Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν αυτό που μας τριγκάρει περισσότερο από ολα με τις pick-me (τις γυναικες που επιτίθενται πατριαρχικά στις άλλες γυναίκες για να αναδειχτούν οι ίδιες ως οι σωστές θηλυκότητες) είναι ότι βλέπουμε σε αυτές τον εαυτό μας. Δεν εννοώ βέβαια ότι όλες κατά βάθος είμαστε ή υπήρξαμε pick-me’s (αν και μπορεί να ισχύει για αρκετές από εμας) αλλά οτι βλέπουμε σε αυτές το κομμάτι εκείνο της δικής μας πατριαρχικής κοινωνικοποιησης που μας δίδαξε να προτεραιοποιούμε την αναζήτηση της αντρικής αποδοχής και της πατριαρχικής επιβεβαίωσης σε σχέση με την αλληλεγγύη και την ενσυναίσθηση σε άλλες γυναίκες αλλα και σε σχέση ακόμα και με τον ίδιο μας τον εαυτό, τις δικές μας ανάγκες, επιθυμίες και τη δική μας αξιοπρέπεια.

Και ίσως επειδή βλέπουμε εκείνο το κομμάτι, που εμείς αναγκαστήκαμε να πολεμήσουμε και να θαψουμε, να μας θυμώνει τόσο πολύ που εκείνες συνεχίζουν ακάθεκτες το πατριαρχικό τραγουδάκι τους ακόμα προσπαθωντας να επιπλεύσουν στο πατριαρχικό βόθρο την ίδια ώρα που καρπώνονται τα οφέλη των αγώνων μας. Ίσως η αποστροφή που νιώθουμε να κρύβει ταυτόχρονα και μια ντροπή για όλες τις φορές που η πατριαρχια (και κάθε σύστημα εξουσίας) μας υποχρέωσε να απαρνηθουμε τις εαυτές μας και την αξιοπρέπειά μας, ίσως να βλέπουμε σε αυτές κάποιες σκοτεινές πτυχές μας που καταφέραμε να ξεφορτωθούμε ή να απορρίψουμε με μεγάλο κόστος. Ίσως η Contra Points να έχει δίκιο και το cringe να είναι τόσο πιο βαθύ όσο πιο πολλά στοιχεία της ταυτότητάς μας μοιραζόμαστε με αυτ@ που μας cringάρει. Ίσως με παρομοιο τρόπο να εξηγείται και το μένος που τρέφουν πολλές pick-me για τις γυναίκες που βιώνουν ή ανέχονται κακοποίηση -να βλέπουν σε αυτές τις δικές τους ταπεινώσεις και εξευτελισμούς που αναγκάστηκαν να υπομείνουν και να σπεύδουν να τα ξορκίσουν ως κάτι που συμβαίνει μόνο στις Άλλες επειδη το αξίζουν.

Ίσως βέβαια να το κάνω υπερβολικά πολύπλοκο και η αηδία προς τις pick-me να είναι ίδια με την αηδία προς κάθε δωσίλογο. Ή να μας απελπίζει κάθε καταπισμένος που ερωτεύεται την ίδια του την καταπίεση γιατί μας τρομάζει η ιδέα οτι η μαζική αφύπνιση ισως δεν έρθει ποτε.

Παιδιά όταν εγώ λέω «φλερτάρω έντονα» εννοώ ότι ανταλλάζω 45 memes τη μέρα, ανάμεσά τους διάσπαρτα εντέχνως και μερικά «this could be us but you playing”. Τώρα, δεν ξέρω τι εννοεί ο υπόλοιπος κόσμος αλλά το στοιχείο της ανταλλαγής (βλεμμάτων, κομπλιμέντων, μηνυμάτων, υπονοούμενων) είναι το θεμελιώδες χαρακτηριστικό του φλερτ. Χωρίς ανταπόκριση δεν είναι φλερτ, είναι στην καλύτερη πρήξιμο, στην χειρότερη παρενόχληση. Η ένταση δηλαδή μετριέται από την αμοιβαιότητα, δεν μετριέται από το πόση προσπάθεια βάζεις εσύ μονόπλευρα κάνοντας το άλλο μέρος να νιώσει άβολα. Ούτε από το πόσο γουστάρεις εσύ από την πλευρά σου μόνο, χωρίς να λάβεις υπόψη αυτή και τ@ άλλ@.

Το να σου πει κάποιος ότι ζεσταίνεται και να τον παραινέσεις να γδυθεί για να καβλώσεις εσύ δεν είναι έντονο φλερτ, είναι στην καλύτερη γλοιώδες καγκούρικο πέσιμο. Το escalation από το «ζεσταίνομαι» στο «γδύσου» είναι πολύ απότομο για να υπονοεί συναίνεση και αμοιβαιότητα.

Και επειδή η σεξουαλικη παρενόχληση έχει να κάνει με τη δημιουργία «εκφοβιστικού εχθρικού, εξευτελιστικού, ταπεινωτικού ή επιθετικού περιβάλλοντος», υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που η συγκεκριμένη ατάκα θα μπορούσε να αποτελέσει σεξουαλική παρενόχληση, πχ αν σου τη έλεγε το αφεντικό σου, ο καθηγητής σου, κάποιος που είχε έλεγχο πάνω στην καριέρα σου ή άλλες πτυχές της ζωής σου ή ίσως και κάποιος άγνωστος που σε ακολουθεί κάνοντας σε να αισθάνεστε απειλή. Η σεξουαλική παρενόχληση δεν έχει να κάνει τόσο με το σεξ όσο με τις δυναμικές εξουσίας, με αυτό που υπονοείται ότι μπορεί να περιμένει το ανίσχυρο μέρος αν αρνηθεί τις προτάσεις του άλλου. Δεν ειναι ανταλλαγή ανάμεσα σε δύο ισότιμα μέρη.

Η pick-me είναι pick-me όχι μόνο από ανάγκη να κερδίσει την αντρική αποδοχή και αναγνώριση ως Cool girl, που ξέρει να γελάει με τα σεξιστικά αστεία και την γελοιοποίηση του ίδιου της του φύλου. Είναι pick-me και λόγω της βασικής παρανόησης ότι οι άντρες που αγαπούν τις κοπέλες τους και τις έχουν φωτογραφία στην αρχική οθόνη του κινητού τους -και κορώνα στο κεφάλι τους- δεν μπορεί εξ’ορισμού να είναι μισογύνηδες. Μια pick-me βλέπει έναν άντρα που συμπεριφέρεται καλά στην ίδια ή σε άλλη γυναίκα να βρίζει όλες τις υπόλοιπες και υποθέτει πως θα φταίνε όλες οι υπόλοιπες και όχι ο ίδιος που είναι μισογύνης. Κινείται έτσι από μια ενδόμυχη επιθυμία να γίνει αυτή στην αρχική οθόνη του κινητού κάποιου, ανταλλάσσοντάς την στοργή του με την σιωπή της όταν θα βρίζει άλλες γυναίκες -όχι αυτήν όμως, γιατί δεν είναι σαν τις άλλες.

Η pick-me αγνοεί πως ένας μισογύνης μπορεί να μας «διαλέξει» επειδή εξυπηρετούμε τις δικές τους επιθυμίες και ανάγκες και μπορεί να ταιριάζουμε με τα πρότυπα θηλυκότητας που έχει στο μυαλό του. Παραμένει όμως μισογύνης γιατί συνεχίζει να είναι φορές μισογυνικών και πατριαρχικών ιδεών και να αναγνωρίζει μόνο συγκεκριμένους ρόλους στις γυναίκες -μισώντας όποιες δεν ξέρουν την «θέση τους». Όπως συνηθίζουμε να λέμε, το να είσαι καλός προς τις γυναίκες που σε ελκύουν ερωτικά δεν σημαίνει ότι δεν είσαι μισογύνης -δεν σημαίνει ότι είσαι καλός άνθρωπος γενικά. Δυστυχώς, πολλές γυναίκες θα περάσουν μια ολόκληρη ζωή προσπαθωντας να γίνουν αυτές στην αρχική οθόνη του κινητού κάποιου, και θα το κάνουν ακόμα και με τίμημα να ανέχονται όλες τις ταπεινώσεις προς τις γυναίκες που θα νιώθουν όμως ότι δεν αφορούν τις ίδιες προσωπικά γιατί η ασπίδα της αντρικής αποδοχής και αναγνώρισης τις προστατεύει.

Την Σοφι δεν την ενδιαφέρει η ισότητα και όλα τα πράγματα που μπορούν να κάνουν οι άντρες και οι γυναικες όχι. Δεν την ενδιαφέρει ούτε η αυτονομία της. Η Σόφι είναι διατεθειμένη να θυσιάσει την αυτονομία της με αντάλλαγμα την αντρική αποδοχή. Όπως πολλές αντιφεμινίστριες γυναικες η Σοφι έχει μάθει να ετεροκαθορίζεται μέσα από την αντρική έγκριση. Δε θέλει η πολλή αυτονομία της να τρομάξει τους άντρες, αλλά δεν κάθεται να αναρωτηθεί γιατί οι άντρες νιώθουν ευνουχισμένοι από την γυναικεία αυτονομία και γιατι ο ανδρισμός τους βασίζεται στο κατά πόσο οι γυναικες εξαρτώνται από αυτούς. Η Σόφι θεωρεί οτι η πολλή αυτονομία μας κάνει λεσβίες, περιέργως όμως η πολλή αυτονομία δεν έκανε ποτέ τους άντρες γκέι γιατι η αυτονομία θεωρείται αντρικό, αρρενωπό χαρακτηριστικό. Οι άντρες μπορεί να είναι αυτόνομοι χωρίς να απωθούν τις γυναικες, οι γυναικες όμως χάνουν την θηλυκότητά τους και άρα ό,τι τις κάνει επιθυμητές στα μάτια των αντρών. Χρειάζεται αυτονομία με μέτρο, τόση ώστε να μην είσαι μια θλιβερή clingy κολλιτσίδα αλλά όχι τόση που να νιώθει οτι αν τον χάσεις δε θα πέσεις να πεθάνεις. Θέλει τόση αυτονομία όση απαιτείται για να σε κάνει ελκυστική στα μάτια των αντρών.

Η Σόφι ειναι χαρακτηριστικό παράδειγμα pick-me γυναικας που βασικός της στόχος έιναι να την διαλέξει ένας άντρας σαν τον Πάνο και ειναι διατεθειμένη να επιτεθει στις άλλες γυναίκες για να κερδίσει το βραβείο. Γι αυτό είθισται να δίνει συχνά τέτοιου είδους παραστάσεις, επιτελώντας τον ρόλο της pick-me και σηματοδοτώντας ότι δεν είναι σαν εκείνες της σπαστικές φεμινίστριες περιμένοντας οι σεξιστές άντρες να τσιμπήσουν το δόλωμα. Η Σόφι νιώθει καλά με την επιβράβευση αυτή γιατί όλες μας έτσι μας εκπαίδευσε η πατριαρχία, να εκτελούμε κάτι τέτοια τρίκ με αντάλλαγμα ένα μπισκοτάκι και ένα νοερό χάιδεμα στο κεφαλάκι ενώ μας λένε «καλό κορίτσι». Η Σοφι παρηγορεί τον εαυτό της λέγοντάς του οτι οι θυσίες που κάνει αξίζουν γιατί μπορεί να χάνει την αυτονομία της και όλα αυτά τα πράγματα που δεν μπορεί να κάνει επειδή είναι γυναικά, αλλά τουλάχιστον κάποιος θα της ανοίξει την πόρτα ή όταν με το καλό μείνει έγκυος κάποιος θα της προσφέρει τη θέση κι αυτό θα την κάνει να νιώσει όμορφα. Γιατί η πατριαρχία αυτό μας έχει διδάξει, να νιώθουμε περήφανες που αρκούμαστε στα λίγα και να να επιδιδόμαστε σε μια διαρκή μειοδοσία για τα μάτια των αντρών. Όσα πιο λίγα ζητάμε τόσο ανεβαίνει η αξία μας στο χρηματιστήριο της πατριαρχίας. Μόνο που ρε Σοφι, η μετοχή του μπισκότου δεν αξίζει πια τόσα πολλά, δεν χρειάζεται πια να πέφτουμε τόσο χαμηλά.