Θέλω να πιστεύω πως όταν λέει ότι όλοι από ένα πουλί ήρθαμε στον κόσμο να εννοεί τον πελαργό.
Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι κάθε γυναίκα που απορρίπτει τον φεμινισμό οφείλει σήμερα να το κάνει πάντα τονίζοντας 1) τη σημασία του πουλιού και γενικά των αντρών στη ζωή της και 2) το πόσο δυναμική και διεκδικητική είναι η ίδια. Το σχόλιο αυτό συμπυκνώνει ένα νέο τύπο θηλυκότητας, αυτόν της Δυναμικής Αντιφεμινίστριας™, , που προωθείται από το μετα-φεμινιστικό discourse -το πλαίσιο δηλαδή που επικράτησε μετά την έλευση του φεμινισμού αλλά φροντίζει να αγνοεί τον φεμινισμό και να προσποιείται ότι έχει επιτευχθεί η πλήρης ισότητα.

Ο τύπος αυτός θηλυκότητας έχει υποχρέωση συνεχώς να διακηρύσσει πόσο σεξουαλική αλλά και δυναμική είναι και ταυτόχρονα να απορρίπτει τον φεμινισμό ακριβώς επειδή απολαμβάνει το σεξ και έχει δυνατή προσωπικότητα -υπονοώντας δηλαδή ότι το να είσαι φεμινίστρια αποκλείει αυτά τα δύο. Ο τύπος της θηλυκότητας που απορρίπτει τον φεμινισμό γιατί θεωρεί τον άντρα εκ φύσεως ανώτερο και αποδέχεται την υποταγή της δεν αρμόζει στον Δυτικό κόσμο και αποδίδεται από αυτόν στις γυναίκες της «Ανατολής». Η Δυτική αντιφεμινίστρια αντιθέτως είναι αυτή που αγαπάει το (ετεροφυλόφιλο) σεξ και δεν έχει βιώσει σεξισμό γιατί τον έχει απωθήσει με την δύναμη της προσωπικότητας ως ασπίδα. Η ιδία αρέσκεται να πιστεύει ότι είναι διεκδικητική, επειδή όμως αυτό το κάνει σε ατομικό και όχι σε συλλογικό επίπεδο παραμένει ευάλωτη απέναντι στην πατριαρχική εξουσία.

Όσον αφορά τους ισχυρισμούς των αντιφεμινιστριών πως οι ίδιες δεν έχουν βιώσει ποτέ τον σεξισμό ή αντρική παραβιαστική συμπεριφορά, προσωπικά διατηρώ τις αμφιβολίες μου. Τον σεξισμό και την παραβιαστικότητα η κοινωνία μας έχει μάθει να τα φυσικοποιούμε αλλά και να τα εκλογικεύουμε τόσο πολύ που καταλήγουμε σχεδόν να μην τα βλέπουμε χωρίς τα απαραίτητα εργαλεία. Ακόμα και αν αληθεύει όμως και η συγκεκριμένη στάθηκε τόσο τυχερή, κάθε αντιφεμινίστρια έχει ζήσει στον ίδιο κόσμο με εμάς, όπου η απειλή της αντρικής βίας είναι υπαρκτή. Δεν υπάρχει γυναίκα που δεν της έχουν πει να προσέχει, να μην γυρνάει αργά σπίτι της ή να μην της έχουν δώσει οδηγίες για το πώς να αποφύγει τον βιασμό. Επομένως ακόμα και δεν έχει βιώσει την σεξουαλική βία ως προσωπική εμπειρία, έχει αναγκαστεί να προσαρμόσει τη ζωή της σε αυτήν. Και το γεγονός ότι δεν αμφισβήτησε ποτέ τους κανόνες του πατριαρχικού παιχνιδιού δεν την κάνει δυνατή αλλά μάλλον αδύναμη να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα αντί να βυθιστεί στην άρνηση

Αλλεπάλληλα χτυπήματα δέχονται οι καημένοι οι άντρες από την επέλαση του φεμινισμού που δεν τους αφήνει να χαλαρώσουν λίγο και να απολαύσουν την ευγνωμοσύνη μας για όλα τα δικαιώματα που μας έδωσαν. Μετά τη διαφήμιση της Gillette σειρά έχει η ταινία On the Basis of Sex που ξύνει πληγές που έχουν επουλωθεί πια μιλώντας για την καταπίεση των γυναικών πολλές δεκαετίες πριν όταν οι σχολιαστές δεν είχαν γεννηθεί, εύχονται όμως να ζούσαν τότε γιατί ήταν πιο αγνές εποχές, όπου οι άντρες ήταν άντρες και οι γυναίκες γυναίκες, όχι σαν τώρα με τα ξέκωλα που σπρώχνουν τα παιδιά στα ναρκωτικά.

Και τι είναι άλλη μια βιογραφική ταινία για τη ζωή μιας γυναίκας αν όχι φεμινιστική προπαγάνδα? Όλοι ξέρουμε ότι οι κανονικές ταινίες θα πρέπει να ασχολούνται μόνο με τις ζωές των ανδρών που έχουν όντως ενδιαφέρον και το πώς ξεπέρασαν όλες τις δυσκολίες και έσωσαν τον κόσμο από τους εξωγήινους/ τους τρομοκράτες/ τα αντίπαλα έθνη. Όχι για το πώς βγήκαν οι γυναίκες από την κουζίνα τους, ποιον νοιάζει πια αυτό?

Και στο κάτω κάτω πώς θα επιτευχθεί πραγματική ισότητα αν συνεχίζουμε να μιλάμε για την καταπίεση που αντιμετώπισαν ιστορικά οι γυναίκες? Το μόνο που έχει ως αποτέλεσμα είναι να κακοκαρδίζει τους άντρες που προτιμούν να μην τα θυμούνται αυτά και να δίνει στις γυναίκες την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να παλεύουν για κάτι καλύτερο. Αν δεν είναι αυτό καταπίεση δεν ξέρω τι είναι και πώς να μην αναρωτιέται μετά ο Γιώργος, 29, σεφ από Πάτρα πότε θα βάλουν μυαλό εκεί στο Χόλιγουντ.

Σήμερα, τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος, ας θυμηθούμε ότι ο αντισημιτισμός δεν αποτελεί μια μακρινή ανάμνηση αλλά παραμένει μια ακόμα μορφή ρατσιστικής απειλής χαραγμένης βαθιά στο συλλογικό φαντασιακό μέσα από ανέκδοτα, αστεία και θεωρίες συνωμοσίας.

Η εικόνα του φιλάργυρου και τσιγκούνη εκμεταλλευτή Εβραίου έχει μακρόχρονη ιστορία στην Ευρώπη. Ο αντισημιτισμός όμως στην σύγχρονη ιστορία της λειτουργούσε ανάμεσα στα άλλα ως ένας τρόπος να αποδίδονται τα δεινά του καπιταλισμού στον Άλλον, μετατοπίζοντας έτσι την κριτική του συστήματος εκτός της υποτιθέμενης εθνικής ενότητας.

Αυτό το στένσιλ είναι γραμμένο για τον Ζακ. Οπως και οτιδήποτε τον θυμίζει, θα έπρεπε να είναι ένας καθρέφτης, στον οποίο όλοι αυτοί που έλεγαν/λένε «ένα ακόμη πρεζάκι, να μην προκαλούσε, γιατι να ασχοληθούμε με τον κάθε περιθωριακό, αυτη τη ζωή διάλεξε, καλύτερα να ασχοληθω με την πάρτη μου που να μπλέκω τώρα» θα έπρεπε να βλέπουν τα χέρια τους βαμμένα με το αίμα του. Άλλα, η παραχάραξη αυτού του στενσιλ σε έναν αντισημιτικό εμετό συνοψίζει σε μία εικόνα την λειτουργία αυτή που στρέφει την προσοχή απο τον πραγματικό εχθρό σε μια αόρατη, φανταστική απειλή. Μπορεί όμως αυτη η σκέψη να βοηθά τον κάθε εν δυνάμει δολοφόνο να κοιμάται πιο ήσυχα.

Ευτυχώς που πέρασαν τόσα κύματα φεμινισμού για να μπορούμε να μην χρειαζόμαστε έναν άντρα και να έχουμε επιτέλους την ευχέρεια και την άνεση να εστιάσουμε στο πραγματικά σημαντικό μας στόχο: να καλύπτουμε τις δικές του ανάγκες.

Η ατάκα αυτή – όπως και όλα τα inspirational quotes άλλωστε- περιορίζεται στο να δημιουργεί μία ψεύτικη αίσθηση empowerment , στην προκειμένη περίπτωση στις γυναίκες που θα πρέπει να αυτοπαρουσιάζονται ως δυναμικές και ανεξάρτητες σύμφωνα με τα νέα πρότυπα θηλυκότητας, χωρίς ποτέ όμως να ξεφεύγουν από τα ετεροσεξιστικά όρια τα οποία εξακολουθούν να θέτουν τους άντρες ως το επίκεντρο των ζωών τους. Το να είσαι η γυναίκα που χρειάζεται ένας άντρας χωρίς εσύ να τον χρειάζεσαι θεωρείται προφανώς κομπλιμέντο γιατί το να καλύπτεις τις συναισθηματικές και σεξουαλικές ανάγκες ενός άντρα είναι υπέρτατη τιμή, εδικά αν εσύ δεν τον χρειάζεσαι γιατί δεν είσαι καμία γυναικούλα, ξέρεις από αυτές τις απελπισμένες για γάμο ή αυτές που ψάχνουν για σπόνσορα. Εσύ δεν εισαι σαν τις άλλες και γι αυτό σου αξίζει επιβράβευση.

Η πατριαρχία βέβαια παρουσιάζει πάντα τον άντρα να «χρειάζεται» τη γυναίκα ήδη από τον βιβλικό μύθο της δημιουργίας της Εύας ως βοηθό του. Αυτό όμως δε σήμαινε ποτέ αναβάθμισμένο ρόλο τον γυναικών. Αντιθέτως, σήμαινε πάντα ότι οι γυναίκα θα πρέπει να είναι διαρκώς στην υπηρεσία ενός άντρα, να εστιάζει στις δικές του ανάγκες και επιθυμίες και να μην υπάρχει ποτέ ως αυτόνομο ον.