Tα τελευταία χρόνια, κάθε φορά που γίνεται δημόσια καταγγελία κάποιου περιστατικού επιδειξία και άλλων συναφών παραβιαστικών συμπεριφορών, σκάει στους προοδευτικούς κυρίως κύκλους -αυτούς που ξέρουν να κρύβουν καλά τον μισογυνισμό τους πίσω από ένα αριστερό ή κουήρ προφίλ- ένα επιχείρημα που πάει κάπως έτσι: «Μα πώς κάνετε έτσι επειδή είδατε ένα πουλί, δεν καταλαβαίνω την έκρηξή σας! Ένα πουλί από μονο του δεν είναι αιτία τρομου, γιατί ΤΡΙΓΚΑΡΕΣΤΕ? Μήπως είστε πουριτανές? Μήπως είστε σεξοφοβικές? Μήπως είστε μίσανδρες? Μήπως τελικά θέλετε να ποινικοποιήσετε την απλή επιθυμία για σεξ και το αγνό γυμνό ανθρώπινο σώμα?». Οι ίδιοι κύκλοι μάλιστα έχουν το θράσος να κατηγορήσουν εμάς ότι φέρουμε κατάλοιπα πατριαρχίας επειδή τάχα είναι η πατριαρχία που κατασκευάζει την γυναίκα ως ένα ευάλωτο υποκείμενο που λιποθυμά στη θέα ενός ανδρικού πέους.
Η προσέγγιση αυτή βέβαια αγνοεί μια βασική διάκριση: δεν είδαμε ένα πουλί, μας το έδειξαν. ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ. Δεν μπήκαμε καταλάθος σε μία ανδρική τουαλέτα ούτε πέσαμε τυχαία σε έναν τύπο που ουρούσε δημόσια αλλά παράμερα και σοκαριστήκαμε στη θέα του μορίου του. Δεν νιώσαμε άβολα σε μια παραλία γυμνιστών που συναινέσαμε να μπούμε και όπου οι τσίτσιδοι λουόμενοι κοιτούσαν τη δουλειά τους. Δεν ανοίξαμε καν μια πόρτα και βρήκαμε κάποιον να αυνανίζεται οπότε καταρρεύσαμε υπό τη θέα κάποιας στύσης. Αντιθέτως αντιδράσαμε στο πως ένας επιδειξίας μας εγκαλεί, στο πώς προσπαθεί με το ζόρι να μας εμπλέξει σε όλο αυτό ακριβώς επειδή είναι μέρος της απόλαυσης που αντλεί. Στο πώς προσπαθεί να μας εξαναγκάσει να γίνουμε το απρόθυμο κοινό στη προσωπική του τσόντα. Είναι γνωστό πως οι επιδειξίες δεν ένιωσαν έτσι αυθόρμητα την ανάγκη να βγάλουν το πέος τους να πάρει αέρα εκεί που κάθονταν μόνοι τους σε ένα λιβάδι κι εμείς από κακή τύχη πέσαμε πάνω τους. Αντιθέτως κάθονται υπομονετικά σε ένα πάρκο και περιμένουν κάποια περαστική για να της φωνάξουν ψιτ ψιτ ή μπαίνουν στα ΜΜΜ ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή έχουν ανάγκη κοινό που ποτέ δεν συναίνεσε σε αυτό -ενώ δε θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να βρουν κοινό συναινετικό.
Οι ίδιοι που δεν βλέπουν κάτι κακό στο να μας δείξει κάποιος το πουλί του δεν καταλαβαίνουν τάχα γιατί τρομάζουμε από αυτό αφού δεν είναι το ίδιο με μια απόπειρα βιασμού. Ένας άνθρωπος βέβαια που αντλεί απόλαυση ακριβώς από το σοκ και τη δυσαρέσκεια αγνώστων γυναικών (ή και αντρών), δηλαδή μέσα από την παραβίαση των ορίων τους, είναι εύλογο να υποθέσουμε ότι γενικά δεν σέβεται τα όρια μας. Ποιος μας εγγυάται ότι θα σταματήσει εκεί? Γιατί να μην νιώσουμε ως απειλή έναν άντρα που αντικειμενοποιεί τις γυναίκες και τις χρησιμοποιεί ως εργαλεία για να ικανοποιήσει της σεξουαλικές του φαντασιώσεις ή ορέξεις όχι απλά ανάγοντας την συναίνεση σε προαιρετική αλλά μάλλον αντλώντας απόλαυση από την απουσία της. Σίγουρα αυτό δεν μπορεί να είναι καλό σημάδι αφού η λογική του συμπίπτει με αυτήν της κουλτούρας του βιασμού.
Η μεθοδευμένη αυτή προσπάθεια gaslighting ώστε να μας πείσουν ότι αντιδρούμε υπερβολικά προς τους επιδειξίες ή και τους cat callers γίνεται σε ένα πλαίσιο πλήρους απουσίας ενσυναίσθησης προς τις γυναίκες αγνοώντας εσκεμμένα την σκοτεινή πραγματικότητα που αυτές βιώνουν καθημερινά προσπαθώντας να τις βγάλει τρελές και υστερικές επειδή φοβούνται αυτό που παθαίνουν κάποιες κάθε μέρα. Η πατριαρχία έτσι μπορεί ανενόχλητη να συνεχίζει να ενσταλάζει τον φόβο στις γυναίκες με μυριάδες απειλητικές, αντικειμενοποιητικές και παραβιαστικές συμπεριφορές που τους υπενθυμίζουν την επισφαλή θέση τους, έναν φόβο απαραίτητο για να τις κρατάει διαρκώς υπό έλεγχο και υποταγή στις πατριαρικές επιταγές, ενώ ταυτόχρονα τις κατηγορεί ως υπερβολικά συναισθηματικές και παράλογες ακριβώς λόγω του φόβου αυτού.
Tag Archives: σεξουαλική παρενόχληση
Η Ρομαντικοποίηση της Σεξουαλικής Παρενόχλησης
Όταν οι φεμινίστριες μιλάνε για την κουλτούρα του βιασμού που ωραιοποιεί την έμφυλη βία και την σεξουαλική παρενόχληση μας βγάζουν τρελές. Μα όχι, που του ακούσατε αυτό, μας λένε, όλοι σύσσωμοι καταδικάζουν τη βία και την παραβίαση του γυναικείου σώματος, μόνο κάτι «ανώμαλοι» περιθωριακοί την θεωρούν αποδεκτή.
Στο μεταξύ τέτοια άρθρα σε site τεράστιας επισκεψιμότητας όχι μόνο την κανονικοποιούν αλλά την εκθειάζουν κιόλας, παρουσιάζοντας την όχι μόνο ως κάτι αναπόφευκτο αλλά ως κάτι όμορφο και ρομαντικό, αναπολώντας την εποχή που οι γυναίκες παραβιάζονταν ακόμα συχνότερα, θεωρώντας το παραβιαστικό χούφτωμα «τέχνη» και την αγωνία των γυναικών στα μέσα μαζικής μεταφοράς μια «περιπέτεια».
Ο συντάκτης, μιλώντας ξεκάθαρα από τη οπτική του θύτη μας διαβεβαιώνει πως ο εφαψίας δεν είναι κανένας αγάμητος, απλά αντλεί απόλαυση από την παραβίαση των γυναικείων ορίων (άλλο ένα πράγμα που όταν το λένε οι φεμινίστριες τις βγάζουν τρελές). Ταυτόχρονα όμως υπονοεί οτι υπάρχουν γυναικες που την απολαμβάνουν κι αυτές. Ο άνθρωπος δηλαδή πιστεύει οτι υπάρχουν γυναίκες που ανυπομονούν να έρθει ο κάθε γλοιώδης τύπος να τις αγγίξει στο δρόμο τους για τη δουλειά ή το σπίτι γίατι η κουλτούρα του βιασμού έχει και αυτό το αποτέλεσμα: οι θύτες να θεωρούν πως τα θύματα καταβάθος γουστάρουν.
Τόσο πολύ έχει εμποτίσει ο μισογυνισμός τις συνειδήσεις τέτοιων αντρών και τόσο πολύ έχει διαστρεβλώσει την πραγματικότητά τους που δεν είναι να απορεί κανείς που βιαστές πείθουν τον εαυτό τους πως όντως τα θύματα απολαμβάνουν τον βιασμό τους επειδη παγώνουν από το φόβο ή ότι το παίζουν δύσκολες όταν αντιστέκονται.
Νοσταλγία, ρομαντικοποίηση, glorification της χρυσής εποχής της πατριαρχίας γιατί θα είναι και ο ρεπόρτερ «άντρας παλιάς κοπής» και μάλλον ο φεμινισμός θα του χαλάει την «μαγεία’.
Τι σημαίνει το «Έντονο Φλερτ»
Παιδιά όταν εγώ λέω «φλερτάρω έντονα» εννοώ ότι ανταλλάζω 45 memes τη μέρα, ανάμεσά τους διάσπαρτα εντέχνως και μερικά «this could be us but you playing”. Τώρα, δεν ξέρω τι εννοεί ο υπόλοιπος κόσμος αλλά το στοιχείο της ανταλλαγής (βλεμμάτων, κομπλιμέντων, μηνυμάτων, υπονοούμενων) είναι το θεμελιώδες χαρακτηριστικό του φλερτ. Χωρίς ανταπόκριση δεν είναι φλερτ, είναι στην καλύτερη πρήξιμο, στην χειρότερη παρενόχληση. Η ένταση δηλαδή μετριέται από την αμοιβαιότητα, δεν μετριέται από το πόση προσπάθεια βάζεις εσύ μονόπλευρα κάνοντας το άλλο μέρος να νιώσει άβολα. Ούτε από το πόσο γουστάρεις εσύ από την πλευρά σου μόνο, χωρίς να λάβεις υπόψη αυτή και τ@ άλλ@.
Το να σου πει κάποιος ότι ζεσταίνεται και να τον παραινέσεις να γδυθεί για να καβλώσεις εσύ δεν είναι έντονο φλερτ, είναι στην καλύτερη γλοιώδες καγκούρικο πέσιμο. Το escalation από το «ζεσταίνομαι» στο «γδύσου» είναι πολύ απότομο για να υπονοεί συναίνεση και αμοιβαιότητα.
Και επειδή η σεξουαλικη παρενόχληση έχει να κάνει με τη δημιουργία «εκφοβιστικού εχθρικού, εξευτελιστικού, ταπεινωτικού ή επιθετικού περιβάλλοντος», υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που η συγκεκριμένη ατάκα θα μπορούσε να αποτελέσει σεξουαλική παρενόχληση, πχ αν σου τη έλεγε το αφεντικό σου, ο καθηγητής σου, κάποιος που είχε έλεγχο πάνω στην καριέρα σου ή άλλες πτυχές της ζωής σου ή ίσως και κάποιος άγνωστος που σε ακολουθεί κάνοντας σε να αισθάνεστε απειλή. Η σεξουαλική παρενόχληση δεν έχει να κάνει τόσο με το σεξ όσο με τις δυναμικές εξουσίας, με αυτό που υπονοείται ότι μπορεί να περιμένει το ανίσχυρο μέρος αν αρνηθεί τις προτάσεις του άλλου. Δεν ειναι ανταλλαγή ανάμεσα σε δύο ισότιμα μέρη.
Όταν τα ίδια τα θύματα δεν μπορούν να οραματιστούν έναν καλύτερο κόσμο
Υπάρχουν χονδρικα δύο αντιδράσεις γυναικών με εσωτερικευμένο μισογυνισμό ενάντια στο κίνημα του #metoo. Η μια είναι «δεν αντιμετώπισα εγώ τέτοιες δυσκολίες οπότε δεν με ενδιαφέρει αν τις αντιμετωπίζετε κι εσείς». Και η άλλη είναι «αντιμετώπισα κι εγώ τέτοιες δυσκολίες οπότε θα πρέπει να τις αντιμετωπίσετε κι εσείς».
Μπορεί να είναι φαινομενικά και οι δύο εξίσου σκατόψυχες, η δεύτερη όμως εμπεριέχει και ένα μηχανισμό άμυνας, αυτόν του καταπιεσμένου υποκειμένου που έμαθε να ζει με την καταπίεση του και είναι περήφανο και γι αυτό, σε βαθμό που την εκλογικεύει αν όχι την ρομαντικοποιεί ακριβώς για να εξυψώσει τον εαυτό του που αναγκάστηκε να επιβιώσει. Το ίδιο μοτίβο το βλέπουμε πολύ συχνά, πχ στις προηγούμενες γενιές που αντιμετώπισαν άφθονη σωματική κακοποίηση και τώρα την υπερασπίζονται γιατι «δεν έπαθαν και τίποτα», στους Αμερικάνους που υπέφεραν από τα φοιτητικά χρέη και τώρα θεωρούν άδικο να διαγραφούν για τη νέα γενιά λες και αυτό θα αφαιρέσει κάτι από τους ίδιους και γενικά σε πολλούς που έχουν ταυτίσει την αυταξία τους με την ικανότητά τους να ανταπεξέρχονται σε κακουχίες, εκβιασμούς, κακοποιήσεις που έθεσαν οι ισχυρότεροι σε αυτούς.
Το να αποκαλείς τις γυναίκες ευαίσθητες χιονονιφάδες γιατί σηκώνουν κεφάλι και μάλιστα να τους προσάπτεις έμμεσα ότι ζουν σε έναν κόσμο που τώρα πλέον τις ακούει ενώ παλία «δεν περνούσαν αυτά» εξακολουθει να είναι μια πολύ θλιβερή αντιδραση εκ μέρους των γυναικών που αναγκάστηκαν να φάνε τα σκατά της πατριαχίας και τώρα ζηλεύουν τις γυναικες που ίσως ζήσουν σε έναν ελαφρώς καλύτερο κόσμο. Δείχνει όμως και το πόσο οι γυναικες αναγκάστηκαν να εσωτερικεύσουν την ιδέα οτι εσωτερική δύναμη είναι να μαθαίνεις να ζεις με την καταπίεση σφίγγοντας τα δόντια, μια ιδέα που ρομαντικοποιεί τον πόνο ως απαραίτητο για την εσωτερική μας εξέλιξη και το personal growth που τάχα περνάει μόνο μέσα από την «σκληραγώγηση», αλλιώς κινδυνεύουμε να καλομάθουμε στην δικαιοσύνη και την ενσυναίσθηση και να παραγίνουμε μαλθακές.
Ο κόσμος δεν χρειάζεται να είναι σκληρός και άδικος ως αυτοσκοπός για να μας εκπαιδεύσει στις κακουχίες. Δεν χρειάζεται να αφήνουμε τους άλλους να προσπαθούν να μας τσακίσουν απλά για να αποδείξουμε οτι δεν μπορούν. Θα πρέπει να πιστέψουμε οτι ένας καλύτερος κοσμος είναι δυανατός και να παλέψουμε γι αυτον.
Πώς η πατριαρχία πλασάρει την σιωπή μας ως χειραφέτηση
Όταν οι απολογητές της πατριαρχίας και της κουλτούρας του βιασμού ισχυρίζονται ότι αγαπούν τις δυναμικές γυναίκες, εννοούν αρκετά δυνατές ώστε να ανέχονται την σεξουαλική παρενόχληση και την διαρκή πατριαρχική καταπίεση χωρίς να βγάζουν κιχ. Το εξυπνότερο τρικ του πατριαρχικού marketing είναι που πλάσαρε την γυναικεία δύναμη ως συνώνυμη με την σιωπή μας και ικανότητά μας να ανεχόμαστε και να αντιμετωπίζουμε με χαμόγελο τις δυσκολίες που μας θέτει η ίδια η πατριαρχία.
Η αναφορά στις βικτωριανές δεσποινίδες είναι άλλωστε πολύ ειρωνική γιατί είναι γνωστό πως οι γυναίκες στην βικτωριανή εποχή κατηγορούνταν ως «τρελές», «υστερικές» και με «αδύναμα νεύρα» για κάθε τρόπο που αντιδρούσαν στην σεξουαλική -και όχι μονο- καταπίεση τους. Είναι πολλοί βέβαια -ανάμεσά τους και κουήρ άντρες- που προσπαθούν εδώ και καιρό να μας πείσουν ότι να αυνανίζεται ένας άντρας μπροστά μας χωρίς καμία συναίνεση είναι κάποιου είδους σεξουαλική απελευθέρωση και είμαστε ΕΜΕΙΣ οι πουριτανές που τους καταπιέζουμε απαγορεύοντάς τους το. Δεν μας εξηγούν βέβαια γιατί η απρόθυμη παρουσία μας τους είναι τόσο απαραίτητη που την εξαναγκάζουν. Δεν μας εξηγούν γιατί, αν είναι τόσο αθώο και απελευθερωτικό, το επιδιώκουν όχι με τις ανώτερές τους αλλά πάντα με υφισταμένες τους, με γυναίκες έκπληκτες από το σοκ ή παγωμένες από τον φόβο, με γυναικες πάνω στις οποίες έχουν κάποιου είδους εξουσία. Γιατί δε θέλουν να δεχτούν ακριβώς αυτό: ότι η σεξουαλική παρενόχληση έχει να κάνει με την δυναμική εξουσίας θύτη και θύματος.
Οι υπερασπιστές της πατριαρχίας προσπαθούν να μετατοπίσουν την ευθύνη της σεξουαλικής παρενόχλησης στο θύμα κατηγορώντας το για αδυναμία και μόνο που ένιωσε παραβιασμένο. Αυτό που δε θα παραδεχτούν είναι πως το αποτύπωμα που έχει η σεξουαλική παρενόχληση πάνω μας δεν είναι θέμα δικής μας αγνότητας ούτε είναι η απλή θέα ενός πουλιού που μας στιγματίζει -απόδειξη ότι οι ίδιες γυναικες δε θα έχαναν τον ύπνο τους αν έβλεπαν ένα πέος σε μια παραλία γυμνιστών στην οποία είχαν επιλέξει να παρευρεθούν. Αυτό που στιγματίζει είναι η αίσθηση απειλής που μπορεί να νιώθει μια γυναίκα απέναντι σε έναν άντρα που αποδεικνύει ότι δεν σέβεται τα όρια και την συναίνεσή της και η αίσθηση ταπείνωσης που εξαναγκάζεται να υποστεί κάτι που δεν επέλεξε από φόβο για την σωματική της ακεραιότητα ή της πράξεις αντεκδίκησης που μπορούν να ακολουθήσουν αν αυτή αντιδράσει.
Η προσπάθεια να χαρακτηριστούν οι γυναίκες υπερβολικές επειδή απλά αντιδρούν στην σεξουαλική παρενόχληση είναι το πιο ξεδιάντροπο gaslighting και μάλιστα από ανθρώπους που η απλή ύπαρξη όρων όπως «τοξική αρρενωπότητα» ή τα @ ως συμπεριληπτικές καταλήξεις έχουν αφήσει μια μόνιμη σκιά στο βλέμμα τους.
To πρόβλημα δεν είναι οι γυναικες που δε σέβοται το φύλο τους
Kάθε τοποθέτηση που συνδέει τον σεξισμό με την υποτιθέμενη ηθική κατρακύλα των γυνακών δεν είναι παρά μια κουτοπόνηρη προσπάθεια όχι μονο να δικαιολογήσει την κουλτούρα του βιασμού αλλά και να στρέψει τις γυναίκες τη μία ενάντια στην άλλη έτσι ώστε να αλληλοκατηγορούνται που οι άντρες δεν τις σέβονται ως ΄συνολο.
Η σεξουαλική παρενόχληση και οι βιασμοί δεν έχουν ουδεμία σχέση με την συμπεριφορά των γυναικών, απορρέουν από την κατώτερη και καταπιεσμένη θέση των γυναικών στην κοινωνία. Δεν υπήρξε κάποια χρυσή εποχή που οι γυναίκες ήξεραν να φέρονται και οι άντρες τις σέβονταν περισσότερο και ούτε οι γυναίκες οφείλουν να συμπεριφέρονται σεμνά ώστε να χαίρουν τον σεβασμό των αντρών για τον πολύ απλό λόγο ότι το αντρικό φύλο έχαιρέ ανέκαθεν σεβασμού ΟΠΩΣ και να συμπεριφέρονται οι άντρες.
Κανείς δεν είπε ποτέ σε κανέναν άντρα πως ξεφτιλίζει το φύλο του ούτε επειδή γυρνάει τσόντες, ούτε επειδή ψάχνει την παρέα εύπορων γυναικών, ούτε επειδή ανεβάζει το κώλο του και τους κοιλιακούς του στο ινσταγκραμ. Και σίγουρα ΚΑΝΕΝΑΣ δε λέει στους άντρες πως ξεφτιλίζουν το φύλο τους επειδή δινουν tip στο onlyfans για να ικανοποιήσουν τις ποδολαγνικές τους ορέξεις ή επειδή κερνάνε μπουκάλια στα μαγαζιά για να προσελκύσουν γκόμενες κ.ο.κ. Η μόνη περίπτωση που οι άντρες κατηγορουνται ότι δε σέβονται το φύλο τους (‘δε σέβονται τα παντελόνια που φοράνε’) είναι όταν δεν επιτελούν σωστά την ετεροφυλόφιλη αρρενωπότητα, κι αυτό δεν είναι σεξισμός προς τους άντρες αλλά αγνή ομοφοβία και τοξική αρρενωπότητα.
Οι γυναίκες που δεν πληρούν τα πατριαρχικά κριτήρια σεμνότητας δεν ξεφτιλίζουν το φύλο τους, αυτό δεν είναι παρά ένα φτηνό κόλπο ώστε όσες θεωρούν οτι τα πληρούν να κατηγορούν τις άλλες, τις κακές, για το γεγονός πως ούτε αυτές τις σέβονται οι άντρες. Καμία γυναίκα δεν ειναι υπέυθυνη για την παραβίαση του σώματός σου από έναν άντρα ούτε για την έλλειψη σεβασμού που θα σου δείξει. Yπεύθυνος ειναι ο ίδιος ο άντρας.
Όταν οι γυναίκες πέφτουν στην παγίδα να κατηγορούν τι άλλες για τη θέση τους στην κοινωνία θα είναι καταδικασμένες να μην την βελτιώσουν ποτέ. Θα αναλώνονται για πάντα στο να αστυνομεύουν η μία την άλλη περιμένοντας τελικά να συμμορφωθεί μέχρι και η τελευταία με τις πατριαρχικές προσταγές νομίζοντας οτι αυτό ειναι που θα επιφέρει την πολυπόθητη ισότητα και μια κοινωνία που δε θα νιώθουν ότι απειλούνται και υποτιμούνται σε κάθε τους βήμα.
Οι γυναίκες δεν παλεύουν κάθε μέρα με τον μισογυνισμό ούτε επειδή δεν ζουν μια σεμνή, πνευματική ζωή ούτε επειδή κάποιες άλλες μας βγάζουν το κακό όνομα. Οι γυναικες παλεύουν σε κάθε τους βήμα με τον μισογυνισμό επειδή το κοινωνικό τους στάτους ήταν και παραμένει υποδεέστερο και επειδή η συστημική εξουσία βρισκεται ακόμα στα χέρια των ανδρών.
Όπως το πάτε θα φοβόμαστε να πούμε σε μία γυναικα να πάμε για ποτο
Γυναίκες: Θα θέλαμε να μη μας βρίζετε, να μη μας κλωτσάτε, να μη μας κακοποιείτε και να μη μας βιάζετε
Σεξιστές: ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΑΣ ΠΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΟΛΑ ΘΑ ΤΑ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΕΛΙΚΑ!!!!!1111
Άλλη μια φορά που τα μισογυνικα σκουπίδια προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο μόνος τρόπος να αλληλεπιδρούν οι άντρες με τις γυναίκες είναι με τρόπους βίαιους, επιθετικούς, παραβιαστικούς. Και οτι είναι ή αυτό ή ΤΙΠΟΤΑ. Οι γυναίκες θα πρέπει να ανεχτούν την παρενόχληση και την κακοποίηση αλλιώς οι άντρες θα κόψουν κάθε επικοινωνία μαζί μας. Και γι αυτό υπάρχουν κι αυτές που θα σπεύσουν να δικαιολογήσουν τέτοιες συμπεριφορές από φόβο, ανάμεσα στα άλλα, ότι διαφορετικά θα χαθούν οι άντρες από τις ζωές μας, θα εκλείψει το φλερτ και στο τέλος θα αφανιστεί το ανθρώπινο είδος.
Το δίλημμα είναι πλαστό. Μπορούμε να συνεχίσουμε να βγαίνουμε για ποτό χωρίς να μας παρενοχλούν, να μας πιέζουν και να μας αντικειμενοποιούν οι άντρες. Και χωρις να μας πατρονάρουν και να προσποιούνται οτι αυτοί ξέρουν καλύτερα τι μας αρέσει και τι μας κολακεύει από εμάς τις ίδιες. Μεταξύ μας κιολας, αυτός είναι και ένα πολύ καλό σημάδι ότι δεν πρέπει να βγεις με έναν τέτοιο άντρα αλλά αυτός θα συνεχίσει να κατηγορεί τον φεμινισμό.
Πώς η Πατριαχία προσπαθεί να παρουσιάσει τα θύματα ως συνένοχες
Τώρα που σκάνε μύτη ένα ένα τα θύματα της έμφυλης βίας, τα σεξιστικά σκουπίδια πανικόβλητα μαζί με τα τσιράκια τους προσπαθούν να μετατρέψουν τα θύματα σε συνένοχες.
Έκαναν τη δουλειά τους λέει και τώρα καταγγέλουν άρα δεν μπορεί να είναι αθώες. Μόνο που ξεχνανε ότι ένα θύμα εκβιασμού, ακόμα και αν υποκύψει στον εκβιασμό, παραμένει ΘΥΜΑ. Ένα θύμα εκβιασμού, ακόμα και αν δεν καταγγείλει τον εκβιαστή του, παραμένει ΘΥΜΑ. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ολες αυτές δεν έκαναν καριέρα επειδή έκαναν κάποιες σεξουαλικές χάρες αλλά έκαναν καριέρα παρόλο που έπεσαν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης, εκβιασμού, εκφοβισομού. Αλλά αυτή θα ήταν η λάθος συζήτηση να κάνουμε στο φως ολων αυτών των αποκαλύψεων. Το θέμα δεν είναι ποια έκανε καριέρα και ποια δεν έκανε, το θέμα δεν είναι πια ενέδωσε στον εκβιασμό και ποια όχι, το θέμα ειναι οτι οι γυναίκες, όλες συλλογικά, ζουν σε έναν κόσμο που αντιμετωπίζουν συνέχεια τέτοιες καταστάσεις, όπου άνδρες με εξουσία, διασυνδέσεις, χρήματα που μπορούν να σταθούν εμπόδιο στην καριέρα τους τις βιάζουν, τις παρενοχλούν, τις κακοποιούν, τις εκβιάζουν συστηματικά.
Οι απολογητές της πατριαρχιας θέλουν να στρέψουν την προσοχή στα θύματα και να τα βάλουν να σφαχτούν μεταξύ τους: να τις χωρίσουν σε αυτές που ενέδωσαν και σε αυτές που δεν ενέδωσαν, σε αυτές που πάλεψαν και σε αυτές που δεν πάλεψαν, σε αυτές που μίλησαν και σε αυτές που δεν μίλησαν, σε αυτές που μίλησαν εγκαίρως και σε αυτές που
«τώρα το θυμήθηκαν», σε αυτές που έκαναν καριέρα και σε αυτές που απλά παραιτήθηκαν ή απολύθηκαν κάτω από το βάρος της παρενόχλησης. Στην πραγματικότητα θα πρέπει να μείνουμε προσηλωμέν@ στο αληθινό πρόβλημα: στο εργασιακό περιβάλλον που εκβιάζει συνεχώς τις γυναικες να επιλέξουν ανάμεσα στο σεξ και την αφάνεια, την σιωπή και την απόλυση.
Κάποιες γυναίκες είπαν όχι και πάλι βιάστηκαν και μετά παρέμειναν σιωπηλές και κατάφεραν να κάνουν καριέρα και αυτές τα μισογυνικά αποβράσματα τις παρουσιάζουν σαν συνένοχες στον ίδιο τους το βιασμό, απλά επειδη ο φόβος τις κράτησε σιωπηλές. Τι γίνεται όμως με όλες αυτές που πρόθυμα ή απρόθυμα ενέδωσαν στις εκβιαστικές προτάσεις ενός ανώτερου που ήξεαν ότι θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στην καριέρα τους, που ήξεραν πως αν του έλεγαν ξεκάθαρα όχι θα το έβρισκαν μπροστά τους, θα αναγκάζοταν να βρουν πόρτες κλειστές επειδή θα ειδοποιούσε άλλους ισχυρούς άντρες και έτσι δε θα κατάφερναν να κάνουν ποτέ τα όνειρά τους πραγματικότητα? Αυτές θα τις πούν, ακόμα και πολλές «φεμινίστριες», πουτ@νες και ξεπουλημένες γιατί το βάρος θα πέσει πάλι στις γυναικες που θα πρέπει ηρωικά να απαρνηθούν κάθε φιλοδοξία και σχέδιο για καριέρα επειδη κάποιο γλοιώδες σίχαμα βρέθηκε μπροστά της.
Πολλ@ θα πουν ότι η δεύτερη κατηγορία όφειλε να πει οχι γιατί έτσι δυσχεραίνει τη θέση όσων αρνήθηκαν και υπέστησαν τις συνέπειες. Οι ίδι@ θα πουν πως όσες είπαν όχι όφειλαν να μιλήσουν γιατί έτσι δυσχαραίνουν τη θέση όσων τόλμησαν και κατήγγειλαν και υπέστησαν τις συνέπειες. Το πρόβλημα όμως ΔΕΝ ξεκινάει απο τις γυναίκες, ξεκινάει από την πατριαρχία, από το γεγονός οτι η εξουσία βρίσκεται ως επί το πλείστον στα χέρια των αντρών, από τον καπιταλισμό που μόνο αξιοκρατικός δεν είναι και βάζει την εξουσία στα χέρια των λίγων αφεντικών και από ενα διάχυτο μισογυνισμό που υποβιβάζει τις γυναίκες σε αντικείμενα που άντρες ανταλλάζουν με ευκαιρίες και αποκτούν αδιαφορώντας για την συναίνεσή και την δική τους επιθυμία.
ΚΑΜΙΑ γυναίκα δε θα έπρεπε να καλείται να επιλέξει ανάμεσα στην καριέρα και την συναίνεσή της, ανάμεσα στα όνειρά της και την σιωπή της. ΑΥΤΟ είναι το πρόβλημα, όχι το πώς οι γυναικες διαχειρίζονται τα διλήμματα που τους θέτουν συνέχεια οι ισχυροί άντρες, ούτε το πώς ανταπαντούν στη βία που δέχτηκαν. Οι άντρες σπάνια έχουν να αντιμετωπίσουν τέτοια διλήμματα σε κάθε βήμα της καριέρας τους, σε κάθε πιθανή θέση από γραμματέες μέχρι ηθοποιοί, και από υπάλληλοι μέχρι αθλήτριες.
Το να λές οτι οι γυναίκες αυτές έκαναν τη δουλειά τους με τη βοήθεια του βιαστή, του κακοποιήτή, του εκβιαστή ειναι σαν να λές οτι ο μαγαζάτορας έκανε τη δουλειά του με τη βοήθεια της μαφίας που του πουλάει προστασία. Μόνο που ξέρεις πολύ καλά ότι αν αρνηθείς τη μαφία θα σου διαλύσει το μαγαζί άρα το δίλημμα είναι πλαστό γιατι το θέτει η ίδια η μαφία εξαρχης.
Οι βιασμένες που αρνήθηκαν τις «ανήθικες προτάσεις» αλλά αυτό δεν σταμάτησε τον βιαστή, θα φέρουν το τραύμα της παραβίασης του σώματός τους. Είναι βιασμένες χωρίς τα εισαγωγικά που προσπαθεί να γλιστρήσει ύπουλα ο κάθε μισογύνης. Αλλά και όσες αναγκάστηκαν να πουν απρόθυμα το ναι για να μην βρουν τις πόρτες κλειστές παραμένουν θύματα της πατριαρχίας και ως φεμινίστριες στεκόμαστε στο πλευρό τους ακριβώς επειδη γνωρίζουμε πως στον καθόλου αγγελικά πλασμένο κόσμο μας δε θα έπρεπε εξαρχής να βρεθούμε στη θέση να διαλέξουμε ανάμεσα στο να κάνουμε τη δουλειά μας ή να γυρίσουμε στο σπιτι μας.
Γνωρίζουμε ότι στον πατριαρχικα πλασμένο κόσμο μας οι γυναίκες καλούνται συνεχώς να πάρουν δύσκολες αποφάσεις για να επιβιώσουν παίζοντας με τους κανόνες που τους θέτουν οι άντρες. Και το πρόβλημα σε αυτό το παιχνίδια ΔΕΝ είναι οι γυναίκες.
Οι Δηλώσεις της ηθοποιού Μ. Αλικάκη για το #MeToo και οι Παρανοήσεις για την σεξουαλική παρενόχληση
Η ηθοποιός Μυρτώ Αλικάκη σε πρόσφατη συνέντυξή της τοποθετήθηκε για το κίνημα του #Metoo δηλώνοντας ότι «υπάρχει μια υπερβολή στην ιστορία της σεξουαλικής παρενόχλησης». Η ηθοποιός προέβαλε την ένσταση της υποστηρίζοντας ότι για την ίδια «σεξουαλική παρενόχληση είναι το να σου ζητήσει ένας άνθρωπος με αντάλλαγμα μια επαγγελματική θέση να βρεθείς σεξουαλικά μαζί του κι αν εσύ του αρνηθείς να χάσεις τη θέση ή να πέσεις σε δυσμένεια». Ωστόσο υποστήριξε πως»αν δεν διακυβεύεται το επαγγελματικό κομμάτι και μιλάμε για ένα φλερτ που μπορεί να είναι πολύ επιθετικό θεωρώ οτι είναι μέρος της ζωής. Όπως ένας άντρας επιτίθεται με το φλερτ του έτσι κι εγώ μπορώ να αντεπιτεθώ χωρίς να το δεχτώ». Δεν παρέλειψε προς επίρρωση του ισχυρισμού της να προσθέσει το κλασικό «δεν μπορεί οι γυναίκες συνεχώς να διαμαρτύρονται ότι οι άντρες είναι ευνουχισμένοι και με το που σε κοιτάει ένας άντρας να νιώθεις απειλή».
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να ξεκινήσουμε την αποδόμηση της θέσης ξεκαθαρίζοντας αν οι γυναίκες διαμαρτύρονται για κάτι αυτό ειναι κυρίως για την έμφυλη βία και την κουλτούρα του βιασμού. Και μπορεί να είναι 100% σίγουρη οτι δεν είναι οι ίδιες γυναικες που διαμαρτύρονται και για τα δύο καθώς οι γυναικες που υποφέρουν από την σεξουαλική έμφυλη βία έχουν καταλάβει ότι η ρητορική περί του υποτιθέμενου «ευνουχισμού» των αντρών δεν είναι παρά ένα πατριαρχικό τρίκ για την διατήρηση των έμφυλων ρόλων. Επομενως για ποιο λόγο θεωρεί οτι μια γυναικα θα πρέπει να υποστεί σεξουαλική παρενόχληση απλά επειδή μια άλλη ψάχνει έναν σύντροφο που να ταιριάζει με το πατριαρχικό αρρενωπό πρότυπο?
Οι διαμαρτυρίες περί ευνουχισμένων αντρών είναι κλασικός εκτροχιασμός της συζήτησης για την σεξουαλική παρενόχληση ακριβώς επειδη η πατριαρχία εσκεμμένα συγχέει το φλερτ, το οποιο εμπεριέχει μια αμοιβαίοτητα και από τα δυό μέρη, με την επιθετικότητα και την πίεση, που αφορά μόνο το ένα μέρος εις βάρος του άλλου. Με το να αποδέχεται την σύγχυση αυτή η Κα Αλικάκη το μόνο που καταφέρενει είναι να δίνει το πράσινο φως σε άντρες που βαφτίζουν «φλερτ» τις πιεστικές τους τακτικές που αδιαφορούν για το κατά πόσο οι γυναικες ανταποδίδουν και το πώς αισθάνονται για τις συνθήκες της διαντίδρασής τους και βασίζονται ακριβώς στην αίσθηση της απειλής ή την αμηχανία των γυναικών ώστε να τις κάνουν να υποχωρήσουν.
Επιπλέον, η ηθοποιός υποπίπτει σε σφάλμα όταν δείχνει να πιστεύει οτι το «επιθετικό φλερτ» των αντρων είναι συμμετρικό, δηλαδή ότι μπρεί να αντιμετωπιστεί με μία εξίσου επιθετική άρνηση από την πλευρά των γυναικών για τον απλό λόγο ότι αρνείται να λάβει υπόψη της την συστημική έμφυλη ανισότητα. Ακόμα δηλαδή και όταν δεν αφορά τον χώρο έργασίας, όπου οι ιεραρχίες είναι περισσότερο ξεκάθαρες, το ίδιο το κοινωνικό περιβάλλον καλλιεργεί μια ανισότητα που βάζει τις γυναικες σε πιο ευάλωτη θέση, είτε λόγω της διαφορετικής κοινωνικοποίησης των δύο φύλων ειτε λόγω του γενικευμένου φόβου που καλλιεργείται στις γυναικες από μικρή ηλικία. Από τη μία δηλαδή οι άντρες ανατρέφονται ως επιθετικοί ενώ οι γυναικες ως πιο υποχωρητικές και καλόβολες μαθαίνοντας από μικρές ότι τιμωρούνται δυσανάλογα όταν γίνονται δυσάρεστες ή λένε όχι με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται να αποκρούσουν τις αδιάκριτες κινήσεις των αντρών ακριβώς λόγω αυτού το κοινωνικού conditioning . Από την άλλη, οι γυναίκες ζώντας με το συνεχή φόβο της έμφυλης βίας, ο οποιος επιβεβαιώνεται με καθημερινά περιστατικα γυναικών που τιμωρήθηκαν επειδή απέρριψαν έναν άντρα ή είπαν όχι, είναι απόλυτα λογικό να νιώθουν απειλή από το απρόσκλητο πέσιμο ενός άντρα που δεν φαίνεται να λογαριάζει το αν αυτές το απολαμβάνουν.
Η ηθοποιός δυστυχώς φαίνεται να αγκαλιάζει και το κλασικό πατριαρχικό gaslighting σύμφωνα με το οποίο οι γυναικες τάχα νιώθουν απειλή απλά και μόνο επειδή ένας άντρας τις κοιτάει, βγάζοντας τρελές χιλιάδες γυναίκες που έχουν βάσιμους λόγους να νιώθουν απειλή ή που αγανακτούν με τα γλοιώδη, χυδαία και επίμονα κοιτάγματα -χωρίς καμία να έχει φτάσει στα δικαστήρια για ένα απλό κοίταγμα όπως φαίνεται η Κα Αλικάκη να ανησυχέι λέγοντας οτι διαφωνεί «με την αμερικανική τάση να φτάνουν τα πάντα στο δικαστήριο». Ταυτόχρονα μιλάει για το «θάνατο του φλερτ» ακριβως επειδή από ολη αυτή την κουβέντα απουσιάζει η συναίνεση και η αμοιβαιότητα οι οποίες όταν αποτελούν αναπόσπαστα χαρακτηριστικά της προσπάθειας εξεύρεσης ερωτικών συτρόφων δεν υπάρχει φόβος να χαρακτηριστεί ως «παρενόχληση».
Η τοποθέτηση της Κας Αλικάκη δεν είναι το πιο σεξιστικό πράγμα που έχει ακουστεί στην σάπια ελληνική κοινωνία, βασίζεται όμως σε βασικές παρανοήσεις και πατριαρχικούς μύθους και σίγουρα δυσκολεύει τους φεμινιστικούς αγώνες θεωρώντας ότι υπάρχει πλαίσιο στο οποίο η σεξουαλική παρενόχληση είναι αθώα και αβλαβής. Παράλληλα η Κα Αλικάκη και όσ@ βρήκαν τα λεγόμενά της εύλογα θα πρέπει να αναρωτηθούν μήπως το «επιθετικό» φλερτ πολλών αντρών, όπως το ονομάζει ευφημιστικά η ίδια, βάζει τις γυναικες σε μια διαρκή άμυνα αναγκάζοντας τις να υιοθετήσουν μια διαρκή θέση θηράματος και κατά πόσο αυτό είναι τελικά η ουσία της πατριαρχίας.
Γιατί τα Λιγούρια Παρενοχλούν Γυναίκες
Τα σεξιστικά σκουπίδια συμπεριφέρονται σαν οι ζωές των γυναικών να περιστρέφονται γύρω από τους ίδιους, τις κάνουν να νιώθουν άβολα με το γλοιώδη και επίμονο πέσιμό τους, φωνάζουν χυδαία σχόλια στο δρόμο όχι επειδή θα βγάλουν έτσι γκόμενα αλλά επειδή θέλουν να επιβεβαιώσουν την αρρενωπότητά τους για να λένε μετά τις γυναίκες που τους κατακρίνουν «μίσανδρες».
Ναι, Είσαι Μισογύνης 