Τώρα που σκάνε μύτη ένα ένα τα θύματα της έμφυλης βίας, τα σεξιστικά σκουπίδια πανικόβλητα μαζί με τα τσιράκια τους προσπαθούν να μετατρέψουν τα θύματα σε συνένοχες.

Έκαναν τη δουλειά τους λέει και τώρα καταγγέλουν άρα δεν μπορεί να είναι αθώες. Μόνο που ξεχνανε ότι ένα θύμα εκβιασμού, ακόμα και αν υποκύψει στον εκβιασμό, παραμένει ΘΥΜΑ. Ένα θύμα εκβιασμού, ακόμα και αν δεν καταγγείλει τον εκβιαστή του, παραμένει ΘΥΜΑ. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ολες αυτές δεν έκαναν καριέρα επειδή έκαναν κάποιες σεξουαλικές χάρες αλλά έκαναν καριέρα παρόλο που έπεσαν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης, εκβιασμού, εκφοβισομού. Αλλά αυτή θα ήταν η λάθος συζήτηση να κάνουμε στο φως ολων αυτών των αποκαλύψεων. Το θέμα δεν είναι ποια έκανε καριέρα και ποια δεν έκανε, το θέμα δεν είναι πια ενέδωσε στον εκβιασμό και ποια όχι, το θέμα ειναι οτι οι γυναίκες, όλες συλλογικά, ζουν σε έναν κόσμο που αντιμετωπίζουν συνέχεια τέτοιες καταστάσεις, όπου άνδρες με εξουσία, διασυνδέσεις, χρήματα που μπορούν να σταθούν εμπόδιο στην καριέρα τους τις βιάζουν, τις παρενοχλούν, τις κακοποιούν, τις εκβιάζουν συστηματικά.

Οι απολογητές της πατριαρχιας θέλουν να στρέψουν την προσοχή στα θύματα και να τα βάλουν να σφαχτούν μεταξύ τους: να τις χωρίσουν σε αυτές που ενέδωσαν και σε αυτές που δεν ενέδωσαν, σε αυτές που πάλεψαν και σε αυτές που δεν πάλεψαν, σε αυτές που μίλησαν και σε αυτές που δεν μίλησαν, σε αυτές που μίλησαν εγκαίρως και σε αυτές που

«τώρα το θυμήθηκαν», σε αυτές που έκαναν καριέρα και σε αυτές που απλά παραιτήθηκαν ή απολύθηκαν κάτω από το βάρος της παρενόχλησης. Στην πραγματικότητα θα πρέπει να μείνουμε προσηλωμέν@ στο αληθινό πρόβλημα: στο εργασιακό περιβάλλον που εκβιάζει συνεχώς τις γυναικες να επιλέξουν ανάμεσα στο σεξ και την αφάνεια, την σιωπή και την απόλυση.

Κάποιες γυναίκες είπαν όχι και πάλι βιάστηκαν και μετά παρέμειναν σιωπηλές και κατάφεραν να κάνουν καριέρα και αυτές τα μισογυνικά αποβράσματα τις παρουσιάζουν σαν συνένοχες στον ίδιο τους το βιασμό, απλά επειδη ο φόβος τις κράτησε σιωπηλές. Τι γίνεται όμως με όλες αυτές που πρόθυμα ή απρόθυμα ενέδωσαν στις εκβιαστικές προτάσεις ενός ανώτερου που ήξεαν ότι θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στην καριέρα τους, που ήξεραν πως αν του έλεγαν ξεκάθαρα όχι θα το έβρισκαν μπροστά τους, θα αναγκάζοταν να βρουν πόρτες κλειστές επειδή θα ειδοποιούσε άλλους ισχυρούς άντρες και έτσι δε θα κατάφερναν να κάνουν ποτέ τα όνειρά τους πραγματικότητα? Αυτές θα τις πούν, ακόμα και πολλές «φεμινίστριες», πουτ@νες και ξεπουλημένες γιατί το βάρος θα πέσει πάλι στις γυναικες που θα πρέπει ηρωικά να απαρνηθούν κάθε φιλοδοξία και σχέδιο για καριέρα επειδη κάποιο γλοιώδες σίχαμα βρέθηκε μπροστά της.

Πολλ@ θα πουν ότι η δεύτερη κατηγορία όφειλε να πει οχι γιατί έτσι δυσχεραίνει τη θέση όσων αρνήθηκαν και υπέστησαν τις συνέπειες. Οι ίδι@ θα πουν πως όσες είπαν όχι όφειλαν να μιλήσουν γιατί έτσι δυσχαραίνουν τη θέση όσων τόλμησαν και κατήγγειλαν και υπέστησαν τις συνέπειες. Το πρόβλημα όμως ΔΕΝ ξεκινάει απο τις γυναίκες, ξεκινάει από την πατριαρχία, από το γεγονός οτι η εξουσία βρίσκεται ως επί το πλείστον στα χέρια των αντρών, από τον καπιταλισμό που μόνο αξιοκρατικός δεν είναι και βάζει την εξουσία στα χέρια των λίγων αφεντικών και από ενα διάχυτο μισογυνισμό που υποβιβάζει τις γυναίκες σε αντικείμενα που άντρες ανταλλάζουν με ευκαιρίες και αποκτούν αδιαφορώντας για την συναίνεσή και την δική τους επιθυμία.
ΚΑΜΙΑ γυναίκα δε θα έπρεπε να καλείται να επιλέξει ανάμεσα στην καριέρα και την συναίνεσή της, ανάμεσα στα όνειρά της και την σιωπή της. ΑΥΤΟ είναι το πρόβλημα, όχι το πώς οι γυναικες διαχειρίζονται τα διλήμματα που τους θέτουν συνέχεια οι ισχυροί άντρες, ούτε το πώς ανταπαντούν στη βία που δέχτηκαν. Οι άντρες σπάνια έχουν να αντιμετωπίσουν τέτοια διλήμματα σε κάθε βήμα της καριέρας τους, σε κάθε πιθανή θέση από γραμματέες μέχρι ηθοποιοί, και από υπάλληλοι μέχρι αθλήτριες.

Το να λές οτι οι γυναίκες αυτές έκαναν τη δουλειά τους με τη βοήθεια του βιαστή, του κακοποιήτή, του εκβιαστή ειναι σαν να λές οτι ο μαγαζάτορας έκανε τη δουλειά του με τη βοήθεια της μαφίας που του πουλάει προστασία. Μόνο που ξέρεις πολύ καλά ότι αν αρνηθείς τη μαφία θα σου διαλύσει το μαγαζί άρα το δίλημμα είναι πλαστό γιατι το θέτει η ίδια η μαφία εξαρχης.

Οι βιασμένες που αρνήθηκαν τις «ανήθικες προτάσεις» αλλά αυτό δεν σταμάτησε τον βιαστή, θα φέρουν το τραύμα της παραβίασης του σώματός τους. Είναι βιασμένες χωρίς τα εισαγωγικά που προσπαθεί να γλιστρήσει ύπουλα ο κάθε μισογύνης. Αλλά και όσες αναγκάστηκαν να πουν απρόθυμα το ναι για να μην βρουν τις πόρτες κλειστές παραμένουν θύματα της πατριαρχίας και ως φεμινίστριες στεκόμαστε στο πλευρό τους ακριβώς επειδη γνωρίζουμε πως στον καθόλου αγγελικά πλασμένο κόσμο μας δε θα έπρεπε εξαρχής να βρεθούμε στη θέση να διαλέξουμε ανάμεσα στο να κάνουμε τη δουλειά μας ή να γυρίσουμε στο σπιτι μας.

Γνωρίζουμε ότι στον πατριαρχικα πλασμένο κόσμο μας οι γυναίκες καλούνται συνεχώς να πάρουν δύσκολες αποφάσεις για να επιβιώσουν παίζοντας με τους κανόνες που τους θέτουν οι άντρες. Και το πρόβλημα σε αυτό το παιχνίδια ΔΕΝ είναι οι γυναίκες.