We read this article so that you don’t have to.
Περίληψη κειμένου: Η συγγραφέας γράφει αυτό το άρθρο για να εκφράσει την αγανάκτησή της για τις γυναίκες που βρίζουν παρόλο που φροντίζει τα τονίσει πως ούτε τους άντρες που βρίζουν βρίσκει ελκυστικούς. Παρολ’αυτά γράφει ένα άρθρο για τις γυναίκες. Όχι τους άντρες. Get it?
Η συγγραφέας ανάγει καταρχήν το ζήτημα σε θέμα αισθητικής κάνοντας προφανές αυτό που ήδη ξέραμε: πως οι γυναίκες θα πρέπει να πληρούν κάποια αισθητικά standards από τα οποία οι άντρες δεν δεσμεύονται γιατί όπως πάντα είναι οι γυναίκες οι οποίες υπάρχουν για να ικανοποιούν την αισθητική μας.
Η αρθρογράφος φυσικά συνδέει και το θέμα με την ισότητα των φύλων πιστεύοντας πως οι γυναίκες που βρίζουν είναι παράδειγμα ισότητας gone wrong.
Αναρωτιέται μάλιστα ειρωνικά: «Αφού ο άντρας μπορεί να πάει με δέκα γυναίκες σε ένα βράδυ και να τον πούνε και μάγκα, γιατί να μην μπορώ να το κάνω και εγώ;
– Αφού ο άντρας μπορεί να βρίζει και να το βρίσκουν όλοι φυσιολογικό, γιατί να μην το κάνω και εγώ;»
Η απάντηση όμως είναι πως το να μπορούμε να κάνουμε ΚΑΙ εμείς αυτά που μπορούν οι άντρες είναι ένα ακόμα είδος ελευθερίας το οποίο η κοινωνία μας έχει στερήσει. Αν το να είσαι άντρας σημαίνει ότι μπορείς να κάνεις πράγματα τα οποία στις γυναίκες απαγορεύονται ως ταμπού τότε ΔΕΝ έχεις ισότητα, ανεξάρτητα από το αν οι επιλογές αυτές αξιολογούνται ως λάθος από μερικούς. Ελευθερία σημαίνει να έχεις την δυνατότητα επιλογής, δυνατότητα συχνά και να κάνεις λάθος, δυνατότητα που στις γυναίκες η κοινωνία προσφέρει πάντα με φειδώ, συχνά με πρόσχημα το καλό τους, ακόμα συχνότερα επειδή πρέπει να είναι «κυρίες» και το να είσαι κυρία σημαίνει εξ’ ορισμού συνεχώς να αυτοπεριορίζεσαι και να αυτολογοκρίνεσαι. Εμείς αρνούμαστε να είμαστε κυρίες, αρνούμαστε να συμβιβαστούμε με τα στερεότυπα της θηλυκότητας που επιβάλλουν οι άλλοι σε εμάς, αρνούμαστε να πρέπει συνέχεια να προσέχουμε πώς μιλάμε και τι κάνουμε για να μη θεωρηθεί «αντιαισθητικό». Χεστήκαμε.
ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΜΟΥ!
