Οι Γυναίκες ως ο Ασθενής Μηδέν

κοροναιος

Σημαντική υπενθύμιση πως ο μισογυνισμός ήταν ανέκαθεν συνδεδεμένος με τη αναπαράσταση της γυναίκας ως πηγή μόλυνσης καθώς και πως η αντίληψη περί καθαρότητας και ακαθαρσίας έχει πάντα μία ηθική διάσταση (εδώ η σεξουαλική ασυδοσία) και γι αυτό αποδίδεται πάντα σε καταπιεσμένες και υποτιμημένες ομάδες (πχ γυναικες ή μετανάστες).
Όταν μιλάμε για Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενα Nοσήματα, οι ακάθαρτες γυναίκες είναι πάντα που κολλάνε τους άντρες και αν αυτοί κολλήσουν κάποι@ άλλ@ φταίει πάλι αυτή η βρομιάρα που τους κόλλησε -πιθανότατα από κάποιον άντρα αλλά μην πάμε τόσο πίσω, θα πρέπει να σταματάμε πάντα στην γυναίκα. Αυτή ειναι απλά η φωνή της (μισογυνικής) λογικής. Το οτι ο κοροναιός δεν έχει σχέση με το σεξ δεν έχει καμία σημασία, είναι απλά η αφορμή για να ξεσπάσει άλλο ένα κρούσμα μισογυνισμού.

Advertisement

Μία Συνειδητή Διαδικασία Εκφοβισμού

ο βιασμος χρειαζεται
Εδώ βλέπουμε την κουλτούρα του βιασμού στην πιο ατόφια μορφή της , τον βιασμό δηλαδή καθαρά ως πράξη τιμωρητική, ως πειθάρχηση των γυναικών, απογυμνωμένη από κάθε υπόνοια απόλαυσης και σεξουαλικής όρμής εκ μέρους του άντρα. Ο βιασμός ως «μία συνειδητή διαδικασία εκφοβισμού με την οποίο όλοι οι άντρες διατηρούν όλες τις γυναίκες σε μία κατάσταση φόβου», όπως το έθεσε η Susan Brownmiller στο βιβλίο της Against Our Will: Men, Women and Rape. Όχι κάτι που διαπράττουν όλοι οι άντρες φυσικά, αλλά μια στρατηγική που εφαρμόζεται συλλογικά εναντίον των γυναικών προς όφελος συλλογικα αντρών που έτσι διατηρούν την εξουσία τους πάνω τους. Ο συντάκτης καλεί τους άντρες να βιάσουν για ένα συγκεκριμένο σκοπό: την επικράτηση του αντρικού φύλου.
 
Ο βιασμός, όπως παραδέχεται και ο συντάκτης, δεν έχει εδώ καμία σχέση με την επιθυμία ή την κάβλα, είναι μία υπολογισμένη τακτική, άρρηκτα συνδεδεμένη με την βία, που θα βάλει στη «θέση τους» τις απείθαρχες γυναίκες, αυτές δηλαδή που τολμούν να σηκώσουν κεφάλι, να βγάλουν γλώσσα, να δείξουν τσαμπουκά, να αψηφήσουν την ανωτερότητα του άντρα. Οι γυναίκες αυτές έτσι παιρνουν αυτό που τους αξίζει, γιατί αν ήξεραν την θέση τους δε θα αναγκαζόταν κανείς να την βιάσει. Το ξέραμε πάντα ότι ο βιασμός προορίζεται γι αυτές τις γυναίκες, αυτές που δεν ξέρουν την θέση τους, αυτές που δεν μένουν σπίτι τους, που δεν ντύνονται σεμνά, που τολμούν να φλερτάρουν και να προκαλούν τους άντρες, αυτές που τους λένε όχι όταν ξέρουν οτι αυτοί τις ποθούν, αυτές που πίνουν, που παίρνουν ναρκωτικά, που κάνουν σεξεργασια, που έχουν άντρες φίλους, που δεν είναι αρκετά συνετές και προσεκτικές. Οταν λέμε ότι μια γυναικα πήγαινε γυρεύοντας ουσιαστικά υπονοούμε ακριβώς αυτό, οτί έλαβε την τιμωρία που της άξιζε για την καταπάτηση των κανόνων που άρρητα επιβάλλονται στο φύλο της. Οι κανόνες αυτοί συμπυκνώνονται γενικά στην υποταγή στους όρους που τους θέτουν οι άντρες.

Ο Σημειολόγος-Βιαστής

παραδειγμα 1

παράδειγμα 3

 

Όταν μιλάμε για κουλτούρα του βιασμού και όταν λέμε «διδάξτε τους άντρες να μη βιάζουν, όχι τις γυναίκες να προσέχουν» δεν εννοούμε οτι έκατσε ποτέ κανείς μπροστά σε έναν πίνακα και είπε «παιδάκια, σήμερα θα μάθουμε πώς να βιάζουμε γυναίκες». Εννοούμε οτι οι άντρες και η κοινωνία γενικότερα διδάσκονται ότι η γυναικεία συναίνεση δεν έχει σημασία με αμέτρητους διαφορετικούς τρόπους, από ταινίες, memes, συμβουλές μπαρμπάδων για το τι-θέλουν-οι-γυναίκες και ενίοτε μέσω της επίσημης εκπαίδευσης, όπως εδώ.

Στο βιβλίο «Η Τέχνη της Επικοινωνίας στις Γραφικές Τέχνες», (γραμμένο από 4 άντρες) το οποίο αποτελεί σύγγραμα μεταπτυχιακού μαθήματος στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, χρησιμοποιείται το παράδειγμα της Ελένης που λέει όχι αλλά εννοεί ναι. Η Εύα λέει όχι, ο Γιώργος την φιλάει έτσι κι αλλιώς και η Εύα γουστάρει γιατι ποτέ δεν το εννοούσε το όχι ή τελοσπάντων και να το εννοούσε ο Γιώγος ξέρει καλύτερα τι θα αρέσει στην Εύα. Η παραβίαση, για να έχει νόημα, έχει τόσο ευτυχές τέλος που καταλήγει σε γάμο -άρα αν έχεις αγνές προθέσεις μπορείς να παραβιάζεις γυναικες ή αν είσαι γυναίκα μπορείς να αγνοήσεις μια παραβίαση γιατί ποιος ξέρει, μπορεί να είναι ο άντρας της ζωής σου.

Δεν μας εξηγεί κάπου γιατί αυτή η Εύα λέει όχι ενώ εννοεί ναι και γενικά στα σενάρια αυτά που συχνά χρησιμοποιούνται όταν μιλάμε για την κουλτούρα του βιασμού κανείς δεν εξηγεί γιατι μία γυναικα λέει όχι σε ένα φιλι ή σε ένα μήνυμα στο inbox της το 2020 που δεν χρειάζεται να έχει τη φήμη της παρθένας για να την παντρέψει ο πατέρας της και να μην την έχουν δει σε απόσταση 500 μέτρων από άλλο αρσενικό για να μην αμαυρωθεί η τιμή τους. Οι γυναικες απλά είναι βλαμμένες από τη φύση τους και κάνουν αχρείαστα νάζια -αλλά αυτό είναι μωρέ που τις κάνει πικάντικες. Ή ίσως οι γυναίκες να λένε όχι για να μην της περάσουν για εύκολες αλλά όταν κάνει ο άλλος κίνηση πέφτουμε με τα μούτρα γιατί όλες ξέρουμε οτι με αυτό το απλό τρίκ έχουμε προστατέψει την τιμή μας κι αυτό θα μας θωρακίσει για πάντα από το slut shaming.

Το αν και πόσες γυναίκες λένε όχι ενώ εννοούν ναι είναι ένας σκοτεινός αριθμός πολύ κοντά στο 0, δεν αλλάζει όμως το γεγονός οτι η Εύα είναι ένα φανταστικό πρόσωπο που επινόησε ένας άντρας συγγραφέας και πως η κατάσταση αυτή διδάσκεται ως το αρχετυπικό σενάριο του «άλλα λέμε και άλλα εννοούμε» περνώντας έτσι στη συνείδηση τόσο των αντρών όσο και των γυναικών ότι «οι γυναικες δεν ξέρουν τι θέλουν» οπότε ας μην τις παίρνουμε στα σοβαρά. Κι αν αυτές κατηγορήσουν κανέναν Γιώργο ποτέ για σεξουαλική παρενόχληση ή βιασμό, ε έντάξει, φταίνε οι ίδιες που έστελναν ανάμικτα μηνύματα -άλλα έλεγαν με τις λέξεις και άλλα με την ελαφριά αλλαγή της στάσης του σώματος ή τους μυς του σώματός τους. Και τελοσπάντων ο Γιώργος είναι Καλό Παιδί™, απλά μπερδεύτηκε από τις πολλές ασκήσεις που έλυσε στο μεταπτυχιακό του, που να καταλάβει ότι το όχι σημαίνει όχι! Αυτός είναιi ένας τίμιος σημειολόγος, έλυσε απλά την άσκηση λάθος στην πραγματική ζωή, δεν υπολόγισε σωστά την γωνία των μυών του στόματος.

Πέρα από την αναπαραγωγή της κουλτούρας του βιασμού με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα, είναι τραγικό που στην επίσημη εκπαίδευση οι γυναίκες είναι υποχρεωμένες να διαβάζουν τέτοιες αθλιότητες και να συμμετέχουν στον εξευτελισμό τους ξέροντας ότι μία διαφωνία μπορεί να τους κοστίσει σε βαθμούς. Είναι ένας από τις καθημερινούς τρόπους που θεωρητικά ουδέτερα περιβάλλοντα μετατρέπονται σε εχθρικά προς τις γυναίκες κάνοντάς τις να νιώθουν οτι αυτές κινούνται σε έναν αντρικό χώρο

Ο Άντρας που Γουστάρει δεν Ρωτάει, Βουτάει

Ο άντρας που γουσταρει δεν ρωτάει βουταει

Πόσο πιο ξεκάθαρη προτροπή σε βιασμό θέλετε δηλαδή για να πεισθείτε οτι υπάρχει κουλτούρα του βιασμου;! Πακεταρισμα βιασμου με στιλ, γκλάμουρ και κοστουμι γιατί τελικά ο βιασμός είναι κι αυτός θεμα αισθητικής. Ο σωστός ο άντρας βουτάει οποια γουστάρει κι αν αυτή κάνει ότι αντιστέκεται στην αρχή στο τέλος θα κάτσει ήσυχη σαν αρνάκι (ταιριάζει και η θεση) καταγοητευμένη απο την τόλμη του σωστού αρσενικού. Ή, αν ειναι καμιά «τρελή», θα σου κάνει μήνυση αλλά όλοι ξέρουμε πώς πάει αυτο συνήθως όποτε αξίζει το Ρίσκο.

Ελληνικός Μπολιτισμός

ισλαμοφοβία

Ελληνικός μπολιτισμός: Όταν θεωρείς οτι οι Μουσουλμάνοι παντρεύονται 8χρονες και ταυτόχρονα θεωρείς τις εν λόγω 8χρονες «τσουλάκια».

Εγώ πάντως βλέπω κάτι Ελληνίδες να χασκογελάνε και αστειεύονται με τον βιασμό και την παιδοφιλία με πρόσχημα την ισλαμοφοβία τους ενώ ταυτόχρονα νιώθουν ανώτερες από τους Μουσουλμάνους.

 

Υ: Να θυμηθούμε και το hoax που είχε κυκλοφορήσει πριν χρόνια με αυτή τη φωτογραφία που τάχα έδειχνε μαζικό γάμο ανηλίκων ενώ ήταν παρανυφάκια

 

παραυνφακια

Από το «Κρίμα» στο «12 λιγότεροι», Μια Εθνική Προπαγάνδα Δρόμος.

τραγωδία με πρόσφυγες

«Πώς έγινα έτσι» αναρωτιέται ο πρώτος σχολιαστής, αποδεικνύοντας ότι η πλήρης απο-ανθρωποποίηση των μεταναστών δεν είμαι μία φυσική και ενστικτώδης διαδικασία. Η απάντηση που ψάχνει είναι «εκφασισμός» και «προπαγάνδα». Έτσι μετατράπηκε κι αυτός σε ένα φασιστοειδές που επιθυμεί τον αφανισμό της μισής ανθρωπότητας για να μην φτάνει στο νησάκι του και του χαλάει την αισθητική. «12 λιγότεροι», πόσοι δηλαδή απομένουν να πεθανουν για να ζει αυτός ήσυχος ότι δε θα τον ενοχλήσουν στην Ελλαδίτσα του, να έχει υπολογίσει άραγε?

Χρειάστηκε μια συντονισμένη υπερπροσπάθεια των πολιτικών ελιτ και των Media για να γίνει «έτσι» αυτός και χιλιάδες συμπολίτες μας. Μια οργανωμένη προσπάθεια για να αναδειχθούν οι μετανάστες ως πηγή της κρίσης, πηγή της μιζέριας μας και πρωταρχική απειλή του έθνους, το οποιό είναι πάντα ευκολότερο να το χειραγωγήσεις μέσω του ΦΟΒΟΥ και της ψευδαίσθησης οτι πολιορκείται και ότι όλοι θέλουν το κακό του.

Πολλοί θα πουν ότι αυτό είναι ανθρώπινο ένστικτο, ότι αυτός είναι ο νόμος του ισχυρότερου, οτι η εχθρότητα προς άλλες ομάδες είναι απαραίτητη για την επιβιωσή μας κι άλλες τέτοιες ψευδοεπιστημονικές παπαριες που προσπαθουν να νομιμοποιήσουν τον κανιβαλισμό του ανθρώπινου είδους προς όφελος των λίγων. Η αλήθεια είναι οτι κανείς δεν γεννιέται έτσι, απαιτείται πολύς κόπος, και πλύση εγκεφάλου με τη χρήση πολλών ιδεολογικών εργαλείων για να καταντήσει έτσι, για να συσκοτιστεί η απλή βιολογική αλήθεια πως και οι μετανάστες είναι άνθρωποι.

Από το «Κρίμα» στο «12 λιγότεροι», μια εθνική προπαγάνδα δρόμος.

Οι Φεμινίστριες Τρίβουν τα Χέρια τους

δικη τοπαλουδη

Κάθε φορά που μία γυναίκα βιάζεται και δολοφονείται βίαια από έναν άντρα που δεν δέχτηκε το όχι της ανοίγουμε μία σαμπάνια στα φεμινιστικά κεντρικά γραφεία του φεμινιστικού κινήματος και πανηγυρίζουμε που η θεωρία μας επιβεβαιώνεται και θα πάρουμε και 50 ευρώ επιδότηση το κεφάλι -75 αν οι δολοφόνοι ήταν δύο και 100 για κάθε ομαδικό βιασμό. Ελπίδα του φεμινισμού είναι να δολοφονηθούν ή να βιαστούν όσο το δυνατόν περισσότερες γυναίκες ώστε να επιβεβαιωθεί η θεωρία μας και η κοινωνία αλλά και το κράτος να μας πάρει αρκετά στα σοβαρά ώστε να εφαρμόσει πολιτικές με σκοπό να δολοφονούνται και να βιάζονται όσο το δυνατόν λιγότερες γυναίκες. Αυτό ειναι το βρόμικο σχέδιό μας, που μας αναγκάζει να «εκμεταλλευόμαστε» τέτοιες τραγικές αλλά επαναλαμβανόμενες υποθέσεις, δηλαδή να τις εξηγούμε ως μέρος ενός κοινωνικού φαινομένου και όχι ως μεμονωμένες περιπτώσεις όπως θα βόλευε την Διοτίμα για να κοιμάται ήσυχη.

Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτονται όλα αυτά τα βούρλα που προβάλλουν την δική τους σκατοψυχιά πάνω μας και αρνούνται να δεχτούν την ύπαρξη της κουλτούρας του βιασμού σε πείσμα όλων των στοιχείων και των υποθέσεων που κάθε μέρα την επιβεβαιώνουν, γιατί στην πραγματικότητα σιχαίνονται τις φεμινίστριες περισσότερο από τους γυναικοκτόνους.

Η Νεοελληνίδα

86355791_198151288050761_4028097119356190720_n

84119381_133129977893233_3704972019415121920_n

 

Στο κειμενάκι αυτό που παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά φιλοδοξώντας να γίνει κάτι σαν μανιφέστο μισογυνισμού, βλέπουμε πώς συνεχίζει να συνυφαίνεται ο μισογυνισμος με τον εθνικισμό και τον ρατσισμό. Οι γυναίκες ταυτίζονται με τον εσωτερικό εχθρό του έθνους: δεν κάνει παιδιά όπως οφείλει (επιστρέφει εδώ το μοτίβο της μητρότητας ως υπηρεσίας στο έθνος), αν κάνει απογόνους είναι «ελαττωματικοί» (δε θα μπορούσε να λείπει και λιγη ευγονική για να ντροπιάσει τις γυναικες που δεν αρχίζουν να γεννοβολούν από τα 20), βοηθάει τους μετανάστες λόγω της ανόητης γυναικείας της ενσυναίσθησής (και έτσι γίνεται προδότρα) και δεν έχουν πάρει ποτέ καμία εθνική πρωτοβουλία «ΕΚ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ». Μία «παράδοση» που πολύ ειρωνικά επέβαλαν οι άντρες με την πατριαρχία που τις απέκλεισε από τον δημόσιο χώρο. Η μόνη εθνική πρωτοβουλία που έτσι κι αλλιώς αφέθηκε στις γυναίκες είναι η παραγωγή αντρών για την δόξα του έθνους. Η πατριαρχία όμως ποτέ δεν ντράπηκε να χρησιμοποιήσει τον εαυτό της ταυτολογικά για να δικαιολογηθεί: οι γυναίκες είναι ανίκανες από τη φύση τους και γι αυτό θα τις περιορίσουμε με νόμους και πολιτισμικές νόρμες ώστε να μην μπορεί να συνεισφέρει στη δημόσια σφαίρα και αυτο να χρησιμοποιείται ως σημάδι ότι ήταν εξ αρχής ανίκανη.

Το Κάλεσμα της Φύσης

οταν σου λεω δε θελω να γινω μανα μη λες θα αλλάξεις γνώμη

Για γυναίκες που καταδικάζουν τον εαυτό τους σε μια μίζερη ύπαρξη όπου δε θα βιώσουν «την χαρά της μητρότητας που φέρνει η αποδοχή στο κάλεσμα της φύσης’, οι γυναικες που δε θελουν παιδιά αντιμετωπίζουν ανέκαθεν υπερβολική επιθετικότητα. Σχεδόν σαν αντί για τον εαυτό τους να βλάπτουν ευθέως τους σχολιαστές και τις σχολιάστριες. Ο Δημήτρης είναι τουλάχιστον ο πιο ειλικρινής: η καταδίκη των γυναικών που δε σκοπεύουν να κανουν παιδιά απορρέει από τον υπαρξιακό φόβο ότι θα εξαφανιστούμε από προσώπου γης. Μπορεί ο φόβος να μην είναι ρεαλιστικός σε έναν πλανήτη με δισεκατομμύρια ανθρώπους, γίνεται όμως αν με τον όρο «κοινωνία» εννοούμε -όπως δείχνει και ο Θωμάς- το εκάστοτε έθνος. Η αναπαραγωγή του έθνους γίνεται έτσι αυτοσκοπός το οποίο είναι γελοίο αν αναλογιστούμε ότι στη διάρκεια της ιστορίας έθνη, φύλα και εθνοτικές ομάδες έχουν δημιουργηθεί και έχουν χαθεί από προσώπου γης και δεν τρέχει και τίποτα γιατί αυτό που αλλάζει ουσιαστικά είναι το όνομα που δίνει μια ομάδα στον εαυτό της.

Η κατασκευή της λεγόμενης «γυναικείας φύσης» και του «Μητρικού ενστίκτου» είναι μια επινόηση με σκοπό να οδηγήσει τις γυναικες να κάνουν παιδιά χωρίς να το πολυσκεφτούν. Το οτι δεν αποτελεί κάποια βιολογική πραγματικότητα είναι εμφανες από την συνεχή αύξηση των γυναικών που δε θέλουν παιδιά όσο απελευθερώνονται από τους εξαναγκασμούς της πατριαρχίας, από τις χιλιάδες εκτρώσεις και από τις γυναίκες που εγκαταλείπουν τα παιδιά τους. Ο τρόπος της πατριαρχίας να διαχειριστεί τις πραγματικότητες αυτές είναι απλά να κατασκευάσει τις γυναίκες αυτές ως ιδιαιτέρως τερατώδεις. ΌΛΕΣ οι γυναικες θέλουν παιδιά εκτός από αυτές που δε θέλουν, οι τελευταίες όμως είναι τέρατα εγωισμού ή φόνισσες εμβρύων και όχι αληθινές γυναικες άρα μπορούμε να συνεχίσουμε να βυθιζόμαστε στην άρνηση και την γνωστική ασυμφωνία πιστεύοντας στην ύπαρξη κάποιου βιολογικού πεπρωμένου.

Ο παραδοσιακός πατριαρχικός τρόπος που η κοινωνία εξανάγκαζε τις γυναικες να κάνει παιδιά ήταν να τους στερήσει κάθε άλλο μέσο για την επιβίωσή τους και να ταυτίζει την αξία τους με την παραγωγή απογόνων για χάρη των αντρών. Να σημειωθεί βέβαια ότι σε άλλες εποχές οι γυναίκες είχαν και περισσότερη βοήθεια στην ανατροφή των παιδιών από ολοκληρη την κοινότητα καθώς δε ζούσαν σε διαμερίσματα σε πυρηνικές οικογένειας των δύο ατόμων. Τώρα που οι γυναικες αποκτούν την οικονομική τους ανεξαρτησία αλλά η ευθύνη της ανατροφής των παιδιών παραμένει σχεδον αποκλειστικά σε αυτές, τα μέσα πίεσης είναι κυρίως πολιτισμικά και κοινωνικά και κυμαίνονται από το πατρονάρισμα ( «θες να κάνεις παιδιά απλά δεν το χεις καταλάβει. Κάνε και θα δεις -αν όχι no refunds, sorry), τον στιγματισμό ως εγωίστριες ή θύματα του καπιταλισμού, και την απειλή τους με εξοστρακισμό από την κοινωνία (μείνε λοιπόν στην άκρη σου, όχι στην κοινωνία).

Το πιο θλιβερό από όλα όμως είναι οι ίδιες οι γυναικες που έχοντας απορροφήσει την πατριαρχική προπαγάνδα καταλήγουν να βλέπουν τον εαυτό τους ως μισούς ανθρώπους. Οι άντρες είναι ολόκληροι άνθρωποι εκ γενετής, οι γυναικες όμως παραμένουν λειψές, κάτι λιγότερο από άνθρωποι μέχρι την γέννα. Η ίδια η αυτοεικόνα των γυνακών ως όχι ανθρώπων αλλά μόνο ως εν δυνάμει παραγωγούς άλλων ανθρώπων (ολόκληρων αν είναι αγόρια, μισών αν είναι κορίτσια) είναι η χειρότερη μορφή εσωτερικευμένου μισογυνισμού.