Ο Μύθος της Αντρικής Αυτοθυσίας

«Εντάξει, μπορεί οι άντρες να είναι ο νούμερο ένα κίνδυνος για τις γυναίκες και αυτές να ζουν υπό τη συνεχή απειλή της έμφυλης βίας, αν ομώς βρεθείτε σε ένα πλοίο που ναυαγεί έχετε μεγαλύτερες πιθανότητες να επιβιώσετε λόγω της αντρικής αυτοθυσίας οπότε μια η άλλη σας έρχετε βρε κουτά»
φαίνεται να προσπαθει να μας πει ο ψυχολόγος Σιδηρόπουλος -επιχειρώντας μάλιστα εμμέσως να μας πεισει πως ακόμα και οι σουφραζέτες τσάμπα πάλεψαν για περισσότερα δικαιώματα καθώς ήταν σαφώς πιο ευνοημένες από τους άντρες ακόμα και τότε.

Βέβαια δεν είναι μόνο η ηλιθιότητα του επιχειρήματος, είναι και πως στατιστικά ο μύθος της «αντρικής αυτοθυσίας» δεν ευσταθεί όπως απέδειξε περίτρανα και η έρευνα* των Mikael Elander και Oscar Erixson του Σουδικού Πανεπιστημίου της Uppsala. Oι ερευνητές μελέτησαν τα ναυάγια των τελευταίων 3 αιώνων για τα οποία υπήρχαν διαθέσιμα στοιχεια και βρήκαν πως οι γυναίκες είχαν ακριβώς τις μισές πιθανότητες να επιβιώσουν σε σχέση με αυτές των αντρών. Μόνο σε δύο περιπτώσεις αυτό δε συνέβει, από τις οποίες η μία ήταν αυτή του Τιτανικού και η άλλη του HMS Birkenhea όπου οι γυναίκες αποτελούσαν περίπου το 1% των επιβατών.

Οι ερευνητές σχολίασαν ότι ο μύθος περί «αντρικής αυτοθυσίας» κατασκευάστηκε, όπως μπορούμε να φανταστούμε, ακριβώς ως αντεπιχείρημα ενάντια στους αγώνες της γυναικείας απελευθέρωσης. Στην πραγματικότητα, η έρευνα δείχνει ότι η «ψαλίδα» στα παραπάνω στατιστικά αρχίζει να κλείνει μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πολεμο, ακριβώς δηλαδή όταν οι γυναίκες άρχισαν να αποκτούν περισσότερα δικαιώματα. Επιπλέον να θυμηθούμε οτι η τάξη ήταν καθοριστικός παράγοντας των επιζησ@ντων στον Τιτανικό.

Αν τους άντρες τους διακρίνει τέτοια αυτοθυσία υπερ των γυναικών, γιατί δε θυσιάζουν λιγη από την εξουσία, το κεφάλαιο, το στατους, τις καλύτερες δουλειές και τα προνόμια που απολαμβάνουν κάθε μέρα και περιμένουν να την επιδείξουν τάχα σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης?

Ολόκληρο το ποστ του ψυχολόγου εδώ:
https://www.facebook.com/psychologos.stefanos/posts/525799485624375

Η εν λόγω έρευνα: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3421183/

Advertisement

«Ψυχική Ανδροκτονία» και άλλα πατριαρχικά παραμύθια

Σε άρθρο μεγάλου αθλητικού site* που μιλάει για την κατάθλιψη που αντιμετωπίζει ποδοσφαιριστής εικάζοντας ότι οφείλεται στην απιστία της γυναίκας του (είναι που οι άντρες δεν ενδιαφέρονται για κουτσομπολιά), σχολιαστής το αποκαλεί «ψυχική ανδροκτονία» αποσπώντας 41 likes. Κι αυτός είναι μόνο ένας απο τους πολλούς τρόπους που εφευρίσκουν οι μισογύνηδες για να μειώσουν το πρόβληματα των γυναικοκτονιών και της έμφυλης βίας εξισώνοντάς το με γυναίκες που πληγώνουν τα αισθήματά τους.

Ο μύθος της υποτιθέμενης ανελέητης ψυχολογικής βίας που δέχονται οι άντρες στα χέρια των γυναικών άλλωστε καλά κρατεί, προσπαθώντας έτσι να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση της συμμετρίας (οι άντρες κακοποιούν σωματικά αλλά οι γυναίκες ψυχολογικά), λες και οι γυναίκες που πέφτουν θύματα σωματικής κακοποίησης δεν έχουν κακοποιηθει πρώτα ΚΑΙ ψυχολογικά. Φανταστείτε να προσθέταμε κι εμέις στις γυναικοκτονίες και τις «ψυχικές γυναικοκτονίες» από άντρες που μάλλιστα ενθαρρύνονται από την πατριαρχία να είναι «απιστοι» και να επικροτούνται γι αυτό.

Οι Γυναίκες δεν τρώνε τα λεφτά των αντρών

Μύθος #1: οι γυναίκες δεν «τρώνε» τα λεφτά των άμοιρων και αφελών αντρών. Αντιθέτως ειναι οι άντρες που συνήθως εσκεμμένα χρησιμοποιούν τα χρήματά τους για να καλλιεργήσουν σχέσεις ανταλλαγής ή ακόμα και εξάρτησης. Δεν είναι σύμπτωση που για αιώνες απαγορευόταν στις γυναίκες να δουλεύουν, να έχουν περιουσιά και δικά τους λεφτά. Η πατριαρχία θεωρούσε μια τέτοια σχέση υπαρξιακής εξάρτησης απολυτως θεμιτή βάση για ένα γάμο. Αλλά ακόμα και σήμερα πολλοί χρησιμοποιούν συνειδητά τα χρήματα ως μέσο προσέλκυσης, χειραγώγησης και εξουσίας πάνω στις γυναίκες και δεν ντρέπονται γι αυτό, ίσα ίσα το θεωρούν κατόρθωμα -αρκεί να ακούσετε ένα κομμάτι ραπ όπου νεόπλουτοι άντρες κομπάζουν αφιλτράριστα για το πως οι γυναικες τους θέλουν για τα χρήματά τους. Οι άντρες δεν ήταν ποτέ θύματα των gold diggers, στην καλύτερη περίπτωση οι σχέσεις που συνάπτουν είναι πλήρως συναινετικές, στην χειρότερη χρησιμοποιούν την χειρότερη οικονομική κατάσταση των γυναικών ως μοχλό πίεσης, είτε συνειδητά είτε υποσευνείδητα. Ναι, αυτό περιλαμβάνει και τον 80χρονο τάχα αθωο και αφελή παππού που τάχα του τα «τρώει» η 40χρονη Βουλγάρα. Αυτό στην πραγματικότητα το επιδίωξε ο ίδιος εξαγοράζοντας την προσοχή μιας γυναίκας όπως του δίδαξε η πατριαρχία.

Μύθος #2: κανείς σε ολόκληρο τον κόσμο όσο πλούσιος, διάσημος, μυώδης και ωραίος κι αν είναι δε μπορει να έχει συναινετικά όποια θέλει στο κρεβάτι του. Ούτε καν ο Jason Momoa δεν αρέσει σε όλες, μη με ρωτήσετε γιατί, ούτε εγώ το καταλαβαίνω, τι να κάνουμε, υπάρχουν διαφορετικά γούστα. Η αντίληψη ότι δίασημοι και πλούσιοι μπορούν να έχουν «οποια θελουν στο κρεβάτι τους» ομως ειναι που τους καλλιεργεί το entitlement και το θράσος να το νομίζουν και να μην παίρνουν το όχι σαν απάντηση ενώ στην συνέχεια τους προσφέρει μια πρώτης τάξεως υπεράσπιση. Όπως έχουμε πολλάκις πει, ακόμα και οι φτωχοί άντρες αρέσκονται να φαντασιώνονται πως υπάρχει ενα συγκεκριμένο ποσο τραπεζικού λογαριασμού πέραν του οποίου καμια γυναικα δε θα τους αντιστεκόταν. Η σκέψη αυτή τους προσφέρει παρηγορία για την απόρριψη που βιώνουν σήμερα και τους βοηθά να διατηρούν άσβεστο το μίσος τους για τις γυναίκες τις οποίες βλέπουν συλλογικά ως εξαγοράσιμες ώστε να μπορούν να τις υποτιμούν σε αυτή τη βάση χωρίς ποτέ να τις βλέπουν ως θυματα.

Πώς ο μύθος της δυναμικής γυναίκας βλάπτει τα θύματα της έμφυλης βίας

Moυ λέει η κομμώτριά μου τις προάλλες, επειδή συζητάμε για τις γυναικοκτονίες και το θέμα της έμφυλης βίας έτσι κάπως επιφανειακά, «φοβάμαι με όλα αυτά που διαβάζω, δεν ξέρω τι να πω στην κόρη μου». Και μετά συμπληρώνει «βέβαια η κόρη μου ειναι σαν εμένα, πολύ δυναμική, κι εμένα ο άντρας μου δεν μου έχει υψώσει ούτε τον τόνο της φωνής τους, δεν νομίζω οτι θα της συνέβαινε ποτέ κάτι τέτοιο».

Και σκέφτομαι πόσες γυναίκες μεγαλώνουμε σε αυτό το πνεύμα, ότι εμείς είμαστε δυναμικές, ότι σεβόμαστε τον εαυτό μας και γι αυτό εμάς ποτέ δε θα μας χτυπήσει, κακοποιήσει, εξευτελίσει, παραβιάσει ένας άντρας γιατί αυτό είναι πάντα κάτι που συμβαίνει στις Άλλες, αυτές τις αδύναμες κακομοίρες που δεν είχαν μάνες/γιαγιάδες/θείες δυναμικές σαν τις δικές μας, που μεγάλωσαν σε προβληματικές οικογένειες και ανήκουν γενικά σε μια άλλη κατηγορία. Και γι αυτό οταν μας συμβαίνει η ντροπή είναι τόσο μεγάλη, η ταπείνωση τόσο βαθιά και το σοκ τόσο τεράστιο που δεν ξέρουμε πού να στραφούμε, σε ποιον να μιλήσουμε, δεν ξέρουμε πώς να αντιδράσουμε, μουδιάζουμε και έτσι πολλές βυθιζόμαστε στην σιωπή και την άρνηση γιατί αδυνατούμε να δεχτούμε ότι είμαστε κι εμείς από εκείνες, τις Άλλες, επειδή ουσιαστικά δενείχαμε πραγματικά υπολογίσει ότι αυτό μπορεί να είναι ένα σενάριο που θα συμβεί σε εμάς.

Δεν ξέρω τι να προτεινω αλλά ξέρω ότι η ταύτιση του φεμινισμού με την δυναμική γυναίκα που εμπνέει σεβασμό με την προσωπικότητά της είναι απλά μια διαστρέβλωση που εύκολα γυρνάει εναντίον μας και καταλήγει σε victim blaming.

Πώς να προφυλαχθείτε από ψευδείς καταγγελίες βιασμού

Πώς θα προφυλαχθούμε από γυναίκες που θα κάνουν συναινετικά σεξ μαζί μας και μετά θα μας κατηγορούν για βιασμό?» αναρωτιούνται άντρες έντρομοι στο ενδεχόμενο μια γυναίκα να έχει όρεξη να μπλέξει με το νόμο και τους «τι-φόραγες» ασυνομικούς, να ξεφτιλιστεί δημόσια ως «π@υτανάκι» και να βρει το παρελθόν της και το ινστα της να γίνεται βορά στην διψασμένη για μισογυνισμό κοινωνία για να τους χαλάσει τη μέρα ή να τους φάει τα 1900 ευρω που έχουν στην τράπεζα.

Θα σας πω εγώ πώς να προφυλαχτείτε. Με τον ίδιο τρόπο που προφυλάσσεστε όταν πηγαίνετε στο σπίτι γνωστών σας από το να σας καταγγείλουν αργότερα ότι τους κλέψατε το καλό τους σερβίτσια και τα χρυσαφικά της γιαγιάς. Οι ψευδείς καταγγελίες για βιασμό σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις είναι όσες οι ψευδείς καταγγελίες για τα υπόλοιπα εγκλήματα οπότε αν δεν χάνετε τον ύπνο σας ότι θα σας κατηγορήσουν ψευδώς για τη διάρρηξη στο σπίτι του γείτονα αλλά για το αν το ραντεβού σας θα σας κατηγορήσει για βιασμό αυτό συμβαίνει είτε επειδη έχετε λερωμένη τη φωλιά σας και εν γνώση σας επιδεικνύετε παραβιαστικές και πιεστικές συμπεριφορές είτε επειδη είστε τόσο μισογυνικά σκουπίδια που έχετε καταπιει αμάσητο το παραμύθι ότι οι γυναικες άλλη δουλειά δεν έχουν από το να σέρνονται για χρόνια σε δικαστήρια από καθαρή κακία ή φανταστικές οικονομικές διεκδικήσεις.


Αν υπάρχουν κάπου τεράστιες πιθανότητες να κατηγορηθείτε ψευδώς για κάτι αυτό είναι αν βρεθείτε καμία Παρασκεύη απόγευμα σε αντιφασιστική πορεία και αφού φάτε ξύλο από τους μπάτσους που προστατεύουν τους φασίστες σας φορτώσουν με φανταστικές κατηγορίες. Αυτό όμως συμβαίνει ακριβώς επειδή υπάρχει μια ασυμμετρία εξουσίας όπου το κράτος και η αστυνομία έχει το καρπούζι έχει και το μαχαίρι και μπορεί να επιβάλει το δικό της αφήγημα. Στην περίπτωση των γυναικών που είναι μια καταπιεσμένη ομάδα θα ήταν ηλίθιο να πιστεύουμε ότι ευνοούνται από την αστική δικαιοσύνη που είναι χτισμένη εξ αρχής εναντίον τους, θα ήταν το ίδιο σαν να πιστεύουμε ότι η καημένη η αστυνομία μας βάλλεται αλύπητα από ψευδείς, κακόβουλες κατηγορίες για αδικαιολόγητη χρήση βίας και αυθαιρεσία. Στην πραγματικότητα ξέρουμε καλά πως, όπως και στην περίπτωση της έμφυλης βίας, είναι απείρως πιθανότερο να διαπράττεται ένα έγκλημα που δεν καταγγείλετε ποτέ ακριβώς λόγω του φόβου μπροστά στον ισχυρό και τον προνομιούχο.

Το φαινόμενο των καρμίρηδων σεξιστών που υπερασπίζονται πελούσιους θύτες

Επειδή όλοι οι αυτόκλητοι υπερασπιστές του ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού που ξεφυτρώνουν σε κάθε thread να ξεράσουν τον μισογυνισμό τους μάλλον δεν είναι κι αυτοί προνομιούχοι εκατομμυριούχοι που δείχνουν την αλληλεγγύη τους στην ελιτ στην οποία ανήκουν, πώς μπορούμε να εξηγήσουμε το φαινόμενο? Πώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε το ακούραστο έργο χιλιάδων αντρών των 600 ευρώ (κι άμα) που τσακίζονται να υποστηρίξουν μετά μανίας έναν πλούσιο που τάχα θέλουν οι δολοπλόκες γυναίκες να του φάνε τα λεφτά αγνοώντας πως οι πλούσιοι κατά κανόνα είναι αυτοί που γλιτώνουν φτηνά με τις κατηγορίες βιασμού? Είναι αρκετά απλό: ο καπιταλισμός και η πατριαρχία καλλιεργεί σε πολλούς άντρες αυτό το power fantasy, ότι τάχα αν γίνουν κι αυτοί πετυχημένοι και διάσημοι καμία γυναίκα δε θα τους λέει όχι -και άρα ο λόγος που τώρα τους απορρίπτουν είναι οτι ειναι φτωχοί και άσημοι. Πώς μπορεί μια 17χρονη να αρνήθηκε σεξ σε έναν άντρα με το γόητρο που οι ίδιοι φαντασιώνονται κάθε φορά που ρίχνουν μια ματιά στη μίζερη ζωή τους? Αυτό σημαίνει ότι δε θα μπορέσουν ποτέ να υποτάξουν τις γυναίκες, όσο σκληρά κι αν δουλέψουν όπως υπαγορεύει το νεοφιλελεύθερο όνειρο.

Κατά μία έννοια όλα αυτά τα τσιράκια της ελίτ παίρνουν και την φανταστική τους εκδίκηση από τις γυναίκες μπαίνοντας για λίγο, όσο διαρκεί ένα σχολιο στο facebook έστω, στην θέση ενός ισχυρού άντρα που μπορεί να αντιπαραθέσει τον πλούτο του στις κατηγορίες βιασμού. Ταυτόχρονα όμως ποντάρουν και στο γεγονός πώς αν βγάλουν μια ακόμα γυναίκα αναξιόπιστη χρησιμοποιώντας το ταξικό προνόμιο ενός (φερόμενου ως) βιαστή, αυτό θα λειτουργήσει εις βάρος όλων των γυναικών που θα στιγματιστούν συλλογικά ως δολοπλόκες, φαντασιόποληκτες, ψεύτρες και αυτό ίσως διευκολύνει τις δικές τους παραβιαστικές συμπεριφορές διατηρώντας την αξιοπιστία του λόγου και της μαρτυρίας των αντρών έναντι των γυναικών. Κάθε άντρας μπορεί δυνητικά να επωφεληθεί από την συλλογική υποτίμηση και απαξίωση των γυναικών αλλά αυτό γίνεται πάντα συναρτήσει των υπόλοιπων (ταξικών, φυλετικών κτλ) προνομίων του.

Πώς η αποσιώπηση της γυναικείας επιθυμίας οδηγεί στο μύθο ότι οι άντρες έχουν εντονότερες ορμές

Σε κάποια από τα προηγούμενα σχόλια κάνα δυο άντρες, από αυτούς που παρακολουθούν τη σελίδα για να μάθουν και προσπαθούν να συνεισφέρουν θετικά σε αυτή, εξέφρασαν έμμεσα την αντίληψη ότι ίσως οι γυναίκες απορρίπτουν σεξουαλικά τους άντρες γιατί αυτές γουστάρουν λιγότερο το σεξ, πιθανώς για λόγους εξελικτικούς. Αυτή τώρα δεν είναι καμιά καινούρια ιδέα αλλά ήταν λίγο απογοητευτικό που την εξέφρασαν σύμμαχοι και δείχνει το βαθμό που ακόμα και οι πιο καλοπροαίρετοι έχουν απορροφήσει πατριαρχικές κατασκευές και ψευδοεξελιτικτές θεωρίες και τις χρησιμοποιούν ως το πρίσμα για να ερμηνεύσουν τις σχέσεις μεταξύ φύλων.

Ένας από αυτούς μάλλον πρόσθεσε για να μας πείσει ότι οι άντρες σκέφτονται υπερβολικά το σεξ πως «Όταν δεν υπάρχει απλά αυτοικανοποιούμαστε σε συχνότητα που ίσως να σας εκπλήξει». Νομίζω ότι αυτό που με ενόχλησε περισσότερο σε αυτό το σχόλιο ήταν η παντελής άγνοια του ανδρικού προνομίου. Αλήθεια, πόσο ανίδεος για το προνόμιο σου θα πρέπει να είσαι για να θεωρείς ότι η συχνότητα που αυτοικανοποιείσαι ίσως εκπλήξει τις γυναίκες λες και ολόκληρη η κουλτούρα μας δεν περιστρέφεται γύρω από τις αντρικές κάβλες, λες και δεν έχει μεγαλώσει μια ολόκληρη γενιά με teen movies όπου ξαναμμένοι άντρες κάνουν τα πάντα για να πηδήξουν ή προσπαθούν να κουτουπώσουν μηλόπιτες, λες και δεν μας σπαμάρουν ακόμα και εμάς με ροζ διαφημίσεις οι οποίες στοχεύουν στην αυτοικανοποίηση ή την στύση των ανδρών κάθε φορά που πάμε να κατεβάσουμε ένα γαμημένο torrent.

Αγνοώντας παντελώς το βαθμό που η αντρική σεξουαλικότητα εξυμνείται ως μια ασυγκράτητη πηγή ζωτικότητας είναι φυσικό να πιστεύεις ότι η σιωπή γύρω από τη γυναικεία σεξουαλικότητα σημαίνει ότι μάλλον αυτές έχουν γενικότερα χαμηλότερη λίμπιντο. Αν οι γυναίκες γούσταραν το σεξ όσο οι άντρες δε θα μιλούσαν περισσότερο γι αυτό, δε θα κάναν κι αυτές συνεχώς αστεία με το πόσο έπαιζαν το μουνί τους βλέποντας τον τάδε διάσημο ως έφηβες, δε θα υπήρχε μια διαρκής ροή πληροφορίας και memes για το πόσες και ποιες τσόντες βλέπουν, πόσο embarrassing είναι να μπαίνουν οι γονείς τους την ώρα που χαιδεύονται, δε θα έβλεπαν τσόντες παρέα? Είναι άλλωστε και κάτι έρευνες που διαχύει επίμονα η ποπ κουλτούρα, κάτι για το χάσμα της συχνότητας των φορών που σκέφτονται το σεξ οι άντρες και οι γυναίκες μέσα στη μέρα, αν δεν είναι αυτό απόδειξη ότι οι γυναικες δεν έχουν κάβλες τι είναι?

Αλήθεια πως μπορούμε να πείσουμε τους άντρες ότι κι εμείς σκεφτόμαστε το σεξ με συχνότητα και ένταση και ότι το πρόβλημα στις μεταξύ μας σεξουαλικές και όχι μονο σχέσεις δεν είναι η χαμηλή μας λίμπιντο σε σχέση με τη δική τους? Αν τους πει κάποια ότι σκέφτεται το σεξ μόνο μια φορά τη μέρα, που αρχίζει όταν ξυπνάει και τελειώνει όταν κοιμάται, θα τους πείσει? Όχι φυσικά, θα χαρακτηριστεί ως μια εξαίρεση, ως μια ιδιαιτέρως σεξουαλική γυναικά, ως η καυλιάρα που όλοι ονειρεύονται και που σίγουρα δε θα λέει ποτέ όχι στο σεξ και σε καμία φαντασίωσή τους και αυτόματα η δική της σεξουαλική επιθυμία θα περιστραφεί γύρω από το πόσο πολύ εξυπηρετεί τους ίδιους. Σύντομα η δική της επιθυμία θα γίνει ένα χυδαίο αστείο και πολλοί θα υποθέσουν ότι ο λόγος που το λέει είναι ένα ερωτικό κάλεσμα προς αυτούς και ότι η ερωτική της επιθυμία σημαίνει και αυτόματη σεξουαλική διαθεσιμότητα. Γι αυτό και δε θα πει τίποτα. Γι αυτό και οι γυναίκες δε μιλάνε για τη δική τους επιθυμία, γιατί η γυναικεία επιθυμία στην πατριαρχία φετιχοποιείται, δεν παρουσιάζεται ως κάτι «φυσικό» και «βιολογικό» όπως μας πλασάρεται η αντρική, παρουσιάζεται ως κάτι που μπαίνει στην υπηρεσία της αντρικής στο πλαίσιο ενός σεναρίου τσόντας γραμμένης από άντρες για άντρες.

Υπάρχουν λέξεις που παθολογικοποιούν αποκλειστικά την γυναικεία σεξουαλικότητα, όπως «νυμφομανής», «λυσσάρα» και «τσούλα», με αποτέλεσμα απλά να μην υπάρχει χώρος έκφρασης της γυναικείας επιθυμίας που να μην αντιμετωπίζεται ως χυδαία, διαστροφική, βρόμικη. Και το αποτέλεσμα είναι απλά η γυναικεία επιθυμία να αποσιωπάται, τις περισσότερες φορές και από τις ίδιες τις γυναικες, μεταξύ τους ή ακόμα και στον εαυτό τους. Οι γυναικες μπορούν να έχουν εντονότερες κάβλες πριν την περίοδο, κατά τη διάρκεια της περιόδου, όλο το μήνα δε θα νιώσουν όμως εξίσου συχνά την ανάγκη να κάνουν ένα χιουμοριστικό στατους γι αυτό ούτε να ενημερώσουν τη φίλη τους, αυτά τα πράγματα είναι ταμπού (αν και σιγά σιγά σπάνε). Το αποτέλεσμα είναι ούτε οι ίδιες οι γυναικες να μην ξέρουν πως νιώθουν οι υπόλοιπες για το σεξ. Η μόνη πληροφόρηση που έχουμε είναι μια καθαρά προσωπική υπόθεση, και είτε η λιμπιντό μας είναι έντονη είτε πεσμένη, δεν έχουμε μέτρο σύγκρισης τις περισσότερες φορές. Είναι μια μοναχική υπόθεση σε αντίθεση με τους άντρες που κάνουν bonding με αυτά τα θέματα.

Υπάρχει επίσης το μικρό προβληματάκι ότι η γυναικεία επιθυμία δεν οδηγεί απαραίτητα στο σεξ για λόγους που έχουμε εξηγήσει ότι έχουν να κάνουν με την πατριραχία: το σεξ, όπως το διδάσκει η κουλτούρα του πορνό στους άντρες, δεν είναι απαραίτητο ότι θα οδηγήσει σε οργασμό οπότε συχνά την καταπνίγουμε μόνες μας και προχωράμε παρακάτω χωρίς να κλαφτούμε δημόσια για το πόσο ξαναμμένες παραμένουμε.

Αν λοιπόν είσαι άντρας και νομίζεις ότι ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ βαθμός συχνότητας αυτοικανοποίησης είναι ικανός να εκπλήξει οποιαδήποτε, μάλλον δε θα εκπλαγείς ποτέ από το πόσο συχνά σκέφτονται οι γυναίκες το σεξ γιατί καμία δεν θα έχει όρεξη να στο αναλύσει έτσι βυθισμένος στην προνομιάρα σου που είσαι. Και μάλλον δεν είσαι έτοιμος να καταλάβεις ότι μια όλοκληρη κουλτούρα που έχει χτιστεί με σκοπό να σε διεγείρει την αντρική και παράλληλα να ελέγξει την γυναικεία σεξουαλικότητα δεν αφήνει πολλά περιθώρια για ισχυρισμούς περί «βιολογίας».

Ο Μύθος οτι οι γυναίκες έχουν αμέτρητες ευκαιρίες για σεξ

Η μεγαλύτερη παρανόηση που επικρατεί στο μυαλό των μισογύνηδων είναι ότι οι γυναίκες -έτσι, γενικά και αόριστα- απολαμβάνουν την εξαιρετική τύχη να έχουν αμέτρητες ευκαιρίες για σεξ και φλερτ. Αυτό συμβαίνει γιατι στο μυαλό τους ως γυναίκα ορίζουν ΜΟΝΟ την γαμήσιμη γυναικα. Η ίδια η έννοια «γυναίκα» είναι τόσο σεξουαλικοποιημένη που αυτόματα παραπέμπει σε αιθέριες υπάρξεις με στητά βυζιά και σφιχτούς κώλους ή τελοσπάντων σε ένα περίγραμμα γυναίκας που θα «έμπαιναν». Ούτε που μπαίνουν στη διαδικασία να αναλογιστούν τι ευκαιρίες να έχουν οι γυναίκες που δεν πληρούν στο ελαχιστο τα πατριαρχικά κριτήρια ομορφιάς. Είναι σαν να κοιτάς τις αγγελίες στις εφημερίδες και να λες «wow κοίτα εδώ πόσες ευκαιρίες απασχόλησης υπάρχουν, οι άνεργ@ έχουν πάμπολλες επιλογές» και με μία πιο προσεκτική ματιά θα δεις ότι απευθύνονται κυρίως σε 25χρον@ με 3 πτυχια και 10 χρόνια προϋπηρεσίας από προηγούμενες ζωές.

«Μα και τις ‘ασχημες’ κάποιος θα καταδεχτεί να τις πηδήξει αν αυτές ψάχνουν σεξ» θα επιμείνουν κάποια μισογυνικά σκουπίδια που θεωρούν ότι το να ρίχνουν τα (πατριαρχικά) στάνταρ τους οι άντρες είναι μια παραχώρηση για την οποία θα έπρεπε να νιώθουμε ευγνωμοσύνη. Το οποίο με φέρνει στο δεύτερο point: Εξαιτίας της πατριαρχικής κατασκευής του σεξ, το να θέλει ένας άντρας να σε πηδήξει είναι συνήθως το ισοδύναμο του να σε θέλει μια επιχειρηση για δωρεάν πρακτική να φτιάχνεις καφέδες και να βγάζεις φωτοτυπίες. Αφορά δηλαδή περισσότερο τι έχεις να προσφέρεις εσύ σε αυτή παρα το αντίθετο και δε σου λύνει κάποιο πρακτικό πρόβλημα. Άσε που στην πατριαρχία οι γυναίκες δεν θεωρείται ότι εμπλουτίζουν το βιογραφικό τους με το σεξ αλλά αντιθέτως, χάνουν σε αξία. Επομένως οι μισογύνηδες θεωρούν μεν ότι έχουμε άπειρες προσφορές που όμως αν τις δεχτούμε αυτόματα υποβιβαζόμαστε, με τρόπο που φυσικά δεν ισχύει με τους άντρες. Δώρον άδωρον δηλαδή.

Οι θλιβεροί incels φαντασιώνονται ότι η ζωή τους θα ήταν υπέροχη αν, όπως απεικονίζου με φθόνο τις γυναικες, το inbox τους βομβαρδιζόταν από μηνύματα με προσφορές για σεξ γιατί βλέπουν το σεξ από την αντρική πλευρά ως μια πηγή επιβεβαίωσης της αρρενωπότητάς τους, επιβολής εξουσίας και εγγυημένου οργασμού. Για τις γυναίκες όμως, εξαιτίας της πατριαρχίας και όχι φυσικά της βιολογίας, το φλερτ και το σεξ είναι κάπως διαφορετική υπόθεση.

Η προσέγγιση αντρών που θέλουν κάτι ερωτικό μπορεί να είναι μια ευχάριστη και κολακευτική εμπειρία για τις γυναίκες και να οδηγήσει σε κάτι καλό, δεν το αρνούμαστε αυτό. Εξίσου συχνά όμως μπορεί να γίνει πηγή άγχους, θυμού και φόβου εξαιτίας των παραβιαστικών, προσβλητικών,αντικειμενοποιητικών, ακόμα και απειλητικών συμπεριφορών πολλών αντρών. Ακόμα και όταν αυτές απολαμβάνουν το casual sex και ένα καλό one night stand θα πρέπει να είναι προσεκτικές ώστε να παραμείνουν αν μη τι άλλο ασφαλείς και σε δεύτερη φάση να μείνουν ικανοποιημένες από την ίδια την πράξη και την συμπεριφορά του παρτενέρ τους -καμία δε θέλει να της συμπεριφέρονται με υποτίμηση απλά επειδή ήθελε σκέτο σεξ. Δυστυχώς όμως το σεξ για τις γυναίκες στην πατριαρχία πάει πακέτο με την υποτίμηση κι αυτό είναι κάτι που οι incels εσκεμμένα αγνοούν όταν μιλάνε με φθόνο για την τύχη των γυναικών -δεν το ξεχνάνε βέβαια όταν μιλάνε για τις μίσος τους για τις τσο@λες.

Η εμμονή των incels ότι οι γυναίκες (ή οι στερεοτυπικά όμορφοι άντρες) απολαμβάνουν ένα προνόμιο που οι ίδιοι δεν έχουν -την σεξουαλική αποδοχή- αντιστοιχεί περισσότερο στην κατασκευή κάποιου φανταστικού εχθρού ο οποίος απολαμβάνοντας τις χαρές της ζωής τις στερεί από τους ίδιους. Κι αυτό επειδή βλέπουν το σεξ σαν ένα σπάνιο πόρο στον οποίο πρόσβαση θα έπρεπε να έχουν οι ίδιοι και όχι σαν μέρος των ανθρωπίνων σχέσεων που απλα προκύπτει και δεν το χρωστάει κανείς σε κανέναν. Γι αυτό ακόμα και οι γυναίκες που έχουν την ευκαιρία αλλά δεν κάνουν σεξ κατηγορούνται ως εγωίστριες, σαν να κρατούν έναν αμύθητο θησαυρό κλειδωμένο σε ένα μπαούλο αντί να τον δώσουν σε φιλανθρωπία σε όσους λιμοκτονούν.

Δε τρως πόρτα στο κλαμπ λόγω του φύλου σου αλλά λόγω της τάξης σου

Δεν ξέρω ποιος πανηλίθιος σεξιστής χρειάζεται να το ακούσει αυτό αλλά ο λόγος που πέρασε μια γυναικοπαρεα πριν από σένα στο κλαμπ είναι ότι οι γυναικοπαρέες στοχεύουν να προσελκύσουν στο εν λόγω κλαμπ άντρες που θα ξοδεύουν περισσότερα χρήματα για τους ίδιους ή για κεράσματα. Ο λόγος ΔΕΝ είναι επειδη το κλαμπ θέλει να γεμίσει από γυναίκες που θα τις κερνάει ο μπαρμαν γιατί τα κλαμπ δεν είναι μη κερδοσκοπικός οργανισμός, αποσκοπει στο ΚΕΡΔΟΣ. Αν κόπηκες λοιπόν από τον πορτιέρη τότε κόπηκες με ταξικά ή κοινωνικά κριτήρια επειδη είσαι ή φαίνεσαι φτωχός και να είσαι σίγουρος ότι ο τύπος με την πόρσε που την πάρκαρε φάτσα φόρα ή είχε λεφτά να κλείσει τραπέζι πέρασε μέσα πριν από ολους μας. Τα παράπονά σου λοιπόν στη διεύθυνση και όχι στις γυναίκες που στην καλύτερη κερδίζουν απλά ένα δωρεάν σφηνάκι για να πάνε κάτω τα φαρμάκια της πατριαρχίας, στη χειρότερη φορτωνονται όλο το βράδυ ένα πεφτουλα που επιμένει να τις κεράσει ενώ εκείνη του εξηγεί ότι δεν πίνει καν αλκοόλ ή παίρνει αντιβίωση.

Τι γίνεται όταν σε τσιτώνει η κοπέλα σου αλλά εσύ δεν είσαι αθλητής?

Το έχουμε πει και θα το ξαναπουμε: όλα τα αστεία περί γυναικείας γκρίνιας δεν είναι απλά χαριτωμένος αλλά σχετικά άκακος σεξισμός. Είναι ακριβώς ο τρόπος που από τη μία οι γυναίκες μαθαίνουν να παραμένουν σιωπηλές και να μην εκφράζουν τις επιθυμίες και τους προβληματισμός τους γιατί αυτόματα χαρακτηρίζονται ως η»γκρινιάρα», η «πρήχτα», η «σπασ@ρχίδω», και από την άλλη ο τρόπος που η κοινωνία σπευδει να δικαιολογήσει την αντρική βία αφου αυτόματα θεωρείται οτι «θα τον έπρηξε τον άνθρωπο». Αλήθεια δε μας λεει ο Κ. Τεντόγλου, τι κάνει ένας άντρας όταν μια γυναικα τάχα τον τσιτωνει αλλά αυτος δεν είναι πρωταθλητής ή έστω αθλητικός τύπος? Που διοχετεύει όλη αυτή την «τσίτα», την επιθετικότητα, την περίσσια ενέργειας ρε παιδί μου? Η κοινωνία φαίνεται να πιστευει οτι η ανδρική βία είναι μια αναμενόμενη αντίδραση.

Τα αστεία περί γυναικείας γκρίνιας είναι η βάση κάθε απόπειρας gaslighting και ακριβώς ο λόγος που οι γυναικες ειναι πιο επιρρεπείς και πιο εύκολα θυματα σε αυτό Γιατί διδάσκονται και οι ίδιες από μικρές πως τα προβλήματά τους, ο προσδοκίες τους, οι αξιωσεις τους δεν είναι παρά «γυναικεία γκρίνια» αφού αυτές είναι πάντα υπερβολικές και γεννήθηκαν -με έναν χαριτωμένο τρόπο- για να βασανίζουν τους άντρες . Καμία δε θέλει να είναι that girl που «τσιτώνει» τον σύντροφό της, οπότε μαθαίνει να το βουλώνει, να ειναι συμβιβαστική, υποχωρητική ή να καταπίνει τα θέλω και τις σκέψεις της και συχνά να γίνεται εν τέλει παθητικοεπιθετική («τι έχεις?», «τίποτα»).

Δεν ακούς ποτέ πρωταθλήτριες να κάνουν αστεία για το πόσο τους τσιτώνει ο σύντροφός τους βοηθωντας τους στις επιδόσεις τους γιατί και πάλι οι ίδιες θα χαρακτηριστούν ως υστερικές και «δυσκολες». Δε ακούς σε γυναικοπαρέες να μιλάνε για την τάχα παροιμιώδη «αντρική γκρίνια» ή την «(κρεβατο)μουρμούρα» ή το «πρήξιμο» παρόλο που σίγουρα ολοι αυτοί οι άντρες που κακοποίησαν ή και δολοφόνησαν τη σύντροφό τους από ζήλεια η κτητικότητα θα την «επρηξαν» όταν αυτή αποφάσισε να τους αφήσει ή κάθε φορά που υποψιαζονταν οτι αυτή τους απατά.

Τα αστεία περί γυναικών που σπάνε τα νεύρα των αντρών αλλά χαχα παραμένουν αξιαγάπητες και τι να κανουν που δε μπορουν χωρίς εμάς δεν ειναι τίποτα άλλο από την αναπαραγωγή της ιδέας πως οι γυναίκες ειμαστε μια συνεχής πηγή ενόχλησης γι αυτούς και αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα χάσουν την υπομονή τους και θα υποστούμε τις συνέπειες. Γι αυτό δε γελάμε.