H Kυρία Βαμβουνάκη έχει γνωρίσει γυναίκες που δεν αφιερώνουν τη ζωή αποκλειστικά στο παιδί, που τρέχουν από ήπειρο σε ήπειρο, από συνέδριο σε συνέδριο, από διαδήλωση σε διαμαρτυρία γιατι εκτός από μάνες είναι και άνθρωποι. Γιατί θέλουν να χτίσουν έναν καλύτερο κόσμο για τα παιδιά τους κι αυτό στα μάτια της κυρίας Βαμβουνάκης τις κάνει χειρότερες μανάδες αντί για καλύτερες. Και γιατί η μητρότητα δεν είναι το μόνο πράγμα που ολοκληρώνει μια γυναίκα και δεν χρειάζεται να θυσιάσει όλα τα υπόλοιπα στον βωμό της μητρότητας -αλλά αυτό φαίνεται να είναι ένα θέμα ταμπού που απαγορεύεται να θίξουμε σε μία πατριαρχική κοινωνία που το να εισαι μητέρα αποτελεί τον απόλυτο πεπρωμένο και τον απώτερο στόχο για μια γυναικα. Όπου ολόκληρη η ζωή σου και η ταυτότητά σου οφείλει να περιστρέφεται γύρω από τα παιδιά σου.

Η κυρία Βαμβουνάκη δεν φαίνεται να έχει γνωρίσει άντρες που κάνουν το ίδιο μάλλον γιατί συμπτωματικά ολοι οι μπαμπάδες που έχει ποτέ γνωρίσει ήταν stay home dads. Ή ίσως επειδη η κοινωνία της έχει μάθει που είναι μόνο οι μητέρες που θα πρέπει να θυσιάζουν καριέρα, όνειρα, φιλοδοξίες και στόχους για τα παιδιά τους και ολοι οι πατεράδες που κάνουν ακριβώς αυτά που περιγράφει ειναι αόρατοι στα μάτια της. Επειδη η καλλιέργεια της ενοχικότητας στις γυναίκες που δεν κάθονται 24/7 πάνω από το παιδί τους είναι κάτι που αγαπά η πατριαρχία και πολλές φορές το επιβάλλει μέσω άλλων γυναικών που αστυνομεύουν τις ομόφυλες τους αντλώντας υπεραξία από την επιτέλεστη αυτή της σωστής θηλυκότητας και μητρότητας.
Η αναφορά σε κομματοποιημένες ακτιβίστριες και ανθρωπίστριες βέβαια δεν είναι τυχαία. Δεν στοχοποιεί εδώ τις γυναικες που απλά προσπαθούν να επιβιώσουν λείποντας από το σπίτι για να δουλέψουν, είναι μια ευθεία επίθεση προς τις γυναίκες που «ανακατεύονται» με την πολιτική. Είναι μια ενοχοποίηση των γυνακών που τολμούν να ονειρεύονται κάτι περισσότερο από ένα χαρούμενο σπιτικό γιατι ξέρουν ότι αυτό δεν μπορεί να επιβιώσει σε ένα σκατένιο κόσμο. Και η κυρία Βαμβουνάκη δεν χάνει ευκαιρία να τις κατηγορήσει για τα ψυχολογικά προβλήματα των παιδιών τους, κάνοντας τις δικές τις προβολές πάνω τους, λες και τα παιδιά είναι ηλίθια και δεν μπορούν να καταλάβουν πότε ένας γονιός τα αγαπά -λες και τα παιδία πάσχουν από μόνιμη απώλεια object permanence και ξεχνάνε την αγάπη της μητέρας τους μόλις φεύγει από το δωμάτιο.

Η χυδαία αυτή ανάρτηση είναι ακριβώς ο τρόπος που οι γυναικες μαθαίνουν να νιώθουν πάντα ανεπαρκείς ως μητέρες και διδάσκονται να νιώθουν ενοχικά για καθε τι που τις κάνει χαρούμενες και δεν έχει να κάνει άμεσα με την ανατροφή των παιδιών. Είναι ακριβώς μέρος της αντίληψης πως κάθε μητέρα οφείλει να θυσιάζεται για τα παιδιά της -και μόνο τα δικά της παιδιά, μην τυχον και το κάνει για τα παιδιά καμιάς άλλης ή όλων μας- και να ανήκει για πάντα στον οικιακό χώρο, πάνω από τα παιδιά, έτοιμη να κατηγορηθεί για κάθε πρόβλημα που μπορεί αυτά να αποκτήσουν γιατί είναι απλά πιο εύκολο να κατηγορούμε για όλα τις γυναίκες.

Eδώ έχουμε το humble bragging μιας γυναίκας που επειδή (μάλλον) δεν έχει πέσει θύμα βιασμού και κακοποίησης, επειδή η ζωή της ήταν εύκολη και γεμάτη προνόμια τολμά να πατρονάρει όλες τις γυναίκες που έχουν βιώσει την πατριαρχία στο πετσί τους με το εγωκεντρισμό της. ΕΓΩ δεν βίωσα καταπίεση αρα ΕΣΕΙΣ γιατί παραπονιέστε? Φυσικά το ότι δεν την έχει βιώσει δεν σημαίνει οτι δεν την έχει υποστεί, σημαίνει απλά οτι έχει μάθει να την θεωρεί ως κάτι φυσικό και αναπόφευκτο.

Εδώ βέβαια για να μας πατρονάρει πλήρως η συντάκτρια τους στατους θέτει εσκεμμένα τα λάθος ερωτήματα. Είναι οι άντρες ανάλγητα κτήνη? Είναι οι γυναίκες παθητικές και αδύναμες? Οχι φυσικά. Τα μέλη μιας κυρίαρχης τάξης δεν χρειάζεται να είναι «αναλγητα κτήνη». Δεν ήταν «ανάλγητα κτήνη» όσοι πληρώνουν τον βασικό μισθό στους εργαζομενούς τους ούτε όσοι για παράδειγμα είχαν σκλάβους, ήταν απλά άνθρωποι που γεννήθηκαν με ένα προνόμιο και ένιωθαν ότι τους ανήκει, δεν μπήκαν ποτέ στην διαδικασία να το αμφισβητήσουν. Κάποιοι μπορεί να ανέπτυσσαν και σχέσεις οικειότητας με τους εργαζομένους ή τους σκλάβους τους, Καποιοι αγαπούσαν τους τελευταίους με τον τρόπο τους,τους φρόντιζαν όπως φροντίζουμε το αγαπημένο μας κατοικίδιο. Αλλά παρέμεναν σκλάβοι -κι αν ελευθερώνονταν ήταν πάλι επειδή ο αφέντης τους το επέλεξε.

Και μια που μιλάμε για σκλάβους, ας θυμηθούμε λίγο ότι σκλάβες και παραμάνες τόσο σε κοινωνίες όπως η αρχαία Ελλάδα όσο και για παράδειγμα στην δουλοκτητική Αμερική είχαν την ευθύνη να μεγαλώνουν τα παιδιά και βρίσκονταν δίπλα τους από την πρώτες μέρες της ζωής τους αναπτύσσοντας στενούς δεσμούς. Δεν διατάραξε αυτό το status quo. Όταν μεγαλώνεις ένα παιδί ως υποτελής (ως γυναίκα που είναι υποχρέωσή της αλλά και ως μετανάστρια νταντά για παράδειγμα) το μεγαλώνεις με τις αρχές της κυρίαρχης τάξης τις οποίες στο φινάλε τις εχεις εσωτερικεύσει κι εσύ.

Ούτε βέβαια οι φεμινίστριες πιστεύουν οτι οι γυναίκες είναι τόσο παθητικές και αμέτοχες όπως υπονοεί η κυρία Βαμβούνη. Οι γυναίκες (και όλες οι υποτελείς τάξεις) έδειχναν πάντα agency και αυτενέργεια, πάντα αντιστέκονταν με τους δικούς τους τρόπους στην πατριαρχία (τρόποι που μετά η πατριαρχία χαρακτήριζε ως «γυναικεία πονηριά», «χειριστικότητα» ή passive aggressiveness) αποκτώντας κάποιες φορές αρκετή εξουσία για να κάνουν τις ζωές τους πιο υποφερτές και άνετες.

Όπου υπαρχει εξουσία υπάρχει και αντίσταση. Aυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι οι γυναίκες είχαν και έχουν περιορισμένες δυνατότητες εντός του υπάρχοντος συστήματος. Δυστυχώς ορισμένες επιλέγουν αντί να αντισταθούν να προσαρμοστούν και να προσπαθήσουν να βελτιστοποιήσουν τη θέση τους μέσα σε αυτό, έστω και εις βάρος άλλων γυναικών. Ακριβώς όπως η συντάκτρια αυτού του ποστ.

Κέρδισαν γυναίκες ένα τηλεπαιχνίδι στο οποίο πρέπει να κάνεις την συμπαίκτρια σου να μαντέψει τη σωστή λέξη, περιγράφοντας το κατσίκι ως «το αρνί αλλιώς» και «το πρόβατο αλλιώς». Επαναλαμβάνω: ΚΕΡΔΙΣΑΝ οπότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστέψουμε ότι δεν είναι το ίδιο ζώο Μπορεί απλά για οικονομία χρόνου να χρησιμοποίησαν ένα άλλο ζώο που συνειρμικά οδηγεί στο σωστό αποτέλεσμα. Αλλά και να μην το ήξεραν σιγά πια την πολύτιμη γνώση που τους έλειπε, μπορείς να επιβιώσεις σήμερα και χωρίς να ξέρεις να ξεχωρίζεις την χήνα από την πάπια, να ξεπουπουλιάζεις κότες ή να ξέρεις πώς κάνει η αγελάδα, ας χαλαρώσουμε λίγο.

Πατριαρχία: H τέλεια γυναίκα δεν είναι παρά 2 τρύπες προς ικανοποίηση του άντρα

Γυναίκα με εσωτερικευμένο μισογυνισμό: Χα, γατάκια, η τέλεια γυναίκα ειμαι ΕΓΩ που έχω και μία τρίτη τρύπα για να μπορώ να γελαώ με τα αστεία που ξεφτιλίζουν και υποβιβάζουν εμένα και το φύλο μου!

#CoolGirlsDontCare

Όταν η γράφουσα σπούδαζε στο Σάουθαμπτον με άλλα 40 αγόρια (γιατί ήταν cool girl και one of the guys, όχι καμία χαζοβιόλα να δηλώσει καμιά φιλολογία ή κανένα παιδαγωγικό και να σπουδάζει με άλλες 40 γκόμενες που θα λένε όλο για νύχια και μαλλιά) αντικειμενοποιήθηκε σεξουαλικά από έναν καθηγητή της μπροστά σε όλη την τάξη και είδε ότι μωρέ δεν είναι και τίποτα τρομερό, μπορείς να το αντιμετωπίσεις και με χιούμορ. Το περιστατικό αυτό δεν υπάγεται αναγκαστικά στο πεδίο της σεξουαλικής παρενόχλησης, είναι σίγουρα όμως ένα τρανταχτό παράδειγμα του πώς μια γυναίκα που κινείται σε «ανδρικούς» χώρους παίρνει από νωρίς το μήνυμα ότι this is a man’s world, ότι της επιτρέπεται να είναι εκεί και ίσως και να διαπρέψει, θα παίζει όμως με τους όρους των αντρών, θα έχει πλήρη επίγνωση ότι είναι όχι φοιτήτρια αλλά ΓΥΝΑΙΚΑ φοιτήτρια, θα αναγκάζεται αν θέλει να τα πάει καλά με τους άντρες να γελάει με τα σεξιστικά τους αστεία και να τα κάνει γαργάρα αλλιώς θα απομονωθεί ως η αγάμητη, υστερική φεμινίστρια. Το περιστατικό που περιγράφει δεν είναι μακριά από την εμπειρία μας καθώς όλες έχουμε γελάσει κάποια στιγμή με την ίδια μας την αντικειμενοποίηση ή με ένα σεξιστικό αστείο επειδή αυτό είναι πάντα ευκολότερο, επειδή οι γυναίκες μαθαίνουν από νωρίς να είναι προσαρμοστικές στον σεξιστικό κόσμο που ζουν και είναι εύλογο να αποδέχονται συχνότερα τον ρόλο τους σε αυτόν τον κόσμο αντί να τον αμφισβητούν καθώς οι άντρες θα τις επιβραβεύσουν γι αυτό ενώ διαφορετικά θα υποστεί τις ανάλογες κοινωνικές ποινές.

Το αστείο που περιγράφει δεν εξισώνει τον συμπαθή (?) καθηγητή με κανέναν βιαστή, αλλά τον κάνει έναν άντρα σεξιστή που αρνείται να δει την γυναίκα πέρα από την γυναικεία της ιδιότητα, που δεν τον ενδιαφέρει αν τα αστεία του κάνουν τις γυναίκες να νιώθουν άβολα και που σίγουρα δεν καταλαβαίνει το βάρος της θέσης του. Στην ουσία αυτό που έκανε και ο ίδιος ήταν male bonding με τους άλλους άντρες που ήταν παρόντες χρησιμοποιώντας απλά την μοναδική γυναικά φοιτήτρια ως εργαλείο για να δώσει το μήνυμα «είμαι ένας από εσάς». Το ότι η συντάκτρια της ανάρτησης δεν έδειξε να ενοχλείται από αυτό δεν σημαίνει ότι η διαδικασία ήταν συναινετική καθώς σίγουρα ο καθηγητής δεν είχε την ίδια στο μυαλό του όταν έκανε το σχόλιο αλλά τους άντρες φοιτητές που θα το έβρισκαν διασκεδαστικό.

Το να αναφέρεις αυτό το περιστατικό ως εκτροχιασμό στη συζήτηση για την σεξουαλική παρενόχληση και ως υπόνοια ότι κάποιες γυναίκες είναι υπερβολικές σε αντίθεση με εσένα που είσαι cool μπορεί να είναι είτε μια προσπάθεια να κερδίσεις πατριαρχικά cookies, είτε ένας μηχανισμός άμυνας για να απωθήσεις το γεγονός ότι ένας καθηγητής έκανε άλλους 40 άντρες να σε φανταστούν γυμνή, είτε και τα δύο μαζί.

~Hürrfem Sultan

Εδώ παρατηρούμε με θλίψη την περίπτωση μιας γυναίκας που όχι μόνο έχει υποταχθεί πλήρως στην μοίρα της στην πατριαρχία αλλά και που συμβουλεύει κι άλλες γυναίκες να κάνουν το ίδιο. Το παράδειγμα αυτό εσωτερικευμένου μισογυνισμού υποδηλώνει πως δεν υπάρχουν τόσο γυναίκες που δεν έχουν βιώσει την πατριαρχία στο πετσί τους επειδή ήταν πολύ τυχερές ή πολύ προνομιούχες αλλά περισσότερο γυναίκες που το έχουν αποδεχθεί αυτό ως πλήρως φυσιολογικό και αναμενόμενο κομμάτι της ζωής και που έχουν καταπιεί αμάσητη την πατριαρχική λογική σύμφωνα με την οποία τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες δεν είναι τόσο σοβαρά όσο αυτά που αντιμετωπίζουν και οι άντρες.