δεύτερους στο όνομα της νομιμοφροσύνης και της αξιοκρατίας. Η «αριστεία» έτσι συνδέεται αναπόφευκτα με μία αίσθηση εξουσίας πάνω στους άλλους -με τον ίδιο τρόπο που ο ρόλος του σημαιοφορου συνδέει την «αριστεία» με τον εθνικισμό.

Το έργο του απουσιολόγου είναι παρόμοιο με αυτόν του προϊσταμένου, του αρχιεργάτη ή τέλοσπάντων αυτού που ενώ προέρχεται από τις τάξεις των εργατών/εργαζόμενων επιβραβεύεται ηθικά -συνήθως ούτε καν οικονομικά- για να επιβλέπει τους υπόλοιπους. Δεν λέω ότι ο απουσιολόγος είναι ακριβώς ρουφιάνος, δεν είναι αυτός που εθελοντικά θα τα κάνει πλακάκια με το αφεντικό πληροφορώντας τον ποιος άργησε το πρωί ή ποιος έκανε ένα λίγο μεγαλύτερο διάλειμμα. Ο ρόλος του αποσοσιολόγου είναι περισσότερο ποσοτικοποιησμένος και τυποποιημένος, στηρίζεται σε αυτή τη διαρκή καταμέτρηση και ποσοτικοποίηση καθώς και την συνεχή επίβλεψη και πειθαρχία που διακρίνει το νεοφιλελεύθερο μοντέλο διαχείρισης.

«Μα δε θα πρέπει να περνούν τις τάξεις άτομα που έχουν χάσει πολλά μαθήματα, οι απουσίες έιναι ένα αναγκαίο κακό» θα μου πείτε. Debatable, καθώς εγώ σε κάποια τάξη όντως ξεπέρασα το όρια και δεν είχε καμία επίπτωση στις επιδόσεις μου, αλλά το θέμα είναι γιατί θα πρέπει την εργασία αυτή να την επιτελεί η καλύτερη μαθήτρια και όχι πχ ο ίδιος ο καθηγητής ή εκ περιτροπής όλοι οι μαθητές? Είναι ακριβώς γιατί αυτός που την διεκπεραιώνει θα πρέπει να μάθει να διακατέχεται από μια αίσθηση υπεροχής αλλά και καθήκοντος. Γιατί πρέπει οι μαθητές να μάθουν ότι διαχωρίζονται μεταξύ τους ακριβώς όπως αύριο μεθαύριο στον χώρο εργασίας θα μάθουν ότι η κατ’ονομα προαγωγούλα μέσα από έναν διαφορετικό τίτλο που συνοδεύεται από μια πενιχρή ή και ανύπαρκτη αυξησούλα τους καθιστά ιεραρχικά ανώτερους και άρα υπεύθυνους για τους υφισταμένους τους -ή, όπως το λέει και Το Σφάλμα «Σκύβεις για γαμημένες τρεις κι εξήντα Μπας και γίνεις προϊστάμενος για τρεις και εβδομήντα». Είναι λίγο ειρωνικό πάντως που στην περίπτωση του αποσιολογου η μοναδική επιβράβευσή σου είναι απλά περισσότερα καθήκοντα εις βάρος του δικού σου χρόνου, σαν η ικανοποίηση να είναι κατά βάση ηθική.

Δεν εννοώ φυσικά ότι οι απουσιολόγοι είναι κακοί άνθρωποι. Ο καπιταλισμός και η νεωτερικότητα άλλωστε δεν στηρίζοντι στην κακία και την μνησιακία αλλά σε τέτοιους άχαρους γραφειοκρατικούς ρόλους. Δεν ειναι τυχαίο όμως που στο γραφείο αποκαλούμε ειρωνικά «απουσιολόγο» την συνάδελφο εκείνη που έρχεται πρώτη, φεύγει τελευταία και πάντα παρατηρεί δήθεν αθώα όταν κάποιο αργήσει λίγο παραπάνω.

Ξέρεις ότι φτάσαμε peak liberal feminism oταν αντιμετωπίζουμε τις σχέσεις και τον εαυτό μας με όρους αγοράς.

Ναι, να εμπνέουμε στα κορίτσια και τις γυναίκες την αυτοπεπόιθηση, ναι να τους μάθουμε να βάζουν τους όρους τους και τα κριτήρια τους στις σχέσεις τους, αλλά όχι, να μην τους μάθουμε να αντλούν την αξία τους και την αυτοεκτίμησή τους από τα ακαδημαικά τους προσόντα, το καλλιτεχνικό τους ταλέντο, τις ‘ηγετικές ικανότητές’ τους και όλους τους τρόπους που μας αξιολογεί η αγορά. Οι σχέσεις δεν είναι ανταλλαγή προσόντων και συγκρίσεις βιογραφικών και κανένα δεν είναι καλύτερο άτομο επειδή μιλάει 3 γλώσσες, ξέρει πιάνο, έχει καλούς βαθμούς ή μια fancy δουλειά. Ναι, οι γυναίκες πρέπει να ξέρουν οτι αξίζουν κι αυτές, αλλά όχι μόνο όταν εκπληρώνουν καπιταλιστικά κριτήρια παραγωγικότητας και απασχολησιμότητας και τσεκάρουν κουτάκια για χόμπυ (για τα οποία έχει θέση άλλωστε και το βιογραφικό μας). Ναι, οι σπουδές και η δουλειά θα δώσουν στις γυναίκες την οικονομική ανεξαρτησία που τους στέρησε παραδοσιακά η πατριαρχία αλλά ας μην τους δώσουν και κομπλεξ ανωτερότητας.

Κάπου λίγο έλεος με το φιλελέ φεμινισμό που ανυψώνει τις γυναίκες αφεντικά και με το empowerment μέσω καπιταλιστικών ιεραρχιών -και που στην ουσία λέει ότι οι γυναίκες που δεν έχουν τα προνόμια να συμμετέχουν σε εξωσχολικές δραστηριότητες και να πάνε φροντιστήρια δεν αξίζουν και πολλά στην κλίμακα του φεμινισμού οποτε θα πρέπει να συμβιβαστούν με όποιον τις ζητάει σε ραντεβού.

Μτφ εικονας:

Η κόρη μου μου είπε ότι ένα αγόρι της ζήτησε να βγουν στο σχολείο

Εγώ: τι του είπες?

8χρονη: του είπα ότι μιλάω 3 γλώσσες και ήμουν η πρωταγωνίστρια στο θεατρικό της κατασκήνωσής μας. Τι έχει αυτός να προσφέρει?

Εγώ: 😳 See less

Πριν μερικά χρόνια καθόμουν σε μια παμπ του Λονδίνου με μερικούς Έλληνες μετανάστες. Αφού παραπονέθηκαν για τη ζωή εκεί και τα εξωφρενικά υψηλά νοίκια που τους αναγκάζουν να μοιράζονται ένα σπίτι με άλλους 3 (ενώ στην Ελλάδα θα το έκαναν με τους γονείς τους) ένας από αυτούς σχολίασε «Ναι, αλλά εδώ ο καπιταλισμός δουλεύει, το βλέπεις». Γιατί ο καπιταλισμός έχει καταφέρει μετά από εντατική προπαγάνδα να ταυτιστεί όχι με τα πανάκριβα νοίκια, την φτώχεια, την ανισότητα, τους άστεγους, τα 10 ωρα εντατικής εργασίας με το απλήρωτο lunch break και τις απλήρωτες υπερωριες αλλά με την αφθονία, την συσσώρευση πλούτου και τις άπειρες μάρκες δημητριακών ανάμεσα στις οποίες μπορείς να επιλέξεις να φας στα γρήγορα πριν πας στη δουλειά που δεν έχεις επιλογή αν θα κάνεις. Αναγκάστηκα να παρατηρήσω ότι ο καπιταλισμός δουλεύει μια χαρά και στην Ελλάδα, απλά βρίσκεται στην άλλη πλευρά της αποικιοκρατικής Αγγλίας η οποία αφού απομύζησε όλο τον κόσμο μερικούς αιώνες συσσωρεύοντας τον πλούτο του τώρα επικαλείται την ελεύθερη αγορά.

Ο καπιταλισμός είναι σαν αυτό το παλιό ανέκδοτο που ρωτάει ένας οδηγός έναν βλάκα να του πει αν δουλεύει το φλάς του και αυτός του απαντάει «Τώρα ναι. Τώρα όχι. Τώρα Ναι. Τώρα Όχι.» νομίζοντας ότι το φλας δουλεύει μόνο όταν είναι αναμμένο ενώ η λειτουργία του είναι ακριβώς να αναβοσβήνει, όπως η λειτουργία του καπιταλισμού είναι εξίσου να παράγει κρίσεις, φτώχεια, ανισότητα και ξεζουμισμένες χώρες της περιφέρειας

Τα «είναι θέμα παιδείας» και τα «όλα ξεκινούν από την οικογένεια», δεν είναι σχόλια κατάλληλα για φεμινιστική σελίδα, είναι στην καλύτερη περίπτωση σχόλια που παπαγαλίζεις για να πιάσεις την βάση στην έκθεση στις Πανελλήνιες.

Αν θες όντως να συνεισφέρεις στην κουβέντα οφείλεις να κατανοήσεις ότι η οικογένεια δεν είναι μια απομονωμένη, στεγανή, ανεξάρτητη μονάδα αλλά μέρος μιας κοινωνίας που επηρεάζει ακόμα και το τι θεωρούμε οικογένεια. Όχι μόνο ένα παιδί δέχεται ασταμάτητα τις επιρροές από θεσμούς εκτός της οικογένειας όπως το σχολείο, το κράτος, την Εκκλησία αλλά και τα ΜΜΕ, τις διαφημίσεις, τη λογοτεχνία, αλλά κα η ίδια η οικογένεια είναι διαμορφωμένη βάσει των ιδανικών της ετεροφυλοφιλίας, του σεξισμού, της θρησκείας κτλ -αρκεί να σκεφτούμε ακόμα και το ποια ζευγάρια επιτρέπεται να δημιουργήσουν οικογένεια in the first place.

Επομένως όχι, δεν ξεκινούν όλα από την οικογένεια καθως αυτή η ίδια να επέρχεται ως ο τελικός σχηματισμός κοινωνικών διεργασιών. Ούτε «είναι όλα θέμα παιδείας» καθώς η δήλωση αυτή είναι γελοία ταυτολογική -τείνει να επαναλαμβάνεται από οποιονδήποτε και για οποιονδήποτε δεν μοιράζεται τις ίδιες αξίες με τον ίδιο παρακάμπτοντας το ποια τελικά είναι αυτή η σωστή παιδεία και το πώς αποκτάται.

Σταματήστε λοιπόν να ψυχολογικοποιείτε καταστάσεις και να θεωρείτε οτι ο μισογυνισμός (ή ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, ο μισαναπηρισμός κ.ο.κ. ) είναι οικογενειακή υπόθεση. ΟΛΟΚΛΗΡΗ η κουλτούρα μας μέσα στην οποία διαποτιζόμαστε από την ώρα που γεννιόμαστε είναι μισογυνική!

Γενικα ας ξεφορτωθούμε επιτέλους τα νεοφιλελέ τσιτάτα και την απλοική νεοφιλελέ σκέψη που η μόνη τους αποστολή είναι να μας εμποδίζουν να βλέπουμε την συστημική φύση των κοινωνικών φαινομένουν ώστε να τα αποδίδουμε σε τυχαίους και συγκυριακούς παράγοντες (μία κακή μάνα, ένας απων πατέρας) και ας χρησιμοποιήσουμε λίγο την κοινωνιολογική μας σκέψη.

Επειδή όλοι οι αυτόκλητοι υπερασπιστές του ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού που ξεφυτρώνουν σε κάθε thread να ξεράσουν τον μισογυνισμό τους μάλλον δεν είναι κι αυτοί προνομιούχοι εκατομμυριούχοι που δείχνουν την αλληλεγγύη τους στην ελιτ στην οποία ανήκουν, πώς μπορούμε να εξηγήσουμε το φαινόμενο? Πώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε το ακούραστο έργο χιλιάδων αντρών των 600 ευρώ (κι άμα) που τσακίζονται να υποστηρίξουν μετά μανίας έναν πλούσιο που τάχα θέλουν οι δολοπλόκες γυναίκες να του φάνε τα λεφτά αγνοώντας πως οι πλούσιοι κατά κανόνα είναι αυτοί που γλιτώνουν φτηνά με τις κατηγορίες βιασμού? Είναι αρκετά απλό: ο καπιταλισμός και η πατριαρχία καλλιεργεί σε πολλούς άντρες αυτό το power fantasy, ότι τάχα αν γίνουν κι αυτοί πετυχημένοι και διάσημοι καμία γυναίκα δε θα τους λέει όχι -και άρα ο λόγος που τώρα τους απορρίπτουν είναι οτι ειναι φτωχοί και άσημοι. Πώς μπορεί μια 17χρονη να αρνήθηκε σεξ σε έναν άντρα με το γόητρο που οι ίδιοι φαντασιώνονται κάθε φορά που ρίχνουν μια ματιά στη μίζερη ζωή τους? Αυτό σημαίνει ότι δε θα μπορέσουν ποτέ να υποτάξουν τις γυναίκες, όσο σκληρά κι αν δουλέψουν όπως υπαγορεύει το νεοφιλελεύθερο όνειρο.

Κατά μία έννοια όλα αυτά τα τσιράκια της ελίτ παίρνουν και την φανταστική τους εκδίκηση από τις γυναίκες μπαίνοντας για λίγο, όσο διαρκεί ένα σχολιο στο facebook έστω, στην θέση ενός ισχυρού άντρα που μπορεί να αντιπαραθέσει τον πλούτο του στις κατηγορίες βιασμού. Ταυτόχρονα όμως ποντάρουν και στο γεγονός πώς αν βγάλουν μια ακόμα γυναίκα αναξιόπιστη χρησιμοποιώντας το ταξικό προνόμιο ενός (φερόμενου ως) βιαστή, αυτό θα λειτουργήσει εις βάρος όλων των γυναικών που θα στιγματιστούν συλλογικά ως δολοπλόκες, φαντασιόποληκτες, ψεύτρες και αυτό ίσως διευκολύνει τις δικές τους παραβιαστικές συμπεριφορές διατηρώντας την αξιοπιστία του λόγου και της μαρτυρίας των αντρών έναντι των γυναικών. Κάθε άντρας μπορεί δυνητικά να επωφεληθεί από την συλλογική υποτίμηση και απαξίωση των γυναικών αλλά αυτό γίνεται πάντα συναρτήσει των υπόλοιπων (ταξικών, φυλετικών κτλ) προνομίων του.

Στα σκρηνσοτ αυτά αντανακλάται η εργαλειοποίηση της φεμινιστικής ρητορικής από τον νεοφιλελευθερισμό που σκοπό έχει την ωραιοποίηση και το ξέπλυμα των κοινωνικών ιεραρχιών, της εκμετάλλευσης και της καταστολής του καπιταλισμού με ταυτοχρονη διαστρέβλωση του νοήματος του φεμινισμού. Στο πλαίσιο αυτό η είσοδος των γυναικών σε ανώτερα ιεραρχικά θέσεις θεωρείται αυτοσκοπός και αξιολογείται αυτόματα ως θετική και άρα οι γυναίκες πολιτικοί -ακόμα και αν είναι συντηρητικές- ή οι γυναίκες αστυνομικοί κρίνονται ως προς τη σωστή κατεύθυνση, αυτή της ισότητας αντρών-γυναικών. Καμία σημασία δεν δίνεται στην ύπαρξη των εξουσιαστικών σχέσων και πολιτικών που ενσαρκωνουν αυτοί οι θεσμοι και κάνουν πράξη οι γυναίκες αυτές ούτε φυσικά στον τρόπο που η αστυνομία, το κράτος, οι κυβερνήσεις παίρνουν ενεργό μέρος στην έμφυλη καταπίεση. Στόχος εδώ θεωρείται οι παραδοσιακά αντρικοί χώροι και θέσεις να στελεχωθούν εξίσου και με γυναίκες ενώ οι θεσμοί και οι θέσεις αυτοί υπονοείται πως είναι πιο δίκαιοι και πιο φιλικοί απλά επειδή τις συμπεριλαμβάνουν.

Το site pame evro γράφει μάλιστα για την 29χρονη αστυνομικό «η νεαρή αστυνομικός αποτελεί την εξαίρεση στον άγραφο κανόνα που συνηθίσαμε μέχρι σήμερα, να βλέπουμε δηλαδή μόνο άνδρες σε αυτές τις θέσεις. Κάπως έτσι… ο κανόνας αυτός σπάει και τέτοιες εικόνες, μας δείχνουν στην πράξη πως οι εποχές άλλαξαν και πλεον οι γυναίκες μπορούν και αξίζουν να έχουν τέτοιες θέσεις.». Η ατομική επιτυχια μιας γυναίκας δηλαδή παρουσιάζεται ως νίκη όλων των γυναικών χωρίς να εξετάζεται αν η γυναίκα αυτή εξυπηρετεί τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των γυναικών ως σύνολο. Σπάει για παράδειγμα την ανδρική κυριαρχία μια γυναίκα αστυνομικός που θα πει σε μια κακοποιημένη γυναίκα να γυρίσει σπίτι της? Σπάει την ανδρική κυριαρχία μία γυναίκα πολιτικός που στηρίζει την δολοφονία και τον αποκλεισμό μεταναστριών? Με λίγα λόγια, τι κερδίζει ο φεμινισμός από γυναίκες που συμμετέχουν σε καταπιεστικές πολιτικές και πρακτικές?

Σημαντικό είναι επίσης πως η είσοδος των γυναικών σε τέτοιους χώρους όπως οι κρατικοί θεσμοί, αστυνομία ή και ο στρατός δεν γίνεται με όρους ισότητας προς τους άντρες αλλά αυτές εξακολουθούν να θεωρείται ότι διατηρούν τις «θηλυκές» τους ιδιότητες. Παραμένουν δηλαδή θέαμα προς τέρψη των αντρών που κρίνονται συχνά για την εμφάνισή τους -όπως οι η 29χρονη αστυνομικός που «κλέβει τις εντυπώσεις»- και φροντιστικά υποκείμενα που αναμένεται να φέρνουν στους χώρους που εισέρχονται την υποτιθέμενη έμφυτη γυναικεία ευαισθησία και ενσυναίσθηση. Γι αυτό το λόγο, στο πλαίσιο του στρατού και της αστυνομίας οι γυναικες προορίζονται για συγκεκριμένες δουλειές και ρόλους μένοντας μακριά από τις βαριές «αντρικές δουλειές» και τα πιο επιθετική ή μαχητικά σώματα . Αυτό σημαίνει ότι δεν φτάνουν ποτέ ούτε στα ανώτατα στρώματα της ιεραρχίας ούτε στην πεμπτουσία της αποστολής τέτοιων θεσμών κι έτσι, σε αντίθεση με την υπόσχεση του ρεφορμισμο, δεν είναι σε θέση να αλλάξουν το θεσμό «από μέσα» γιατί παραμένουν πάντα περιφερειακές σε αυτόν. Oι γυναίκες δε θα «εκθηλύνουν» ποτε την αστυνομία (ή τον στρατό), γιατί αν η αν η αστυνομία πάψει να είναι (ηγεμονικά) αρρενωπή, παύει να είναι αστυνομία

Στο άρθρο για την 29χρονη αστυνομικό διαβάζουμε «Ανεξάρτητες, αυτόνομες, χαρισματικές, ευαίσθητες, δυναμικές, ικανές να σηκώσουμε στην πλάτη μας όλα τα βάρη τούτου του κόσμου. Αυτές είμαστε!». Το νέο μοντέλο θηλυκότητας που πλασάρει ο μεταφεμινισμός είναι δηλαδή δυναμική και ικανή, εισέρχεται στη δημόσια σφαίρα και στον ανταγωνιστικό χώρο εργασίας, αλλά εξακολουθεί να έχει την ευαισθησία και την ενσυναίσθηση που παραδοσιακά αποδίδεται στις γυναίκες αλλιώς κρίνεται αρνητικά και πιο αυστηρά σε αυτή τη βάση και όχι στη βάση των ευρύτερων δομών και πολιτικών που αντιπροσωπεύει και υλοποιεί. Έχει αποτύχει δηλαδή ως γυναίκα και όχι πχ ως πολιτικός.

Ο συνδυασμός των παραπάνω καταλήγει στο λεγόμενο purple washing, δλδ την στρατηγική ιδιοποίηση του φεμινιστικού λόγου με σκοπό τη διατήρηση δικρίσεων και συστημικών μορφών καταπίεσης. Ο τρόπος που οι φεμινίστριες θα πρέπει να αντιδρούν σε κάτι τέτοιο είναι αναγνωρίζοντας πως η παρουσία γυναικών δεν σημαίνει ότι ένας χώρος, ένας θεσμός, ένα όργανο γίνεται αυτόματα πιο δίκαιος, φιλικός ή φεμινιστικός και ταυτόχρονα αντιστεκόμενες με κάθε τρόπο στην σεξιστική γλώσσα με την οποία κρίνονται οι γυναίκες αυτές αλλά αντιθέτως δίνοντας έμφαση στα ευρύτερα συστήματα καταπίεσης που αυτές συμμετέχουν.

Kι ενώ οι αντιφεμινίστριες γυναίκες ονειρεύονται αυτόν που θα βγάζει αρκετά λεφτά για να τις συντηρεί ως νοικοκυρές, η πραγματικότητα για τις γυναικες είναι σκληρή. Το νέο μοντέλο πατριαρχίας τις θέλει εργαζόμενες ώστε να συνεισφέρουν στα έξοδα του σπιτιού χωρίς φυσικά να μειώνει τις προσδοκίες της ως προς τον ρόλο τους ως μάνες. Οι γυναικες λοιπόν που επιλέγουν να μείνουν στο σπίτι αναλαμβάνοντας πλήρως τον ρόλο της μητέρας και της νοικοκυράς χαρακτηρίζονται ως τεμπέλες που θα έπρεπε να πλένουν και τα πόδια του άντρα τους για να δείξον την ευγνωμοσύνη τους, ενώ αυτές που αποφασιζουν να βγουν στην επαγγελματική αρένα αντιμετωπίζουν διακρίσεις καθώς δε θεωρούντα αρεκτά διαθεσιμες και πιστές στην επιχείρηση από τους υποψήφους εργοδότες. Αυτή την κατάσταση μάλιστα προσπαθούν οι αντιφεμινιστές να μας την πλασάρουν ως αποτέλεσμα του φεμινισμού που έβγαλε (με το ζόρι τάχα) τις γυναίκες από το σπίτι ενώ στην πραγματικότητα δεν ειναι παρά αποτέλεσμα της πατριαρχίας που δεν ελαφραίνει ποτέ τα βάρη της αλλά απλά της προσθέτει νέα. Ο φεμινισμός είναι στην πραγματικότητα αυτός που ονειρευεται έναν κοσμο που η γυναίκα θα εκτιμάται και θα ανταμείβεται για την προσφορά της στον σπίτι και την ανατροφή των παιδιών τα οποία αποτελούν κανονική εργασία. Και θα ανταμείβεται όχι φυσικά με ένα μπουκέτο λουλούδια στη γιορτή της μητέρας αλλά με οικονομική εξασφάλιση.


Στην παρούσα φάση της πατριαρχίας η γυναικα έχει να επιλέξει ανάμεσα στο ρόλο της νοικοκυράς που θα αναμένεται να εκπληρώνει με δουλικότητα προς τον άντρα και που δε θα την εξασφαλίζει οικονομικά και την προσπάθεια επαγγελματικής ανέλιξης όπου δε θα αντιμετωπίζεται ποτέ ως ίση με τον άντρα, ανάμεσα στα άλλα και επειδή τα πρόσθετα βάρη την κρατούν πίσω. Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που χρειαζόμαστε φεμινισμό αλλά και την κατανόηση πως στο παρον νεοφιλελεύθερο μοντέλο που αναμείβει μόνο τους παραγωγικούς για την επιχειρηση εργαζομένους, η ισότητρα δεν μπορει να επιτευχθει.