Η Ουρανία είναι χοντρή. Οι χρυσαυγίτες είναι φλώροι. Οι μπάτσοι είναι μουνιά. Ο Κασιδιάρης είναι π**στης. Τους φασίστες θα τους γαμήσουμε.

Προσπαθείστε να εξηγήσετε σε έναν αριστερό ή αναρχικό ότι ο αντι-ρατσιστικός και αντι-καπιταλιστικός του ζήλος δεν δικαιολογεί αυτή τη γλώσσα, και θα χαρακτηριστείτε αυτόματα νεοφιλελεύθεροι. Επειδή η ματσίλα της αριστεράς δεν σηκώνει «αστική ευγένεια». Και το να μην στιγματίζεις περιθωριοποιημένες ομάδες που δεν έχουν καμία σχέση με το φασισμό, το να μην αναπαράγεις συστημική βία μέσω της γλώσσας, θεωρείται από αυτούς ζήτημα καλών τρόπων, ένα είδος αχρείαστου «savoir vivre», ανάλογο με το να τρως την πίτσα με μαχαιροπίρουνα. Ή ακόμα χειρότερα: υποκριτική πολιτική ορθότητα – αγαπημένος όρος και της ακροδεξιάς – και όχι αγώνας ενάντια σε πολλαπλές μορφές καταπίεσης. Συχνά αρέσκονται να προσποιούνται πως η αντίθεσή μας σε αυτήν τη ρητορική πηγάζει τάχα από την συμπόνοια και την συμπάθειά μας προς τα λεπτεπίλεπτα συναισθήματα του φασίστα και πως όλο αυτό το debate απορρέει από κάποιο είδος ανθρωπισμού και καλοσύνης, λες και οι φεμινίστριες είναι τίποτα χριστιανοί ιεραπόστολοι που ήρθαν να κηρύξουν την αδελφοσύνη με τους ναζί.

Γιατί αρνούνται πεισματικά οι αριστεροί και οι αναρχικοί να τροποποιήσουν την γλώσσα τους ούτως ώστε να συμπεριλάβουν και άλλες ομάδες, ομάδες ευάλωτες, που παραδοσιακά θεωρούνται θύματα μόνο της Δεξιάς και του φασισμού; Επειδή οι manarchists και οι brocialists θεωρούν πως ο αντιφασιστικός και αντικαπιταλιστικός χώρος είναι χωράφι τους. Και δε θα τους πει κανείς πώς να το κουμαντάρουν – πόσο μάλλον μιά γυναίκα, ή μιά χοντρή, ή ένας γκέι. Ακόμα κι αν είναι και αυτοί αριστεροί ή αναρχικοί. Δεν έχει σημασία, για να μην υποστηρίζουν κάθε προσβολή προς τους φασίστες, σίγουρα θα έπεσαν κι αυτ@ θύματα της νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας.

Οι αριστεροί και οι αναρχικοί αυτοί δε θέλουν να καταλάβουν πως χρησιμοποιώντας μία ταυτότητα ως προσβολή, θίγουν ΌΛΑ τα μέλη που αγγίζει/συμπεριλαμβάνει αυτή η ταυτότητα. Όταν αποκαλείς την Μιχαλολιάκου χοντρή με τρόπο που υπονοεί ότι αυτό είναι κάτι το αρνητικό για το οποίο θα έπρεπε να ντρέπεται, είναι αδύνατο να θίξεις ΜΟΝΟ τις ακροδεξιές χοντρές. Όταν χαρακτηρίζεις τους μπάτσους μουνιά, υπονοώντας πως τα (cis) γυναικεία γεννητικά όργανα πάνε πακέτο με την έλλειψη θάρρους ή «μπέσας», είναι αδύνατο να μην αναπαράγεις ταυτόχρονα την υποτίμηση προς το γυναικείο φύλο εν γένει. Δεν είναι αυτός ο τρόπος που λειτουργεί η γλώσσα. Τα νοήματα που δίνεις στις λέξεις μπαίνουν σε κυκλοφορία ανεξάρτητα από τις προθέσεις σου.

Αλλά όχι, προσπάθησε να το εξηγήσεις αυτό σε έναν manarchist ή σε έναν brocialist και θα κατηγορηθείς αμέσως για ισαποστακισμό, λες και ο ταξικός αγώνας αποδυναμώνεται αν αρνηθούμε να μειώσουμε τους πολιτικούς μας αντιπάλους με λέξεις που ταυτόχρονα απαξιώνουν ομάδες τις οποίες η αριστερά και η αναρχία θα έπρεπε κανονικά να προστατεύουν. Το να μη βρίζεις την Μιχαλολιάκου ως «χοντρή», είναι γι’ αυτούς το ίδιο με το να καταδικάζεις τη βία από όπου κι αν προέρχεται. Μόνο που στην πραγματικότητα το να αρνείσαι να θίξεις την Μιχαλολιάκου με βάση το βάρος της, σημαίνει ότι καταδικάζεις την λεκτική βία που απευθύνεται και σε ανθρώπους ΠΕΡΑ της Μιχαλολιάκου. Αν πετάξεις μιά πέτρα σε έναν φασίστα θα πετύχεις μόνο τον φασίστα. Όλα καλά. Αν πετάξεις όμως στον φασίστα μιά βρισιά που δεν αφορά μόνο το άτομο του, αλλά μαζί και μιά ολόκληρη ομάδα που ΗΔΗ αντιμετωπίζει λεκτική και όχι μόνο βία, τότε δε θα θίξεις μόνο τον φασίστα. Αλλά προφανώς οι ομάδες εκείνες θεωρούνται απλά «παράπλευρες απώλειες» που δε θα έπρεπε να αποθαρρύνουν τους γενναίους μας πολεμιστές, οι οποίοι με θάρρος και αυταπάρνηση τουϊτάρουν ασταμάτητα προς την Μιχαλολιάκου και φτιάχνοντας χοντροφοβικά memes. Δεν είναι κακό βέβαια να θεωρείς τα memes και τα tweets πολιτική πράξη. Αν όμως δέχεσαι την πολιτική πράξη και σε επίπεδο λόγου, γιατί να μην είναι πολιτική πράξη και η τροποποίηση της γλώσσας σου?

Αριστεροί και αναρχικοί όφειλαν να τα γνωρίζουν όλα αυτά. Γιατί Αριστερά και Αναρχία – σε αντίθεση με τον νεοφιλελευθερισμό – έχουν στη διάθεσή τους καλύτερα θεωρητικά εργαλεία για να αντιληφθούν τις διάφορες μορφές συστημικής βίας. Ίσως αν το είχαν ψάξει λίγο περισσότερο να είχαν δει, για παράδειγμα, τον τρόπο με τον οποίο το στίγμα του χοντρού συνδέεται με μιά νεοφιλελεύθερη θεώρηση του κόσμου, όπου ο έλεγχος του σώματος από το άτομο είναι κεντρικής σημασίας και η «αποτυχία» του καταλογίζεται στην ατομική ευθύνη και σε χαρακτηριστικά όπως η οκνηρία και η αδυναμία – τεράστια αμαρτήματα στο νεοφιλελεύθερο αξιακό σύστημα. Αν προσποιείσαι ότι οραματίζεσαι έναν δικαιότερο κόσμο, αλλά κλείνεις τα μάτια στις μορφές αυτές αδικίας και καταπίεσης, που πιστεύεις πως δε σε αφορούν, τότε μάλλον θεωρείς πως ο δικαιότερος αυτός κόσμος γυρίζει γύρω από εσένα. Αν ισχυρίζεσαι πως είσαι αριστερός ή αναρχικός αλλά ενδιαφέρεσαι μόνο για τις μορφές της καταπίεσης που σε αγγίζουν άμεσα – όπως η ταξική – τότε δεν είσαι πραγματικά αντικαπιταλιστής, είσαι αποτυχημένος καπιταλιστής.

Όλη αυτή η επιθετικότητα που βγάζουν οι manarchists και οι brocialists όταν τους ζητάμε να ελέγξουν την γλώσσα που χρησιμοποιούν έχει και μια δόση ματσίλας. Οι Αριστεροί και οι Αναρχικοί άντρες είναι πολύ τεμπέληδες για να σκεφτούν καλύτερες προσβολές από αυτές που έμαθαν στο δημοτικό και τις οποίες βαριούνται να αναθεωρήσουν από τότε, και δε θα τους ξεβολέψουμε εμείς, οι υστερικές φεμινίστριες. Κάποιο ευαίσθητο νεύρο τους χτυπάει όταν οι γυναίκες, οι γκέι, οι τρανς ή οι χοντροί, διεκδικούν τον χώρο τους μέσα στη Αριστερά ή την Αναρχία ζητώντας αλλαγές. Ωραίες οι αριστερές και οι αναρχικές γκόμενες και οι γκέι φίλοι, αλλά όχι και να τους λένε πώς θα ασκήσουν πολιτική! Ταυτόχρονα, η επίθεση στον ανδρισμό των φασιστών αποτελεί ένα είδος σύγκρουσης αρρενωποτήτων για το ποιος είναι ο «πραγματικός» άντρας. Σε αυτή την σύγκρουση ο σεξιστικός και ομοφοβικός λόγος είναι αποδεκτός γιατί το διακύβευμα είναι ακριβώς αυτό: να μην εξισωθούν με τίποτα γυναικούλες ή τίποτα γκέι.

Πέρα από ματσίλα όμως, η ρητορική αυτή αποτελεί στη ουσία και έκφραση της πλήρους αδιαφορίας τους για ομάδες όπως οι γυναίκες, οι ομοφυλόφιλοι, οι χοντροί, οι τρανς, ομάδες που στην ουσία περιθωριοποιούνται ΚΑΙ στα πλαίσια της Αριστεράς και της Αναρχίας. Κι όχι μόνο περιθωριοποιούνται, αλλά τα αιτήματά τους χαρακτηρίζονται διασπαστικά – αν οχι νεοφιλελέ. Στην πραγματικότητα όμως αυτό που διασπά Αριστερά και Αναρχία είναι η έλλειψη διαθεματικότητας. Όσο η Αριστερά και η Αναρχία αφήνουν απ’ έξω ομάδες με τις οποίες θα έπρεπε να εναρμονίζουν τον αγώνα τους, με τη δικαιολογία πως οι αγώνες αυτών τάχα δεν συνδέονται με τον καπιταλισμό – spoiler alert: συνδέονται – θα είναι καταδικασμένες σε μία αέναη διάσπαση, για την οποία ευθύνονται οι cis, ετεροφυλόφιλοι, abled-bodied άντρες αριστεροί κι αναρχικοί, που προσπαθούν να οικειοποιηθούν Αριστερά και Αναρχία ως φέουδά τους, επιβάλλοντας τις δικές τους προτεραιότητες και ιεραρχίες σε όλους τους υπόλοιπους που απλά θα πρέπει να φέρονται ως φιλοξενούμενοι στους κόλπους τους.