
Η Βιομηχανία Αδυνατίσματος και οι Ηθικές Διαστάσεις του Βάρους

Αναγκάστηκα να δω αυτό το βίντεο και να το σχολιάσω όχι επειδή είναι από αυτά που μου τραβούν το ενδιαφέρον αλλά επειδή μου το στείλατε ίσα με 40 φορές στο inbox και ξέρετε πόσο επιρρεπής στο να προσαρμόζομαι στις κοινωνικές προσδοκίες είμαι. Αναρωτιόμουν βέβαια στο μεταξύ πώς αυτό το βίντεο απέκτησε τόση δημοσιότητα μέχρι που πέτυχα ένα screenshot από τον λογαριασμό του Mikeus που παρότρυνε τα@ς gourpies του να δουν και να μοιραστούν το βίντεο. Τόσο απλό είναι σήμερα να κάνει θραύση το βίντεο σου, αρκεί να είσαι γυναίκα και να γράψεις ενάντια στον φεμινισμό και όσο ανόητο και να είναι αυτό που θα πεις θα τρέξουν χιλιάδες άντρες να σε επιβραβεύσουν για το γλείψιμο και την υποστήριξη των συμφερόντων τους. Ο αντιφεμινισμός των γυναικών έρχεται με πολλά προνόμια την ίδια ώρα που οι φεμινίστριες πρέπει να αντιμετωπίζουν τον χλευασμό και το bullying για δικαιώματα που στο τέλος θα απολαμβάνουν όλες οι γυναίκες –ακόμα και οι αντιφεμινίστριες.
Ας αναλύσουμε όμως τα βασικά σημεία του βίντεο που δεν είναι παρά ένα συνοθύλευμα από αντιφεμινιστικά επιχειρήματα που έχουμε δει εκατομμύρια φορές σε αυτή τη σελίδα χωρίς να προσφέρει κάτι νέο στη συζήτηση.
Ως επίλογο θα ήθελα να κάνω ένα σχόλιο γενικά για τον αντιφεμινισμό. Ο αντιφεμινισμός των γυναικών, ως ένα ιδιαίτερο είδος αντιφεμινισμού που εμπεριέχει μια αντίφαση, οφείλεται στο γεγονός πως συνεχίζουμε να ζούμε σε ένα πατριαρχικό σύστημα εντός του οποίου η αξία, η αυτοεκτίμηση και συχνά η ίδια επιβίωση της γυναίκας εξακολουθεί να βασίζεται στην αντρική αποδοχή, αγάπη και οικονομική στήριξη. Για να ρισκάρεις να χάσεις την βόλεψή σου σε αυτό και να αντιμετωπίσεις το bullying, το εξευτελισμό και την στοχοποίηση που δέχονται οι φεμινίστριες θέλει ένα βαθμό αυταπάρνησης. Ειδικά για τις προνομιούχες γυναίκες, πχ για τις αδύνατες, λευκές, αστές είναι μεγάλος ο πειρασμός να απολαύσεις απλά τον θαυμασμό, την προσοχή και την στοργή που θα σου δείξουν οι άντρες στο βαθμό που δε θα αμφισβητήσεις την εξουσία τους. Οι φεμινίστριες έχουν αντιληφθεί βέβαια πως η λιγοστή αυτή εξουσία είναι ολοκληρωτικά εξαρτημένη από την αντρική ματιά με αποτέλεσμα να μην είναι αυτόνομη και να μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποτραβηχτεί αν ξεπεράσεις τα όρια του αποδεκτού ή αν χάσεις όσα σε κάνουν ποθητή και πολύτιμη σε αυτούς –πχ το αδύνατο σώμα, το όμορφο πρόσωπο ή την καλλιεργημένη από την πατριαρχία τάση μας να τους παρηγορούμε, να τους περιποιούμαστε και να τους στηρίζουμε συναισθηματικά.
Ωστόσο, στο άρθρο “Bargaining with Patriarchy” η Deniz Kadiyoti αναλύει τον αντιφεμινισμό ως μια στρατηγική κίνηση των γυναικών που νιώθουν ανασφάλεια βλέποντας τις εγγυήσεις που τους προσέφερε παραδοσιακά η οικογένεια να οπισθοχωρούν. Στο κείμενο αναφέρει πως «Είναι σαν, αντιμέτωπες με την παμπάλαια ανασφάλεια του εισοδήματος που θα πρέπει να επαρκεί για την ανατροφή μιας οικογένειας, οι γυναίκες να επέλεξαν αντιθετικές στρατηγικές: είτε να βγούνε έξω (μεταφορικά μιλώντας) και να παλέψουν για την ισότητα εισοδήματος και ευκαιριών είτε να μείνουν σπίτι και να επιχειρήσουν να δεσμεύσουν του άντρες πιο στενά κοντά τους. Η εμμονή του αντιφεμινιστικού κινήματος με την οικογένεια θα μπορούσε έτσι να ερμηνευθεί ως μια προσπάθεια παλινόρθωσης της παλιάς πατριαρχικής διαπραγμάτευσης, με τις φεμινίστριες να προσφέρονται ως ένας βολικός αποδιοπομπαίος τράγος για να κατηγορηθούν για την τωρινή δυσαρέσκεια και αποξένωση ανάμεσα στους άντρες. Επομένως για την Kandiyoti “ οι μορφές συνείδησης και αγώνων που αναδύονται σε καιρούς τέτοιας γοργής κοινωνικής αλλαγής απαιτούν μια ανοιχτόμυαλη και με κατανόηση εξέταση, παρά μια βιαστική κατηγοριοποίηση. Γι αυτό η Ginsburg αξιολογεί τον ακτιβισμό του κινήματος κατά των εκτρώσεων από τις γυναίκες στις ΗΠΑ σαν στρατηγικό παρά σαν αναγκαστικά αντιδραστικό. Τονίζει πως η αποδέσμευση της σεξουαλικότητας από την αναπαραγωγή και την οικιακή ζωή γίνεται αντιληπτή από πολλές γυναίκες ως επιζήμια για τα ίδια τους τα συμφέροντα καθώς, ανάμεσα στα άλλα, αποδυναμώνει την κοινωνική πίεση προς τους άντρες να αναλάβουν τις ευθύνες τους για τις αναπαραγωγικές συνέπειες των σεξουαλικών τους δραστηριοτήτων».
Οι αντιφεμινίστριες γυναίκες με λίγα λόγια προσπαθούν να διαπραγματευτούν με την πατριαρχία και να βελτιστοποιήσουν την θέση τους μέσα στο υπάρχον πατριαρχικό σύστημα ακόμα και εις βάρος άλλων γυναικών αντί να παλέψουν για την οριστική καταλυσή του γιατί αδυνατούν να φανταστούν την θέση τους σε ένα νέο κόσμο χωρίς έμφυλες ιεραρχιες και ρόλους και δεν είναι πρόθυμες να αναλάβουν το ρίσκο.
Λίγες μέρες μετά το ρεπορτάζ για την Ελένη Τοπαλούδη που μας διαβεβαίωσε πως «η άτυχη φοιτήτρια δεν προκαλούσε και ακόμα και στο ντύσιμό της ήταν αυστηρή» έρχεται και το ρεπορτάζ για την γυναίκα που δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι να μας επιβεβαιώσει πως είναι τα ίδια τα Media, και όχι μόνο τα τυχαία τρολ, που προωθούν την βία κατά των γυναικών. Αυτή τη φορά το ρεπορτάζ ανοίγει ως εξής:
«Μια γυναικά με καλοσχηματισμένο κορμί που ήξερε καλά να το αναδεικνύει με τα κατάλληλα ρούχα και αξεσουαρ. Λάτρευε τις ψηλοτάκουνες γόβες ενώ όπως βλέπετε την ημέρα της επίθεσης είχε επιλέξει ένα στενό κρεμ παντελόνι το οποίο είχε συνδυάσει με ένα στενό λευκό τοπ από το οποίο διαγράφονταν οι καλοσχηματισμένοι κοιλιακοί της.»
Η υποψιασμένη τηλεθεάτρια αναρωτιέται αρχικά τι θέση έχει η περιγραφή του ντυσίματός ενός θύματος βίαιης επίθεσης σε ένα τέτοιο ρεπορτάζ. Μπερδευτήκαν στο μονταζ και πέταξαν πλάνα από το My style Rocks? Μήπως υπονοούν ότι η επίθεση που δέχτηκε ήταν η ποινή για κάποιο έγκλημα μόδας από μια άτυπη fashion police? Όχι φυσικά. Η σχεδόν πορνογραφική περιγραφή της ενδυμασίας και του σώματος του θύματος έχει ακριβώς σκοπό να τα συνδέσει με την βία που δέχτηκε σε μια αιτιώδη σχέση. Ο ρεπόρτερ αφήνει την περιγραφή αυτή να ανακινήσει τα έντονα συναισθήματα που αναμένεται να προκαλέσει όλος αυτός ο στιγματισμός του γυναικείου σώματος και της γυναικειας σεξουαλικότητας και να φανταστούμε τι αλλο μπορεί να διαγραφοταν κάτω απο τα ρουχα και μετά μας δίνει το υποτιθέμενο κίνητρο της επίθεσης:
«οι στιλιστικές της επιλογές προκαλούσαν τον θαυμασμό αλλά και τη ζήλεια στον εργασιακό της χώρο»
Αυτό στο οποίο το ρεπορτάζ στοχεύει είναι η ανάδειξη του αφηγήματος σύμφωνα με το οποίο μια γυναίκα τιμωρείται για το «προκλητικό» της ντύσιμο και για την ομορφιά της, χωρίς καμία κριτική τοποθέτηση. Κανένα ρεπορτάζ δεν μιλάει για το εσωτερικευμένο μισογυνισμό και το slut shaming θέτοντας το πλαίσιο που μπορει να χει γίνει ένα τέτοιο έγκλημα. Λαμβάνουν απλά την εχθρότητα προς την γυναικεία σεξουαλικότητα ως δεδομένη. Όπως και το ρεπορτάζ για την Τοπαλούδη, απλά συνεισφέρει στην καλλιέργεια ενός γενικευμένου μισογυνισμού για τις γυναίκες που κυκλοφορούν σα «π@@τάνες» και μιας σαδιστικής ευχαρίστησης που τιμωρούνται γι αυτό. Τέτοια ρεπορταζ κυκλοφορούν και διαδίδουν την ιδεολογία που θα δικαιολογήσει το επόμενο έγκλημα και ταυτόχρονα θα κρατήσει τις γυναίκες σε τάξη καθώς αν θέλουν να αποφύγουν το βιασμό από ξαναμμένους άντρες ή τις επιθέσεις από ζηλότυπες γυναίκες θα πρέπει να μάθουν να ντύνονται σεμνά.
Τώρα, δεν ξέρουμε ακόμα αν το κίνητρο ήταν όντως αυτού του είδους η ζηλοτυπία και όχι κάποιος επαγγελματικός ανταγωνισμός ή αλλου τύπου ξεκαθαρίσματα. Βλέπουμε όμως ξεκάθαρα ότι σε μια κοινωνία όπου παρουσιάζεται ως κάτι φυσικό μια γυναικά να τιμωρείται για την σεξουαλικότητά της, σε μια κοινωνία όπου τα ΜΜΕ κλείνουν το ματι σε οποι@ θα πει «ε πήγαινε γυρεύοντας κι αυτή», το μίσος προς τις γυναίκες θα οπλίσει το χέρι του επόμενου ή της επόμενης που θα νίωσουν ότι απλά επιβάλλουν την πατριαρχική δικαιοσύνη. Γιατί η πατριαρχία διδάσκει τόσο στους άντρες όσο και στις γυναίκες να μισούμε τις γυναίκες
Τι εννοούν τα μισογυνικά σκουπίδια όταν λένε οτι δεν υπάρχει πατριαρχια αλλα μητριαρχία; Εννοουν οτι η σεξουαλικότητά μας, μετά από αιώνες στιγματισμού και καταπίεσης έχει απενοχοποιηθεί. Το οτι γενικά διεκδικήσαμε και σχεδόν αποκτήσαμε δικαιώματα που ειχαν ανέκαθεν οι άντρες, χωρίς όμως να καταπιέσουμε αντίστοιχα τα δικά τους, το εκλαμβάνουν ως αντιστροφή σχέσεων εξουσίας. Αυτή ειναι κλασική περίπτωση που ο προνομιούχος χάνει μέρος της εξουσίας τους και το εκλαμβάνει ως δική του καταπίεση. Φυσικά όσο συμβαίνουν βιασμοί και slut shaming, είναι προφανές ότι η γυναικεία σεξουαλικότητα ΔΕΝ έχει απελευθερωθεί πλήρως αλλά η πατριαρχία συνεχίζει να θεωρεί οτι ανήκει τους άντρες.
Ταυτοχρονα, το οτι αυτοί αναγκάζονται πλέον να φλερτάρουν και να κοπιάζουν για να αποσπάσουν την συναίνεσή μας για σεξ, το οτι δεν τους παραδίδει η πατριαρχία στο χέρι μια συζύγο που θεωρείται ιδιοκτησία τους και με τη οποία μπορούν να κανουν σεξ και παιδιά οποτε θελουν αλλά αντιθέτως θα πρέπει να ιδρωνουν και να κοπιάζουν κάνοντας likes στις φωτογραφίες μας, στελνοντας μηνύματα, προσπαθώντας να αναπτύξουν κάποιο είδος σχέσης και γενικά ρισκάροντας κάθε μέρα με την απρριψη χωρίς καμία εγγύηση, το θεωρούν απόδειξη οτι την εξουσία την έχουμε πλέον εμείς και οτι αποκλείεται να καταπιεζόμαστε. Αυτο φυσικά εμπεριέχει ένα σφάλμα που είναι απόρροια της δική τους πατριαρχικής σκέψης: «πώς γίνεται να μου λέτε οτι καταπιέζονται αφου ΕΓΩ θέλω να τις πηδήξω κι αυτές έχουν τη δυνατότητα να πουν όχι»; Φυσικά οι άντρες πάντα ήθελαν να μας πηδηξουν, η διαφορά ήταν πως οι γυναίκες σε πολλές εποχές της ιστορίας δε είχαν την ελευθερια να διεκδικήσουν το ίδιο ανοιχτά ουτε είχαν την πολυτέλεια να αρνηθούν.
Η υπόλοιπη κλάψα των σχολίων είναι απλά ο θρήνος για τις χαμένες παραδοσιακές αξιες που ήθελαν την γυναίκα σπίτι να γεννοβολά ενώ τώρα βγάινει έξω να δουλέψει και να παρτάρει και έχει λεφτά για να αγοράσει το δικό της iphone και να βγάλει τις δικές τις selfies που θα ανεβάσει στους δικούς της λογαριασμούς στα social media, οπου θα τις βλέπει ο Πάνος και θα νομίζει οτι έχουμε μητριαρχιά επειδη τα μηνύματά του μένουν στο «διαβαστηκε». Αν όμως ό φεμινισμός μας έχει κάνει τόσο απωθητικές, αυτοί γιατι συνεχιζουν να κανουν 500-100 likes και γιατί δεν μας αφήνουν στην ησυχία μας αλλα συνεχίζουν να μας παρενοχλούν;
Με αφορμή την καταδίκη των βιαστών και δολοφόνων της Ελένης Τοπαλούδη γέμισε το διαδίκτυο με τέτοια αγανακτισμένα σχόλια που προσωπικά δε μου φαίνονται καθόλου φεμινιστικά. Ενώ καταλαβαίνω ότι κάποι@ς πνίγει το δίκιο γιατί οι ελαφριές ποινές των βιαστών αντανακλούν συνήθως την ανοχή της κοινωνίας σε τέτοια εγκλήματα, δεν θεωρώ πως ούτε η θανατική ποινή, ούτε οι αυστηρότερες πέρα των ισοβίων ποινές και φύσικα ούτε ο βιασμός των καταδίκων στην φυλακή θα αποτελούσε λύση. Καταρχάς, όσο αυστηρές και να είναι οι ποινές αυτές πάντα θα εφαρμόζονται στις πιο κραυγαλάιες περιπτώσεις και στους πιο περιθωριοποιημένους δράστες ενώ κατά κανόνα οι καθώςπρέπει πολίτες με χρήματα, γνωριμίες και κύρος θα την γλιτώνουν. Το πρόβλημα με την κουλτούρα του βιασμού άλλωστε είναι οτι το μεγαλύτερο μέρος των βιασμών δεν καταγγέλεται καν. Το δικαστικό κομμάτι αγγίζει ένα πολύ μικρό κομμάτι του φαινομένουν και δεν θα πρέπει να επαναπαυόμαστε σε αυτό.
Πέρα από την αυστηρότητα των ποινών, η ευχή να υποστούν βασανιστήρια και βιασμούς εντός φυλακών μαρτυρά μια παντελή αδιαφορία για τα δικαιώματα των φυλακισμένω. Οι βιαστές δεν είναι ούτε «δράκοι» ούτε «τέρατα» . Είναι καθημερινοί άντρες διαμορφωμένοι από την πατριαρχία. Είναι άνθρωποι και ως τέτοιοι συνεχίζουν να αξίζουν ανθρώπινα δικαιώματα. Κάθε φορά που τους αντιμετωπίζουμε ως μη-ανθρώπους, απλά συσκοτίζουμε το γεγονός πως «οι βιαστές δεν είναι ράτσα ειδική, είναι άντρες καθημερινοί», κάτι που οι φεμινίστριες αγνωνίστηκαν να αναδείξουν. Επιπλέον οι εξοργιστικές περιπτώσεις όπως οι δράστες στη συγκεκριμένη υπόθεση χρησιμοποιούνται ακριβώς για να στιγματίσουν όλους τους φυλακισμένους, των οποίων ένα πολύ μικρό κομμάτι άλλωστε αποτελούν οι βιαστές γιατί οπως ειπαμε, αυτοί σπάνια καταδικάζονται. Το μεγαλύτερο μέρος των εγκλημάτων έχει πηγή την κοινωνική ανισότητα και αδικία, γεννάται από την περιθωριοποίηση και την φτώχεια.
Επιπλέον το «ξύλο απο βαρυποινίτες» υπονοεί ότι οι βαρυποινίτες έχουν ασπαστεί κάποια φεμινιστικά ιδεώδη και όχι ότι ακόμα και εντός φυλακών υπάρχει μία ιεραρχία. Πώς ακριβώς το φαντάζεστε δηλαδή, ότι ολόκληρη η κοινωνία έχει μολυνθεί από την κουλτούρα του βιασμού αλλά εντός φυλακής επικρατεί το «no means no» και το «her body her choice»? Και δεν υπονοώ ότι οι φυλακισμένοι είναι χειρότεροι άνθρωποι απο εμάς, τους ελεύθερους πολίτες, αλλά γιατί περιμένουμε να είναι καλύτεροι και να έχουν κάποιο κώδικα αξιών διαφορετικό από τον δικό μας? Και γιατί περιμένουμε από τους συγκρατούμενους τους να κάνουν την «βρομικη» δουλειά βιαζοντας τους, τους ρώτησε κανείς; Μάλλον τους θεωρούμε τόσο προθυμους για κάτι τέτοιο γιατί δεν τους έχουμε και σε ιδιαίτερη υπόληψη.
Ξέρω οτι θα διαφωνήσουν πολλ@ γιατί τ@ς πνίγει το δίκιο και το εκφράζουν μέσα από τέτοια σχόλια αλλά καλώ όλ@ να σκεφτούν τις επιπτωσεις έχουν στα δικαιώματα των φυλακισμένων, στους φεμινιστικούς αγώνες να αναδειχτεί ο βιασμός ως μια κανονικότητα και στην έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα χωρίς εξαιρέσεις οι οποίες στο κάτω κάτω μπορούν να οδηγήσουν σε διολησθήσεις που να αγγίξουν όλ@ς μας. Οι φυλακισμένοι δεν είναι ο Άλλος και οι φυλακές δεν είναι, ή τουλαχιστον δε θα έπρεπε να είναι, ο σκουπιδότοπος της κοινωνίας.
Ναι, ναι ξέρω τι θα μου πείτε ορισμένοι, ο Κώστας είναι απλά τρολ, σίγουρα δεν υπάρχει περίπτωση να εννοεί τίποτα από αυτά, τα λέει για να προκαλέσει. Σίγουρα ο Κώστας έχει φίλες που τις διαβεβαιώνει ότι όλα αυτά τα λέει «για πλάκα» και ότι αν οι ίδιες βιάζονταν αυτός θα ήταν ο πρώτος που θα αγανακτούσε. Δεν πειράζει που ο Κώστας το κάνει πιο πιθανό για όλες μας να βιαστούμε. Ακόμα και ο φίλος του από κάτω, που απηύδησε με τα «παιδιαρίσματα» του Κώστα δεν έχει άλλη γλώσσα για να επικοινωνήσει μαζί του πέρα από τον μισογυνισμό και την κουλτούρα του βιασμού. Κάνει σαν «κοριτσάκι που *προκαλεί* για @@@» ο Κώστας, γιατι το να θέλει σεξ μια γυναίκα είναι της ιδιας τάξης με το να επικροτεί κάποιος βιασμους και γυναικοκτονίες. Μήπως εννοεί ότι κ ο Κώστας προκαλεί να τον πετάξουν απο κανένα γκρεμό;
Για το άλλοθι του «τρολαρίσματος» έχω μιλήσει σε αυτό το κείμενο*. Εδώ θα αρκεστώ να πω ότι είναι ύποπτο να αφιερωνεις τόσο χρόνο και ενέργεια από τη ζωή σου για να εξοργισεις τις φεμινίστριες και να χτίσεις ολόκληρη την διαδικτυακή σου περσόνα πάνω στον μισογυνισμό –και ο συγκεκριμένος αποτελείται πλέον από 40% νερό και 60% μισογυνισμό καθώς έχει αφυδατωθεί κιολας από τους πολλούς αφρούς που βγάζει από το στόμα κάθε φορά που ακούει για φεμινισμό. Δεν το κάνεις αυτό αν δεν πίστευες αυτα που λες, ακόμα και αν τα λες με ένα είδος υπερβολης.
Από ολες τις ακραίες χυδαιότητες δε θα μείνω ούτε στον προφανή ρατσισμό για τους Αλβανούς ούτε στο άγχος του ότι το σεξ κάνει μια γυναίκα να νιώθει σημαντική. Θα μείνω στο πως θεωρείται φυσική η βίαιη αντίδραση των αντρών όταν μια γυναίκα θίγει τον «ανδρισμό» τους. Με λίγα λόγια, η πατριαρχία κατασκευάζει την έννοια του ανδρισμού ως πολύτιμη και μετά τους καλεί να την υπερασπιστούν ακόμα και με αίμα αλλά εμείς πρέπει αυτό να το δεχτούμε ως μη σεξιστικό, δηλαδή πέρα από την πατριαρχία. Την ίδια ώρα όμως που οι άντρες μπορούν να επικαλούνται ως ελαφρυντικό την αντρική τους τιμή την οποία τάχα έθιξε μια γυναίκα, κοροιδεύοντας τις επιδόσεις τους στο κρεβάτι ή το μέγεθος του πέους τους, οι άντρες έχουν το ελεύθερο να χλευάζουν νύχτα μέρα τις χοντρές, τις αγ@μητες και τα ξέ@@@α. Φαντάζεστε να είχαν δικαιολογία οι γυναίκες να σκοτώνουν όποιον άντρα τους θίγει την «θηλυκότητα» τι θα επακολουθούσε?
* https://avmag.gr/…/i-avastachti-elafrotita-toy-trolarismat…/
Στραβώνουν κάποι@ οταν λέμε «διδάξτε στους γιους σας να μην βιάζουν, όχι στις κόρες σας να προσέχουν». Είναι λέει προσβλητικό προς του τα αγορια. Στο μεταξύ οι Έλληνες μπαμπάδες του facebook συνεχίζουν την παράδοση του να εξυμνούν τις παραβιαστικές συμπεριφορές των γιών τους, καποιοι από τους οποιους θα μεγαλώσουν να γίνουν οι βιαστές του άυριο. Κοιτάξτε με τι καμάρι το λεει που επιασε γυναικείο κώλο, αφού χαζεψε τα εργαλεία φυσικά, γιατι αυτή είναι βρε η «αντρική φύση», τρυπάνια και γυναικείοι κώλοι απο 2.5 χρονών! Φυσικά από την πανηγυρική διάθεση του πατέρα το παιδακι όχι μονο δε θα καταλάβει ότι έκανε κάτι κατακριτέο αλλά θα περάσει στη συνείδησή του οτι αυτό που έκανε είναι μαγκιά και θα το επαναλάβει γιατι ακριβώς αυτό του δίδαξε ο πατέρας. Ταυτόχρονα η αντίδραση της κοπέλας που προφανώς θεωρεί οτι «boys will be boys» θα του δώσει το μήνυμα οτι οι γυναικες γουστάρουν τέτοιες συμπεριφορές, ιδίως αν εισαι ομορφος. Και ακριβώς έτσι καλλιεργείται η κουλτούρα του βιασμού, που θεωρεί το γυναικείο σώμα ως κάτι που υπάρχει για να το αρπάζουν τα αγορια και που δεν τα κρατάμε ποτέ υπόλογα γι αυτό αλλά αντιθέτως τα ενθαρρύνουμε. Αρκεί να φανταστούμε πως θα αντιδρούσε ο ίδιος πατέρας αν η 2.5 χρονων κορούλα του πήγαινε να αγγίξει τον κώλο ή αλλα σεξουαλικοποιημένα μέρη ενός άντρα.Εκεί σιγουρα δε θα εκλαμβανόταν ως χαριτωμένο δείγμα οτι της αρέσουν οι άντρες ούτε θα έφερνε τις κάμερες.
Μιλήστε στους γιους σας για την συναίνεση και σταματήστε να επιβεβαιώνετε τη δική σας ματσίλα μέσα από αυτούς, για το καλό των γυναικών αλλά και το δικό τους αφου δεν αποκλείεται αύριο μεθαύριο να βλέπουμε τις δικές τους φάτσες πρωτοσέλιδα αφού καταδικαστούν.