Χθές ήταν η Παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών και ο Auguste Corteau έκανε αυτή την υπέροχη ανάρτηση που ρίχνει μια νοερή ματιά μέσα στο μυαλό μιας γυναίκας που μένει σε μια κακοποιητική σχέση. Το status αυτό, όπως δυστυχώς ήταν αναμενόμενο, ακολουθήθηκε από αρκετά σχόλια σαν το παρακάτω που αποτελούν τυπικότατη περίπτωση victim blaming. To victim blaming, το να κατηγορείς δηλαδή ένα θύμα για το έγκλημα που έχει υποστεί, είναι πολύ συνηθισμένο σε εγκλήματα που αφορούν ως επι το πλείστον γυναίκες, όπως ο βιασμός και η έμφυλη βία. Στην περίπτωση της έμφυλης βίας περιλαμβάνει, εκτός από την αντίληψη ότι το θύμα κάτι έκανε και την προκάλεσε, και την αντίληψη ότι φταίει η ίδια αφού δεν φεύγει.
Η οπτική αυτή παραβλέπει πολύ βολικά όλους αυτούς το δομικούς, πολιτισμικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς παράγοντες που κάνουν τις γυναίκες να μένουν σε μια κακοποιητική σχέση ανάγοντας το πρόβλημα σε ένα προσωπικό ζήτημα επιλογής, λες και το θέμα είναι τόσο απλό όσο το «παίρνω τη βαλίτσα μου και φεύγω». Τέτοιες φωνές μιλάνε από θέση προνομίου, και προέρχονται όχι μόνο από άντρες που δεν έχουν αντιμετωπίσει ποτέ την απειλή βίας αλλά και δυναμικές γυναίκες που επειδή είχαν την τύχη να γεννηθούν σε οικογένειες ή συνθήκες που τους επέτρεψαν να αναπτύξουν την πρωτοβουλία και την ανεξαρτησία τους θεωρούν τις λιγότερο τυχερές άξιες τις μοίρας τους -λες και η έλλειψη αυτοεκτίμησης ή (ψυχολογικής και οικονομικής) ανεξαρτησίας θα πρέπει να τιμωρείται με ξύλο.
Η ρητορική αυτή έχει ως αναπόφευκτο συμπέρασμα πως αφού τόσες χιλιάδες γυναίκες υφίστανται βία από τους συντρόφους τους παρόλο που έχουν την επιλογή να φύγουν, ε κάτι μάλλον πάει στραβά με την γυναικεία φύση που μάλλον το τραβάει το ξύλο ο οργανισμός της, μάλλον είμαστε γονιδιακα προγραμματισμένες στην υποταγή. Υιοθετώντας δηλαδή μια νεοφιλελεύθερη λογική, σύμφωνα με την οποία τα πάντα είναι στο χέρι μας και ολα εξαρτώνται από την προσωπική ελευθερία και τα νομικά μας δικαιώματα, οδηγούμαστε στην φυσικοποίηση της ανισότητας, καθώς, αφού τα υποκείμενα δεν επιλέγουν κάτι καλύτερο για τους εαυτούς τους, προφανώς δεν αξίζουν κάτι καλύτερο -με ανάλογο τρόπο που αγνοώντας τον θεσμικό ρατσισμό, πολλοί συντηρητικοί καταλήγουν στο συμπέρασμα πως οι μαύροι είναι σε δεινότερη οικονομική θέση από τους λευκούς γιατί απλά είναι πιο τεμπέληδες ή λιγότερο ικανοί.
Το victim blaming έτσι αναπαράγει την κυρίαρχη κατάσταση αφού στρέφει την προσοχή στο θύμα, θεωρώντας την ανδρική βία λίγο πολύ δεδομένη -λες και οφείλεται στη «φύση» των ανδρών- αποτυγχάνοντας να εξετάσει τις ρίζες της και τους πιθανούς τρόπους εξάλειψής της.
ΥΓ: Εδώ μία λίστα με πιθανούς λόγους για τους οποίους τα θύματα μένουν σε μία κακοποιητική σχέση. Να σημειωθεί επίσης πως το μεγαλύτερο ποσοστό των γυναικών που δολοφονούνται από τους συντρόφους τους, δολοφονούνται όταν επιχειρούν να τους εγκαταλείψουν.
http://www.domesticviolenceroundtable.org/abuse-victims-sta…

~Hürrfem Sultan