Με αφορμή το #feminist_rant_3723 κ δεκάδες παρόμοια, καθώς και πολλές άστοχες αντιδράσεις που συνήθως ακολουθούν, θέλω να καταστήσω σαφές το εξής: οι γυναικες ΔΕΝ είναι υποχρεωμένες να αναλαμβάνουν τις δουλειές του σπιτιού όταν ο άντρας αναλαμβάνει τα έξοδα. Δεν προκύπτει από κάπου αυτό. Μπορεί βέβαια να το κάνει από την καλή της την καρδιά αν θέλει, τη βολεύει και το απολαμβάνει​ αλλά δεν μπορεί΄να είναι αξίωση ούτε​ απαίτηση του εν λόγω άντρα και αν διαφαίνεται κάτι τέτοιο είναι τεράστιο red flag, αρχίστε να τρέχετε μακριά!
​
Μπορεί σε μια πρώτη εξέταση να φαίνεται ως μια δίκαιη κατανομή, αλλά θα πρέπει να μας ψυλλιάσει αρχικά το γεγονός ότι εντελώς συμπτωματικά είναι ακριβώς η κατανομή που επέβαλε η πατριαρχία εδώ και αιώνες. Όχι, δεν έχει την υποχρέωση να αναλαμβάνει το νοικοκυριό ούτε αυτός που δεν έχει δουλειά, ούτε αυτός που βγάζει λιγότερο γιατί, μαντέψτε ποιο φύλο συνήθως αντιμετωπίζει μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας, χαμηλότερους μισθούς και γενικότερα λιγότερες ευκαιρίες καριέρας. Αν αφήναμε αυτό το φαινομενικά ουδέτερο κριτήριο να κατευθύνει τον καταμερισμό εργασίας τότε πάλι οι γυναίκες θα κατέληγαν​ ως επί το πλείστον να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού. Βάλτε και την διαφορά ηλικίας που υφίσταται συνήθως στις ετερόφυλες σχέσεις και οι άντρες θα προπορεύονται στην συντρπιτική πλειοψηφία των περιπτώσεων​ τόσο στην καριέρα όσο και στο ύψος του μισθού απλά επειδή είχαν περισσότερα χρόνια να φτάσουν εκεί.​
Και όχι ότι υπάρχει κάτι λάθος με το να κάνεις τις δουλειές του σπιτιού αλλά στον καπιταλιστικό μας κόσμο είτε μας αρέσει είτε οχι η αποκλειστική ενασχόληση με αυτές δημιουργεί οικονομική εξάρτηση ακριβώς επειδή η οικιακή εργασία είναι άμισθη. Όχι μόνο αυτό αλλά δημιουργεί και έναν φαύλο κύκλο: ασχολούμενες με τις δουλειές του σπιτιού οι γυναίκες μένουν πίσω στις σπουδές και την καριέρα τους και άρα φαίνεται όλο και πιο εύλογο να είναι αυτές που αναλαμβάνουν αποκλειστικά τις δουλειές του σπιτιού καθώς η αμοιβή τους στην αγορά εργασίας​ δε θα έχει να προσφέρει πολλά στο νοικοκυριό. Ακόμα και η προσδοκία που δημιουργούν τα έμφυλα στερότυπα σύμφωνα με τα οποία οι γυναίκες είναι αυτές που θα ασχολούνται με τις δουλειές του σπιτού και το μεγάλωμα των παιδιών και άρα δε θα είναι ολοκληρωτικά αφοσιωμένες στην καριέρα τους λειτουργεί ως εμπόδιο στις ευκαιρίες καριέρας τους,λειτουργεί δλδ σχεδόν ως αυτοεκπληρουμενη προφητεία.
Αν ακόμα σας κλωτσαει η θέση πως οιγυναίκες δεν είναι υποχρεωμένες να αναλάβουν τις δουλειές οταν ο άντρας αναλαμβάνει τα υπόλοιπα έξοδα, αναλογιστείτε αν θα ακουγόταν εξίσου «δίκαιο» να απαιτεί μια γυναίκα να κάνει ο σύντροφός της τις δουλειές του σπιτιού αν έμεναν​ στο δίκο της​ σπίτι και εκείνη​ κάλυπτε τα έξοδα. Θα τον έλεγαν με την ίδια ευκολία «σπιτωμένο»? Δε θα έλεγαν την γυναίκα καταπιεστική ή ακομα και «ευνουχιστική»? Αν κάποιο απο τους δύο έχει αρκετά χρήματα για να συντηρεί το άλλο, γιατί αυτό οφείλει να έρθει με ανταλλάγματα? Είναι μήπως ο γάμος ή η συγκατοίκηση ένας έμμεσος τρόπος να αγοράζεις φτηνά τις υπηρεσίες του άλλου, καλυμμενος με το πέπλο του ρομαντισμού; 🤔
Ένα ζευγάρι μπορεί βέβαια να αποφασισει να μετακομίσει μαζί στη βάση ενός μεταξύ τους διακανονισμού επειδή το συμφέρει περισσότερο με οικονομικούς όρους . Αλλά ​όπως ειπωθηκε ηδη οι όροι αυτοί είναι πατριαρχίκα προκαθορισμενοι και σε κάθε περίπτωση δεν απορρέει αυτόματα από την συγκατοίκηση πως κάποιος υποχρεούται να κάνει τις δουλειές του σπιτιού και για τους δυο. Καλό θα είναι λοιπον να σταματήσουμε να προσποιούμαστε οτι αυτή ειναι μια ουδέτερη συνθήκη όταν γνωρίζουμε πολύ καλά ότι έχει ξεκάθαρο έμφυλο πρόσημο και ότι ο καπιταλισμός στηρίζεται ακριβώς στην πλάτη της άμισθης εργασίας των γυναικών

Όταν ο παππούς μου και αργότερα η γιαγιά μου ήταν στα τελευταία τους, ο πρώτος κατάκοιτος και η δεύτερη με άνοια, την φροντίδα τους ανέλαβαν οι δύο κόρες τους. Ο γιος τους όχι μόνο δεν ασχολήθηκε αλλά έδειχνε εξαιρετική αδιαφορία και συχνά πρωτοφανή σκληρότητα απεναντί τους μην κρύβοντας ότι τον κούραζε και τον ενοχλούσε η κατάστασή τους όποτε αναγκάζονταν να συνυπάρξουν. Όταν από την άλλη πλευρά της οικογένειάς μου η θεία μου ήταν στα τελευταία της ο γιός της την πήρε σπίτι του απρόθυμα, την φροντίδα της όμως ανέλαβε αποκλειστικά η γυναίκα του η οποία την περιέβαλε με αγάπη παρόλο που την γνώριζε ελάχιστα χρόνια ενώ ο ίδιος είπε «περιμένω να πεθάνει για να ανακουφιστώ κι εγώ κι αυτή».

Αυτό εννοούμε με τον όρο «θηλυκοποίηση της φροντίδας», μια πραγματικότητα όπου οι γυναίκες είναι αυτές που κατά κανόνα (κι αυτό σημαίνει όχι αποκλειστικά) αναλαμβάνουν τη φροντίδα τόσο των παιδιών όσο και των ηλικιωμένων γιατί η έμφυλη κοινωνικοποίηση τις κάνει αφενός να το θεωρούν χρέος τους και να κατακρίνονται δυσανάλογα όταν δεν το επιτελούν, και αφετέρου να αναπτύσσουν περισσότερη ενσυναισθησή προς τα ανήμπορα άτομα. Αυτό φυσικά δεν αφορά μόνο το επίπεδο των συναισθημάτων αλλά έχει μια πολύ υλική σημασία για την οικονομία καθώς μέσω της κοινωνικοποίησης αυτής οι γυναίκες επιτελούν ένα είδος άμισθης εργασίας που φυσικοποιείται και παρουσιάζεται ως μέρος της ανιδιοτελούς γυναικείας φύσης τους ενώ αξίζει χιλιάδες ευρώ και αποτελή στυλοβάτη του καπιταλισμού.

Θα έπρεπε να οραματιστούμε μια κοινωνία όπου το κόστος αυτό δεν θα το αναλαμβάνει κάθε μεμονωμένο νοικοκυριό αλλά θα επιμερίζεται στο σύνολο της κοινωνίας μέσω δομών που θα απαλλάσσουν τα μέλη της οικογένειας από το βάρος αυτό -δομών βέβαια που δεν θα βασίζονται πάλι αποκλειστικά σε γυναίκες γιατί κι αυτό είναι μέρος της θηλυκοποίησης της φροντίδας. Θα έπρεπε να απαιτούμε μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι δε δημιουργούν οικογένεια, δεν κάνουν παιδιά ούτε διατηρούν επαφές με τοξικούς συγγενείς από φόβο ποιος θα τους γηροκομήσει στο τέλος της ζωής τους. Στη συγκεκριμένη καπιταλιστική και πατριαρχική πραγματικότητα όμως έχει σημασία να αναγνωρίσουμε πως ενώ το βάρος αυτό συχνά είναι όντως δυσβάσταχτο, οι γυναίκες κατά κανόνα το επωμίζονται αγόγγυστα.

Όσοι λοιπόν έσπευσαν να συμπάσχουν και να δικαιολογήσουν τον θύτη στο Πόρτο Χέλι καλά θα κάνουν πρώτα να αναρωτηθούν πόσες δολοφονίες θα είχαμε καθημερινά αν οι γυναίκες αποφάσιζαν να απαλλαχθούν με τον ίδιο τρόπο από το βάρος της φροντίδας τρίτων, να προβληματιστούν για το τι σημαίνει αυτό για τους έμφυλους ρόλους και την έμφυλη κοινωνικοποίηση και το ποιους εν τέλει ωφελεί. Καλό θα είναι επίσης όποιος μας προτρέπει να παντρευτούμε για να μην πεθάνουμε μόνες να αναλογιστεί ότι τίποτα δεν εγγυάται στις γυναίκες ότι ένας άντρας θα τις φροντίσει στην ομολογουμένως στατιστικά σπάνια περίπτωση που η υγεία τους χειροτερεύσει πριν τη δική του -την ίδια ώρα που το αντίστροφο εκλαμβάνεται ως δεδομένο.

Το περιστατικό στο Πόρτο Χέλι δε θα πρέπει να αναλύεται ξεχωριστά από τη συζήτηση για την έλλειψη δομών φροντίδας και την τάξη ούτε όμως θα πρέπει να συζητάται ξέχωρα από τη φεμινιστική συζήτηση περί θηλυκοποίησης της φροντίδας και της έμφυλης κοινωινκοποίησης -πραγματα που άλλωστε οφείλουν να είναι μέρος της ταξικής ανάλυσης αλλά πολύ βολικά παραβλέπονται από συντρόφια που πιστεύουν ότι το έμφυλο ανήκει σε μια ξεχωριστή σφαίρα, αυτή του «απλώς πολιτισμικού».

Φεμινισμός είναι η ιδέα πως ενώ στον καπιταλισμό τα αφεντικά εκμεταλλεύονται την ΜΙΣΘΩΤΗ εργασία των κατώτερων τάξεων, στην πατριαρχία οι άντρες εκμεταλλεύονται την ΑΜΙΣΘΗ εργασία των γυναικών οι οποίες παρέχοντας οικιακή εργασία χωρίς πληρωμή εξαρτώνται οικονομικά από αυτούς εντός μιας εγχρήματης οικονομίας -εφόσον χρήματα βγάζει μόνο αυτός που εργάζεται. Και ενώ η μισθωτή σκλαβιά παραμένει κι αυτή εκμετάλλευση, η άμισθη εργασία των γυναικων με αντάλλαγμα που βρίσκεται στην διακριτική ευχέρεια του άντρα χωρίς καμία εγγύηση ή εξασφάλιση και που μπορει να περιλαμβάνει απλά τη βασική επιβίωση, είναι πιο κοντά στην παραδοσιακή έννοια της δουλείας.

Η πλαισίωση της οικιακής εργασίας ως «φροντίδας» που προσφέρεται ανιδιοτελώς και από αγάπη και όχι ως εργασίας αποκρύπτει το γεγονός πως αυτή απαιτεί κόπο, χρόνο, τεχνογωσία ενώ παράλληλα απελευθερωνει πόρους για τον άντρα που μπορει να επιδοθεί απερίσπαστος στην καριέρα του αποκτώντας οικονομικό και κοινωνικό κεφάλαιο και άλλες μορφές εξουσίας από τις οποίες οι γυναίκες αποκλείονται, κάτι που αυξάνει τη θέση εξάρτησής τους.

To αίτημα των φεμινιστριών για επαγγελματικές ευκαιρίες δεν οφείλεται σε κάποιο νεοφιλελεύθερο όραμα περί ατομικής επιτυχίας αλλά στην αναγνώριση πως σε μια καπιταλιστική οικονομία η αμοιβή τους είναι απαραίτητη για την αυτονομία τους. Για το πρόβλημα αυτό έχουν προταθεί διαφορετικές λύσεις (πχ συντάξεις σε νοικοκυρές ως αναγνώριση της οικιακής εργασίας τους) το οποίο δεν αναιρεί την αντικαπιταλιστική μας κριτική.

Η προσπάθεια φυσικά να παρουσιαστούν οι φεμινίστριες ως γυναίκες εγωίστριες που αρνούνται να διαθέσουν δωρεάν τον χρόνο τους και την ενέργειά τους για να φροντίσουν τον άντρα τους και το παιδί τους δεν αποταλεί παρά έναν συναισθηματικό εκβιασμό, ιδίως σε ένα πατριαρχικό πλαίσιο που η γυναίκα έχει κατασκευαστεί ως το κατεξοχήν φροντιστικό υποκείμενο που έχει τάχα εκ φύσεως την κλίση να υπηρετεί τους άλλους.

Οι γυναίκες ζουν σε έναν κόσμο όπου ο φυσικός τους χώρος θεωρείται οτι είναι το σπιτι ενώ οι δουλειες θεωρείται ότι ανήκουν στους άντρες και άρα αυτές τους τις κλέβουν -με παρόμοιο τρόπο που οι δουλείες θεωρούνται ιδιοκτησία των ντόπιων και τους τις κλέβουν οι μετανάστες. Στο πλαίσιο αυτό ως «γυναικοκρατία» θεωρείται η απλή παρουσία των γυναικών στο δημόσιο χώρο και σε επαγγέλματα από την αστυνομία και τον στρατό μέχρι τις τράπεζες και τις εφορίες. Οχι δηλαδή απλά στους παραδοσιακά ‘ανδοκτρατούμενους’ χώρους αλλά στον επαγγελματικό χώρο εν γένει. Όχι η πλειοψηφία των γυναικών ούτε η άσκηση εξουσίας, αλλά η απλή παρουσία τους «παντού στο δημόσιο» -τόσο χαμηλά ειναι ο πήχης της «γυναικοκρατίας».

Όταν τα ουσιαστικά μισογυνικά κινήματα υπερ των αντρικών δικαιωμάτων κλαίγονται για την «γυναικοκρατία», την «μητριαρχία» τον «φεμιναζισμό» και τα γυναικεία προνόμια στην πραγματικότητα εννοουν κάθε δικαίωμα που κέρδισαν οι γυναικες σε σχέση με την παραμονή τους στο σπίτι και την πλήρη οικονομική τους εξάρτηση από τους άντρες. Είναι με λίγα λόγια το male entitlment που τους κάνει να βλέπουν κάθε βήμα προς την ισότητα ως δική τους απώλεια.

Το ότι οι γυναικες είναι αυτές που εκετελούσαν την οικιακή εργασία του μαγειρέματος άμισθα, αλλά ταυτόχρονα οι άντρες θεωρείται ότι τις τάιζαν και όχι το αντίστροφο είναι ακριβώς ο τρόπος που η γυναικεία εργασία καθίσταται αόρατη λες και αυτές μαγειρεύουν και καθαρίζουν από χόμπι. Όταν το σπιτικό φαγητό αντικαθίσταται από το έτοιμο θα έπρεπε αν μη τι άλλο να γίνεται εμφανές ότι η γυναικεία οικιακή εργασία παράγει υπεραξία, την οποία εκμεταλλεύεται ο σύζυγος χωρίς να καταβάλει οποιοδήποτε μισθό -έχει δηλαδή περισσότερες ομοιότητες με την δουλεία παρά με την εργασία.

Σε κάθε περίπτωση, η ταύτιση των γυναικών με τον οικιακό χώρο δικαιολογεί κάθε παρενόχληση και έμφυλη βία που υφίσταται αυτή στους χώρους εργασίας και γενικότερα τους δημόσιους χώρους. Θα μπορούσε κάποι@ να πει οτι η εχθρότητα αυτή στον επαγγελματικό χώρο όπως και η δικαιολογήσή της είναι ακριβώς ένας τρόπος να τις εξαναγκάσουν να γυρίσουν στην κουζίνα όπου θα υπηρετούν τους άντρες.

Δώστε λίγη βάση στο πώς η γυναίκα που παρατάει τα πάντα για να στηρίξει την καριέρα και τα όνειρα του συντρόφου της προβάλλεται ως πρότυπο καλής συζύγου και γυναικας αλλά ακόμα και τότε θεωρείται οτι τρώει τα δικά ΤΟΥ λεφτά. Η εκμετάλλευση της άμισθης εργασίας των γυναικών ειναι ακριβώς αυτο, να αφιερώνει τη ζωή της στηρίζοντας τις φιλοδοξίες του άντρα της απελευθερώνοντας του χρόνο και ενέργεια ώστε αυτός να εστιάσει απερίσπαστος εκεί και στο τέλος τα λεφτά και η επιτυχία να είναι δικά του και η γυναικα να εξαρτάται οικονομικά από τη δική του μεγαλοψυχία. Κι αν φυσικά στο ενδεχόμενο διαζύγιο διεκδικήσει το μερίδιο που της αναλογεί θα απαξιωθει ως αδίστακτη gold digger που κλέβει τα ξένα λεφτά του αθώου συζύγου τα οποία δεν αξίζει. Η συνεισφορά της σπάνια αναγνωρίζεται, ή οταν αναγνωρίζεται γίνεται απλά για να δώσει το παράδειγμα στις υπόλοιπες ως ένα άυλο πατριαρχικό cookie που όμως δε θα αξίζει ποτέ όσο η εργασία που η ίδια η γυναικα κατέβαλε.

Αλήθεια, πόσους συζύγους γνωρίζουμε που παράτησαν τα πάντα για να στηρίξουν τα πλάνα και τα όνειρα της συντρόφου τους? Είναι επειδη οι γυναίκες δεν έχουν τέτοιες φιλοδοξίες ή είναι επειδη είναι αυτές που αναμένεται να θυσιάζουν τις δικές τους στο βωμό της επιτυχίας του άντρα τους, επειδή αυτές κατασκευάζονται ως το κατεξοχήν υποκείμενο που θα ασχοληθεί με τα παιδιά και το νοικοκυριό -παιδιά και νοικοκυριό που θα ανήκουν και στους δύο ενώ η επιτυχία θα ανήκει μονο στον άντρα?

Kι ενώ οι αντιφεμινίστριες γυναίκες ονειρεύονται αυτόν που θα βγάζει αρκετά λεφτά για να τις συντηρεί ως νοικοκυρές, η πραγματικότητα για τις γυναικες είναι σκληρή. Το νέο μοντέλο πατριαρχίας τις θέλει εργαζόμενες ώστε να συνεισφέρουν στα έξοδα του σπιτιού χωρίς φυσικά να μειώνει τις προσδοκίες της ως προς τον ρόλο τους ως μάνες. Οι γυναικες λοιπόν που επιλέγουν να μείνουν στο σπίτι αναλαμβάνοντας πλήρως τον ρόλο της μητέρας και της νοικοκυράς χαρακτηρίζονται ως τεμπέλες που θα έπρεπε να πλένουν και τα πόδια του άντρα τους για να δείξον την ευγνωμοσύνη τους, ενώ αυτές που αποφασιζουν να βγουν στην επαγγελματική αρένα αντιμετωπίζουν διακρίσεις καθώς δε θεωρούντα αρεκτά διαθεσιμες και πιστές στην επιχείρηση από τους υποψήφους εργοδότες. Αυτή την κατάσταση μάλιστα προσπαθούν οι αντιφεμινιστές να μας την πλασάρουν ως αποτέλεσμα του φεμινισμού που έβγαλε (με το ζόρι τάχα) τις γυναίκες από το σπίτι ενώ στην πραγματικότητα δεν ειναι παρά αποτέλεσμα της πατριαρχίας που δεν ελαφραίνει ποτέ τα βάρη της αλλά απλά της προσθέτει νέα. Ο φεμινισμός είναι στην πραγματικότητα αυτός που ονειρευεται έναν κοσμο που η γυναίκα θα εκτιμάται και θα ανταμείβεται για την προσφορά της στον σπίτι και την ανατροφή των παιδιών τα οποία αποτελούν κανονική εργασία. Και θα ανταμείβεται όχι φυσικά με ένα μπουκέτο λουλούδια στη γιορτή της μητέρας αλλά με οικονομική εξασφάλιση.


Στην παρούσα φάση της πατριαρχίας η γυναικα έχει να επιλέξει ανάμεσα στο ρόλο της νοικοκυράς που θα αναμένεται να εκπληρώνει με δουλικότητα προς τον άντρα και που δε θα την εξασφαλίζει οικονομικά και την προσπάθεια επαγγελματικής ανέλιξης όπου δε θα αντιμετωπίζεται ποτέ ως ίση με τον άντρα, ανάμεσα στα άλλα και επειδή τα πρόσθετα βάρη την κρατούν πίσω. Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που χρειαζόμαστε φεμινισμό αλλά και την κατανόηση πως στο παρον νεοφιλελεύθερο μοντέλο που αναμείβει μόνο τους παραγωγικούς για την επιχειρηση εργαζομένους, η ισότητρα δεν μπορει να επιτευχθει.

Tόσο πολύ έχουν ταυτιστεί οι γυναίκες με την οικιακή έργασία που κάθε προσπάθεια να διδαχθούν και οι άντρες αυτές τις βασικές δεξιότητες ισούται με την εκθήλυνση και άρα με τον ευνουχισμό. Το οτι ο ανδρισμός είναι τόσο ευθραυστος που να απειλείται από ένα σίδερο ή μια σκούπα είναι από μόνο του ενδεικτικό του πόσο κοινωνικά κατασκευασμένος είναι. Το οτι και ορισμένες γυναίκες αγχώνονται ότι θα χαθούν οι έμφυλοι ρόλοι και άρα οι «πραγματικοί άντρες» είναι ενδεικτικό όχι μόνο του πόσο βαθιά οι γυναικες εσωτερικεύουν τα έμφυλα αυτά στερεότυπα ώστε να γοητεύονται μόνο από «βαρβάτα αρσενκά» αλλά και του πώς κατα βάθος νιώθουν πως αν οι άντρες μάθουν να κάνουν τις δουλειές μόνες τους η δική τους αξία και χρησιμότητα θα μειωθεί και άρα οι άντρες δε θα έχουν κίνητρο να τις επιλέξουν. Η πατριαρχία τις διδάσκει πως η θηλυκότητα ταυτίζεται με τις ίδιες ως φροντιστικά υποκείμενα, ταυτόχρονα όμως ο καπιταλισμός στηρίζεται στην άμισθη εκμετάλλευση της οικιακής εργασίας τους και έτσι είναι λογικό να γνωρίζουν, υποσυνείδητα έστω, πως αν χαθούν αυτοί οι ρόλοι η σύμβαση στην οποία στηρίζεται ο (παραδοσιακός) γάμος θα καταρρεύσει. Ο τρόπος που οι λέξεις «νοικοκυρά» και «μοδίστρα» χρησιμοποιούνται έτσι υποτιμητικά θα έπρεπε κανονικα να το κάνει εμφανές ως ο γυναικείος αυτος ρόλος στον γάμο θα θεωρείται πάντα υποδεέστερος και όχι μια ισότιμοι ανταλλαγή.


Ενδιαφέρον παρουσιάζει ως συνήθως το πώς οι Μουσουλμάνοι άντρες θεωρείται πως παραμένουν πάντα πιο κοντά στα πρότυπα της αρρενωπότητας και άρα πιο κοντα στην «φύση» από ό,τι οι «εκφυλισμένοι» Δυτικοί άντρες που ασπάζονται προοδευτικές ιδέες, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται με ένα μείγμα φόβου αλλά και θαυμασμού. Ο Μουσουλμάνος παρουσιάζεται πάντα με ένα βαθμό ζήλειας ακριβώς επειδή ξέρει να διατηρεί τους έμφυλους ρόλους καλύτερα από τον Δυτικό άντρα και άρα ξέρει να κρατάει τις γυναίκες του σε τάξη αλλά και να ελκύει τάχα τις λευκές γυναίκες με την «αυθεντική» και ακατέργαστη αρρενωπότητά του. Η Ισλαμοφοβία εμπεριέχει ταυτόχρονα φόβο και φθόνο για τον Μουσουλμάνο άντρα.