Εδώ βλέπουμε να διατυπώνεται το θεμέλιο της κουλτούρας του βιασμού, η αντίληψη πως οι γυναίκες βιάζονται επειδή δείχνουν περισσότερο δέρμα από όσο θεωρεί σεμνό το εκάστοτε πολιτισμικό πλαίσιο. Το οτι το πλαίσιο αυτό αλλάζει βέβαια ειναι απόδειξη του γεγονότος πως το γυναικείο ντύσιμο ουδεμία σχέση δεν έχει με την υπονοούμενη βιολογική σεξουαλική ορμή των αντρών αλλά είναι εξ ολοκλήρου μια κοινωνική κατασκεύη. Άλλωστε, όπως μπορούν να μαρτυρήσουν χιλιάδες γυναίκες παγκοσμίως, το πόσο σεμνά ντύνεσαι δεν σε προστατεύει από το ενδεχόμενο να βιαστείς.

Να προσθέσουμε πως στο επιχείρημα «εγω δεν βγαίνω έξω με το μποξεράκι» η απάντηση δεν ειναι μονο πως το να βγαίνεις εξω με το μποξεράκι δεν είναι το ισοδύναμο με το να πας στη θαλασσα με ενα μπραζίλ μαγιώ αλλά πως κανένας δε θα πει ποτέ σε έναν άντρα να μη βγει έξω με το μποξεράκι γιατι θα τον βιάσουν ούτε θα του πουν αν τον βιάσουν πως έφταιγε το ντύσιμό του. Η διαφορά λοιπόν δεν ειναι μόνο πως η κοινωνία απαιτεί από εμας να ειμαστε σέξι αλλά και πως όταν οι άντρες γίνονται σέξι κανένας δεν τους ζητά να καλυφθούν γιατί προκαλούν.

Η κοινωνία λοιπόν κατασκευάζει και μας πουλάει ρούχα τα οποία ταυτόχρονα θεωρεί πως ειναι αιτία βιασμού ενώ για τους άντρες δεν υπάρχει ντύσιμο (ούτε καν γυμνό) που θεωρείται οτι «προκαλεί» τον βιασμό τους. Πίσω από την αντίφαση αυτή κρύβεται η άποψη πως οι άντρες ειναι προγραμματισμένοι να βιάζουν (ενώ ποτέ δεν βιάζονται) λες και ειναι ζώα που δεν μπορούν να συγκρατήσουν τις ορμές τους κάτι που χρησιμποιείται για να μεταθέσει την ευθύνη της σεξουαλικής τους συμπεριφοράς στις γυναίκες.

~Hürrfem Sultan