Στα σκρηνσοτ αυτά αντανακλάται η εργαλειοποίηση της φεμινιστικής ρητορικής από τον νεοφιλελευθερισμό που σκοπό έχει την ωραιοποίηση και το ξέπλυμα των κοινωνικών ιεραρχιών, της εκμετάλλευσης και της καταστολής του καπιταλισμού με ταυτοχρονη διαστρέβλωση του νοήματος του φεμινισμού. Στο πλαίσιο αυτό η είσοδος των γυναικών σε ανώτερα ιεραρχικά θέσεις θεωρείται αυτοσκοπός και αξιολογείται αυτόματα ως θετική και άρα οι γυναίκες πολιτικοί -ακόμα και αν είναι συντηρητικές- ή οι γυναίκες αστυνομικοί κρίνονται ως προς τη σωστή κατεύθυνση, αυτή της ισότητας αντρών-γυναικών. Καμία σημασία δεν δίνεται στην ύπαρξη των εξουσιαστικών σχέσων και πολιτικών που ενσαρκωνουν αυτοί οι θεσμοι και κάνουν πράξη οι γυναίκες αυτές ούτε φυσικά στον τρόπο που η αστυνομία, το κράτος, οι κυβερνήσεις παίρνουν ενεργό μέρος στην έμφυλη καταπίεση. Στόχος εδώ θεωρείται οι παραδοσιακά αντρικοί χώροι και θέσεις να στελεχωθούν εξίσου και με γυναίκες ενώ οι θεσμοί και οι θέσεις αυτοί υπονοείται πως είναι πιο δίκαιοι και πιο φιλικοί απλά επειδή τις συμπεριλαμβάνουν.

Το site pame evro γράφει μάλιστα για την 29χρονη αστυνομικό «η νεαρή αστυνομικός αποτελεί την εξαίρεση στον άγραφο κανόνα που συνηθίσαμε μέχρι σήμερα, να βλέπουμε δηλαδή μόνο άνδρες σε αυτές τις θέσεις. Κάπως έτσι… ο κανόνας αυτός σπάει και τέτοιες εικόνες, μας δείχνουν στην πράξη πως οι εποχές άλλαξαν και πλεον οι γυναίκες μπορούν και αξίζουν να έχουν τέτοιες θέσεις.». Η ατομική επιτυχια μιας γυναίκας δηλαδή παρουσιάζεται ως νίκη όλων των γυναικών χωρίς να εξετάζεται αν η γυναίκα αυτή εξυπηρετεί τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των γυναικών ως σύνολο. Σπάει για παράδειγμα την ανδρική κυριαρχία μια γυναίκα αστυνομικός που θα πει σε μια κακοποιημένη γυναίκα να γυρίσει σπίτι της? Σπάει την ανδρική κυριαρχία μία γυναίκα πολιτικός που στηρίζει την δολοφονία και τον αποκλεισμό μεταναστριών? Με λίγα λόγια, τι κερδίζει ο φεμινισμός από γυναίκες που συμμετέχουν σε καταπιεστικές πολιτικές και πρακτικές?

Σημαντικό είναι επίσης πως η είσοδος των γυναικών σε τέτοιους χώρους όπως οι κρατικοί θεσμοί, αστυνομία ή και ο στρατός δεν γίνεται με όρους ισότητας προς τους άντρες αλλά αυτές εξακολουθούν να θεωρείται ότι διατηρούν τις «θηλυκές» τους ιδιότητες. Παραμένουν δηλαδή θέαμα προς τέρψη των αντρών που κρίνονται συχνά για την εμφάνισή τους -όπως οι η 29χρονη αστυνομικός που «κλέβει τις εντυπώσεις»- και φροντιστικά υποκείμενα που αναμένεται να φέρνουν στους χώρους που εισέρχονται την υποτιθέμενη έμφυτη γυναικεία ευαισθησία και ενσυναίσθηση. Γι αυτό το λόγο, στο πλαίσιο του στρατού και της αστυνομίας οι γυναικες προορίζονται για συγκεκριμένες δουλειές και ρόλους μένοντας μακριά από τις βαριές «αντρικές δουλειές» και τα πιο επιθετική ή μαχητικά σώματα . Αυτό σημαίνει ότι δεν φτάνουν ποτέ ούτε στα ανώτατα στρώματα της ιεραρχίας ούτε στην πεμπτουσία της αποστολής τέτοιων θεσμών κι έτσι, σε αντίθεση με την υπόσχεση του ρεφορμισμο, δεν είναι σε θέση να αλλάξουν το θεσμό «από μέσα» γιατί παραμένουν πάντα περιφερειακές σε αυτόν. Oι γυναίκες δε θα «εκθηλύνουν» ποτε την αστυνομία (ή τον στρατό), γιατί αν η αν η αστυνομία πάψει να είναι (ηγεμονικά) αρρενωπή, παύει να είναι αστυνομία

Στο άρθρο για την 29χρονη αστυνομικό διαβάζουμε «Ανεξάρτητες, αυτόνομες, χαρισματικές, ευαίσθητες, δυναμικές, ικανές να σηκώσουμε στην πλάτη μας όλα τα βάρη τούτου του κόσμου. Αυτές είμαστε!». Το νέο μοντέλο θηλυκότητας που πλασάρει ο μεταφεμινισμός είναι δηλαδή δυναμική και ικανή, εισέρχεται στη δημόσια σφαίρα και στον ανταγωνιστικό χώρο εργασίας, αλλά εξακολουθεί να έχει την ευαισθησία και την ενσυναίσθηση που παραδοσιακά αποδίδεται στις γυναίκες αλλιώς κρίνεται αρνητικά και πιο αυστηρά σε αυτή τη βάση και όχι στη βάση των ευρύτερων δομών και πολιτικών που αντιπροσωπεύει και υλοποιεί. Έχει αποτύχει δηλαδή ως γυναίκα και όχι πχ ως πολιτικός.

Ο συνδυασμός των παραπάνω καταλήγει στο λεγόμενο purple washing, δλδ την στρατηγική ιδιοποίηση του φεμινιστικού λόγου με σκοπό τη διατήρηση δικρίσεων και συστημικών μορφών καταπίεσης. Ο τρόπος που οι φεμινίστριες θα πρέπει να αντιδρούν σε κάτι τέτοιο είναι αναγνωρίζοντας πως η παρουσία γυναικών δεν σημαίνει ότι ένας χώρος, ένας θεσμός, ένα όργανο γίνεται αυτόματα πιο δίκαιος, φιλικός ή φεμινιστικός και ταυτόχρονα αντιστεκόμενες με κάθε τρόπο στην σεξιστική γλώσσα με την οποία κρίνονται οι γυναίκες αυτές αλλά αντιθέτως δίνοντας έμφαση στα ευρύτερα συστήματα καταπίεσης που αυτές συμμετέχουν.

Ο Βουλευτής της ΝΔ Γιάννης Λοβέρδος εξέφρασε χθες κατά τη διάρκεια της ψήφισης του σχετικού νομοσχεδίου την άποψη πως ένας κακοποιητικός άντρας θα επρεπε να διατηρεί το δικαιωμα να βλέπει το παιδί του λες και η κακοποίηση ειναι κάποια ασήμαντη προσωπική διαφωνία με την πρώην συζυγό του και όχι δείγμα του χαρακτήρα του και της ποιότητάς του ως πατερας. Δεν μας εξήγησε βέβαια πού ειναι αυτός ο μυθικός κακοποιητής που δέρνει μόνο τη γυναικα του αλλά δείχνει αυτοσυγκράτηση όταν αφορά το παιδί αλλά ακόμα και αν υπάρχει θα έπρεπε να μας διευκρινήσει πώς ακριβώς είναι προς το συμφέρον του παιδιού να διατηρεί επαφή με έναν άντρα που έχει τραυματίσει την μητέρα του και ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει βιαιος. Ίσως για εκείνον να έχει και διδακτική αξία, γιατί έτσι μαθαίνουν από νωρίς στο παιδί την πραγματική θέση της γυναίκας και το πόσο φυσιολογικό είναι να την κοπανάς χωρίς να αφαιρεί κάτι από την αξία σου ως άνθρωπο και ως πατέρα.~Valide Sultan

Οι κατηγορίες ότι οι φεμινίστριες σιωπούν μπροστά στο έγκλημα στα Γλυκά Νερά δεν είναι μόνο κλασική περίπτωση του πώς τέτοια εγκλήματα εργαλειοποιούνται για να κεντρίσουν τα ρατσιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας αλλά και σημάδι του πώς οι άνθρωποι που εκτοξεύουν τέτοιες κατηγορίες δεν έχουν καταλάβει (ή κάνουν ότι δεν έχουν καταλάβει) ούτε τι είναι ο φεμινισμός ούτε τι είναι η έμφυλη βία.

Αυτό μας επιστρέφει πίσω στη διαμάχη για τον όρο «γυναικοκτονία»: αυτή δεν αφορά απλά την δολοφονία μιας γυναίκας από έναν άντρα αλλά αντιθέτως το κίνητρο μιας τέτοιας δολοφονίας που απορρέει από ένα ευρύτερο πατριαρχικό πλαίσιο ελέγχου και ιδιοκτησίας των γυναικών, των σωμάτων και της σεξουαλικότητάς τους από τους άντρες συγγενείς και συντρόφους τους. Το κλασικό παράδειγμα που φέρνουμε συνήθως είναι πως αν μια γυναίκα χάσει τη ζωή της κατά τη διάρκεια μιας ληστείας ΔΕΝ είναι γυναικοκτονία αλλά ένα τυχαίο έγκλημα χωρίς έμφυλο πρόσημο -πέρα δηλαδη από το γεγονός οτι το μεγαλύτερο ποσοστό βίαιων εγκλημάτων διαπραττεται από άντρες.

Τώρα, για το συγκεκρμένο έγκλημα δεν μπορούμε να ξέρουμε ακριβώς τις συνθήκες και τις λεπτομέρειες αλλα φαίνεται μια τέτοια περίπτωση. Άρα τι ακριβώς θα πρέπει να καταδικάσουν οι φεμινίστριες? Η καταδίκη συνήθως είναι απαραίτητη όταν υπάρχουν αντίθετες φωνές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ακούστηκε ούτε οτι το θύμα πήγαινε γυρεύοντας, ούτε οτι έπρεπε να προσέχει, ούτε ξεσκονίστηκε το παρελθόν του για να βρεθεί το αποκαλυπτικό φόρεμα που φορούσε πριν 3 χρόνια στην βραδινή της έξοδο ή οι «κακές παρέες» που έκανε με σκοπό να αφήσουν υπονούμενα οτι άξιζε έναν τραγικό θάνατο όπως έχουμε δει με τα θύματα βιασμών και γυναικοκτονιών -αν και βέβαια δεν χάσαν χρόνο τα ΜΜΕ να αισθητικοποιήσουν τη δολοφονία μιας συμβατικά όμορφης γυναίκας. Υπονοεί ο συντάκτης ότι μήπως όχι μονο δεν καταδικάζουμε το έγκλημα αλλά το επικροτούμε κιόλας, αναπαράγοντας την ακροδεξιά φαντασίωση πως οι φεμινίστριες τάχα σπεύδουν να συγχωρέσουν τον μετανάστη δολοφόνο και βιαστή λόγω κάποιου φετίχ με τους Ανατολίτες και λοιπούς αλλοδαπούς?

Για ποια επιλεκτική ευαισθησία μιλάμε? Αντιθέτως είναι η δική τους ευαισθησία που είναι επιλεκτική,που εξεγείρονται μόνο όταν οι θύτες είναι μετανάστες (ή τέλοσπάντων υπονοείται ότι ειναι) και δίνουν έμφαση σε αυτό ξεχνώντας οτι παραμένουν άντρες και πως είναι οι άντρες που διαπράττουν το συντριπτικό ποσοστό των βίαιων εγκλημάτων για λόγους που ασφαλώς δεν είναι άσχετοι με την πατριαρχία. Οι γυναίκες θα συνεχίζουν να κινδυνεύουν από σεξουαλικές επιθεσεις ακομα και χωρίς την παρουσία μεταναστών. Και οι ληστείες και οι κλοπές θα συνεχίσουν να συμβαίνουν όσο περισσότερο αυξάνεται η φτώχεια και η περιθωριοποιηση πληθυσμιακών ομάδων.

Η φεμινιστική παρέμβαση είναι απαραίτητη όταν η κοινωνία επιδίδεται σε victim-blaming ή προσπαθεί να συσκοτίσει τις έμφυλες καταβολές ενός εγκλήματος παρουσιάζοντάς το πχ ως «εγκλημα πάθους». Οι φεμινίστριες είναι εκεί όταν δολοφονούνται η βιάζονται μετανάστριες για τις οποίες κανένας δεν μιλάει γιατί η δική τους ζωή δεν θεωρείται εξίσου σημαντική ή οταν οι θύτες είναι «δικά μας’, «καλά παιδιά» που πλαισιώνονται ως απλά άμυαλα, παρορμητικά ή με ψυχολογικά προβλήματα αγόρια.

Ως άνθρωποι θρηνούμε την τραγική δολοφονία μιας νεαρής γυναίκας. Ως φεμινίστριες απλώς δεν έχουμε κάτι να προσθεσουμε σε μια κοινωνία που σύσσωμη στέκεται σοκαρισμένη μπροστά στο συγκεκριμένο έγκλημα.

Όταν ένας άντρας πιάνει τον κώλο μιας γυναίκας το κάνει επειδή ζει σε ένα σύστημα που του έδωσε την πολυτέλεια να ασκεί εξουσία και σίγουρα δεν είναι γι αυτόν θέμα επιβίωσης. Όταν κλέβει ένα σπίτι ένας μετανάστης ή οποιασδήποτε φτωχός και περιθωριοποιημένος το κάνει για να επιβιώσει σε ένα σύστημα που του στέρησε άλλες δυνατότητες. Όταν λοιπόν μας κατηγορούν ότι «τσουβαλιάζουμε» τους άντρες συγκρίνοντάς τους με το «τσουβάλιασμα» των μεταναστών καλό είναι να θυμόμαστε ότι η πρώτη γενίκευση έχει περισσότερα κοινά με το «τσουβάλιασμα» των μπάτσων ή των αφεντικών, γίνεται δηλαδή με μια διάθεση κριτικής στην ΣΥΣΤΗΜΙΚΉ εξουσία και όχι, αντιθέτως, με στόχο τη διατήρησή της. Και ακριβώς επειδή μιλάμε για συστημικά φαινόμενα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το «μα δεν είναι όλοι έτσι».

Κάθε σύγκριση ανάμεσα στους άντρες και τους μετανάστες δεν είναι παρά μια σοφιστεία που εντέχνως αγνοεί το εξής: ότι οι άντρες είναι μια κυρίαρχη ομάδα (έναντι των γυναικών) που έχει ως σύνολο τη δυνατότητα να ασκήσει την εξουσία της πάνω στις τελευταίες και όταν εγκληματούν το κάνουν από θέση προνομίου. Αντιθέτως οι μετανάστες είναι μια υποτελής ομάδα έναντι των ντόπιων, πάνω στην οποία ασκείται η εξουσία (της φτώχειας, της στέρησης πολιτικών δικαιωμάτων κτλ) και όταν εγκληματούν το κάνουν από τη θέση του καταπιεσμένου.

Η διαθεματικότητα είναι χρήσιμη στην περίπτωση που οι ταυτότητες των εμπλεκόμενων υποκειμένων δεν είναι τόσο γραμμικές. Τι κάνουμε δηλαδή όταν ένας άντρας μετανάστης παρενοχλήσει μία ντόπια γυναίκα ή μια ντόπια γυναίκα ασκήσει ρατσιστική βία σε έναν άντρα μετανάστη? Εκεί προφανώς τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και σημασία έχει πάντα το context. Δεν σημαίνει ότι ένας μετανάστης ή μια γυναίκα δεν ασκεί ποτέ εξουσία, έχει σημασία από ποια θέση υποκειμένου και εναντίον ποι@ την ασκεί. Όταν για παράδειγμα ένας άντρας μετανάστης παρενοχλεί μια γυναίκα, είναι γελοίο να τσουβαλιάσουμε τους μετανάστες για τον απλό λόγο ότι ασκεί μια εξουσία που του έχει δοθεί από την πατριαρχία και όχι από το στατους του ως πολίτης δεύτερης κατηγορίας.

Για ός@ς μας κατηγορούν πως όταν η σεξουαλική βία ασκείται από μετανάστες δεν εξοργιζόμαστε εξίσου η απάντηση είναι απλή: Ακριβώς λόγω της έλλειψης προνομίων τους εντός της ελληνικής κοινωνίας, οι μετανάστες βιαστές καταδικάζονται σύσσωμοι σε αντίθεση με τους Έλληνες βιαστές που βρίσκουν υποστηρικτές και ξεπλέονται στα πλυντήρια της κοινής γνώμης ενώ ταυτόχρονα έχουν καλύτερα μέσα και διασυνδέσεις στη διάθεσή τους για να την σκαπουλάρουν οπότε συνήθως ως φεμινίστριες δεν έχουμε κάτι να προσθέσουμε σε όλο αυτό πέρα από το συμφωνήσουμε με την καταδίκη -και φυσικά να επιστήσουμε την προσοχή στο ότι δεν φταίει το θρήσκευμα ή η «ξένη κουλτούρα» για κάτι που κάνουν και οι Έλληνες