Θα πίστευα ότι το μίσος προς τις Kardashian είναι ένα γνήσιο ταξικό, αντικαπιταλιστικό μίσος (και θα το επικροτούσα) αν εκεί που έβλεπα συγκρίσεις των Kardashians με ακτιβίστριες, επιστημόνισσες και «σωστές» κυρίες έβλεπα συγκρίσεις του Jeff Bezos με άντρες μοντέλα, έβλεπα memes τύπου «σε έναν κόσμο γεμάτο Elon Musks γίνε ένας Einstein», αν οι άντρες celebrities αντιπαραβάλλονταν εξίσου συχνά με άντρες ακτιβιστές, αν οι άντρες μεγαλοαστοί γελοιοποιούνταν εξίσου συχνά για τα εμφυτεύματα μαλλιών και τα λοιπά μερεμέτια ή τα κότερα που αγοράζουν λες και αυτό είναι το πρόβλημα στον καπιταλισμό.

Αντιθέτως, είναι μόνο οι γυναίκες που συγκρίνονται συνεχώς μεταξύ τους λες και μπορούν να υπάρξουν μόνο δύο είδη γυνακών. Ο γνήσιος μισογυνισμός μπορεί να μετατραπεί σε δήθεν πολιτικό σχολιασμό, ακόμα και σε woke σχόλιο, αρκεί να επιλέξεις μια πιο αγνή και λιγότερο (στερεοτυπικά) σέξι γυναικα με κοινωνικό έργο να την αντιπαραβάλλεις με τον στόχο, στον οποίο στη συνέχεια μπορείς να διοχετεύεις όλο τον μισογυνισμό σου. Στο κάτω κάτω συγκρινόμενες με την Μαλάλα όλες άχρηστες χαραμοφάισσες θα νιώθαμε, ακόμα και χωρίς Ferrari ή πλαστικές.

Προσέξτε βέβαια εδώ την αναφορά στις πλαστικές, λες και οι πλαστικές είναι κακό, λες και η Mαλάλα δεν αναγκάστηκε να κάνει πλαστικές μετά την επίθεση που δέχτηκε. Φυσικά αυτές θεωρούνται απαραίτητες μόνο όταν έχει επέλθει κάποια ακραία παραμόρφωση η οποία θεωρείται αναγκαίο να διορθωθεί -σε έναν κόσμο όμως που η εμφάνιση δε θα είχε καμία σημασία θα χρειάζονταν ακόμα κι αυτές? Σε μία κοινωνία που οι γυναίκες πιέζονται συνεχώς να βλέπουν τον εαυτό τους ως ατελή, ποιος ειναι αυτός που θα χαράξει το όριο ανάμεσα στις θεμιτές και μη θεμιτές πλαστικές όταν όλες τους επιβάλλονται από τον τρόπο που μας βλέπουν οι άλλοι και βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας μέσα από μια συνεχή αλληλεπίδραση με τα πρότυπα ομορφιάς? Ποιος τολμά να κατηγορεί τις γυναίκες που κάνουν πλαστικές σε μια κοινωνία που τελικά το υπέρτατο ιδανικό για μια γυναικα είναι να θεωρείται «ομορφη»- ή μάλλον «απείρως ομορφότερη» σε σύγκριση με τις άλλες? Αλήθεια, εχετε ακούσει ποτέ να πλέκουν τα εγκώμια ενός άντρα ακτιβιστή ή ενός επιστήμονα αποκαλώντας τον «ομοροφο», έστω και μεταφορικά -ξέρετε, «στην ψυχή»- συγκρίνοντάς τον ξερω γω με τον Jason Momoa? Γιατί κάθε σύγκριση μεταξύ γυναικών πρέπει να κλείνει με κάποιο αόρατο μήλο της Εριδος να παραδίδεται σε μια από αυτές λες και είμαστε σε έναν συνεχή ανταγωνισμό για το ποια θεωρείται ομορφότερη -κάτι που είδαμε και στην ανάρτηση που συνέκρινε την πυροσβέστισσα με τις παίκτριες reality.

Σε αυτο να ομολογήσω ότι μου φαίνεται γελοίο να κατηγορούμε τους πλούσιος πως αγοράζουν Ferrari και ξοδεύουν τα λεφτά τους σε πολυτελή προιόντα. Δε θέλουμε εκατομμυριουχου που ξοδεύουν συνετά τα λεφτά τους ούτε που ζουν μια ταπεινή και σεμνή ζωή. Δε θέλουμε ΚΑΘΟΛΟΥ εκατομμυριούχους. Δε θέλουμε πλούσιους που ξοδεύουν λεφτά στο φιλανθρωπικό έργο (και οι Kardashians ξοδεύουν πολλά), θέλουμε μια κοινωνία που δε θα εξαρτάται από την φιλανθρωπία και την υποτιθέμενη μεγαλοψυχία (και τις δημόσιες σχέσεις) των πλουσίων. Η ανισότητα και συγκέντρωση του κεφαλαίου στα χέρια λίγων είναι εκμετάλλευση ακόμα και όταν τα λεφτά τους σαπίζουν στην τράπεζα -ακόμα και τότε εξακολουθούν να έχουν καλύτερη πρόσβαση σε υπηρεσίας υγείας και εκπαίδευσης από εμας άλλωστε, δεν είναι η Ferrari ή το κότερο το πρόβλημα. Ούτε είναι η προτεσταντική ηθική των πλουσίων που θα πρέπει να συσσωρεύουν χρήμα χωρίς να το ξοδεύουν που θα τους εξιλεώσει για την εκμεταάλλευση της εργασίας τρίτων.

Τα Media βέβαια δεν κάλυψαν ΜΟΝΟ την μία ιστορία, η Malala αποτελεί κι αυτή (δικαίως) μια διασημότητα και είναι σχεδόν όσο αναγνωρίσιμη είναι και μια Kardashian, ένα φεμινιστικό ίνδαλμα που γίνεται οικουμενικά αποδεκτό ακριβώς επειδή αφορά δικαιώματα γυναικών σε κάποια Μουσουλμανική χώρα και όχι στη Δύση.

Και για να προλάβω τους κουτοπόνηρους brocialists και τις pick-me που θα σπέύσουν να μας κατηγορήσουν για νεοφιλελέ και να πουν οτι πλασάρουμε τις Kardashian ως φεμινιστικά είδωλα: όχι, δεν είναι «φεμινστικά είδωλα» οποιες γυναικες αναγκαζόμαστε να υπερασπιστούμε από τον μισογυνισμό. Οι Kardashians δεν είναι ούτε ινδάλματα, ούτε πρότυπα για εμάς αλλά ούτε ενσαρκώνουν και το απόλυτο κακό και την ηθική παρακμή επειδή το πρόβλημα μας είναι τα ρηχά reality. Δεν ενσαρκωνουν καλά καλά τον καπιταλισμό οταν υπάρχουν πολλοί πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο . Και ακόμα και αν το έκαναν το είδος της κριτικής που δέχονται ΔΕΝ είναι αυθεντικά ταξική, είναι εξώφθαλμα μισογυνική, ανάγεται οριακά σε ζήτημα αισθητικής και σωστής θηλυκότητας και δε θα την καταπιούμε απλά για να πουλήσουμε φτηνό αντικαπιταλισμό ούτε καθωσπρεπισμό.

Having said that, eat the rich. Ναι, και τις Kardashians. Αλλά όχι μόνο τις Kardashian, λες και αποτελούν κάποιο ξεχωριστό είδος φαινομένου αποκομμένο από τον παγκόσμιο καπιταλισμό στον οποίο το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου συγκεντρώνεται (όχι τυχάια) σε ΑΝΤΡΙΚΑ χέρια.

Ένα βραβείο πρωτοτυπίας και δημιουργικότητας στη διαφήμιση του Πλαισίου που απευθυνόμενη στο γυναικείο κοινό χρησιμοποιεί το κλισέ της ομορφιάς «μέσα και έξω» μόνο που -PLOT TWIST- το μέσα αναφέρεται στην καθαριότητα του σπιτιού, όχι σε καμία «πνευματική καλλιέργεια» όπως θα έκανε κανένας γραφικός για να πουλήσει κανέναν βιβλίο.

Οι επιταγές της πατριαρχίας προς την σύγχρονη θηλυκότητα είναι η «άψογη εμφάνιση» και η οικιακή εργασία και εδώ πλασάρωνται και τα δύο ως «ομορφιά». Η γυναίκα που δεν έχει τα χρήματα, τον χρόνο και την ενέργεια για να επιτελέσει τις υποχρεώσεις της ταυτίζεται εδώ με την «ασχήμια» για έξτρα ψυχολογική πίεση στην κουρασμένη εργαζόμενη γυναικά ή/και νοικοκυρά. Η διαφημίσεις με λίγα λόγια μας negάρουν αποκαλώντας μας έμμεσα άσχημες (ή αποτυχημέν@ς, ή βαρετ@ς κ.ο.κ.) και μετά περιμένουν να κάνουμε την «ελύθερη» επιλογή να ανταποκριθούμε ή όχι στο κάλεσμά τους.

Καιρό βλέπουμε αυτό το meme να επανέρχεται σε φεμινιστικές σελίδες, από αντιφεμινιστές που προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα πρότυπα ομορφιάς δεν βαραίνουν μόνο τις γυναίκες και γι αυτό δεν έχουμε δικαίωμα να εξεγειρόμαστε εναντίον τους. Φυσικά όπως κάθε φορά οι αντιφεμινιστές δε θέλουν απλά να μας πείσουν ότι δεν τίθεται θέμα αλλά και ότι για τους άντρες το ζήτημα είναι σοβαρότερο. Αφού όμως αυτοί δεν παραπονιούνται γιατί να παραπονιόμαστε εμείς? Ας το βουλώσουμε όπως αυτοί που υποφέρουν σιωπηλά και κάνουν την καρδιά τους πέτρα ως σωστοί άντρες. Ας μιλήσουμε λοιπόν για τα πρότυπα ομορφιάς των αντρών και γιατί ο He-Man δεν αποτελεί το ίδιο σύμβολο καταπίεσης με την Barbie.

Πρώτον ο He-Man είναι ένας υπερ-ήρωας και ως τέτοιος είναι αναμενόμενο η μυϊκή του δύναμη να υπερτονίζεται. Η Barbie εκπροσωπεί μια καθημερινή γυναίκα –τη Barbie δασκάλα, τη Barbie νοσοκόμα, τη Barbie σύζυγο και μητέρα. Αυτό μας δίνει ένα σημάδι για το πώς λειτουργούν τα πρότυπα ομορφιάς για τα δύο φύλα γενικότερα. Οι γυναίκες απαιτείται να είναι όμορφες και αδύνατες Ο,ΤΙ ρόλο και να έχουν στη ζωή. Η μη εμφανίσιμη γυναίκα γενικά ενοχλεί. Κι ενώ υπάρχουν πρότυπα ομορφιάς και για τους άντρες, η κοινωνία δεν τους λέει ότι το να είναι όμορφοι είναι το πιο σημαντικό τους καθήκον. Η κοινωνία τους λέει ότι το να είναι αστείοι, έξυπνοι, πλούσιοι, πετυχημένοι, γοητευτικοί, ενδιαφέροντες είναι εξίσου σημαντικά και θα τους επιβραβεύσει και γι αυτά με γυναικείο θαυμασμό και κατακτήσεις.

Για να έχουμε μία πραγματική εικόνα του μηνύματος που δίνει στα δύο φύλα η κοινωνία σχετικά με τη σημασία της εμφάνισης, αρκεί να στραφούμε στον χώρο της show-business, του κατεξοχήν χώρου που παράγει και διαδίδει πρότυπα θηλυκότητας και αρρενωπότητας. Οι άντρες μπορούν να κοιτάξουν τον κόσμο του Hollywood χωρίς να δυσκολευτούν τόσο να βρουν κάποιον να ταυτιστούν. Οι άντρες εκπροσωπούνται στο Hollywood ανεξαρτήτως εμφάνισης, βάρους και ηλικίας (αν και υπάρχουν αποκλεισμοί όσον αφορά τη φυλή, την σεξουαλικότητα, την αναπηρία). Μπορεί το πρότυπο του γυναικοκατακτητή να είναι συνήθως (αλλά όχι πάντα) ένας εμφανίσιμος άντρας, υπάρχει όμως ποικιλία στα είδη των ηρώων και πρωταγωνιστών με τρόπο που οι άντρες αντιλαμβάνονται ως πλήρως αποδεκτό να έχουν κοιλιά, ρυτίδες, λευκές τρίχες.

Ας σκεφτούμε πρόσφατες ταινίες όπως το Blade Runner, to Thor, το Death of Stalin. Από την επιστημονική φαντασία και τη δράση ως την κωμωδία οι άντρες ακόμα κι αν δεν είναι ο Chris Hemsworth ή ο Ryan Gosling μπορούν να μοιάζουν στον Tom Hiddleston, τον Harrison Ford, τον Antony Hopkins, τον Steve Buscemi. Αντιθέτως, υπάρχει ΜΟΝΟ ένας σωστός τρόπος για να είσαι γυναίκα κι αυτός είναι : νέα, όμορφη και αδύνατη. ΟΛΕΣ οι γυναίκες στις παραπάνω ταινίες αλλά και στην συντριπτική πλειοψηφία των ταινιών είναι όμορφες με την συμβατική έννοια. Στον κόσμο του Blade Runner φαντάζει αδιανόητο να μπει κάποιος στον κόπο να φτιάξει θηλυκή ρέπλικα χωρίς να είναι αφάνταστα εμφανίσιμη και σέξι, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν ισχύει για τις αρσενικές ρέπλικες οι οποίες αντιπροσωπεύονταν από άντρες ηλικιωμένους και όχι παραδοσιακά εμφανίσιμους.

Στο Hollywood, οι γυναίκες που δεν συμμορφώνονται στα πρότυπα ομορφιάς είτε απλά δεν υπάρχουν,είτε παίζουν αυτόν ακριβώς τον ρόλο: της άσχημης –όπως πχ στην περίπτωση της Amy του Big Bang Theory που όλος της ο ρόλος περιστρέφεται ακριβώς γύρω από το πόσο μη σεξουαλικά ποθητή είναι. Σε αντίθεση φυσικά με τους συμπρωταγωνιστές της που, αν και δεν πληρούν τα κριτήρια της αντρικής ομορφιάς, επιβραβεύονται πάντα με γυναίκες που θεωρούνται πολύ πιο εμφανίσιμες από τους ίδιους επειδή αυτοί είναι αστείοι, έξυπνοι και γλυκούληδες. Ας προσθέσουμε πως οι γυναίκες ηθοποιοί έχουν συνήθως ημερομηνία λήξης γύρω στα 40 και μετά εξαφανίζονται από τη σκηνή υπό μυστηριώδεις συνθήκες -ή απλά παίζουν τις μητέρες των νεαρών πρωταγωνιστριών.

Συνοψίζοντας λοιπόν: οι γυναίκες θα πρέπει να είναι όμορφες ακόμα και για να παίξουν τις κομπάρσες. Και στην πραγματική ζωή όμως απαιτούμε να είναι όμορφες ακόμα και για τους ρόλους της σερβιτόρας, της πωλήτριας ή της απλής περαστικής στο δρόμο. Οι άντρες αν δεν είναι συμβατικά εμφανίσιμοι έχουν πολλές εναλλακτικές επιλογές στη ζωή τους για να μην τους κάνει η κοινωνία να νιώσουν ως άχρηστη σπατάλη οξυγόνου. Γι αυτό λοιπόν δε θα πρέπει να συγκρίνουμε τα πρότυπα αντρικής και γυναικείας ομορφιάς αλλά μάλλον το πόσο σημαντική θεωρείται η συμμόρφωση με αυτά για το κάθε φύλο.