Διαβάζω τα σχόλια για τον ομαδικό βιασμό στον Άγιο Παντελεήμονα και είναι απολύτως προβλέψιμα: άνθρωποι να ξερνάνε το ρατσιστικό τους μίσος για τους μετανάστες, να νοσταγλούν τη θανατική ποινή και να καλούν για περιορισμούς στις μεταναστευτικές εισροές σαν να ναι αυτή η πηγή της έμφυλης βίας. Βλέπω επισης σχόλια όπου αναπαράγεται ο αγαπημένος αντιφεμινιστικός μύθος: πώς τάχα οι φεμινίστριες και οι αλληλέγγυ@ θα σπεύσουν να δικαιολογήσουν τους βιαστές, γιατί στο σάπιο από το ρατσιστικό και το μισογυνικό μίσος μυαλό τους αν δεν κατηγορείς την εθνικότητα ενός βιαστή, τον δικαιολογείς.

Αν οι φεμινίστριες δικαιολογούσαν τους αλλοδαπούς βιαστές όπως δικαιολογει η ελληνική κοινωνία τους ντόπιους βιαστές θα βλέπατε σχόλια από φεμινίστριες που θα έλεγαν: ήταν καλά παιδιά, πάντα με το χαμόγελο, τίμια λαικά παλικάρια, του μεροκάματου, με σπουδές βέβαια στην χώρα τους, δεν είχαν δώσει δικαίωμα, δεν το περίμενε κανείς, ήρθαν στην Ελλάδα απλά για να στέλνουν λεφτά στην μανουλα τους και τις 5 αδερφές τους τις οποίες υπεραγαπούν, δεν είναι τίποτα μισογύνηδες. Θα βλέπατε φεμινίστριες να λένε, εντάξει, κι αυτή τι μπήκε στο ταξί, κάτι βρομάει εδώ, μήπως είναι ψέματα, μήπως το μετάνιωσε, τι έκανε έξω τέτοια ώρα έγκυος γυναίκα, χάρη της κάναν δεδομένης της κατάστασής της, ποιος άλλος θα τις έδινε σημασία, ενώ ο θύτης ήταν ψηλός, γεροδεμένος, μελαχρινός, γοητευτικός, δεν είχε ανάγκη να βιάσει -ή, τι να κάνουν κι αυτοί οι κακόμοιροι αφού δεν τους κάθεται καμία ψηλομύτα εδώ, επειδή ειναι φτωχόι και μαυριδεροί.

Θα βλέπατε μορφωμένες φεμινίστριες δικηγόρους να γράφουν εκτενείς σοβαρές νομικές αναλύσεις για το πως, εντάξει το να βάλεις κάποιον σε ένα ταξί τεχνικά δεν είναι «απαγωγή», να επικαλούνται το τεκμήριο αθωότητας, να λένε «μα όλα βιασμό τα λέμε πια». Θα βλέπατε φεμινίστριες να αναρωτιούνται αθώα μήπως το θύμα είχε κάτι προσωπικό εναντίον των θυτών, να βρίσκουν τα «κενά» της ιστορίας, να δολοφονούν το χαρακτήρα του θύματος,να ξεθάβουν φωτογραφίες από το ινσταγκραμ της με μαγιώ, να κατηγορούν τις ορμόνες, την αντρική φύση, το καλοκαίρι, την καραντίνα και τους μήνες εγκλεισμού. Θα βλέπατε τα κανάλια να βάζουν τις πιο κολακευτικες φωτογραφίες των θυτών, να αναφέρονται σε αυτούς με την επαγγελματική τους ιδιότητα αν αυτή εκπέμπει κάποια αξιοπιστία πχ «ο πωλητής» όπως αναφέρονται στον «κοσμηματοπώλη» ή «τον πιλότο», να βάζουν δηλώσεις της μαμάς τους που σκίζει τα ιμάτιά της ότι ο γιός της δε θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο και να υποδεικνύουν ότι εντάξει, τουλάχιστον ούτε την σκότωσαν ούτε την τεμάχισαν, δεν ήταν τίποτα μανιακοί, δεν είναι και για αίματα.Δε θα δείτε όμως καμία φεμινίστρια να κάνει τίποτα από τα παραπάνω.

Αυτά τα κάνουν τα σεξιστικά σκουπίδια όταν ο βιαστής τους ταιριάζει στην απόχρωση δέρματος, στο κοινωνικό στάτους, στη θρησκεία, όταν δεν αναμετράται ο ρατσισμός τους με τον μισογυνισμό τους. Οι φεμινίστριες το μονο που λένε είναι: ο βιασμός είναι απόρροια της τοξικής αρρενωπότητας, της πατριαρχίας και της θέσης της γυναίκας σε αυτήν και γι αυτό τον συναντούμε σε κάθε κοινωνία σήμερα. Ότι ποτέ όταν ο βιαστής είναι Έλληνας δεν θεωρείται αιτία του βιασμού η εθνικότητα του -μέχρι βέβαια να βρεθεί σε ένα πολιτισμικό περιβάλλον που αυτός θα είναι ο ξένος, ο φτωχός, ο παρείσακτος, ο Ανατολίτης από την οπισθοδρομική, μισογυνική χώρα. Ότι ο μηχανισμός ξεπλύματος που μπαίνει σε λειτουργεία μονο όταν ο θύτης είναι Έλληνας μας εξοργίζει και αναπαράγει ακριβώς το κλίμα που κάνει αποδεκτό για τους άντρες να βιάζουν. Και ότι όταν επικεντρωνόμαστε σε έναν συγκεκριμένο βιασμό από τους πολλούς αυτή τη βδομάδα επειδή ταιριάζει με το αφήγημα του μουσουλμάνουν βιαστή και της παραβατικής μολυσμένης από μετανάστες γειτονίας για να δικαιολογήσουμε τον ρατσισμό μας μάλλον δεν τον κάνουμε από ενδιαφέρον για την ασφάλεια των γυναικών.

Btw, ο βιασμός στα Πετράλωνα για τον οποίο έγιναν δύο φεμινιστικές πορείες αυτή τη βδομάδα είχε θύτη αλλοδαπό, αλλά αυτό δεν βολεύει τον αφήγημα περί φεμινιστριών «υπερασπιστριών» των βιαστών που δεν είναι Έλληνες, ε?

Οι κατηγορίες ότι οι φεμινίστριες σιωπούν μπροστά στο έγκλημα στα Γλυκά Νερά δεν είναι μόνο κλασική περίπτωση του πώς τέτοια εγκλήματα εργαλειοποιούνται για να κεντρίσουν τα ρατσιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας αλλά και σημάδι του πώς οι άνθρωποι που εκτοξεύουν τέτοιες κατηγορίες δεν έχουν καταλάβει (ή κάνουν ότι δεν έχουν καταλάβει) ούτε τι είναι ο φεμινισμός ούτε τι είναι η έμφυλη βία.

Αυτό μας επιστρέφει πίσω στη διαμάχη για τον όρο «γυναικοκτονία»: αυτή δεν αφορά απλά την δολοφονία μιας γυναίκας από έναν άντρα αλλά αντιθέτως το κίνητρο μιας τέτοιας δολοφονίας που απορρέει από ένα ευρύτερο πατριαρχικό πλαίσιο ελέγχου και ιδιοκτησίας των γυναικών, των σωμάτων και της σεξουαλικότητάς τους από τους άντρες συγγενείς και συντρόφους τους. Το κλασικό παράδειγμα που φέρνουμε συνήθως είναι πως αν μια γυναίκα χάσει τη ζωή της κατά τη διάρκεια μιας ληστείας ΔΕΝ είναι γυναικοκτονία αλλά ένα τυχαίο έγκλημα χωρίς έμφυλο πρόσημο -πέρα δηλαδη από το γεγονός οτι το μεγαλύτερο ποσοστό βίαιων εγκλημάτων διαπραττεται από άντρες.

Τώρα, για το συγκεκρμένο έγκλημα δεν μπορούμε να ξέρουμε ακριβώς τις συνθήκες και τις λεπτομέρειες αλλα φαίνεται μια τέτοια περίπτωση. Άρα τι ακριβώς θα πρέπει να καταδικάσουν οι φεμινίστριες? Η καταδίκη συνήθως είναι απαραίτητη όταν υπάρχουν αντίθετες φωνές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ακούστηκε ούτε οτι το θύμα πήγαινε γυρεύοντας, ούτε οτι έπρεπε να προσέχει, ούτε ξεσκονίστηκε το παρελθόν του για να βρεθεί το αποκαλυπτικό φόρεμα που φορούσε πριν 3 χρόνια στην βραδινή της έξοδο ή οι «κακές παρέες» που έκανε με σκοπό να αφήσουν υπονούμενα οτι άξιζε έναν τραγικό θάνατο όπως έχουμε δει με τα θύματα βιασμών και γυναικοκτονιών -αν και βέβαια δεν χάσαν χρόνο τα ΜΜΕ να αισθητικοποιήσουν τη δολοφονία μιας συμβατικά όμορφης γυναίκας. Υπονοεί ο συντάκτης ότι μήπως όχι μονο δεν καταδικάζουμε το έγκλημα αλλά το επικροτούμε κιόλας, αναπαράγοντας την ακροδεξιά φαντασίωση πως οι φεμινίστριες τάχα σπεύδουν να συγχωρέσουν τον μετανάστη δολοφόνο και βιαστή λόγω κάποιου φετίχ με τους Ανατολίτες και λοιπούς αλλοδαπούς?

Για ποια επιλεκτική ευαισθησία μιλάμε? Αντιθέτως είναι η δική τους ευαισθησία που είναι επιλεκτική,που εξεγείρονται μόνο όταν οι θύτες είναι μετανάστες (ή τέλοσπάντων υπονοείται ότι ειναι) και δίνουν έμφαση σε αυτό ξεχνώντας οτι παραμένουν άντρες και πως είναι οι άντρες που διαπράττουν το συντριπτικό ποσοστό των βίαιων εγκλημάτων για λόγους που ασφαλώς δεν είναι άσχετοι με την πατριαρχία. Οι γυναίκες θα συνεχίζουν να κινδυνεύουν από σεξουαλικές επιθεσεις ακομα και χωρίς την παρουσία μεταναστών. Και οι ληστείες και οι κλοπές θα συνεχίσουν να συμβαίνουν όσο περισσότερο αυξάνεται η φτώχεια και η περιθωριοποιηση πληθυσμιακών ομάδων.

Η φεμινιστική παρέμβαση είναι απαραίτητη όταν η κοινωνία επιδίδεται σε victim-blaming ή προσπαθεί να συσκοτίσει τις έμφυλες καταβολές ενός εγκλήματος παρουσιάζοντάς το πχ ως «εγκλημα πάθους». Οι φεμινίστριες είναι εκεί όταν δολοφονούνται η βιάζονται μετανάστριες για τις οποίες κανένας δεν μιλάει γιατί η δική τους ζωή δεν θεωρείται εξίσου σημαντική ή οταν οι θύτες είναι «δικά μας’, «καλά παιδιά» που πλαισιώνονται ως απλά άμυαλα, παρορμητικά ή με ψυχολογικά προβλήματα αγόρια.

Ως άνθρωποι θρηνούμε την τραγική δολοφονία μιας νεαρής γυναίκας. Ως φεμινίστριες απλώς δεν έχουμε κάτι να προσθεσουμε σε μια κοινωνία που σύσσωμη στέκεται σοκαρισμένη μπροστά στο συγκεκριμένο έγκλημα.

Όταν ένας άντρας πιάνει τον κώλο μιας γυναίκας το κάνει επειδή ζει σε ένα σύστημα που του έδωσε την πολυτέλεια να ασκεί εξουσία και σίγουρα δεν είναι γι αυτόν θέμα επιβίωσης. Όταν κλέβει ένα σπίτι ένας μετανάστης ή οποιασδήποτε φτωχός και περιθωριοποιημένος το κάνει για να επιβιώσει σε ένα σύστημα που του στέρησε άλλες δυνατότητες. Όταν λοιπόν μας κατηγορούν ότι «τσουβαλιάζουμε» τους άντρες συγκρίνοντάς τους με το «τσουβάλιασμα» των μεταναστών καλό είναι να θυμόμαστε ότι η πρώτη γενίκευση έχει περισσότερα κοινά με το «τσουβάλιασμα» των μπάτσων ή των αφεντικών, γίνεται δηλαδή με μια διάθεση κριτικής στην ΣΥΣΤΗΜΙΚΉ εξουσία και όχι, αντιθέτως, με στόχο τη διατήρησή της. Και ακριβώς επειδή μιλάμε για συστημικά φαινόμενα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το «μα δεν είναι όλοι έτσι».

Κάθε σύγκριση ανάμεσα στους άντρες και τους μετανάστες δεν είναι παρά μια σοφιστεία που εντέχνως αγνοεί το εξής: ότι οι άντρες είναι μια κυρίαρχη ομάδα (έναντι των γυναικών) που έχει ως σύνολο τη δυνατότητα να ασκήσει την εξουσία της πάνω στις τελευταίες και όταν εγκληματούν το κάνουν από θέση προνομίου. Αντιθέτως οι μετανάστες είναι μια υποτελής ομάδα έναντι των ντόπιων, πάνω στην οποία ασκείται η εξουσία (της φτώχειας, της στέρησης πολιτικών δικαιωμάτων κτλ) και όταν εγκληματούν το κάνουν από τη θέση του καταπιεσμένου.

Η διαθεματικότητα είναι χρήσιμη στην περίπτωση που οι ταυτότητες των εμπλεκόμενων υποκειμένων δεν είναι τόσο γραμμικές. Τι κάνουμε δηλαδή όταν ένας άντρας μετανάστης παρενοχλήσει μία ντόπια γυναίκα ή μια ντόπια γυναίκα ασκήσει ρατσιστική βία σε έναν άντρα μετανάστη? Εκεί προφανώς τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και σημασία έχει πάντα το context. Δεν σημαίνει ότι ένας μετανάστης ή μια γυναίκα δεν ασκεί ποτέ εξουσία, έχει σημασία από ποια θέση υποκειμένου και εναντίον ποι@ την ασκεί. Όταν για παράδειγμα ένας άντρας μετανάστης παρενοχλεί μια γυναίκα, είναι γελοίο να τσουβαλιάσουμε τους μετανάστες για τον απλό λόγο ότι ασκεί μια εξουσία που του έχει δοθεί από την πατριαρχία και όχι από το στατους του ως πολίτης δεύτερης κατηγορίας.

Για ός@ς μας κατηγορούν πως όταν η σεξουαλική βία ασκείται από μετανάστες δεν εξοργιζόμαστε εξίσου η απάντηση είναι απλή: Ακριβώς λόγω της έλλειψης προνομίων τους εντός της ελληνικής κοινωνίας, οι μετανάστες βιαστές καταδικάζονται σύσσωμοι σε αντίθεση με τους Έλληνες βιαστές που βρίσκουν υποστηρικτές και ξεπλέονται στα πλυντήρια της κοινής γνώμης ενώ ταυτόχρονα έχουν καλύτερα μέσα και διασυνδέσεις στη διάθεσή τους για να την σκαπουλάρουν οπότε συνήθως ως φεμινίστριες δεν έχουμε κάτι να προσθέσουμε σε όλο αυτό πέρα από το συμφωνήσουμε με την καταδίκη -και φυσικά να επιστήσουμε την προσοχή στο ότι δεν φταίει το θρήσκευμα ή η «ξένη κουλτούρα» για κάτι που κάνουν και οι Έλληνες

Ο George Floyd,ένας μαύρος Αμερικανός, συνελήφθη, όχι για κάποιο βίαιο έγκλημα αλλά επειδή επιχείρησε να πληρώσει με πλαστό 20δόλαρο. Οι αστυνομικοί που τον συνέλαβαν τον έριξαν στο έδαφος βάζοντας τα γόνατα τους πάνω του ενώ αυτός έκλαιγε και τους παρακαλούσε να βγάλουν το γόνατό τους επαναλαμβάνοντας γύρω στις 16 φορές «δεν μπορώ να αναπνεύσω». Ο ένας από τους αστυνομικούς που φαίνεται στο βίντεο που κυκλοφόρησε συνέχισε απτόητος να τον πιέζει στο έδαφος με το γόνατό του στο σβέρκο του παρά τις εκκλήσεις του Floyd, με ύφος απαθές και αλαζονικό, ακόμα και όταν οι περαστικοί που τον βιντεοσκοπούσαν του είπαν να τον αφήσει γιατί ήταν προφανές ότι τον πνίγει. Εκείνος δεν το τράβηξε ΟΥΤΕ ΚΑΝ όταν ο Floyd έχασε τις αισθήσεις του. Αποτέλεσμα ήταν ο θάνατός του.

Δεν πρόκειται για ένα μεμονωμένο περιστατικό γιατί το ίδιο ακριβώς σκηνικό έχει επαναληφθεί κι άλλες φορές ξεκινώντας το σύνθημα «I can’t breath». Ο Floyd δολοφονήθηκε όχι μόνο από έναν κακό μπάτσο αλλά από ένα ολόκληρο σύστημα ρατσισμού που κάνει τους μαύρους να φαντάζουν πλήρως από-ανθρωποποιημένοι στα μάτια των λευκών και φορέων της εξουσίας και που φυσικά προσφέρει καθεστώς ατιμωρησίας στους αστυνομικούς που αν είχαν το θράσος να ενεργούν έτσι μπροστά στις κάμερες αρκεί να φανταστούμε τι κάνουν πίσω τους.

Σε ΑΥΤΟ το σύστημα λοιπόν οι μαύροι αναμένεται να δώσουν λέει «το καλό παράδειγμα». Ο καταπιεσμένος δηλαδή αναμένεται να ζήσει με τα στάνταρ και τους κανόνες των καταπιεστών γιατί αν τους αψηφήσει τότε αξίζει την καταπίεση. Οφείλει να δώσει το καλό παράδειγμα, να επιδείξει άψογη συμπεριφορά και μετά η τύχη του επαφίεται στην μεγαλοψυχία και γενναιοδωρία των καταπιεστών που θα βγάλουν την ετυμηγορία για το αν αξίζει να τους συμπεριφέρονται σαν σε άνθρωπο. Μόνο που τα χρόνια περνούν και οι ετυμηγορία είναι «όχι». Οι μαύροι όμως θα πρέπει να δείξουν υπομονή και καλή θέληση ελπίζοντας για το καλύτερο. Ίσως αν βάλουν τα δυνατά τους να κερδίσουν το βραβείο της ισότητας που θα τους απονείμουν οι λευκοί.

Όλοι αυτοί που δήθεν αγανακτούν με το σπάσιμο βιτρίνων και το κάψιμο μαγαζιών πολύ θα τους βόλευε να μπορούν να συνεχίζουν να αγνοούν τα αιτήματα των καταπιεσμένων επειδή αυτά αρθρώνονται μακριά από το οπτικό τους πεδίο και την άνεση με την οποία κάνουν το shopping τους. Κάθε θεωρία των δύο άκρων που εξισώνει την βία του συστήματος με την αντίδραση στη βία αυτή, ουσιαστικά δεν κάνει τίποτα άλλο από το να συντηρεί αυτό το σύστημα. Προσδοκά από τους μαύρους, τις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους και κάθε λογής καταπιεσμένη ομάδα να κρατούν χαμηλούς τόνους όταν διαμαρτύρονται για τις δολοφονίες και την κακομεταχείρισή τους αλλιώς θα χαρακτηριστούν υστερικές, εγκληματίες, περιθωριακοί. Φυσικά βλέπουμε ότι το κριτήριο αυτό είναι αυθαίρετο αφού ακόμα και όταν οι αγώνες περιλαμβάνουν ειρηνικές εκδηλώσεις όπως οι πορείες των γυναικών, το Pride, το γονάτισμα των μαύρων κατά την απαγγελία του εθνικού ύμνου εις ένδειξη διαμαρτυρίας πάλι χαρακτηριζόμαστε ως φεμιναζί, έκφυλ@, προδότ@ς του έθνους.

Όχι, το κακό δεν ξεκινάει από την απελπισμένη αντίδραση του καταπιεσμένου, το κακό έχει ξεκινήσει αιώνες πριν με την καταπίεση του. Όχι, τιποτα το «αυτοκαταστροφικό» δεν έχει η αντίσταση με τρόπο που δεν μπορούν να αγνοήσουν πια όσοι έχουν βολευτεί στην προνομιάρα τους, που υπενθυμίζει στους νοικοκυραίους και τις πολυεθνικές πως όσα απέκτησαν εις βάρος άλλων μπορούν να εξαφανιστούν. Αν οι εκκλήσεις τους δεν είχαν αγνοηθεί τόσο επιδεικτικά δε θα χρειάζονταν να καταφύγουν εκεί. Αυτοκαταστροφικό είναι να συμπεριφέρεσαι σε ανθρώπους σαν σκουπίδια και να ποντάρεις στο ότι θα το ανέχονται για πάντα.

Δε θα έπρεπε να προκαλεί καμία εντύπωση που οι δραστήριες αντιφεμινίστριες όπως η Αγαθή ή οι διαχειρίστριες του Ακροδεξιού Ladyism είναι και φασίστριες. Οι Ακροδεξιές γυναίκες είναι όχι μόνο πιο επιρρεπείς στην κυρίαρχη συντηρητική προπαγάνδα του status quo αλλά ουσιαστικά ανταλλάζουν πρόθυμα την γυναικεία κατωτερότητά τους για λίγη λευκή ανωτερότητα. Λένε στους λευκούς ρατσιστές άντρες «θα σας στηρίξουμε στο φασιστικό σας έργο αν κι εσείς μας αναγνωρίσετε τα προνόμια της λευκής, αγνής, ανώτερης γυναίκας». Έτσι θυσιάζουν την ισότητα στο βωμό του προνομίου τους ως λευκές.

Στο κείμενο αυτό (που δεν παρατίθεται ολόκληρο) μια από τις διαχειρίστριες μας αναλύει γιατί οι λευκοί θα πρέπει να προτιμούν άλλους λευκούς για τεκνοποίηση χρησιμοποιώντας ένα συνδυασμό ναζιστικής ορολογίας όπως ο «ζωτικός χώρος» (Lebensraum), της φασιστικής ψευδοεπιστήμης της ευγονικής και ένα ταυτολογικό επιχείρημα σύμφωνα με το οποίο τα παιδιά μεικτών γάμων αντιμετωπίζουν ένα επιπλέον ψυχολογικό βάρος -ακριβώς λόγω του ρατσιστικού παραδείγματος σύμφωνα με το οποίο θα πρέπει να ανήκεις είτε στη μία φυλή είτε στην άλλη. Η ίδια η έννοια της φυλής βέβαια είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα που δεν έχει την παραμικρή επιστημονική αξία. Όπως το θέτει ο Βρετανός Γενετιστής Adam Rutherfold στο National Geographic*

“Κατά πολλές έννοιες, η γενετική γελάει με την έννοια της φυλής. Τα χαρακτηριστικά της συνήθους ανθρώπινης διακύμανσης που χρησιμοποιούμε για να καθορίσουμε την ευρεία κοινωνική κατηγορία της φυλής –όπως την μαύρη, την Ασιατική ή την λευκή –είναι κυρίως πράγματα όπως το χρώμα του δέρματος, μορφολογικά χαρακτηριστικά, ή η υφή μαλλιών και όλα αυτά είναι βιολογικά κωδικοποιημενα. Αλλά όταν κοιτάξουμε το πλήρες γονιδίωμα ανθρώπων από όλο τον κόσμο, αυτές οι διαφορές αντιπροσωπεύουν ένα ελάχιστο μερίδιο των διαφορών μεταξύ των ανθρώπων. Υπάρχει για παράδειγμα, περισσότερη γενετική ποικιλομορφία εντός της Αφρικής απ’ό,τι σε ολόκληρο τον υπόλοιπο κόσμο μαζί. Αν πάρεις κάποιον από την Αιθιοπία και κάποιον από το Σουδάν, είναι πιο πιθανό να είναι περισσότερο γενετικά διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον απ’ότι ένας από τους δυό τους από οποιονδήποτε άλλον στον πλανήτη»

Τα εξωτερικά χαρακτηριστικά όμως είναι αυτά που διευκόλυναν μία εύκολα ορατή, πρόχειρη κατηγοριοποίηση στη βάση της οποίας στηρίχτηκε η ιδεολογία της λευκής ανωτερότητας. Η ιδεολογία αυτή εξάλλου πρεσβεύει πως η λευκή φυλή είναι η ανώτερη ακριβώς επειδή είναι σε θέση να επιβάλλεται δια της βίας στις δήθεν κατώτερες σκουρόχρωμες φυλές με αποτέλεσμα την για αιώνες δουλεία, αποικιοκρατια και ανελέητη λεηλασία τόσων χωρών από τους λευκούς. Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο φυσικά και το να είσαι «pro-white» ισούται με το white supremacy.

Αν η φύση άλλωστε ξέρει καλύτερα, γιατί τώρα που η λευκή φυλή συρρικνώνεται εμείς θα πρέπει να ανησυχούμε? Δε θα πρέπει να αφήσουμε τη φύση να κάνει την δουλειά της? Και τι σημαίνει «πεθαίνουμε». Ποιοι είμαστε «Εμείς»? Αν ως λευκοί κάνουμε παιδιά με άλλες φυλές (ή τελοσπάντων με πιο σκούρους από εμάς ανθρώπους) και τα παιδιά αυτά ζήσουν σε έναν κόσμο ισότητας όπου η φυλή δε θα έχει σημασία, πως «εμείς» θα έχουμε πεθάνει αφού θα ζούμε μέσα από τα παιδιά μας και τις αξίες που τους μεταδίδουμε? Θα έχουμε πεθάνει μόνο αν ταυτιζόμαστε με τα γονίδια αυτά που μας δίνουν το λευκό δέρμα, τα ανοιχτόχρωμα μαλλιά και τα λεπτά χείλια μας, δηλαδή τυχαίες γενετικές μεταλλάξεις που δεν είναι αυτές που μας κάνουν ιδιαίτερους ή μοναδικούς. Είναι σαν να ανησυχούμε για την διατήρηση των γαλανών ματιών και να κάνουμε έκκληση στους γαλανομάτηδες να ζευγαρώνουν μόνο με γαλανομάτες λες και η διατήρηση τυχαίων χρωμοσωμικών μεταλλάξεων θα πρέπει να είναι ο μπούσουλας για το ποιον να αγαπάμε, ποιον να παντρευόμαστε και με ποιον ανατρέφουμε τα παιδιά μας.

Οι γυναίκες του Ladyism και οι ομοϊδεάτισσες τους είναι καταδικασμένες να μεγαλώσουν δυστυχισμένα παιδιά τα οποία θα βλέπουν απλά σαν προέκταση του εαυτού τους και της βιολογίας τους, ως εξυπηρέτηση των ναζιστικών τους στόχων, ανίκανες να τα αγαπήσουν γι αυτό που πραγματικά είναι και να τα αποδεχτούν αν είναι γκέι, τρανς, ανάπηρα, αριστερά ή αν θελήσουν να παντρευτούν κάποιον εκτός της «λευκής» φυλής. Οι επόμενες γενιές δεν χρειάζεται να είναι βιολογικά ή διανοητικά ανώτερες από εμάς (ό,τι κι αν σήμαίνει αυτό στο φασιστικό μυαλό τους) χρειάζονται απλά να μεγαλώσουν σε έναν καλύτερο κόσμο που θα τα κάνει να νιώθουν ευπρόσδεκτα και να ευημερούν ανεξαρτήτως γονιδίων.

*https://www.nationalgeographic.com/news/2017/10/genetics-history-rac

«Είναι δηλαδή κακό να αγαπάμε την πατρίδα μας;», μας ρωτάνε ενοχλημένοι μερικοί, από αυτούς που ισχυρίζονται ότι είναι πατριώτες, όχι εθνικιστές, λες και έχει τεράστια σημασία αυτή η διάκριση, θιγμένοι όταν τους λέμε φασίστες επειδή βλέπουμε το προφίλ τους τίγκα στην γαλανολευκη και τα je suis Evros.

Δεν είναι κακό να αγαπάς τον τόπο που γεννήθηκες, που μεγάλωσες, όπου ζουν η οικογένειά σου, οι περισσότεροι φίλοι σου και όπου έχεις τις περισσότερες αναμνήσεις. Θα πρέπει όμως να καταλάβουμε ότι η Ελλάδα δεν είναι απλά ένας τόπος όπως η γειτονιά μας, το χωριό που περάσαμε τα περισσότερα καλοκαίρια της παιδικής μας ηλικίας με τον παππού μας ή το αγαπημένο μας νησί που κάναμε διακοπάρες με την κοπέλα μας ή τις κολλητές μας. Η Ελλάδα, και κάθε χώρα, είναι μια πολιτική οντότητα. Και ως τέτοια ασκεί εξουσία. Κι ενώ την εξουσία αυτή στην πλειοψηφία των περιπτώσεων μπορει εσύ να την έχεις βιώσει θετικά ως πολίτης του κράτους και άρα προνομιακό μελος της κοινότητας που εκπροσωπεί, για όσους δεν ανήκουν σε αυτή, δεν είναι το ίδιο θετική.

Μπορείς να αγαπάς την Ελλάδα γιατί ως Έλληνας ή Ελληνίδα δεν έχεις κάτι εναντίον της αλλά πολλοί μετανάστες όπως και πολλές μεινότητες με ελληνική υπηκοότητα δεν έχουν την ίδια θετική εμπειρία. Εσύ μπορείς να αγαπάς την χώρα που σου έδωσε δωρεάν εκπαίδευση ή διαβατήριο για να ταξιδεύεις στην Ευρώπη χωρίς βίζα, είναι όμως η ίδια χώρα που συμπεριφέρεται σε Ρομά, σε Έλληνες Μουσουλμάνους και σε Έλληνες Εβραίους αλλά και φυλακισμένους ή εξαρτημένους σαν πολίτες Β’ κατηγορίας. Είναι η ίδια χώρα που συμπεριφέρεται σε μετανάστες και πρόσφυγες σαν σκουπίδια στοιβάζοντάς τους σε κέντρα κράτησης και αντιμετωπίζοντας τους σαν κολλητικό ιό. Η Ελλάδα, όπως και ΚΑΘΕ έθνος, κατασκευάζεται μέσα από αποκλεισμούς και εξαιρέσεις και είναι τουλάχιστον εγωιστικό να ταυτίζεσαι μαζί της απλά επειδή βρέθηκες τυχαία από τη σωστή πλευρά της διάκρισης.

Η ιδέα του έθνους επιπλέον συγκαλύπτει τις πολλαπλές ταξικές και έμφυλες διακρίσεις στο εσωτερικό του προσποιούμενοι ότι έχουμε κοινά συμφέροντα.Έτσι μπορεί να μας καλεί να κάνουμε θυσίες στο όνομα ενός υποτιθέμενου «εθνικού συμφέροντος», χρησιμοποιώντας το για να καταπιέσει ομάδες όπως οι γυναίκες όταν τις αποτρέπει απο την έκτρωση ή οι εργαζόμενοι όταν καλουνται να αποδεχτούν την απώλεια τον εργασιακών τους δικαιωμάτων για το καλό της εθνικής οικονομίας αποκρύπτοντας έτσι ότι δεν έχουμε κοινά συμφέροντα με τα εθνικά μας αφεντικά.

Το να αγαπάς την Ελλάδα ως Έλληνας ή Ελληνίδα είναι σαν να έχεις έναν συγγενή βιαστή και δολοφονο και να λες ότι ειναι πολύ Καλό Παιδί γιατι συμπεριφέρεται καλα σε ΕΣΕΝΑ, και δε σε ενδιαφέρει τι κάνει στους άλλους ή απλά νιώθεις την υποχρέωση να τον στηρίξεις πρόλο που είναι κακοποιητικός και προς εσένα γιατί «το αίμα νερό δεν γίνεται κι άλλα τέτοια γραφικά.