Το πρόβλημα με τον μισογυνισμό, τον ρατσισμό, τον εθνικισμό, την τοξική αρρενωπότητα είναι ότι απολαμβάνουν τέτοια αποδοχή και είναι τόσο ευρέως αποδεκτά που κάνουν τους φορείς τους να αισθανονται και δικαιωμένοι και ανίκητοι. Το γεγονός οτι η Χρυσή Αυγή καταδικάστηκε ή πως ενίοτε γυναικοκτόνοι και βιαστές καταδικάζονται δεν είναι απόδειξη πως ο ρατσισμός και η πατριαρχία δεν χαίρουν αποδοχής από την κοινωνία αλλα αντιθέτως πως χαίρουν ΤΟΣΗΣ αποδοχής που τα πιο ακραία στοιχεία μεθούν από αυτή και γίνονται ιδιαιτέρως απρόσεκτοί. Η δολοφονία γυναικών, μεταναστών, αντιφασιστών χωρίς ιδιαίτερο σχέδιο, χωρίς δεύτερη σκέψη, μπροστά σε μάρτυρες και αφήνοντας πίσω τόσα στοιχεία δε σημαίνει ότι είναι «ηλίθιοι» ούτε «ψυχοπαθείς», σημαίνει πως οι δολοφόνοι ένιωθαν αρκετά ασφαλείς για να διαπράξουν αυτά τα εγκλήματα και ότι την ώρα που τα διαπράττουν είναι τόσο σίγουροι για το δίκιο των ιδεών τους που δεν τους περνά από το μυαλό ούτε καν να κρυφτούν καλύτερα -οι δολοφόνοι του Λουκμάν δεν είχαν καν ξεφορτωθεί το μαχαίρι οταν συνελλήφθησαν.

Μπορεί λοιπόν η καταδίκη των δολοφώνων και βιαστών της Τοπαλούδη ή των εγκληματιών της Χρυσής Αυγής να μοιάζει με προσωρινή νίκη του αντισεξισμού και του αντιφασισμού, φανταστείτε όμως πόσο αήττητοι ένιωθαν αυτοί όταν σήκωναν το χέρι τους προς τους αδύναμους. Ας θυμηθούμε το σκηνικό του «Εγέρθητου» και της κακοποίησης γυναίκας πολιτικού ζωντανά στην τηλεόραση από τον Κασιδιάρη και θα καταλάβουμε καλύτερα γιατί οι φασίστες πήραν τόσο θάρρος, μέθυσαν από την δύναμη και την εξουσία που τους προσέφερε ο θαυμασμός και η έγκριση του κόσμου και σίγουρα δε θα ένιωσαν ποτέ οτι μπορεί να έρθει η μέρα που θα πληρώσουν για τα εγκλήματα αυτά οπότε τα διέπρατταν όλο και πιο φανερά. Κι αυτό ακριβώς επειδή ο ρατσισμος και η ρητορική μίσους ειναι τόσο διαδεδομένα που ένιωθαν ότι ασκούσαν τη βία τους σε κάποιο safe place. Έπαψε να είναι μόνο όταν το «παράκαναν»

Και να που μετά το ζήτημα της Εισαγγελέως Δόγκα στην δίκη Τοπαλούδη ξανακάνει την εμφάνισή της η ιδέα, το ιδανικό της «αμερόληπτης», ουδέτερης και αντικειμενικης, της «Τυφλής Δικαιοσύνης». Τόσο αμερόληπτης και ουδέτερης που θα πρέπει να αποφασίζει εντελώς αποκομμένη από την κοινωνία, που η ίδια της η αμεροληψία κινδυνεύει από την κινητοποίηση των πολιτών, που η ίδια της η αντικειμενικότητα σπιλώνεται από την παρουσία χιλιάδων ανθρώπων που αγωνιούσαν χθες για την έκβαση έξω από το Εφετείο. Να που πάλι το συναίσθημα στη πολιτική, ή μάλλον το συναίσθημα στη Δικαιοσύνη που παρουσιάζεται σχεδόν απόπολιτικοποιημένη, εμφανίζεται ως κάτι αρνητικό, ως ένα ζιζάνιο που πρέπει να ξεριζωθεί για να αφήσουμε την αγνή δικαιοσύνη να αποφασίσει.

Προφανώς οι οπαδοι της «δίκαιης δίκης» που τσούχτηκαν χθές με την απόφαση θα ήθελαν οι αποφάσεις να λαμβάνονται κάπου αποκομμένα από την κοινωνία, σε έναν απομονωμένο πύργο όπου θα συνεδριάζουν οι άρχοντες, οι ειδικοί, ενώ εμείς θα περιμένουμε καρτερικά στο σπιτάκι μας για το αποτέλεσμα, χωρίς να το συζητάμε κιόλας από φόβο μην τους επηρεάσουμε.
Που είναι όμως ο ίδιος ζήλος για την δίκαιη δίκη και την αμεροληψία της δικαιοσύνης όταν η ίδια η μεροληψία είναι ενσωματωμένη μέσα στο σύστημα? Που είναι η ενέργεια όλων αυτών όταν η δικαιοσύνη μεροληπτεί υπέρ τον πλουσίων, των ισχυρών, των προνομιουχων και εναντίον των φτωχών, των καταπιεσμένων και των κατατρεγμένων που συχνά δεν έχουν ούτε λεφτά για δικηγόρους, όταν είναι τόσο «τυφλή» που δεν βλέπει την πατριαρχία, τον ρατσισμό, την ομοφοβία, τον εθνικισμό που είναι χτισμένα στο ίδιο το σύστημα, στην ίδια την κοινωνια που καθορίζει τον συσχετισμό δυνάμεων θυτών και θύματων, κατηγόρων και κατηγορουμένων? Άραγε έχαναν όλοι αυτοί τον ύπνο τους για το πόσο δίκαιη θα ήταν μια δική ενός κοινοβουλευτικού κόμματος με το οποίο χαριεντίζοταν ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες από όλη τη Δεξιά, που αντιπροσώπευε ιδέες τόσο διαδεδομένες που κατεβάζουν χιλιάδες κοσμου στα συλλαλητήρια? Αγχώθηκαν οι ίδιοι για το πόσο δίκαιη ήταν η δίκη της 17 Νοέμβρη όπου κατηγορούμενοι εξετάστηκαν όσο ήταν ακόμη διασωλινομένοι, σε κατάσταση νάρκωσης και με σοβαρή ενδοεγκεφαλική βλάβη?

Η επίκληση εδώ κάποιας φανταστικής αμεροληψίας και ουδετερότητας που επηρέασε η κοινή γνώμη και οι ίδιοι οι πολίτες που πήραν θέση δεν είναι παρά ένα εξελιγμένο tone policing, μία προσπάθεια να συσκοτιστεί η ιδεολογία που ήδη ενυπάρχει μέσα σε κάθε πολιτικό θεσμό και στα συστήματα εξουσίας τα οποία ωστόσο καταφέρνουν να αυτοπλασάρονται ως ουδέτερα και των οποίων η ουδτερεότητα απειλείται τάχα ΜΟΝΟ όταν εμείς πιέζουμε προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή του status quo. Ποιος ορίζει εδώ την αμεροληψία και με ποιους όρους? Ποιο είναι το σύνολο των ηθικών, αξιακών και ιδεολογικών κανόνων που καθιστούν το εκάστοτε ποινικό σύστημα δίκαιο εν γένει, και τη δίκη της Χρυσής Αυγής «μεροληπτική» ειδικότερα?

Άλλωστε αν το «σύνολο του πολιτικού κόσμου» είχε εκδώσει ήδη την απόφασή του αυτό οφείλεται στο ότι Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ πρώτα πάλεψε γι’ αυτό και πίεσε προς αυτή την κατεύθυνση με αποτέλεσμα να μην τους αφήσει άλλη επιλογή παρά να ταχθούν ενάντια στην Χρυσή Αυγή προσπαθωντας να οικειοποιηθούν τους αγώνες της, ενώ ακριβώς το ίδιο «σύνολο του πολιτικού κόσμου» δεν μπορούσε να κρύψει τον ενθουσιασμό του για την πολιτική άνοδο του φασιστικού μορφώματος από το 2012 κι έπειτα.
Επηρέασε η παρουσία και η στάση του κόσμου χθες αλλά και σε κάθε στάδιο της πολύχρονης διαδικασίας την έκβαση της δίκης? ΜΑΚΑΡΙ! Στο κάτω κάτω ένας από τους λόγους που βρισκόμασταν χθες εκεί ήταν ακριβώς για να ξορκίσουμε την αγωνία μας γιατι δεν είχαμε καμία εμπιστοσύνη στο πόσο «δίκαιη» θα ήταν η απόφαση της Δικαιοσύνης. Και αν στα έδρανα της νομικής μαθαίνουν ότι θα πρέπει να την εμπιστευόμαστε αμέτοχοι έχουμε κάθε λόγο να μην την εμπιστευόμαστε.
~Hürrfem Sultan
~Valide Sultan

Δε θα έπρεπε να προκαλεί καμία εντύπωση που οι δραστήριες αντιφεμινίστριες όπως η Αγαθή ή οι διαχειρίστριες του Ακροδεξιού Ladyism είναι και φασίστριες. Οι Ακροδεξιές γυναίκες είναι όχι μόνο πιο επιρρεπείς στην κυρίαρχη συντηρητική προπαγάνδα του status quo αλλά ουσιαστικά ανταλλάζουν πρόθυμα την γυναικεία κατωτερότητά τους για λίγη λευκή ανωτερότητα. Λένε στους λευκούς ρατσιστές άντρες «θα σας στηρίξουμε στο φασιστικό σας έργο αν κι εσείς μας αναγνωρίσετε τα προνόμια της λευκής, αγνής, ανώτερης γυναίκας». Έτσι θυσιάζουν την ισότητα στο βωμό του προνομίου τους ως λευκές.

Στο κείμενο αυτό (που δεν παρατίθεται ολόκληρο) μια από τις διαχειρίστριες μας αναλύει γιατί οι λευκοί θα πρέπει να προτιμούν άλλους λευκούς για τεκνοποίηση χρησιμοποιώντας ένα συνδυασμό ναζιστικής ορολογίας όπως ο «ζωτικός χώρος» (Lebensraum), της φασιστικής ψευδοεπιστήμης της ευγονικής και ένα ταυτολογικό επιχείρημα σύμφωνα με το οποίο τα παιδιά μεικτών γάμων αντιμετωπίζουν ένα επιπλέον ψυχολογικό βάρος -ακριβώς λόγω του ρατσιστικού παραδείγματος σύμφωνα με το οποίο θα πρέπει να ανήκεις είτε στη μία φυλή είτε στην άλλη. Η ίδια η έννοια της φυλής βέβαια είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα που δεν έχει την παραμικρή επιστημονική αξία. Όπως το θέτει ο Βρετανός Γενετιστής Adam Rutherfold στο National Geographic*

“Κατά πολλές έννοιες, η γενετική γελάει με την έννοια της φυλής. Τα χαρακτηριστικά της συνήθους ανθρώπινης διακύμανσης που χρησιμοποιούμε για να καθορίσουμε την ευρεία κοινωνική κατηγορία της φυλής –όπως την μαύρη, την Ασιατική ή την λευκή –είναι κυρίως πράγματα όπως το χρώμα του δέρματος, μορφολογικά χαρακτηριστικά, ή η υφή μαλλιών και όλα αυτά είναι βιολογικά κωδικοποιημενα. Αλλά όταν κοιτάξουμε το πλήρες γονιδίωμα ανθρώπων από όλο τον κόσμο, αυτές οι διαφορές αντιπροσωπεύουν ένα ελάχιστο μερίδιο των διαφορών μεταξύ των ανθρώπων. Υπάρχει για παράδειγμα, περισσότερη γενετική ποικιλομορφία εντός της Αφρικής απ’ό,τι σε ολόκληρο τον υπόλοιπο κόσμο μαζί. Αν πάρεις κάποιον από την Αιθιοπία και κάποιον από το Σουδάν, είναι πιο πιθανό να είναι περισσότερο γενετικά διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον απ’ότι ένας από τους δυό τους από οποιονδήποτε άλλον στον πλανήτη»

Τα εξωτερικά χαρακτηριστικά όμως είναι αυτά που διευκόλυναν μία εύκολα ορατή, πρόχειρη κατηγοριοποίηση στη βάση της οποίας στηρίχτηκε η ιδεολογία της λευκής ανωτερότητας. Η ιδεολογία αυτή εξάλλου πρεσβεύει πως η λευκή φυλή είναι η ανώτερη ακριβώς επειδή είναι σε θέση να επιβάλλεται δια της βίας στις δήθεν κατώτερες σκουρόχρωμες φυλές με αποτέλεσμα την για αιώνες δουλεία, αποικιοκρατια και ανελέητη λεηλασία τόσων χωρών από τους λευκούς. Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο φυσικά και το να είσαι «pro-white» ισούται με το white supremacy.

Αν η φύση άλλωστε ξέρει καλύτερα, γιατί τώρα που η λευκή φυλή συρρικνώνεται εμείς θα πρέπει να ανησυχούμε? Δε θα πρέπει να αφήσουμε τη φύση να κάνει την δουλειά της? Και τι σημαίνει «πεθαίνουμε». Ποιοι είμαστε «Εμείς»? Αν ως λευκοί κάνουμε παιδιά με άλλες φυλές (ή τελοσπάντων με πιο σκούρους από εμάς ανθρώπους) και τα παιδιά αυτά ζήσουν σε έναν κόσμο ισότητας όπου η φυλή δε θα έχει σημασία, πως «εμείς» θα έχουμε πεθάνει αφού θα ζούμε μέσα από τα παιδιά μας και τις αξίες που τους μεταδίδουμε? Θα έχουμε πεθάνει μόνο αν ταυτιζόμαστε με τα γονίδια αυτά που μας δίνουν το λευκό δέρμα, τα ανοιχτόχρωμα μαλλιά και τα λεπτά χείλια μας, δηλαδή τυχαίες γενετικές μεταλλάξεις που δεν είναι αυτές που μας κάνουν ιδιαίτερους ή μοναδικούς. Είναι σαν να ανησυχούμε για την διατήρηση των γαλανών ματιών και να κάνουμε έκκληση στους γαλανομάτηδες να ζευγαρώνουν μόνο με γαλανομάτες λες και η διατήρηση τυχαίων χρωμοσωμικών μεταλλάξεων θα πρέπει να είναι ο μπούσουλας για το ποιον να αγαπάμε, ποιον να παντρευόμαστε και με ποιον ανατρέφουμε τα παιδιά μας.

Οι γυναίκες του Ladyism και οι ομοϊδεάτισσες τους είναι καταδικασμένες να μεγαλώσουν δυστυχισμένα παιδιά τα οποία θα βλέπουν απλά σαν προέκταση του εαυτού τους και της βιολογίας τους, ως εξυπηρέτηση των ναζιστικών τους στόχων, ανίκανες να τα αγαπήσουν γι αυτό που πραγματικά είναι και να τα αποδεχτούν αν είναι γκέι, τρανς, ανάπηρα, αριστερά ή αν θελήσουν να παντρευτούν κάποιον εκτός της «λευκής» φυλής. Οι επόμενες γενιές δεν χρειάζεται να είναι βιολογικά ή διανοητικά ανώτερες από εμάς (ό,τι κι αν σήμαίνει αυτό στο φασιστικό μυαλό τους) χρειάζονται απλά να μεγαλώσουν σε έναν καλύτερο κόσμο που θα τα κάνει να νιώθουν ευπρόσδεκτα και να ευημερούν ανεξαρτήτως γονιδίων.

*https://www.nationalgeographic.com/news/2017/10/genetics-history-rac

Ολόκληρη η ακροδεξιά διαστροφή σε ένα meme. Ωστόσο το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι ο ακροδεξιός μισογυνικός λόγος φαίνεται να έχει έναν σημαντικό βαθμό αυτοστοχαστικότητας, όσον αφορά τη διαδικασία πίσω από το πώς η (φασιστική) φαντασίωση δομείται γύρω από το αντικείμενο της επιθυμίας. Φαίνεται δηλαδή εδώ η ακροδεξιά να έχει επίγνωση ότι αυτό που ονομάζει ο Λακάν αντικείμενο μικρό α (το φευγαλέο αντικείμενο του πόθου που όσο το πλησιάζεις απομακρύνεται/εξαφανίζεται, η απόκτησή του οποίου ταυτίζεται με απόλαυση χωρίς όρια, και το οποίο βρίσκεται στον πυρήνα του ρατσιστικού, μισογυνικού, ομοφοβικού ακροδεξιού λόγου), ταυτόχρονα είναι και αυτό που προκαλεί την αποστροφή, μετατρεπόμενο σε αυτό που ονομάζει η Κριστεβα ‘αποκείμενο’ για τον φασίστα, όταν ο τελευταίος έρθει πολύ κοντά του (και διαπιστώσει ότι και αυτό βρομάει, ιδρώνει, γερνάει, μπορεί να μην είναι εθνικά ‘καθαρό’, μπορεί να είναι και αυτό υποκείμενο επιθυμίας, και μάλιστα να επιθυμεί άλλους άνδρες, ή, ακόμα χειρότερα για τον φασίστα/ακροδεξιό/εθνικιστή, και άλλες γυναίκες, ή μη Έλληνες/ίδες, κλπ. —βλ. την αριστερή πλευρά του meme).

Η φαντασίωση της αλύτρωτης Πόλης βάζει και πάλι την απαραίτητη απόσταση ανάμεσα στο επιθυμούν υποκείμενο και στο αντικείμενο της επιθυμίας, έτσι ώστε η επιθυμία να διατηρηθεί (η εκπλήρωσή της πάντα αναβάλλεται για το μέλλον), και για να μην καταρρεύσει η φαντασίωση. Το αντικείμενο μικρό α (εδώ η Κωνσταντινούπολη, αλλά στην πραγματικότητα θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε) βρίσκεται τόσο κοντά ώστε να διεγείρει την επιθυμία, και ταυτόχρονα τόσο μακριά για να τη διαιωνίσει. Όσο το αντικείμενο του πόθου διατηρείται σε αυτή την απόσταση ασφαλείας, τυλίγεται με πέπλο μυστηρίου, γίνεται θέμα εξιδανικευτικών, μυθικών και μυθοποιητικών αναπαραστάσεων και ρομαντικοποιημένων αφηγήσεων. Όσο το υποκείμενο δεν επισκέπτεται την ‘πραγματική’ Κωνσταντινούπολη, με κίνδυνο να εισβάλλει μέσω των αισθήσεων (απούσες στο meme, το οποίο περιορίζεται στην οπτική διάσταση, που είναι φυσικά πολύ κρίσιμη) κάθε στιγμή το Πραγματικό (το οποίο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, θα μπορούσε να πάρει τη μορφή βρώμικων δρόμων, ή για τους φασίστες, τη μορφή δρόμων με μη λευκούς/Μουσουλμάνους κατοίκους, με ζητιάνους, με ξένες γυναίκες τις οποίες απολαμβάνουν ξένοι άντρες, κ.ό.κ.) προκαλώντας την κατάρρευση της φαντασίωσης, όλα είναι (περίπου) ‘οκ’.

Το φασιστικό υποκείμενο αποκαλύπτεται εδώ ως νευρωτικό/υστερικό υποκείμενο, και το συγκεκριμένο meme είναι ταυτόχρονα γελοίο, εξοργιστικό, αλλά και πολύτιμο, γιατί μάς προσφέρει την ευκαιρία να ρίξουμε μια ματιά στην ασυνείδητη βάση του φαινομένου του εθνικισμού.

-Herculine