Monthly Archives: Οκτώβριος 2018

Ρεπορτάζ για Βιασμό και Ηδονοβλεπτική Ματιά

Posted on by

0

βιασμος.png

Πριν λίγο έπαιζε στον ΑΝΤ1 «ρεπορτάζ» πάνω στο trafficking το οποίο ήταν πλαισιωμένο με πλάνα γυναικών που χόρευαν αισθησιακά pole dancing ή φαίνονταν από τη μέση και κάτω, ντυμένες σέξι. Με παρόμοιο τρόπο το συγκεκριμένο «ρεπορτάζ» σχετικά με ένα βιασμό πλαισιώνεται με τη φωτογραφία μιας γυναίκας με γυμνές γάμπες και ψηλοτάκουνα, τα οποία αναρωτιέται κανείς τι σχέση έχουν με το θέμα. Και στις δύο περιπτώσεις η σεξουαλική βία ενάντια στις γυναίκες εξετάζεται με μια ηδονοβλεπτική διάθεση και μέσα από την αντρική ματιά, όχι τόσο με ενδιαφέρον για τα θύματα αλλά μάλλον σαν αφορμή να ερεθίσει το (ανδρικό κυρίως) κοινό. Η αισθητικοποίηση αυτή του βιασμού ταυτίζεται με την πατριαρχική οπτική που τον βλέπει απλά σαν μια αντρική φαντασίωση μέσα από τη λογική «ο βιασμός είναι σεξ και το σεξ πουλάει».

Κι ενώ πληθώρα παρόμοιων «ρεπορτάζ» δίνουν την εντύπωση πως η κοινωνία καταπιάνεται συχνά με τέτοια θέματα, ο τρόπος που αυτά παρουσιάζονται είναι τέτοιος που όχι μόνο να μην αναδεικνύεται ως πρόβλημα αλλά μάλλον να στηρίζει υπόρρητα την αντίληψη πως οι γυναίκες είναι «πουτάνες» και άρα δε θα πρέπει να εκπλησσόμαστε ούτε με την εξαναγκαστική πορνεία ούτε με τους βιασμούς.

Advertisement

Τα Τρία Πράγματα που δεν Πρέπει να Γίνεις

Posted on by

5

Untitled

Το status αυτό, το οποίο πράγματι συμπυκνώνει το πνεύμα της μέσης ελληνικής οικογένειας, αποκτά υποτίθεται μία αστεία χροιά επειδή ο Ζακ Κωστόπουλος συνδύαζε και τα 3 χαρακτηριστικά (εδώ προφανώς είναι άσχετο που τα δύο από αυτά του αποδόθηκαν μάλλον αυθαίρετα). Ο συντάκτης του στάτους υπονοεί πως ο Ζακ αντιπροσωπεύει ό,τι χειρότερο μπορεί να γίνει κανείς, το χείριστο είδος ανθρώπου και γι αυτό η βία εναντίον του ήταν δικαιολογημένη.

Στην πραγματικότητα το μόνο που αποδεικνύει αυτό το στάτους είναι η ηθική χρεωκοπία της ελληνικής οικογένειας που θεωρεί αυτά τα 3 τα χειρότερα πράγματα που μπορεί να γίνει ένας γιος. Ελάχιστοι πατέρες λένε στο παιδί τους «τρία πράγματα να μη γίνεις: μισάνθρωπο σκουπίδι, ομοφοβικός ξεφτίλας και σκατόψυχο απόβρασμα». Λίγοι γονείς διδάσκουν στα παιδιά τους να μη γίνουν βιαστές, μάτσο, τσαμπουκάδες, μισογύνηδες, ρατσιστές. Και φυσικά οι γονείς των οποίων ο μεγαλύτερος φόβος είναι να μη γίνουν τα παιδιά τους «πούστηδες» σίγουρα δε διδάσκουν στα παιδιά τους την ενσυναίσθηση και τον σεβασμό προς τον συνάνθρωπο τους. Και γι αυτό οι γονείς αυτοί δυστυχώς μεγαλώνουν παιδιά σαν τον κοσμηματοπώλη και τον φασίστα συνεργό του αλλά και όσους ταυτίζονται μαζί τους οι οποίοι θεωρούν ότι είναι ΟΚ να κλωτσάς στο κεφάλι πεσμένους στο έδαφος ανθρώπους επειδή μπορεί να είναι «πρεζάκια» ή «κλέφτες» ή «πούστηδες».

«Πρεζάκιας», «πούστης», και «κλέφτης». Τρεις καταπιεσμένες ταυτότητες από τις οποίες η μία δεν ενοχλεί ούτε βλάπτει κανέναν, η άλλη βλάπτει τον εαυτό της και η τρίτη σημαίνει μάλλον «μην γίνεις φτωχός» κι αν γίνεις… ψόφα από την πείνα». Ομοφοβία, τοξικόφοβία και ταξική καταπίεση, αυτές είναι ο φοβίες του είδους αυτού πατέρα που συνήθως δεν μπαίνει στον κόπο να αναπτύξει μία ουσιαστική σχέση με τον γιό του πέρα από το να τον παίρνει στο γήπεδο -πόσο μάλλον να εξετάσει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες μπορεί κάποιος να γίνει εξαρτημένος ή κλέφτης. Λες και ξυπνάει ποτέ κανείς και αποφασίζει να γίνει κάτι από τα τρία -οπότε η πατρική συμβουλή μπορεί να τον αποτρέψει.

Αυτές είναι οι αρχές και οι αξίες της Ελληνικής οικογένειας.

Ναι, Συμφωνούμε με την Ηρωοποίηση του Ζακ

Posted on by

13

αρτ

Ένα άγχος κατατρώει τα σωθικά των νοικοκυραίων τις τελευταίες μέρες: η λεγόμενη «ηρωοποίηση» του Ζακ. « Έχετε ηρωοποιήσει ένα κοινό κλέφτη» λέει ο ένας, «σε λίγο θα του κάνετε και άγαλμα» λέει ο άλλος. Η εικόνα του Ζακ τους στοιχειώνει, δε θέλουν να τον βλέπουν, τους ενοχλεί, κλείνουν τα μάτια τους πεισματικά και όταν τα ανοίγουν είναι ακόμα εκεί. Θέλουν να σβήσουν το όνομά του από παντού, ήθελαν να πεθάνει σαν ένας ανώνυμος «ληστής» ή σαν ένα «πρεζάκι» χωρίς πρόσωπο, να κουκουλωθεί κι αυτός όπως όλοι αυτοί από τους οποίους απαιτούσαν όχι μόνο να ζουν αλλά και να πεθαίνουν αθόρυβα. Τους ενοχλούσε η ορατότητα του Ζακ στη ζωή, αλλά η ορατότητα του Ζακ στο θάνατο τους εξοργίζει.

Τους αγχώνει μην πάρει ο Ζακ τη θέση των δικών τους ηρώων, αυτών που μάθαμε στο σχολείο και πέθαναν για το τρίπτυχο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια». Αυτοί είναι οι σωστοί ήρωες, που πεθαίνουν με ένα σπαθί στο χέρι, ή έστω μαρτυρούν για την πίστη τους σε μια αρένα με λιοντάρια, όχι γονατιστοί στο πάτωμα να δέχονται ανήμποροι κλωτσιές. «Τι το ηρωικό έχει αυτό», αναρωτιούνται.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι ο Ζακ έζησε όντως σαν ήρωας. Όχι μόνο επειδή ήθελε ασύλληπτη τόλμη να δηλώνει περήφανα αυτό που είναι σε μια κοινωνία που προσπαθούσε με χίλιους τρόπους να τον τιμωρήσει γι αυτό. Αλλά και επειδή ο τρόπος που ζούσε έκανε τη ζωή των άλλων καλύτερη. Ο Ζακ ενέπνεε. Και γι αυτό ο Ζακ αγαπήθηκε. Κι επειδή αγαπήθηκε δε θα εξαφανιστεί τόσο εύκολα. Κι ο φρικτός τρόπος που πέθανε όμως αν μη τι άλλο τον ανάγει σε σύμβολο ενός αγώνα. Γιατί είναι τραγική ειρωνεία να έχει ζήσει πολεμώντας τον εκφασισμό της κοινωνίας και να πεθάνει από αυτόν.

Κι αν όλη αυτή η διαμάχη που έχει προκύψει είναι μια μάχη μεταξύ ηρώων, των δικών τους και των δικών μας, ε τότε ας κάνουμε άγαλμα τον Ζακ, γιατί όχι? Γιατί να είναι οι ήρωες μονοπώλιο των εθνικιστών και των στρατόκαυλων?