Πολύ φοβάμαι ότι η Δεξιά μόνο κερδίζει όταν υιοθετούμε την δική της ρητορική και τα δικά της κριτήρια γιατί έτσι θέτει αυτή το πλαίσιο της δημόσιας συζήτησης και η Αριστερά απλά παίζει το παιχνίδι της. Είναι απόλυτα θεμιτό βέβαια να θέλουμε να αναδείξουμε τον γλοιώδη τρόπο με τον οποίο τα Media γλείφουν την κυβέρνηση. Είναι όμως ο σωστός τρόπος να αστυνομεύουμε το σώμα μιας γυναικας επιδιδόμενοι σε ηλικιακές διακρίσεις και καθωσπρεπισμό και κάνοντας της slut shaming? Το αισθητικά κριτήρια άλλωστε ΔΕΝ υπάρχουν και ούτε υπήρξαν ποτέ ανεξάρτητα από ταξικές, σεξιστικές, φυλετικές κτλ διακρίσεις (οι οποίες φαίνεται να εμπεριέχονται και στην αναφορά σε συγκεκριμένες περιοχές όπως στην Αγ. Βαρβάρα). Τι νόημα λοιπόν έχει να επικαλούμαστε την αισθητική στο δημόσιο διάλογο? Το μόνο που κατορθωνουμε έτσι είναι να θωρείται fair game η αστυνόμευση του σώματος των γυναικών στην πολιτική -ή τέλοσπάντων των συντρόφων αντρών πολιτικών, όπως γίνεται συνεχώς και με την Melania Trump. Αλλά μάλλον αυτά για τους ματσοσιαλιστές είναι παράπλευρες απώλειες.
Θα πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να μιλάμε για τις προκαταλήψεις και τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά των Media και της Δεξιάς χωρίς να επικυρώνουμε συντηρητικές ρητορικές. Όχι χρησιμοποιώντας τις προς όφελός μας όταν μας συμφέρει αλλά αποδομώντας τις. Είναι για παράδειγμα θεμιτό και το να θέλουμε να καταδείξουμε και την υποκρισία της Δεξιάς όταν μιλάει περί «ιστορικής» συμφωνίας Πρεσπών την οποία ως τώρα χαρακτήριζε «κατάπτυστη». Μήπως όμως ο τρόπος που γίνεται η κριτική είναι σαν να λέει ‘»η συμφωνία είναι όντως κατάπτυστη αλλά και η Δεξιά θα ΑΝΑΓΚΑΖΟΤΑΝ να την προσυπογράψει» αντί να μιλήσουμε περισσότερο το πόσο ασήμαντο θα έπρεπε να είναι το όνομα μιας ξένης χώρας και το πόσο η εθνικιστική ιδεολογία συγκαλύπτει τις υλικές μας συνθήκες? Γιατί καμιά φορα ακούγεται λίγο σαν να λέμε «μα ΟΥΤΕ αυτοί είναι καλοί πατριώτες»!
Αν είναι να μιλάμε με τους όρους της Δεξιάς είμαστε καταδικασμένοι να χάνουμε το παιχνιδι γιατι αυτή το κάνει πολύ καλύτερα και είναι διατεθειμένη να πάει πολύ πιο μακριά από ένα σεξιστικό σχόλιο για το ντεκολτέ μιας γυναίκας. Και αν τελικά αγκαλιάζουμε συντηρητικές ιδέες, τι είναι αυτό που μας ξεχωρίζει από τη Δεξιά?
Θα πίστευα ότι το μίσος προς τις Kardashian είναι ένα γνήσιο ταξικό, αντικαπιταλιστικό μίσος (και θα το επικροτούσα) αν εκεί που έβλεπα συγκρίσεις των Kardashians με ακτιβίστριες, επιστημόνισσες και «σωστές» κυρίες έβλεπα συγκρίσεις του Jeff Bezos με άντρες μοντέλα, έβλεπα memes τύπου «σε έναν κόσμο γεμάτο Elon Musks γίνε ένας Einstein», αν οι άντρες celebrities αντιπαραβάλλονταν εξίσου συχνά με άντρες ακτιβιστές, αν οι άντρες μεγαλοαστοί γελοιοποιούνταν εξίσου συχνά για τα εμφυτεύματα μαλλιών και τα λοιπά μερεμέτια ή τα κότερα που αγοράζουν λες και αυτό είναι το πρόβλημα στον καπιταλισμό.
Αντιθέτως, είναι μόνο οι γυναίκες που συγκρίνονται συνεχώς μεταξύ τους λες και μπορούν να υπάρξουν μόνο δύο είδη γυνακών. Ο γνήσιος μισογυνισμός μπορεί να μετατραπεί σε δήθεν πολιτικό σχολιασμό, ακόμα και σε woke σχόλιο, αρκεί να επιλέξεις μια πιο αγνή και λιγότερο (στερεοτυπικά) σέξι γυναικα με κοινωνικό έργο να την αντιπαραβάλλεις με τον στόχο, στον οποίο στη συνέχεια μπορείς να διοχετεύεις όλο τον μισογυνισμό σου. Στο κάτω κάτω συγκρινόμενες με την Μαλάλα όλες άχρηστες χαραμοφάισσες θα νιώθαμε, ακόμα και χωρίς Ferrari ή πλαστικές.
Προσέξτε βέβαια εδώ την αναφορά στις πλαστικές, λες και οι πλαστικές είναι κακό, λες και η Mαλάλα δεν αναγκάστηκε να κάνει πλαστικές μετά την επίθεση που δέχτηκε. Φυσικά αυτές θεωρούνται απαραίτητες μόνο όταν έχει επέλθει κάποια ακραία παραμόρφωση η οποία θεωρείται αναγκαίο να διορθωθεί -σε έναν κόσμο όμως που η εμφάνιση δε θα είχε καμία σημασία θα χρειάζονταν ακόμα κι αυτές? Σε μία κοινωνία που οι γυναίκες πιέζονται συνεχώς να βλέπουν τον εαυτό τους ως ατελή, ποιος ειναι αυτός που θα χαράξει το όριο ανάμεσα στις θεμιτές και μη θεμιτές πλαστικές όταν όλες τους επιβάλλονται από τον τρόπο που μας βλέπουν οι άλλοι και βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας μέσα από μια συνεχή αλληλεπίδραση με τα πρότυπα ομορφιάς? Ποιος τολμά να κατηγορεί τις γυναίκες που κάνουν πλαστικές σε μια κοινωνία που τελικά το υπέρτατο ιδανικό για μια γυναικα είναι να θεωρείται «ομορφη»- ή μάλλον «απείρως ομορφότερη» σε σύγκριση με τις άλλες? Αλήθεια, εχετε ακούσει ποτέ να πλέκουν τα εγκώμια ενός άντρα ακτιβιστή ή ενός επιστήμονα αποκαλώντας τον «ομοροφο», έστω και μεταφορικά -ξέρετε, «στην ψυχή»- συγκρίνοντάς τον ξερω γω με τον Jason Momoa? Γιατί κάθε σύγκριση μεταξύ γυναικών πρέπει να κλείνει με κάποιο αόρατο μήλο της Εριδος να παραδίδεται σε μια από αυτές λες και είμαστε σε έναν συνεχή ανταγωνισμό για το ποια θεωρείται ομορφότερη -κάτι που είδαμε και στην ανάρτηση που συνέκρινε την πυροσβέστισσα με τις παίκτριες reality.
Σε αυτο να ομολογήσω ότι μου φαίνεται γελοίο να κατηγορούμε τους πλούσιος πως αγοράζουν Ferrari και ξοδεύουν τα λεφτά τους σε πολυτελή προιόντα. Δε θέλουμε εκατομμυριουχου που ξοδεύουν συνετά τα λεφτά τους ούτε που ζουν μια ταπεινή και σεμνή ζωή. Δε θέλουμε ΚΑΘΟΛΟΥ εκατομμυριούχους. Δε θέλουμε πλούσιους που ξοδεύουν λεφτά στο φιλανθρωπικό έργο (και οι Kardashians ξοδεύουν πολλά), θέλουμε μια κοινωνία που δε θα εξαρτάται από την φιλανθρωπία και την υποτιθέμενη μεγαλοψυχία (και τις δημόσιες σχέσεις) των πλουσίων. Η ανισότητα και συγκέντρωση του κεφαλαίου στα χέρια λίγων είναι εκμετάλλευση ακόμα και όταν τα λεφτά τους σαπίζουν στην τράπεζα -ακόμα και τότε εξακολουθούν να έχουν καλύτερη πρόσβαση σε υπηρεσίας υγείας και εκπαίδευσης από εμας άλλωστε, δεν είναι η Ferrari ή το κότερο το πρόβλημα. Ούτε είναι η προτεσταντική ηθική των πλουσίων που θα πρέπει να συσσωρεύουν χρήμα χωρίς να το ξοδεύουν που θα τους εξιλεώσει για την εκμεταάλλευση της εργασίας τρίτων.
Τα Media βέβαια δεν κάλυψαν ΜΟΝΟ την μία ιστορία, η Malala αποτελεί κι αυτή (δικαίως) μια διασημότητα και είναι σχεδόν όσο αναγνωρίσιμη είναι και μια Kardashian, ένα φεμινιστικό ίνδαλμα που γίνεται οικουμενικά αποδεκτό ακριβώς επειδή αφορά δικαιώματα γυναικών σε κάποια Μουσουλμανική χώρα και όχι στη Δύση.
Και για να προλάβω τους κουτοπόνηρους brocialists και τις pick-me που θα σπέύσουν να μας κατηγορήσουν για νεοφιλελέ και να πουν οτι πλασάρουμε τις Kardashian ως φεμινιστικά είδωλα: όχι, δεν είναι «φεμινστικά είδωλα» οποιες γυναικες αναγκαζόμαστε να υπερασπιστούμε από τον μισογυνισμό. Οι Kardashians δεν είναι ούτε ινδάλματα, ούτε πρότυπα για εμάς αλλά ούτε ενσαρκώνουν και το απόλυτο κακό και την ηθική παρακμή επειδή το πρόβλημα μας είναι τα ρηχά reality. Δεν ενσαρκωνουν καλά καλά τον καπιταλισμό οταν υπάρχουν πολλοί πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο . Και ακόμα και αν το έκαναν το είδος της κριτικής που δέχονται ΔΕΝ είναι αυθεντικά ταξική, είναι εξώφθαλμα μισογυνική, ανάγεται οριακά σε ζήτημα αισθητικής και σωστής θηλυκότητας και δε θα την καταπιούμε απλά για να πουλήσουμε φτηνό αντικαπιταλισμό ούτε καθωσπρεπισμό.
Having said that, eat the rich. Ναι, και τις Kardashians. Αλλά όχι μόνο τις Kardashian, λες και αποτελούν κάποιο ξεχωριστό είδος φαινομένου αποκομμένο από τον παγκόσμιο καπιταλισμό στον οποίο το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου συγκεντρώνεται (όχι τυχάια) σε ΑΝΤΡΙΚΑ χέρια.
Tόσο πολύ έχουν ταυτιστεί οι γυναίκες με την οικιακή έργασία που κάθε προσπάθεια να διδαχθούν και οι άντρες αυτές τις βασικές δεξιότητες ισούται με την εκθήλυνση και άρα με τον ευνουχισμό. Το οτι ο ανδρισμός είναι τόσο ευθραυστος που να απειλείται από ένα σίδερο ή μια σκούπα είναι από μόνο του ενδεικτικό του πόσο κοινωνικά κατασκευασμένος είναι. Το οτι και ορισμένες γυναίκες αγχώνονται ότι θα χαθούν οι έμφυλοι ρόλοι και άρα οι «πραγματικοί άντρες» είναι ενδεικτικό όχι μόνο του πόσο βαθιά οι γυναικες εσωτερικεύουν τα έμφυλα αυτά στερεότυπα ώστε να γοητεύονται μόνο από «βαρβάτα αρσενκά» αλλά και του πώς κατα βάθος νιώθουν πως αν οι άντρες μάθουν να κάνουν τις δουλειές μόνες τους η δική τους αξία και χρησιμότητα θα μειωθεί και άρα οι άντρες δε θα έχουν κίνητρο να τις επιλέξουν. Η πατριαρχία τις διδάσκει πως η θηλυκότητα ταυτίζεται με τις ίδιες ως φροντιστικά υποκείμενα, ταυτόχρονα όμως ο καπιταλισμός στηρίζεται στην άμισθη εκμετάλλευση της οικιακής εργασίας τους και έτσι είναι λογικό να γνωρίζουν, υποσυνείδητα έστω, πως αν χαθούν αυτοί οι ρόλοι η σύμβαση στην οποία στηρίζεται ο (παραδοσιακός) γάμος θα καταρρεύσει. Ο τρόπος που οι λέξεις «νοικοκυρά» και «μοδίστρα» χρησιμοποιούνται έτσι υποτιμητικά θα έπρεπε κανονικα να το κάνει εμφανές ως ο γυναικείος αυτος ρόλος στον γάμο θα θεωρείται πάντα υποδεέστερος και όχι μια ισότιμοι ανταλλαγή.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει ως συνήθως το πώς οι Μουσουλμάνοι άντρες θεωρείται πως παραμένουν πάντα πιο κοντά στα πρότυπα της αρρενωπότητας και άρα πιο κοντα στην «φύση» από ό,τι οι «εκφυλισμένοι» Δυτικοί άντρες που ασπάζονται προοδευτικές ιδέες, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται με ένα μείγμα φόβου αλλά και θαυμασμού. Ο Μουσουλμάνος παρουσιάζεται πάντα με ένα βαθμό ζήλειας ακριβώς επειδή ξέρει να διατηρεί τους έμφυλους ρόλους καλύτερα από τον Δυτικό άντρα και άρα ξέρει να κρατάει τις γυναίκες του σε τάξη αλλά και να ελκύει τάχα τις λευκές γυναίκες με την «αυθεντική» και ακατέργαστη αρρενωπότητά του. Η Ισλαμοφοβία εμπεριέχει ταυτόχρονα φόβο και φθόνο για τον Μουσουλμάνο άντρα.
H Kυρία Βαμβουνάκη έχει γνωρίσει γυναίκες που δεν αφιερώνουν τη ζωή αποκλειστικά στο παιδί, που τρέχουν από ήπειρο σε ήπειρο, από συνέδριο σε συνέδριο, από διαδήλωση σε διαμαρτυρία γιατι εκτός από μάνες είναι και άνθρωποι. Γιατί θέλουν να χτίσουν έναν καλύτερο κόσμο για τα παιδιά τους κι αυτό στα μάτια της κυρίας Βαμβουνάκης τις κάνει χειρότερες μανάδες αντί για καλύτερες. Και γιατί η μητρότητα δεν είναι το μόνο πράγμα που ολοκληρώνει μια γυναίκα και δεν χρειάζεται να θυσιάσει όλα τα υπόλοιπα στον βωμό της μητρότητας -αλλά αυτό φαίνεται να είναι ένα θέμα ταμπού που απαγορεύεται να θίξουμε σε μία πατριαρχική κοινωνία που το να εισαι μητέρα αποτελεί τον απόλυτο πεπρωμένο και τον απώτερο στόχο για μια γυναικα. Όπου ολόκληρη η ζωή σου και η ταυτότητά σου οφείλει να περιστρέφεται γύρω από τα παιδιά σου.
Η κυρία Βαμβουνάκη δεν φαίνεται να έχει γνωρίσει άντρες που κάνουν το ίδιο μάλλον γιατί συμπτωματικά ολοι οι μπαμπάδες που έχει ποτέ γνωρίσει ήταν stay home dads. Ή ίσως επειδη η κοινωνία της έχει μάθει που είναι μόνο οι μητέρες που θα πρέπει να θυσιάζουν καριέρα, όνειρα, φιλοδοξίες και στόχους για τα παιδιά τους και ολοι οι πατεράδες που κάνουν ακριβώς αυτά που περιγράφει ειναι αόρατοι στα μάτια της. Επειδη η καλλιέργεια της ενοχικότητας στις γυναίκες που δεν κάθονται 24/7 πάνω από το παιδί τους είναι κάτι που αγαπά η πατριαρχία και πολλές φορές το επιβάλλει μέσω άλλων γυναικών που αστυνομεύουν τις ομόφυλες τους αντλώντας υπεραξία από την επιτέλεστη αυτή της σωστής θηλυκότητας και μητρότητας. Η αναφορά σε κομματοποιημένες ακτιβίστριες και ανθρωπίστριες βέβαια δεν είναι τυχαία. Δεν στοχοποιεί εδώ τις γυναικες που απλά προσπαθούν να επιβιώσουν λείποντας από το σπίτι για να δουλέψουν, είναι μια ευθεία επίθεση προς τις γυναίκες που «ανακατεύονται» με την πολιτική. Είναι μια ενοχοποίηση των γυνακών που τολμούν να ονειρεύονται κάτι περισσότερο από ένα χαρούμενο σπιτικό γιατι ξέρουν ότι αυτό δεν μπορεί να επιβιώσει σε ένα σκατένιο κόσμο. Και η κυρία Βαμβουνάκη δεν χάνει ευκαιρία να τις κατηγορήσει για τα ψυχολογικά προβλήματα των παιδιών τους, κάνοντας τις δικές τις προβολές πάνω τους, λες και τα παιδιά είναι ηλίθια και δεν μπορούν να καταλάβουν πότε ένας γονιός τα αγαπά -λες και τα παιδία πάσχουν από μόνιμη απώλεια object permanence και ξεχνάνε την αγάπη της μητέρας τους μόλις φεύγει από το δωμάτιο.
Η χυδαία αυτή ανάρτηση είναι ακριβώς ο τρόπος που οι γυναικες μαθαίνουν να νιώθουν πάντα ανεπαρκείς ως μητέρες και διδάσκονται να νιώθουν ενοχικά για καθε τι που τις κάνει χαρούμενες και δεν έχει να κάνει άμεσα με την ανατροφή των παιδιών. Είναι ακριβώς μέρος της αντίληψης πως κάθε μητέρα οφείλει να θυσιάζεται για τα παιδιά της -και μόνο τα δικά της παιδιά, μην τυχον και το κάνει για τα παιδιά καμιάς άλλης ή όλων μας- και να ανήκει για πάντα στον οικιακό χώρο, πάνω από τα παιδιά, έτοιμη να κατηγορηθεί για κάθε πρόβλημα που μπορεί αυτά να αποκτήσουν γιατί είναι απλά πιο εύκολο να κατηγορούμε για όλα τις γυναίκες.
Για άλλη μια φορά μπορούμε να γελάσουμε με τις διανοητικές ακροβασίες στις οποίες επιδίδονται τα μισογυνικά μπάζα απλά για να πουν με περισσότερες λέξεις «σεξ για άντρες καλό, σεξ για γυναικες κακό». Λατρεύω πάντως όταν προσποιούνται ότι ένα θέμα δεν έιναι ζήτημα σεξισμού επειδή τάχα αφορά όλα τα φύλα μόνο για να συνεχίσουν την σκέψη τους αποδεικνύοντας ότι στην πραγματικότητα αφορά ΜΟΝΟ τις γυναικες. Δεν είναι υγιές να έχεις πολλ@ς ερωτικ@ς συντρόφους (μέχρι 9 ταυτόχρονα σύμφωνα με τα νέα μέτρα) πόσο μάλλον για τις γυναίκες που βλέπουν το σεξ πιο συναισθηματικά, μας πληροφορεί ο Johny. Και αναρωτιέται εδώ η μη λοβοτομημένη αναγνώστρια, αφού οι γυναικες βλέπουν το σεξ πιο συναισθηματικά πώς στο διάλο καταλήγουν «τσούλες». Για δύο λόγους σύμφωνα με τον επιστήμονα ειδικό: 1)από ψυχολογικά και 2)από επιλογή. Με λίγα λόγια οι γυναίκες βλέπουν το σεξ πιο συναισθηματικά εκτός από όταν δεν το βλέπουν (ταυτολογία much?), στην οποία περίπτωση πρέπει είτε να τις λυπόμαστε τις καημενούλες για τα ψυχολογικά τους είτε να τις σιχαινόμαστε που ειναι εξ επιλογής «sluts π@ταν@κια». Ακόμα και οι τελευταίες πάντως έχουν την χρησιμότητά τους γιατί ανεβάζουν ψυχολογικά τους άντρες που βέβαια σε καμία περίπτωση δεν θεωρούνται «sluts π@ταν@κια» οταν πηγαίνουν με τις εν λόγω γυναικες με μοναδικό στόχο να ανέβουν ψυχολογικά και όχι επειδή βλέπουν το σεξ μαζί τους συναισθηματικά. Αλήθεια, αν οι άντρες κανουν σεξ για να ανέβουν στις δύσκολες στιγμές, μετράει άραγε ως ότι οι άντρες γίνονται «sluts» επειδή έχουν ψυχολογικά ή εξ επιλογής?
Να θυμηθούμε εδώ βέβαια όλες τις φορές που κατηγόρησαν τις γυναικες ότι ψάχνουν επιβεβαίωση στο σεξ και τα likes που σημαίνει πως ειναι ανασφαλείς και κομπλεξικές την ίδια ώρα που οι άντρες μπορούν να αναζητούν επιβεβαίωση και ψυχολογική ανάταση στο σεξ γιατί αυτό ειναι μαγκιά. Όταν οι γυναικες ψάχνουν επιβεβαίωση στο σεξ είναι τσούλες, όταν οι άντρες ψάχνουν επιβεβαίωση στο σεξ πάλι οι γυναίκες είναι τσούλες.
Α ναι, και μην ξεχάσετε να ρωτήσετε την γνώμη των αντρών για το τι θα κάνετε με το σώμα σας, όχι μόνο επειδή σας ενδιαφέρει πολύ αλλά κυρίως επειδή δεν την ακούτε παντού, την έχουν καταπνίξει οι φωνές των γκέι φίλων μας.
Ειναι ενδεικτικό το πως κάθε φορά που ένας άντρας ασκεί βία σε μια γυναικα το ερώτημα μετατοπίζεται στο τι μπορεί να έκανε εκείνη για να το προκαλέσει. Το άρθρο βέβαια δεν κάνει την παραμικρή νύξη για την αιτία της σύγκρουσης, δόξα τω Θεώ όμως υπάρχουν πάρα πολλά πολιτισμικά σενάρια πρόχειρα στα οποία μπορούν να ανατρέξουν οι σχολιαστ@ς προκειμένου να δικαιολογήσουν την πράξη -γιατί φυσικά το πιο σημαντικό είναι να καταλάβουμε ΓΙΑΤΙ ο άντρας μπορεί να έφτασε σε αυτό το σημείο, λες και η πατριαρχία και το entitlement και το μίσος προς τις γυναίκες που καλλιεργεί δεν αποτελεί επαρκή αιτία.
Το αφήγημα της γκρινιάρας συζύγου όπως και το αφήγημα της μέγαιρας πρώην που στερεί εκδικητικά το παιδί από τον άντρα υπάρχουν ακριβώς για να δαιμονοποιούν τις γυναικες και να δικαιολογούν την άσκηση βίας. Στην πραγματικότητα ΚΑΝΕΝΑΣ άντρας που χτυπάει την πρώην ή νυν γυναίκα του δεν αξίζει να δει το παιδί του -ούτε και κανέναν άλλον εδώ που τα λέμε. Δεν είναι ούτε καλός πατέρας ούτε καλός σύζυγος ούτε καν καλός άνθρωπος και η κουτοπόνηρη προσπάθεια να τα διαχωρίσουμε τον σύζυγο από τον πατέρα λες και η κακοποίηση των γυναικών δεν λέει κατι γενικά για αυτό που την ασκεί αλλά μόνο για την σχέση του με το θύμα δεν περνάει πια απαρατήρητη. Επίσης να διευκρινίσουμε πως ο γονός που έχει την αποκλειστική επιμέλεια δεν έχει το παιδί «στην κατοχή του» γιατί το παιδί δεν είναι ιδιοκτησία να το έχεις στην κατοχή σου, ούτε τρόπαιο που κερδίζει κάποιος -η επιμέλεια αποδιδεται με βάση το συμφέρον του ίδιου του παιδιού. Η αποκλειστική επιμέλεια σημαίνει περισσότερες ευθύνες και περισσότερα οικονομικά και ψυχολογικά βάρη όπως και φυσικά μια τεράστια επένδυση χρόνου.
Όταν οι γυναίκα είναι single κάτι κάνουν αυτές λάθος. Όταν οι άντρες είναι single παλι κάτι οι γυναίκες κάνουν λάθος. Το ενδεχόμενο να κάνουν οι ίδιοι κάτι λάθος δεν τους περνάει από το μυαλό. Ούτε φυσικά το ενδεχόμενο να μην κάνει κανείς κάτι λάθος και απλά οι άνθρωποι να μην είναι φτιαγμένοι αποκλειστικά σε ζευγάρια σαν τις κάλτσες .
Φυσικά μέσα σε όλο αυτό οι γυναικες παραμένουν αυτές που γελοιοποιούνται από την πατριαρχία επειδή ψοφάνε για σχέση και προσπαθούν αδιάκοπα να τυλίξουν κάποιον. Η λογική των incel πατάει πάνω σε αυτή την αντίληψη για να κατηγορήσει τις γυναικες για την δική τους μοναξιά που ήρθε ως έκπληξη γιατί καποιος τους έμαθε οτι οι γυναικες θα κάνουν ουρές για να μπουν σε σχέση μαζί τους -και αν δεν το κάνουν φταίνε αυτές οι κάρχιες που δεν αναγνωρίζουν την αξία τους. Η αίσθηση του entitlement κάνει για πολλούς άντρες την μοναξιά να βιώνεται όχι μόνο ως κάτι δυσάρεστο αλλώς ως μια αδικία που διαπράτττουν οι γυναίκες οι οποίες τους στερούν κάτι που τους ανήκει.
Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να ξεφύγουμε λίγο από αυτά τα αστεία που υποδηλώνουν ότι προορισμός του ανθρώπου είναι να βρίσκεται σε σχέση και μόνο από κάποιο λάθος (δικό τ@ ή των άλλων) δεν συμβαίνει αυτό. Φράσεις όπως «μα τόσο όμορφη κοπέλα πώς και είναι μόνη» πχ υποδηλώνει πως μια όμορφη γυναικα (και λιγότερο συχνά ένας όμορφος άντρας) οφείλει να βρίσκεται σε σχέση επειδή λογικά θα έχει «υψηλή ζήτηση» και μόνο από ελάττωμα του χαρακτήρα της δεν συμβαίνει αυτό ενώ παράλληλα υπονοεί πως οι μη (συμβατικά) όμορφες γυναικες δεν είναι επιθυμητές για σχέση και είναι λογικό να παραμείνουν μόνες.
Ας διαλύσουμε την ιδέα ότι μονο μέσα σε ερωτικές σχέσεις αποκτούμε αξία ως άνθρωποι (και κυρίως ως γυναίκες) ή μόνο ως ζευγάρια μπορούμε να βρούμε ευτυχία και ας αποδεχτούμε επίσης ότι οι σχέσεις είναι κάτι που απαιτει δουλειά και καποια χημεία και όχι κάτι που συμβαίνει αυτόματα με κάποια έξυπνη μηχανή αντιστοίχισης βάσει κάποιου αλγόριθμου συμβατότητας ή βάσει της προσφοράς και της ζήτησης λες και είμαστε προιόντα.
Εκείν@: Έλεος πια με την πολιτική ορθότητα και αυτές τις ευαίσθητες χιονονιφάδες που είναι έτοιμες να τριγκαριστούν από μία λέξη!!!Επίσης εκείν@: «δικάστρια»?!??!?! Αγαπητές μου ευαίσθητες χιονονιφάδες, αν σας ενοχλεί που επινοήσαμε μια λεξη σας έχω κακά νέα: ΟΛΕΣ οι λέξεις που έχουν υπάρξει ποτέ είναι επινοημένες! Αν σας πειράζει επειδή κάποια λέξη δεν υπάρχει, guess what, KAMIA λέξη δεν υπήρξε από μόνη της, εμείς τις δημιουργήσαμε. Οι λέξεις είναι ανθρώπινες κατασκευές προορισμένες να περιγράφουν την ανθρώπινη πραγματικότητα και όσο αυτή αλλάζει θα αλλάζουν κι αυτές. Είτε το θέλετε είτε όχι η γλώσσα πάντα εξελίσσεται και είτε η λέξη «δικάστρια» υιοθετηθεί έναντι άλλων είτε όχι η ανάγκη για μια πιο συμπεριληπτικη γλώσσα είναι γεγονός και αλλαγές έχουν ήδη δρομολογηθεί. Δε σας ενοχλεί η λέξη «δικάστρια» επειδη είναι κακόηχη, σας φαίνεται κακόηχη επειδη δεν την ακούτε συχνά και σας ενοχλεί ακριβώς επειδή σας υπενθυμίζει ότι ο κόσμος αλλάζει, οι γυναικες αποκτούν ορατότητα σε όλους τους τομείς και το φεμινιστικό κίνημα έχει τη δύναμη να επιφέρει αλλαγές ακόμα και στην γλώσσα. Και αυτό θα συνεχίζει να αποτυπώνεται στις λέξεις και η γλώσσα θα συνεχίζει να εξελίσσεται για να συμπεριλάβει όλα τα φύλα.
H Emily Ratajkowski, ένα από τα πλουσιότερα, διασημότερα και πιο επιτυχημένα μοντέλα στον κόσμο, καταγγέλει σεξουαλική κακοποίηση από φωτογράφο στο παρελθόν αλλά για το μέσο μισογυνικό σκουπίδι είναι πιο πιθανό να το κάνει απλά για την φήμη και την αποζημίωση από το απλά να λέει την αλήθεια -λες και είπε κάτι απίστευτο και απίθανο όπως ότι την απήγαγαν εξωγήινοι. Είναι βέβαια πολύ εύκολο να απαξιώσουμε το βίωμα μιας γυναικας και να την βγάλουμε «τρελή», ψέυτρα, εκδικητική όταν όλη η κοινωνία προσπαθεί να μας πείσει με χιλιάδες τρόπους -ανάμεσα στους οποίους και «αθώα» αστειάκια»- ότι οι γυναίκες είναι ύπουλες, αναποφάσιστες, φαντασιόπληκτες, υπερβολικές, «δεν ξέρουν τι θέλουν» και αλλάζουν γνώμη συνέχεια. Οι απεικονίσεις αυτες των γυναικών εξυπηρετούν ακριβώς στο να μειώνεται η αξιοπιστία τους με αποτέλεσμα ο λόγος τους και η μαρτυρία τους να μην έχει ποτέ ποτέ όση αξία έχει ενός άντρα ακόμα και όταν δεν φαίνεται να έχει ΚΑΝΕΝΑΝ λόγο να πει ψέματα.
To οτι το καταγγέλει 8 χρόνια μετά βέβαια δεν σημαίνει ούτε ότι το ξέχασε στο ενδιάμεσο ούτε ότι λέει ψέματα. Σημαίνει οτι είναι πιο εύκολο για μία γυναίκα αφού έχει ξεπεράσει το τραύμα που της άφησε η κακοποιήση, να την καταγγείλει όταν πλέον ο άντρας που την κακοποίησε δεν μπορεί να ανακόψει την καριέρα της ή γενικά έχει μειωθεί η εξουσία του πάνω της αλλά και όταν οι κοινωνικές συνθήκες που δημιούργησε το κίνημα του #Metoo το κάνουν πιο πιθανό να γίνει πιστευτή. Η Emily Ratajkowski χρησιμοποιεί δηλαδή το προνόμιό της για να μιλήσει για ένα γεγονός που βιώνουν χιλιάδες γυναικες, φανταστείτε όμως πόσες φτωχότερες και ασημότερες αποθαρρύνονται από την καταγγελία ακριβώς επειδή φοβούνται τις επιπτώσεις και επειδή θα κατηγορηθούν οτι το κάνουν για τα λεφτά και τη διασημότητα -γιατί όλες ξέρουμε τι ευχάριστη διασημότητα κερδίζεις όταν καταγγέλεις έναν ισχυρό άντρα.
Αλήθεια, όλα αυτά τα άσημα θύματα του Bill Cosby και άλλων διάσημων τα θυμάται ονομαστικά κανείς ή τσάμπα τον κατείγγειλαν για την φήμη και την δόξα που θα αποκτούσαν?
οι εφημερίδες δεν μπορούν να ξερασουν τον μισογυνισμο τους οσο ελεύθερα οσο ενα τυχαίο μισογυνικο τρολ, μπορούν όμως να στείλουν ενα υπορρητο μήνυμα συνοδεύοντας το άρθρο με την κατάλληλη φωτογραφία. Εδώ, παράλληλα με την φαινομενική καταδίκη του καθηγητή μεσω του κειμενου η φωτογραφία μαθητριων με κοντές φούστες οχι μόνο αισθητικοποιει την είδηση προσδιδοντας μια εσανς τσοντας αλλα υπονοεί αυτο που έχουμε ακούσει ξανα και ξανα: πώς είναι οι μαθήτριες που προκαλούν με τον τροπο που ντύνονται. Δεν χρειάζεται να ψάχνουμε πάντα τον ακραιο μισογυνισμο, οι λεπτομέρειες ειναι που κάνουν τη διαφορά
Ναι, Είσαι Μισογύνης 