Το σχόλιο αυτό δεν είναι μόνο άλλο ένα τρανταχτό παράδειγμα του πώς οι γυναίκες κατηγορούνται για την βιαιότητα ενός άντρα. Είναι ταυτόχρονα και μέρος μιας ευρύτερης ρητορικής που κατηγορεί τον φεμινισμό για την ηθική παρακμή της κοινωνίας. Σύμφωνα με το discourse αυτό, οι γυναίκες αφήνοντας τον παραδοσιακό τους ρόλο εντός σπιτιού, δεν μεγαλώνουν πια «σωστά» τα παιδιά με αποτέλεσμα αυτά να καταφεύγουν στην βία και την εγκληματικότητα.

Η ερμηνεία αυτή όχι μόνο αγνοεί άλλους κοινωνικούς, οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες για τα φαινόμενα που περιγράφει αλλά κυρίως αγνοεί ότι η βία παραμένει κυρίως ΑΝΤΡΙΚΗ βία και αυτή δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο -ούτε υπάρχουν στοιχεία που να υποστηρίζουν οτι βρίσκεται σε έξαρση -αν μη τι άλλο οι βιασμοί και η αντρική επιθετικότητα είναι τόσο παλιά όσο και η πατριαρχία. Ταυτόχρονα υπονοεί πως οι γυναίκες πρέπει ως μάνες να καταβάλουν ένα συνεχές «συναισθηματικό έργο» για τους άντρες που διαφορετικά θα γίνουν βίαιοι -ευθύνη που έχουμε δει αργότερα να μετακυλίεται στην σύζυγο που δεν σταμάτησε τον βίαιο άντρα της. Οι γυναίκες οφείλουν στους άντρες αγάπη, στοργή, φροντίδα και συναισθηματική καθοδήγηση διαφορετικά αυτοί αναπόφευκτα θα γίνουν βίαιοι. Στο σενάριο αυτό οι πατεράδες φαίνεται να μην έχουν κανένα ρόλο στην ανατροφή του παιδιού.

Ο ηθικός πανικός που σκορπάνε τέτοια σχόλια έχει μοναδικό σκοπό να στρέψει την ματιά μας μακριά από το πρόβλημα της αντρικής βίας αλλά και άλλα δομικά κοινωνικά προβλήματα και να ασκήσει ένα συναισθηματικό εκβιασμό στις γυναίκες ώστε αυτές να αναλάβουν τον παραδοσιακό ρόλο τους εντός σπιτιού. Στην πραγματικότητα βέβαια είναι η ενδυνάμωση των γυναικών μέσω της οικονομικής ανεξαρτησίας που θα συνεισφέρει στην μείωση της αντρικής βίας -αν μη τι άλλο προς τις ίδιες. Όσο βέβαια η κοινωνία συνεχίζει να τις θεωρεί αποκλειστικά υπεύθυνες για την ανατροφή των παιδιών, η οικονομική αυτή ανεξαρτησία θα βρίσκει εμπόδια.

Ο Άντρας Παλαιάς Κοπής είναι ο άντρας που νιώθοντας τον κόσμο να αλλάζει και τον ίδιο να αντικαθίσταται από ένα νέο πρότυπο αρρενωπότητας πανικοβάλλεται τόσο που αντί να προσαρμοστεί προσκολλάται ακόμα πιο πεισματικά στην ταυτότητα του ως AΠΚ και προσπαθεί να μας πείσει οτι αυτό ειναι το συγκριτικό του πλεονέκτημα. Η passive-aggressive επίθεση στους άλλους άντρες δείχνει όχι μόνο ότι οι άντρες φυσικά και είναι ανταγωνιστικοί μεταξύ τους και μπορούν να γίνουν pick-me αλλά και ότι θα χρησιμοποιήσουν το ταξικό προνόμιό τους για να μειώσουν τους ανταγωνιστές. Αυτό αποκτά και ένα ηλικιακό πρόσημο -οι «νεότεροι» θα πρέπει να μαθαίνουν αλλά εντελώς συμπτωματικά οι νεότεροι έχουν και λιγότερα χρήματα για να μπορούν να συντηρούν μια γυναίκα.

Oι συμβολικές κινήσεις όπως το άνοιγμα πόρτας χρησιμοποιούνται ως περιτύλιγμα για να πακετάρουν την πολύ κυνική πεποίθηση που βρίσκεται στον πυρήνα της φιλοσοφίας τους: πως η γυναίκα πρέπει να βρίσκεται σε σχέση οικονομικής (και όχι μονο) εξάρτησης προς αυτούς. Και αυτό καθόλου δεν τους ενοχλεί -απόδειξη πως οι άντρες παραπονιουνται οτι οι γυναίκες τους θέλουν για να λεφτά τους συνήθως όταν δεν τα έχουν οι ίδιοι αλλιώς μια χαρά το διαφημίζουν.

Η μητρότητα είναι από αυτά τα πράγματα που -όπως είδαμε χθες η απιστία για τους άντρες-επιβραβεύεται, ενθαρρύνεται, επιβάλλεται από την πατριαρχία και στη συνέχεια πλασάρεται ως γυναικεία «φύση». Οι γυναίκες είναι τόσο ταυτισμένες με τον ρόλο τους ως μητέρες που η κοινωνία δυσκολεύεται να διανοηθεί ότι η μητρότητα δεν είναι ο πρωταρχικός τους στόχος. Κι ενώ μπορεί να υπάρχον πολλοί παράγοντες που μία γυναίκα δε θέλει να κάνε παιδιά ή δε θέλει να κάνει παιδιά από τα 20 βλέπουμε εδώ πως η απεικόνισή τους ως εγωιστριών, σνομπ, που σκέφτονται την καλοπέρασή τους (λες κι αυτό είναι κακό) λειτουργεί ως μοχλός πίεσης της κοινωνίας για να τις σπρώξει προς τη σωστή κατεύθυνση -και μετά να το ονομάσει «μητρικό ένστικτο».

Πώς τολμάει μια γυναίκα να θέλει να βρει τον ιδανικό γαμπρό για να μεγαλώσει παιδιά αντί να αρχίσει να γεννοβολάει με τον πρώτο τυχόντα που θα της κάνει την τιμή να την γονιμοποιήσει -φυσικά αν μπλέξει σε μια κακοποιητική σχέση και κάνει πατέρα των παιδιών της κάποιον που τις συμπεριφέρεται άσχημα όλοι θα σπεύσουν να την πουν ανεύθυνη που έκανε παιδιά με έναν τέτοιο άνθρωπο, κι αν χωρίσει πως «διαλύει» μια οικογένεια. Πώς τολμάει μια γυναίκα να θέλει να περάσει καλά και να χορτάσει από εξόδους πριν δεσμευτεί εφ’ όρου ζωής από τις γονεϊκές της υποχρεώσεις και περάσει χρόνια στο σπίτι όπως απαιτεί η σημερινή δομή της πατριαρχίας από μία μητέρα που αναμένεται να το μεγαλώνει σχεδόν μόνη της. Και φυσικά πως τολμάει μια γυναίκα να έχει φίλες οι οποίες της προσφέρουν υποστήριξη και ικανοποίηση στη ζωή της κάτι που άντρες όπως ο σχολιαστής θεωρούν πως λειτουργεί ανταγωνιστικά προς τους ίδιους.

Η γυναίκα κατά την πατριαρχία οφείλει να είναι μια αναπαραγωγική μηχανή που πετάει ελληνάρες ως φτηνό εργατικό δυναμικό και τέτοια άρθρα η μόνη λειτουργία που εξυπηρετούν είναι να καλλιεργούν μια αίσθηση απειλής στην κοινωνία (θα μας φάνε οι Τούρκοι έτσι που πάμε) και ενοχές στις γυναίκες ότι δεν αξιοποιούν την μήτρα τους όσο πρέπει.

Αυτή είναι μια άκομψη προσπάθεια ενός κουτοπόνηρου μισογύνη να μας πείσει ότι οι αντρική βία είναι κάτι που οι γυναίκες επιζητάνε και όχι απλά ανέχονται.

Είναι πολύ διαδεδομένο οι γυναίκες να απεικονίζονται ως κάποιες που «την θέλουν την σφαλιάρα τους» για να μπορούν να σεβαστούν τους άντρες, ότι αναστενάζουν με πόθο όταν αυτοί τους πουλάνε τσαμπουκά και βαράνε το χέρι τους στο τραπέζι. Στην πραγματικότητα η αντρική βία δεν είναι κάτι που οι γυναίκες αποζητούν σε έναν άντρα, είναι απλά κάτι που η κοινωνία τις εκπαιδεύει να το υπομένουν γιατί τι να κάνουμε άντρες είναι, θα τους ξεφύγει και ένα χαστούκι -είναι από τη φύση τους επιθετικοί.